บทที่ 14 ปลดปล่อยปราณ (NC)

ปิศาจหนุ่มรู้เพียงว่าเขาชอบที่ได้กลืนกินและเสพความสุขสมของภรรยา แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองก็สุขสมเช่นเดียวกันได้ด้วย อาจเพราะก่อนหน้านี้เขาทำทุกอย่างเพื่อหญิงคนรัก จึงไม่ได้ใส่ใจความกำหนัดของตนเอง ยามนี้เมื่อรู้สึกถึงคลื่นความกระสันที่กำลังโหมกระหน่ำจากการกระแทกกระทั้นใส่ร่องรักชมพู เขาทั้งตกใจและยินดี ยิ่งขยับแรงขึ้น 

“เร็วอีก อา อ๊ะ อะ..อา แรงๆ” หลินโม่เหนียงส่งเสียงสั่นเครือสั่งสามี

หนิงเหอที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็มีความกำหนัดรุนแรงรออยู่ในท้อง มันเกิดจากการที่เขาได้กระแทกอย่างรุนแรงใส่โม่เอ๋อร์ แต่เขายังคงมีสติห่วงว่าด้วยแรงกายปิศาจของเขาอาจทำให้ภรรยาร่างแหลกสลาย เขาจึงตัดสินใจปลดปล่อยร่างมนุษย์กลับสู่ร่างเดิม

โม่เหนียงที่กอดสามีไว้แน่น ปากก็ร้องขอให้สามีกระแทกกระทั้นให้แรงขึ้น นางที่ทำเพียงรอรับความสุขสมอยู่นั้น ช่วงขณะหนึ่งกลับรู้สึกว่าไหล่กว้างที่กอดอยู่กลายเป็นสายน้ำ แต่เป็นสายน้ำที่มีตัวตนและนางกอดสัมผัสได้ หญิงสาวจึงลืมตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

โม่เหนียงเห็นร่างของตัวเองถูกสายน้ำรัดทั่วตัวพาลอยขึ้นอยู่กลางห้องนอน ในขณะที่สามีของนางมีเพียงใบหน้าที่ยื่นมาจูบนาง ส่วนร่างของเขากลายเป็นเพียงสายน้ำอุ่นล้อมรอบตัวนางไว้

น่าแปลกที่นางยังคงรู้สึกถึงท่อนหยกที่กระแทกกระทั้นตรงกลีบดอกท้อ สายน้ำที่ไหลไปทั่วตัวก็ราวกับฝ่ามือที่ลูบไล้ไปทั่วร่างของนาง หญิงสาวแทนที่จะหวาดกลัวกลับยิ่งรู้สึกว่าเช่นนี้ช่างเสียวซ่านมากขึ้น

“อือ อา..โม่เอ๋อร์ ..อา เจ้าดียิ่ง..ข้ารักเจ้า อา อา” เสียงครางทุ้มต่ำแหบพร่าของปิศาจหนุ่มลอยไปทั่วห้องนอน ไม่รู้ว่ามาจากที่ใด เพราะปากของเขายังคงจูบที่หอระหงของโม่เหนียง

“ข้าก็รักเจ้า” หญิงสาวยกมือกอดศีรษะที่กำลังจูบตัวเองไว้ อ้าขาออกให้สายน้ำกระแทกบดเบียดเสาสวรรค์เข้าร่องรักอย่างเร่าร้อน นางไม่อยากสนใจว่าตัวเองลอยอยู่กลางห้องได้อย่างไรหรือกำลังร่วมรักกับสายน้ำได้อย่างไร นางรู้เพียงว่าตัวเองมีความสุขและเขาก็สุขสมเช่นกันเท่านั้นก็เพียงพอ

“อะ อา อ๊ะ อา ซี๊ดดด” หนิงเหอครวญเสียงแหบพร่าสุขสม เขากระแทกกระทั้นใส่ภรรยาจนถึงขีดสุดของจุดเสียวซ่าน เขารู้สึกว่าร่างกายปลดปล่อยความกำหนัดออกมาจนหมด แต่สิ่งที่ไหลเข้าสู่ร่างของภรรยากลับไม่ใช่น้ำรักขาวขุ่นเช่นที่มนุษย์ผู้ชายปลดปล่อย กลับกลายเป็นพลังปราณบริสุทธิ์มหาศาลสายหนึ่ง

