บทที่ 14 เรื่องที่สามีเล่า

เฉินซูเหยากอดร่างของภรรยาไว้ในอ้อมแขน ร่างของนางที่ยังอ่อนแรงพิงเขาอย่างตกตะลึงในความจริง นางเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“เจ้ากล้าโกหกข้าหรือ” ไป๋อวิ๋นเหยาท้วงติงไม่พอใจ 

เขาหัวเราะขบขัน ไม่เห็นการข่มขู่ของภรรยาอยู่ในสายตา เขาเพียงเริ่มเล่าถึงความหลังที่เกิดขึ้นต่อไปพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น มองภรรยาด้วยความรักใคร่ 

ไป๋เหวินหยาง เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับการศึกสงคราม แต่ก็เป็นบัณฑิตมากความสามารถ มีสายตาที่มองทะลุความสามารถของคน แม้จะรู้ว่าเฉินซูเหยาเป็นบุตรนอกสมรสของแม่ทัพหยวนกวน แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ก็ยังยื่นมือมาช่วยเหลือเฉินซูเหยาไว้ ช่วยปกปิดภูมิหลังของเขา ซ่อนเขาจากศัตรูของแม่ทัพ สั่งสอนเขาราวกับศิษย์คนหนึ่ง 

หลังจากเด็กหนุ่มสอบได้เป็นจอหงวน ชีวิตของเขาก็เริ่มรู้สึกสงบสุข ได้แต่งงาน เขาไม่เคยคิดแก้แค้นให้บิดาเลยแม้แต่น้อย เพราะกำลังของเขาไม่มากพอ และที่สำคัญ เขาแต่งงานกับหญิงสาวตรงหน้าแล้ว เขาไม่อยากให้ภัยอันตรายใดๆ มาถึงจวนไป๋ หรือครอบครัวของนาง เขาจึงเลือกที่จะวางอดีตลง หรืออย่างน้อยก็พยายามวาง 

แต่ในใต้หล้านี้ ความตั้งใจหรือจะสู้ฟ้าลิขิต หลังจากเฉินซูเหยาได้รับมอบหมายงานให้ไปช่วยผู้ประสบภัยในเมืองซางโจว ก็มีทหารของอดีตแม่ทัพหยวนกวนบางคนที่จำเขาได้ 

เขาคิดว่าผ่านมาเกินสิบปีแล้วคงไม่มีใครสนใจอดีตของเขาอีก เขาจึงไปดื่มสุราที่กระท่อมของทหารผู้นั้น แต่เขาคิดไม่ถึงว่าศัตรูยังคงให้คนคอยติดตามเฝ้าทหารคนเก่าๆ ของแม่ทัพหยวน ไม่นานคนพวกนั้นก็สืบจนรู้อดีตของเฉินซูเหยา 

เมื่อเขากลับมาถึงเมืองหลวง องค์หญิงหว่านหนิงก็เข้ามาตีสนิทกับเขา ข่มขู่เขาให้มอบตราพยัคฆ์ให้นาง เขาไม่มีทางเลือกจึงได้ใช้วิธีบ่ายเบี่ยงว่าเขาไม่มีตราพยัคฆ์ แต่ดูเหมือนองค์หญิงไม่ได้โง่

เบื้องหน้าองค์หญิงหว่านหนิงทำตัวราวกับตกหลุมรักสามีผู้อื่น บีบบังคับให้เฉินซูเหยารับนางเป็นอนุโดยการขอให้ฮ่องเต้ออกราชโองการ และเข้ามาควบคุมจวนไป๋ จับไป๋อวิ๋นเหยาเป็นตัวประกัน แลกกับการที่เฉินซูเหยาส่งมอบตราพยัคฆ์ให้นาง

