บทที่ 4 สายน้ำหึงหวง

สตรีอายุยี่สิบปีเป็นวัยกำลังสะพรั่ง หากเป็นหญิงสาวคนอื่นๆ ป่านนี้พวกนางคงแต่งงานมีคู่ ครองรักกันทุกค่ำคืน บางคนอาจมีลูกสองสามคนแล้ว แต่นางกลับต้องมาอยู่บนยอดเขาลำพังเพียงผู้เดียว 

หลินโม่เหนียงกำลังสงสัยว่าความต้องการและความเหงาเปลี่ยวอาจทำให้นางเห็นภาพหลอน แต่คิดอย่างไรสัมผัสชัดเจนเช่นนั้นคงไม่อาจเป็นความคิดฝ่ายเดียวของนางไปได้ แม้นางจะเคยแต่งงานผ่านการเข้าหอมาแล้ว แต่เพียงคืนเดียวคงไม่ทำให้นางรู้แจ้งจนนำมาคิดเพ้อเป็นเรื่องราวได้แน่

หญิงสาวตัดสินใจลองอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

แต่วันรุ่งขึ้นหรือวันถัดมา ต่อให้นางนั่งใต้น้ำตกนานขึ้นเท่าไรก็ไม่อาจสัมผัสถึงสายน้ำอบอุ่นได้เลย จนผ่านไปหลายวัน หลินโม่เหนียงเริ่มแน่ใจว่าอาจเป็นความคิดเพ้อฝันของนางเพียงผู้เดียว

“ขอบคุณ” หลินโม่เหนียงกล่าว วันนี้เป็นวันที่จะมีทหารมาส่งอาหารแห้งและเมล็ดธัญพืชให้นาง 

“ไม่เป็นไร เป็นหน้าที่ข้าอยู่แล้ว หากแม่นางโม่อยู่คนเดียวไม่สะดวกอย่างไร ข้าจะมาหาเจ้าให้บ่อยขึ้นก็ย่อมได้ เจ้าไม่ต้องเกรงใจ” ชายหนุ่มในชุดทหารมองหลินโม่เหนียงด้วยสายตาชื่นชม 

‘สตรีงดงามเช่นนี้ กลับต้องอยู่เดียวดายบนเขา ช่างน่าเสียดาย’ นายทหารครุ่นคิด

“...” หลินโม่เหนียงเงียบ เวลาที่ถูกบุรุษจ้องมองเช่นนี้นางรู้สึกว่าอึดอัดยิ่งนัก 

“หรือเจ้าอยากจะลงเขาไปกับข้าก็ได้นะ ท่านนักพรตไม่ได้บังคับ เขามีเมตตายิ่ง เจ้าไม่ต้องกังวล” นายทหารพูดเกี้ยว เขาจะพยายามเช่นนี้ทุกครั้งที่ได้พบหลินโม่เหนียง แม้นางจะไม่เคยตอบกลับเลย

“...”

“เจ้าอยู่บนเขาเพียงผู้เดียว ไม่เงียบเหงาบ้างหรือ เจ้า..อยากจะ..เอ่อ ไปกับข้า ..เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้า..ข้าเพียงอยากถามว่าเจ้าอยากลงเขาไป..กับข้าหรือไม่ ถึงเจ้าจะอายุมากแล้ว แต่ข้าไม่ถือ เจ้าไม่ต้องกังวล” นายทหารหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“ข้ามีคำจะฝากท่านไปบอกท่านนักพรต ฝากบอกเขาว่าข้าเริ่มสัมผัสได้ถึงสายน้ำอบอุ่นแล้ว ขอให้เขาช่วยมาชี้แนะขั้นต่อไปให้ข้าด้วย ขอบคุณ”

กล่าวคำที่ต้องการพูดเสร็จหลินโม่เหนียงก็เข้าบ้านปิดประตู ไม่รอให้คนส่งของได้พูดอะไรตอบ ทหารคนนั้นได้แต่พยักหน้ากับประตูและขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจแม่นางประหลาดผู้นี้

ตลอดหลายปีมานี้ นางอยู่คนเดียวมานาน ลืมไปหมดแล้วว่าควรรักษามารยาทต่อผู้คนอย่างไร และด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องผิดประเพณีกับนางที่อยู่ที่นี่ลำพัง หญิงสาวจึงเลือกไม่พูดคุยไม่สบตามาตลอด 

ทุกครั้งหากนางได้ยินว่ามีคนขึ้นเขามา นางจะเดินเข้าไปอยู่ในป่า รอให้คนส่งของกลับก่อนจึงจะออกมา นอกจากบางครั้งที่นางต้องการคำชี้แนะจากท่านนักพรตจึงจะออกมารอคนส่งของ ถึงแม้นักพรตจะไม่เคยตอบกลับคำถามของนางเลยสักครั้ง

“เฮ้อ เสียดาย แม้จะหน้าตางดงาม แต่กลับ..” 