“อ๊า..!!” โม่เหนียงเมื่อได้รับความสุขสมของหนิงเหอ นางก็ถูกพลังปราณสายนั้นพาไปยังจุดสุขสมอารมณ์กำหนัด นางกระตุกสั่นรัว กรีดร้องออกมาอย่างไม่อาจควบคุมและสิ้นสติไปทันที

“โม่เอ๋อร์ ๆ..” หนิงเหอตกใจไม่แพ้กัน เขารีบกลับสู่ร่างมนุษย์ รวบกอดภรรยามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง แม้เขาเองจะแทบหมดเรี่ยวแรงจากการเสร็จสุขหลังร่วมรักเช่นกัน

ช่วงจังหวะที่เขาโอบกอดร่างของโม่เหนียงและก้มลงไปจูบหน้าผากอย่างเป็นห่วง แสงสว่างสีขาวก็แผดจ้าขึ้นตรงกลางระหว่างพวกเขาสามีภรรยา จากนั้นหนิงเหอก็หมดสติตามโม่เหนียงไปอีกคน

...ในเส้นทางมืดมิด หลินโม่เหนียงยืนอยู่ผู้เดียว นางหวาดกลัวอย่างมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชั่วลมหายใจต่อมา ทุกอย่างค่อยๆ สว่างขึ้น กลายเป็นทิวทัศน์ภูเขาที่มีต้นไม้สูงใหญ่ รกชัฏ ดูอย่างไรก็คล้ายว่าจะเป็นป่าในยุคบรรพกาล

โม่เหนียงเห็นปิศาจสองตนกำเนิดออกมาจากปราณต้นไม้ พวกเขายืนอยู่ข้างกันเช่นนั้น ไม่พูดคุยแต่ส่งรอยยิ้มให้กันและกัน ยืนอยู่เช่นนั้นจนวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปิศาจต้นไม้สองตนเติบใหญ่ปกคลุมแทบจะทั้งภูเขา

“เผามันให้ราบ” เสียงของมนุษย์ที่หวาดกลัวปิศาจเริ่มรุกล้ำเข้ามาในป่าลึก ปิศาจต้นไม้สองต้นที่ยืนข้างกันเริ่มวิตกกังวล ไฟเริ่มลามมาใกล้พวกเขาจนเริ่มเผากิ่งก้านของปิศาจตนหนึ่งไปแล้ว 

“ข้าให้เจ้ากิน เจ้าจะได้มีร่างหนีไปได้” ต้นที่ถูกไฟไหม้เสียสละตนเองให้เพื่อน ปิศาจอีกตนจึงกลืนเนยตันของเพื่อนที่กำลังลุกไหม้จนตัวเองมีพลังมากพอจะเสกร่างบินหนีไปจากป่าไฟไหม้ได้ในที่สุด

โม่เหนียงถูกเหวี่ยงจากภูเขาไฟไหม้ไปยังอีกที่หนึ่งซึ่งเป็นสถานที่คล้ายศาลเจ้าร้าง ปิศาจต้นไม้ตนที่หนีรอดมาได้กำลังเก็บไอพลังจากเนยตันของเพื่อนมาปลูกลงในร่างของลูกกวางตัวหนึ่ง

“ข้าจะเลี้ยงเจ้า อย่างไรเจ้าก็ยังเป็นเจ้า” 

ปิศาจต้นไม้ใช้พลังจากเนยตันของเพื่อนเลี้ยงปิศาจอีกตนหนึ่งต่อมาอีกหลายร้อยปี จนปิศาจกวางเติบใหญ่ และเป็นเทพอารักษ์ของศาลเจ้านั้น น่าเสียดายที่ต่อให้เป็นปิศาจก็มีวันสิ้นอายุขัย ปิศาจต้นไม้ที่แก่เกินไปจึงสละเนยตันของตัวเองให้กับปิศาจกวาง 