เขาพยายามปกป้องภรรยาด้วยการไม่สนใจ แต่ไป๋อวิ๋นเหยาก็ยังคงมองเขาราวกับมีความหวังเสมอ วันที่นางกระโดดน้ำ เขาแทบจะอยากตายตรงนั้น แต่หากเขาเป็นอะไรไป แล้วลูกๆ จะอยู่เช่นไร เขาจึงต้องคิดหาแผนรับมือ ไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวยุ่งยากมากไปกว่านี้ 

เฉินซูเหยาเข้าใจดีว่าองค์หญิงหว่านหนิงเป็นเพียงตัวหมากในกระดานชิงอำนาจ ผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังคือ อ๋องจินเจา ผู้ซึ่งมีความทะเยอทะยานหมายชิงบัลลังก์จากรัชทายาท การแย่งชิงอำนาจนี้ดำเนินมาช้านาน 

ท่ามกลางเงามืดแห่งการเมืองและการหักหลัง แม่ทัพหยวนกวน บิดาของเฉินซูเหยา ครั้งหนึ่งก็เคยเป็นตัวหมากในกระดานเดียวกันนี้ แต่ท่านแม่ทัพไม่ยอมทรยศต่อราชสำนักแม้จะถูกกดดันจากอ๋องจินเจา เมื่อท่านอ๋องสั่งให้เขานำทัพเข้าล้อมวังหลวงเพื่อปลดรัชทายาท แม่ทัพหยวนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ท่านแม่ทัพรู้อยู่แก่ใจว่าการต่อต้านอ๋องจินเจานั้นหมายถึงความตาย เมื่อคำสั่งไม่เป็นไปดั่งใจ อ๋องจินเจาจึงวางแผนกำจัดแม่ทัพหยวนกวน พร้อมทั้งต้องการชิงตราพยัคฆ์ เพื่อเคลื่อนทัพเอง 

ก่อนสิ้นลมหายใจ แม่ทัพหยวนกวนได้ส่งตราพยัคฆ์ให้กับเฉินซูเหยา จากนั้นแม่ทัพก็ถูกคร่าชีวิตจริงๆ เฉินซูเหยาตระหนักถึงชะตากรรมที่ต้องเผชิญ หากเขาคิดต่อต้านองค์หญิงหว่านหนิง ย่อมไม่ต่างอะไรกับการประกาศตัวเป็นศัตรูกับอ๋องจินเจา 

และการเผชิญหน้ากับอำนาจอันมหาศาลของอ๋องนั้น ย่อมหมายถึงการเสี่ยงชีวิต ไม่เพียงแต่ของเขา แต่ยังรวมถึงผู้คนรอบตัว และครอบครัวที่สำคัญของเขาด้วย 

ในเงามืดแห่งความลับนี้ เฉินซูเหยารู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินง่ายดาย ไม่ว่าจะเป็นการหนี การเผชิญหน้า หรือการปกปิดตัวตน ทุกหนทางล้วนแต่เต็มไปด้วยอันตรายและความสูญเสีย 

ในคืนก่อนงานเทศกาลโคม เฉินซูเหยาได้เตรียมการอย่างรอบคอบ เขาแอบส่งหนังสือลับไปยังรัชทายาท ใจความในจดหมายนั้นคือการให้คำมั่นจะเปิดโปงความชั่วและแผนการล้อมวังหลวงของอ๋องจินเจา พร้อมทั้งสาบานว่าจะกำจัดมือเท้าผู้จงรักภักดีต่อท่านอ๋องให้สิ้นซาก 

แต่เงื่อนไขของเฉินซูเหยาคือ รัชทายาทต้องให้คำมั่นจะคุ้มครองจวนไป๋จากอันตรายใดๆ ไม่เพียงเท่านั้น เฉินซูเหยายังวางแผนล่วงหน้าเพื่อปกป้องครอบครัวจากความไม่แน่นอน หากรัชทายาทกลับคำสัญญา เขาก็ได้ส่งความลับสำคัญที่สามารถใช้เป็นเครื่องประกันชีวิตครอบครัวให้แก่เสี่ยวอวี้แล้ว

