บทที่ 9 หนี

“อย่าขยับ อยู่ตรงนั้น!” เสียงของเขาเด็ดขาดราวกับคำสั่ง แต่กลับเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ปกปิดไม่มิด เฉินซูเหยาก้าวเข้า ประจันหน้ากับคนชุดดำที่เหลือ ท่าทางของเขาแม้จะดูอ่อนล้าลง เพราะบาดแผล แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นไม่ลดละ เขาจะไม่มี วันยอมให้ผู้ใดแตะต้องไป๋อวิ๋นเหยาได้

เฉินซูเหยาตวัดดาบด้วยความแม่นยำ ร่างของคนชุดดำทั้งสองล้มลงในกระบวนท่าเดียว เลือดสาดกระเซ็นเปรอะพื้น แต่ก่อนที่เขาจะได้พักหายใจ เสียงฝีเท้าของนางรำจำนวนมากก็ดังเข้ามาใกล้ 

เขาขบฟันแน่น สายตาคมกวาดมองไปทางภรรยาที่เขายังต้องปกป้อง เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว สะบัดมือโยนฮว่าเจ๋อจึ[1]ออกไป จุดไฟขึ้นกลางเรือนด้วยมือที่ยังเปื้อนเลือด เปลวไฟลุกโชนกินเนื้อไม้ จนเสียงแตกเปรี๊ยะดังไปทั่ว คล้ายเขาลงน้ำมันไว้แล้วก่อนหน้า

เฉินซูเหยาฉวยมือคว้าเอวไป๋อวิ๋นเหยาแน่น แม้ร่างกายเขา จะอ่อนล้าจากบาดแผล แต่ฝีเท้ายังคงเร่งรีบ ลากนางมุ่งไปทางบ่อน้ำ ด้านหลังเรือน ตลอดทางไป๋อวิ๋นเหยาเห็นว่ามีร่างคนล้มตายเกลื่อนกลาด คล้ายการต่อสู้นี้เกิดขึ้นก่อนที่นางจะเข้ามาแล้ว 

กลิ่นกำยานเจืออยู่ในอากาศ หญิงสาวในชุดรำที่วิ่งตามมา หอบหายใจรุนแรงก่อนจะทรุดลงทีละคน พิษกำยานที่เฉินซูเหยา เตรียมไว้ล่วงหน้ากำลังออกฤทธิ์ 

“จับข้าไว้ให้แน่น” เสียงเขาแหบพร่าบอกภรรยา ก่อนจะโอบร่างนางกระชับแน่น และพุ่งตัวลงสู่บ่อน้ำเย็นเยียบ ในขณะที่ไฟจากเรือนด้านบนลุกลามโหมกระหน่ำจนกลืนกินทุกสิ่ง มีเสียงร้องโวย เจ็บปวดและกลิ่นเนื้อสดไหม้คละคลุ้ง 

ในขณะที่ร่างทั้งสองจมลงสู่บ่อน้ำเย็นเฉียบ เฉินซูเหยากอดร่างภรรยาไว้แน่น หยาดเลือดจากบาดแผลไหลเจือปนกับสายน้ำ เขาคลำมือรอบบ่อน้ำก่อนพานางปีนขึ้นด้วยความชำนาญ เพียงไม่ถึงหนึ่งจั้งก็พบอุโมงค์เล็กๆ ที่ซ่อนไว้อย่างมิดชิด เขาดันตัวเข้าไปในหลุมนั้นพร้อมไป๋อวิ๋นเหยา 

น้ำหนักของร่างกายที่บาดเจ็บทำให้การเคลื่อนไหวล่าช้า แต่ไป๋อวิ๋นเหยาสัมผัสความมุ่งมั่นได้ในความมืด สามีของนางกำลังกัด ฟันทนความเจ็บปวด ทุกท่วงท่ามุ่งมั่นเพื่อพานางหนีจากอันตราย 