หลินโม่เหนียงได้ยินทหารบ่นกับตัวเองระหว่างเดินลงเขาไป นางรู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้นมาบ้างแล้ว หลังจากอึดอัดกับสายตาของอีกฝ่ายตลอดการสนทนา นางรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนเลว แม้เขาจะพยายามเกี้ยวนางหลายครั้ง แต่นางไม่ต้องการ

หลังจากเก็บเมล็ดธัญพืชและอาหารแห้งไว้ในครัวเสร็จ หญิงสาวยังต้องผ่าฟืนที่ตัดมาเก็บไว้ เพราะตัวคนเดียวจึงต้องทำงานหนักเองทั้งหมด แต่หลินโม่เหนียงก็ยังพึงพอใจชีวิตเช่นนี้ยิ่ง

เมื่องานหนักจบลง ดวงอาทิตย์เริ่มหลบเข้าหลังเขา หญิงสาวที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อรีบไปล้างเนื้อล้างตัวที่บ่อน้ำ นางไม่อยากต้มน้ำอาบเพราะเสียดายฟืนที่ต้องใช้แรงกายมากมายกว่าจะผ่าเสร็จ นางต้องการเก็บฟืนไว้สำหรับทำอาหารเท่านั้น 

ถึงอย่างไรหญิงสาวก็แช่น้ำเย็นทุกวันอยู่แล้ว การอาบน้ำเย็นจึงไม่ได้น่ากลัวมากเท่าไรนัก 

หลินโม่เหนียงถอดเสื้อลงน้ำ นางไม่กลัวว่าจะมีใครมาพบ เพราะที่นี่มีเพียงนาง แต่ทันทีที่ปลายเท้าของหญิงสาวก้าวลงน้ำ สายน้ำอบอุ่นสายเดิมก็วนมาล้อมรอบตัวนางทันที โม่เหนียงตกใจจนเกือบจมน้ำ แต่สายน้ำอุ่นนั้นกลับโอบอุ้มนางขึ้นมาเหนือน้ำ มันไม่พยายามปกปิดตัวตนสักนิด

“อย่าไป ห้ามไป” เสียงไพเราะทุ้มต่ำของบุรุษเอ่ยออกมาก่อนที่สายน้ำจะรวมตัวเป็นร่างโปร่งใสและรวบกอดโม่เหนียงเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

โม่เหนียงทำตัวไม่ถูก ทั้งสัมผัสอบอุ่นของสายน้ำและแรงกอดกระชับ นางไม่แน่ใจว่าตนเองเห็นภาพหลอนไปคนเดียวอีกหรือไม่ แต่ทุกอย่างกลับดูชัดเจนจนคล้ายว่าเกิดขึ้นจริง 

ยังไม่ทันได้คิดตรึกตรองว่าเรื่องประหลาดนี้เกิดขึ้นจริงหรือไม่ ร่างมวลน้ำอุ่นก็เริ่มกดจูบลงไปที่ริมฝีปาก เริ่มแรกสัมผัสอุกอาจนั้นยังเป็นเพียงน้ำอุ่น แต่เมื่อจูบนานเข้าโม่เหนียงกลับรู้สึกถึงปลายลิ้นและริมฝีปากที่เปียกชุ่มของอีกฝ่าย ราวกับเขามีตัวตนอยู่จริง

ริมฝีปากนั้นจูบดุดันราวกับจะช่วงชิงลมหายใจ หญิงสาวพยายามลืมตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เห็นคือร่างมวลน้ำที่เคยโปร่งใสยามนี้กลับคล้ายร่างบุรุษซ้อนทับเลือนราง

โม่เหนียงออกแรงผลักแผงอกแต่กลับทะลุออกไป นางไม่อาจสัมผัสเขา แต่ยังคงรู้สึกถึงแรงกอดกระชับของเขา นางทั้งตกใจและหวาดหวั่น ในใจนึกว่าตนเองอาจพบเจอปิศาจเข้าแล้ว แต่ไม่อาจหยุดยั้งริมฝีปากที่เริ่มไล่จูบลงมาที่คอระหง เขาขบกัดบริเวณคออย่างแรงราวกับจะกัดให้เลือดออก

“โอ๊ยย..เจ็บ” โม่เหนียงตะโกนออกไป