เมื่อทุกสิ่งลงตัว เฉินซูเหยาจึงมุ่งมั่นวางแผนขั้นสุดท้าย เขาตั้งใจใช้คืนงานเทศกาลโคมอันครึกครื้นเป็นฉากบังหน้า เพื่อรวบรวมเหล่าผู้ติดตามอ๋องจินเจาเข้าสู่กับดักไฟ แม้ตัวเขาเองจะต้องสละชีพก็ตาม ในใจของเขามีเพียงภาพครอบครัวที่อยู่รอดปลอดภัยเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวให้ก้าวเดินต่อไปในหนทางอันตรายนี้

“ทุกสิ่งที่ข้าทำ มีเพียงเป้าหมายเดียวคือการปกป้องเจ้า และลูกๆ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะไม่ยอมให้ใครพรากความสุขของเจ้าไป..” เขาเอ่ยปิดท้ายเสียงสั่นเครือ คล้ายหวาดกลัวความตายแต่ก็ยังยืนหยัดเพื่อไป๋อวิ๋นเหยา

ไป๋อวิ๋นเหยานั่งนิ่งฟังคำบอกเล่าของสามีด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน ภาพในอดีตชาติผุดขึ้นมาแจ่มชัด นางจำได้ว่าหลังถูกช่วยขึ้นจากสระน้ำ นางก็เย็นชาต่อเขา ไม่เคยใส่ใจหรือถามถึงความทุกข์สุขของเขาอีกเลย 

นางเคยคิดว่าชีวิตในชาติก่อนนั้นสมบูรณ์แบบ สามีถูกไฟคลอกพร้อมอนุ รัชทายาทขึ้นครองราชย์แทน อ๋องจินเจาถูกลงโทษเก้าชั่วโคตรในฐานะกบฏ บุตรชายของนางได้รับการส่งเสริมจนเจริญรุ่งเรือง ทั้งหมดนี้เพราะนางดูแลตัวเองและครอบครัวอย่างดี

ทว่ายามนี้ เมื่อได้ยินถึงแผนการและการเสียสละของเขา นางจึงเข้าใจว่าความสำเร็จทั้งหมดของบุตรชาย ไม่ใช่เพราะความสามารถล้วน ๆ หากแต่เป็นแผนการอันรอบคอบของสามีที่นางละเลยไปนาน เขาวางแผนอย่างรอบคอบกับเสี่ยวอวี้ตั้งแต่ต้น 

นางไม่เคยประสพปัญหาใหญ่ที่แก้ไขไม่ได้แม้นางจะเป็นเพียงหญิงหม้าย และเมื่อเสี่ยวอวี้บุตรชายของนางโตขึ้นก็เดินทางไปที่ซางโจวบ่อยๆ ที่แท้ซางโจวที่นางเคยได้ยินสามีรับปากจะพาองค์หญิงหว่านหนิงไปท่องเที่ยวก็เป็นที่ซ่อนของตราพยัคฆ์นี่เอง

นางจำได้ว่าเสี่ยวอวี้เป็นผู้ค้นพบและส่งคืนตราพยัคฆ์ให้กับราชสำนัก เสี่ยวอวี้ได้รับปูนบำเหน็จอย่างมากมาย นางยังคิดว่าลูกชายของนางมีความสามารถ ที่แท้ก็เป็นสามีวางแผนเอาไว้นานแล้ว 

เขาวางแผนเพื่อปกป้องนางและลูกๆ ไว้ตั้งแต่ต้น แม้เขาจะจากไปนานแล้ว นางก็ยังถูกเขาปกป้อง เฉินซูเหยาผู้เคยถูกลืม กลับเป็นผู้ที่ไม่เคยละทิ้งนางและครอบครัวเลย เป็นนางต่างหากที่ทิ้งเขาให้เผชิญหน้าเรื่องร้ายตามลำพัง