เมื่อพ้นจากอุโมงค์มาถึงบนดิน เขาช่วยดึงนางขึ้นสู่อากาศบริสุทธิ์เสียงหอบหายใจของเขาหนักหน่วงไปด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด แม้จะเต็มไปด้วยบาดแผล แต่มือของเขายังคงแตะไหล่ไป๋อวิ๋นเหยาเบา ๆ สำรวจดูว่าภรรยาของเขายังปลอดภัยหรือไม่

“เจ้า..บาดเจ็บ” ไป๋อวิ๋นเหยาค้นพบเสียงของตัวเองในที่สุด แม้จะสั่นเทาจนฟังคล้ายเสียงกระซิบก็ตาม 

“เจ้ายังอยู่กับข้า..เท่านี้ก็พอแล้ว” ดวงตาคมมองนางด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะลากนางให้วิ่งหนีตามเขาไป 

แม้ร่างกายของเฉินซูเหยาจะเต็มไปด้วยบาดแผล แต่เขา ยังคงพยายามพานางเดินเท้า ฝ่าป่าเขาในยามราตรี แสงจันทร์ส่อง ย่านยอดไม้ชี้นำทาง 

ภายใต้ภูมิประเทศอันยากลำบากและมีเส้นทางซับซ้อนยากต่อการติดตาม เขาใช้ความรู้ในการพรางตัวและเส้นทางลับในภูมิประเทศ ช่วยหลบเลี่ยงการไล่ล่าจากเหล่ามือสังหารที่ยังคงตามล่ามาอย่างไม่ลดละ

เมื่อพวกเขามาถึงลำธารเล็กๆ กลางหุบเขา เฉินซูเหยาหยุดพักชั่วครู่เพื่อให้นางได้ดื่มน้ำและผ่อนคลายจากความตึงเครียด เขาไม่พูด แต่ในความมืดยังคงดูแลนางอย่างดี ทั้งที่เขามีแผลทั่วตัว 

ไป๋อวิ๋นเหยามองใบหน้าซีดขาวของสามีที่เปรอะเลือด แต่ยังคงเดินนำหน้าต่อไปโดยไม่แสดงความอ่อนแอ นางรู้ว่าเขากำลังปกป้องนางด้วยทุกสิ่งที่เขามี แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม ในใจรู้สึกเจ็บปวดร้าวแต่นางไม่กล่าวสิ่งใด นอกจากเร่งเดินตามหลังเขา ไม่กล้าหยุดพักเพราะกลัวว่าจะมีใครไล่ตามมาได้ 

เมื่อพวกเขามาถึงทางขึ้นเขา เฉินซูเหยากวาดสายตาประเมินเส้นทางด้วยความเยือกเย็น รอยเลือดและรอยเท้าที่ยังคงปรากฏบนดินทำให้เขาต้องตัดสินใจบางอย่าง เขาให้ไป๋อวิ๋นเหยาถอดรองเท้าออก และชี้ไปยังจุดหนึ่งบนบันไดทางเดินหินที่ทอดยาวขึ้นสู่ยอดเขา ที่ซึ่งมีเสาหินสองต้นราวกับประตูทางผ่าน 

“ข้าจะขึ้นไปด้านบน เจ้ายืนรอตรงนี้ อาจจะมืดแต่ข้าจะรีบกลับมา ไม่ต้องกลัว” เขากล่าวเสียงหนักแน่น 

“ข้าไม่ได้กลัว..” นางตอบทั้งที่สองคิ้วขมวดแน่น เขามีแผลทั่วตัว แต่กลับกังวลว่านางจะกลัว นี่หรือคือสามีที่ทิ้งนางเพื่อองค์หญิง 

เขาก้าวขึ้นไปพร้อมกับรองเท้าของนางในมือ เฉินซูเหยาปีนขึ้นบันไดหินไปประมาณหนึ่งลี้[2] เส้นทางหินนำทางไปยังเสาสองต้นใหญ่ที่ตั้งตระหง่านเหมือนประตูสู่ยอดเขา

