บทที่ 11 ตั้งชื่อให้สามี

“เจ้า..ปิศาจเจ้าเล่ห์” โม่เหนียงดุสามี

“ได้ ข้าไม่ดีเอง”

“เจ้ายังหลบหน้าข้าด้วย” โม่เหนียงเตือนความจำเขา

“ก็..จุมพิตวันนั้นทำให้ข้าสามารถเสกน้ำรวมเป็นรูปร่างได้ ทำให้ข้าคิดแต่อยากจะสัมผัสเจ้า ข้าจึงไม่กล้าเข้าใกล้”

“ไม่กล้าเข้าใกล้อะไรกัน เจ้า..กัดข้าและข้ารู้ว่าเจ้าต้องทำบางอย่าง ทำให้ข้า..ทำให้ข้า..อยาก...อยากทำเรื่องน่าอายจนไร้สติ” โม่เหนียงนึกถึงความทรมานวันนั้นแล้วรู้สึกอับอาย นางรู้ว่านั่นไม่ใช่ความต้องการทั้งหมดของนางแน่

“ก็เจ้าจะทิ้งข้า ข้าจึง..จึง..ข้ายอมให้เจ้าทิ้งข้าไปอยู่กับมนุษย์ทหารผู้นั้นไม่ได้ ข้าไม่ชอบ ข้าไม่ยินยอม ข้า..” เขาหน้างอ ทั้งน้อยใจและเสียใจ

“ข้าไม่ได้ต้องการไปกับเขา เจ้าทำอะไรข้ากันแน่” นางคาดคั้น

เขารีบกอดภรรยาเข้ามาในอก หวาดกลัวว่านางจะทิ้งเขาหากนางรู้ว่าเขาใช้เล่ห์เหลี่ยมกับนาง โม่เอ๋อร์ของเขาอาจเข้าใจเขาผิด คิดเอาเองว่าเขาทำไปเพราะต้องการสูบพลังจากนาง

“ข้าไม่ได้ทำเพราะอยากสูบพลังของเจ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่เคยรู้ว่าทำเช่นนั้นได้ด้วย ข้าเพียงปล่อยกลิ่นหอมเพราะอยากให้ปิศาจตนอื่นๆ รู้ว่าเจ้ามีข้าแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะส่งผลให้เจ้า..เมามาย..หลั่งความหอมหวานออกมายั่วยวนข้าไม่ยอมหยุด

ข้า..ข้าจึงเมามายและไม่อาจหยุดได้เช่นเดียวกัน เผลอทำให้เจ้าปล่อยปราณหอมหวานออกมามากมาย แต่..แต่ข้าชอบมากเลยนะ ข้าเมามาย ข้าอยากถูกกลืนกิน เสียดายยามนั้น พลังของเจ้าไม่มากพอ จึงสลบไปสามวัน 

ข้าตกใจยิ่งนัก รีบพาเจ้ากลับบ้าน ตอนนั้นข้าร้อนใจ รีบร้อนไปเปิดหนังสือของเจ้าเพื่อหาทางช่วย พอจับหนังสือพวกนั้น ถึงได้รู้ว่าข้ามีรูปร่างเหมือนมนุษย์แล้ว ไม่ทำให้บ้านเจ้าเปียกแล้ว” เขาพูดและส่งยิ้มให้ภรรยา

หลินโม่เหนียงมองดูรอยยิ้มนั้นแล้ว นางคล้ายรู้สึกว่าถูกเขาปล่อยกลิ่นปิศาจใส่อีกครั้ง ในใจรู้สึกอับอาย นางไม่ต้องการให้เขารู้ว่านางกำลังต้องการอะไร จึงแสร้งทำเป็นโกรธ ขมวดคิ้วมุ่น หันหลังให้สามี

“ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ บางครั้ง ข้าต้องการเจ้ามากจึงเผลอปล่อยออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เจ้าอย่ากลัวเลย ข้าไม่ได้บังคับให้เจ้าทำเรื่องที่เจ้าหวาดกลัว ข้ากำลังฝึกฝนควบคุมอยู่” เขาพูดราวกับเข้าใจความกลัวของนางดี

“เจ้าไม่ได้ทำครั้งเดียวหรือ” นางดุ

“...ข้าพยายามควบคุมอยู่” ปิศาจหนุ่มกอดภรรยาจากด้านหลังแผ่วเบา คล้ายอยากง้อนางและขอโทษในสิ่งที่เคยทำผิด หญิงสาวในอ้อมกอดสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ผลักเขาออก 

“ยามนี้เล่า เจ้าก็ปล่อยออกมาอยู่หรือ” หญิงสาวถาม เพราะแม้เขาจะเรียกว่ากลิ่นหอม แต่นางคล้ายไม่ได้กลิ่นอะไรเลย ไม่อาจรับรู้หรือสัมผัสได้ นอกจากความรู้สึกต้องการร่วมรักที่เพิ่มพูนอย่างมากทันที 

“ไม่ ข้าควบคุมอยู่”

“จริงหรือ?” นางกำลังชั่งใจว่าเขาโกหกหรือไม่ เพราะยามนี้ร่างกายนางคล้ายกำลังสั่นเล็กน้อยเพราะความต้องการอยากให้เขาสัมผัส นางไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นเป็นเขาสร้าง เป็นเพราะนางต้องการเขา หรือเพียงเพราะนางไม่ได้ถูกชายใดสวมกอดมานานจึงเกิดความเขินอายเท่านั้น