เขาสำรวจเสาทั้งสองต้นอย่างรวดเร็ว แล้วเริ่มถอดสลักที่ยึดฐานของมันไว้ด้วยความชำนาญ เมื่อเสาโค่นลงตามแผน มันล้มลงมาปิดกั้นบันไดหินอย่างสมบูรณ์ เศษหินและดินฟุ้งกระจาย กลายเป็นกำแพงธรรมชาติที่ดูเหมือนจะใช้เวลานานกว่าศัตรูจะฝ่าขึ้นไปได้

จากนั้นเฉินซูเหยาจึงเปลี่ยนเป็นรองเท้าของไป๋อวิ๋นเหยา สร้างรอยเท้าใหม่เดินถอยหลังลงมาอย่างระมัดระวัง ให้รอยเท้าชี้ขึ้นไปยังยอดเขา เมื่อกลับมาถึงจุดที่ไป๋อวิ๋นเหยารออยู่ เขาส่งรองเท้าคืนให้นาง ก่อนจะพานางเดินย้อนกลับเส้นทางเดิม

เมื่อเดินกลับมาถึงสะพานเชื่อมที่จะขึ้นเขา ทั้งสองลงลุยน้ำเย็นเฉียบของลำธารใต้สะพาน น้ำพัดพาเลือดและรอยเท้าหายไปจนหมด กองทัพที่ไล่ตามมาถึงภายหลังพบเพียงรอยเท้าที่ทอดขึ้นสู่ยอดเขา และเสาที่ล้มลงมาปิดกั้นทาง พวกเขาจึงเข้าใจว่าทั้งคู่หลบหนีไปยังเส้นทางนั้น 

เฉินซูเหยาเดินลุยน้ำออกมาอีกด้านอย่างสงบ แม้จะบาดเจ็บหนัก แต่ดวงตาคมกริบยังคงมุ่งมั่น เขาไม่เอ่ยคำใด เพียงจูงมือไป๋อวิ๋นเหยาให้เดินต่อไปในความเงียบ สองร่างเล็กใหญ่หายลับไปในเงาของป่า โดยไร้เงาศัตรูที่ติดตาม 

แม่ทัพผู้แกร่งกร้าวหยุดยืนมองเสาต้นใหญ่ที่ล้มทับบันไดหิน ราวกับกำแพงหินที่ขวางเส้นทางขึ้นเขาไว้ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองทุกซอกมุมอย่างระแวดระวัง ความโกรธปะทุขึ้นในใจเมื่อ เห็นว่าศัตรูที่เขาตามล่าหลบหนีไปได้อีกครั้ง 

“ฉลาดนัก” เขาพึมพำเสียงต่ำ ทว่าดวงตากลับเปล่งประกายเยือกเย็น เขาเงยหน้าขึ้นมองยอดเขาที่ลอยลับอยู่ท่ามกลางหมอกหนาภายใต้แสงจันทร์ในคืนเทศกาลโคมไฟ

“จุดไฟ เผาทั้งภูเขา ข้าจะให้ทุกอย่างบนเขานี้กลายเป็นเถ้าถ่าน รวมกับร่างของพวกมัน!” เขาออกคำสั่งด้วยเสียงกร้าว

 

---

[1] ฮว่าเจ๋อจึ คือ ตะบันไฟ เป็นเครื่องมือจุดไฟของชาวจีนโบราณ สามารถจุดไฟได้ด้วยการ เป่าเพียงครั้งเดียว ทำจากเถามันเทศบดละเอียดผสมกระดาษยัดใส่กระบอกไม้ไผ่ มี ส่วนประกอบฟอสฟอรัสบางชนิดและออกซิเจน เมื่อเปิดออกมากระดาษด้านในจะถูก ออกซิเจนจากภายนอกทำปฏิกิริยา เพียงสลัดเพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นการกระตุ้นให้ไฟติด

[2] 2 ลี้ = 1 กิโลเมตร หรือ 1,000 เมตร ดังนั้น 1 ลี้จึงเท่ากับประมาณ 500 เมตร