“ข้าเป็นปิศาจทาสของเจ้า ไม่อาจโกหกได้ ข้าพูดความจริง”

โม่เหนียงไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือเท็จ นางลองสำรวจความรู้สึกของตัวเอง คล้ายว่าตนเองอยากสัมผัสเขาเช่นกัน แต่เขินอายมากเกินกว่าจะกล้ายอมรับ ความรู้สึกอายและคำสั่งสอนที่ถูกสอนมาตั้งแต่เกิด ทำให้สตรีเช่นนางไม่กล้าพูดหรือกระทำตามใจ

แต่เมื่อนางคิดถึงยามถูกเขาปล่อยกลิ่นใส่ นางจะทำตามที่ต้องการอย่างตรงไปตรงมา ต้องการอะไรก็บอก ร่างกายอยากได้สิ่งไหนก็ยั่วยวนได้โดยไม่ขัดเขิน ทั้งยังรู้สึกสุขสบายหลังถูกสัมผัสจนเสร็จสิ้นด้วย นางจึงอยากลองอีกครั้ง อยากถูกสัมผัส

“เจ้าเป็นสามีข้าแล้ว ..ข้าไม่อาจเรียกเจ้าว่า เจ้า ตลอดไปได้ ข้าตั้งชื่อให้เจ้าว่า หนิงเหอ ดีหรือไม่” 

“เป็นชื่อที่ไพเราะมาก ข้าชอบ”

หนิงเหอพลิกตัวภรรยาให้หันมาสบตา

“แต่ข้าอยากให้เจ้าเรียกข้าว่า ท่านพี่ ดังเช่นที่มนุษย์สตรีทั่วไปเรียกสามีของนางได้หรือไม่ ข้าแต่งให้เจ้าแล้วนะ” เขาออดอ้อน

หญิงสาวซุกตัวในอ้อมอกของสามีเพื่อซ่อนใบหน้า

“ข้าทำไม่ได้..นอกจาก..นอกจาก..เจ้าจะปล่อยกลิ่นใส่ข้าจนเมามาย ข้าอาจ..อาจไร้ยางอายจนทำตามที่เจ้าขอ..ทุกอย่าง” เสียงของนางสั่นเครือ คล้ายว่านางอาจถูกเขาปล่อยกลิ่นใส่จนเมามายและไร้ยางอายไปแล้ว

“...” หนิงเหอแม้จะเป็นเพียงปิศาจไร้เดียงสาตนหนึ่ง แต่เขาเรียนรู้เร็วมาก เขาเข้าใจแล้วว่าภรรยาต้องการสิ่งใด ถึงอย่างไรเขาก็มีอายุมากกว่าสองร้อยปี เรื่องพวกนี้เขาเห็นมามากแล้ว 

พวกปิศาจที่ไม่ได้ยินเสียงเขา ไม่อาจรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา จึงกระทำต่อหน้าเขาอย่างไม่เอียงอาย และพวกมนุษย์ที่บางครั้งก็ลักลอบมีอะไรกับหญิงสาวในสายน้ำที่เขาอาศัยอยู่

หนิงเหอรวบตัวภรรยามากอดจนแน่น

“เจ้าไม่กลัวแน่หรือ”

“อืม” หากว่านางถูกกลิ่นของเขาทำให้เมามาย ความกลัวยังจะมีอยู่ได้อย่างไร นางยังจำวันนั้นที่ใต้น้ำตกได้เป็นอย่างดี 

หนิงเหอก้มลงขบตรงปลายหูของภรรยา เขาพยายามทำให้อ่อนโยน คอยห้ามใจตัวเองว่าอย่าเร่งรีบ แต่เพราะเขาเองก็ต้องการนางมาก เมื่อริมฝีปากได้ลิ้มรสผิวของหญิงสาว ปิศาจหนุ่มก็ไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้ เขาไล่ริมฝีปากไปตามเส้นเลือดข้างคอ กดจูบลงไปตามกระดูกไหปลาร้า สองมือรวบกอดโม่เหนียงให้บดเบียดชิดใกล้เขายิ่งขึ้น

"อื้อ" คนตัวเล็กร้องครางออกมาคำหนึ่ง เหตุเพราะเขากอดรัดนางแน่นเกินไปจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ จะอย่างไรเขาก็เป็นปิศาจมีแรงกายมากกว่ามนุษย์

แต่ยามนี้หนิงเหอกลับยินดีที่ได้ยินเสียงร้องของนาง เขากอดรัดแน่นยิ่งขึ้น อ้าปากดูดดึงผิวนุ่มเนียนของภรรยา

"อะ อา" โม่เหนียงส่งเสียง สามีคนใหม่ของนางพลิกตัวขึ้นมาคร่อมร่างหอมหวาน ลงมือฉีกทึ้งเสื้อผ้าชุดแดงของนางและของเขาจนฉีกขาด หนิงเหอส่งกลิ่นปกคลุมทั่วร่างของคนรัก

โม่เหนียงคล้ายตกสู่ความเมามายอย่างรวดเร็ว แม้นางจะเปลือยเปล่า แต่ไม่สนใจเสื้อผ้าและสายตาที่กำลังจ้องมอง นางเพียงรู้สึกถึงฝ่ามือที่กำลังบีบคลำนวดเคล้นไปทั่วร่าง ปล่อยให้เขาปลดปล่อยความต้องการร่วมรักด้วยการคลอเคลียริมฝีปากไปทั่ว