“เจ้ากินข้าเถิด ตอบแทนที่เจ้าเคยให้ข้ากิน”

จากนั้นโม่เหนียงก็ถูกเหวี่ยงไปมาในอีกหลายสถานที่ ทุกครั้งจะเป็นเรื่องราวของปิศาจสองตนที่สละเนยตันของตัวเองให้เพื่อน อีกฝ่ายยอมให้กิน ฝ่ายที่ยังอยู่จะรับพลังเนยตันมาและใช้เนยตันนั้นเลี้ยงปิศาจตัวใหม่ต่อไป แม้จะเกิดในร่างของปิศาจตัวใหม่ แต่เพราะมาจากเนยตันดวงเดิม พวกเขาจึงไม่สูญเสียความทรงจำไป

ต่างสลับกันไปมา ฝ่ายหนึ่งตาย ฝ่ายหนึ่งกินเนยตันและเลี้ยงดู ปิศาจสองตนไม่ยอมไปเกิดใหม่ตามกฎของสังสารวัฏ พวกเขาใช้วิธีเช่นนั้นหลบหนีท่านยมทูตได้เป็นเวลาหลายพันปี

โม่เหนียงที่เริ่มพะอืดพะอมกับการถูกเหวี่ยงไปมา ในที่สุดนางก็ถูกเหวี่ยงมาที่กระท่อมหลังหนึ่ง มองจากด้านนอกคล้ายจะเป็นกระท่อมของมนุษย์ทั่วไป แต่กลิ่นอายเนยตันของปิศาจสองตนกลับรุนแรงจนโม่เหนียงสัมผัสได้

“เจ้า..เมื่อไรจะยอมมอบเนยตันให้ข้า ยามนี้เจ้าอายุห้าร้อยปีแล้ว ข้าก็มาถึงช่วงที่ต้องได้รับเนยตันต่อชีวิต ไม่เช่นนั้นข้าอาจไม่มีพลังหนีพวกนักพรตที่ตามมาฆ่าพวกเรานะ” ปิศาจตนที่อายุน้อยกว่ากล่าว

“อีกหนึ่งเดือน ข้าขออีกเพียงเดือนเดียว ข้าจะสละให้เจ้า ยามนี้เราอยู่ด้วยกัน ต่อให้ข้าแก่แล้ว แต่ยังช่วยเจ้าจากพวกนักพรตได้” 

“เจ้าขอเดือนหนึ่งมาสามครั้งแล้ว นี่เจ้าคิดจะไม่รักษาสัญญาหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น ข้า..” ปิศาจอายุมากอึกอักไม่ยอมพูด

 “ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกแล้ว”

“ไม่! ไม่นะ เจ้าอย่าทิ้งข้า”

“เช่นนั้นเจ้าก็บอกมาว่าเหตุใดไม่ยอมสละเนยตันสักที”

“ข้า..ข้า..อยากอยู่กับเจ้าให้นานอีกสักเล็กน้อย”

“ฮะ?” ปิศาจอายุน้อยไม่เข้าใจ

“...เจ้าไม่รู้สึกว่าอยากอยู่กับข้าหรือ” ฝ่ายที่ไม่ยอมตายเอ่ยถาม

“กินเจ้าก็ได้อยู่กับเจ้า แต่หากเจ้าไม่ยอมให้ข้ากิน พวกเราจะตาย คราวนี้พวกเราต้องเดินผ่านแม่น้ำเหลือง ข้าอาจจำเจ้าไม่ได้อีกแล้วนะ” 

“เจ้าไม่เข้าใจ..”

“เช่นนั้นเจ้าก็พูดมาสิ”

“...พูดไม่ได้”

“เช่นนั้นข้าไม่อยู่กับเจ้าแล้ว”

“ฮะ..ไม่ได้นะ ข้าต้องการอยู่กับเจ้า”

ระหว่างที่ปิศาจสองตนกำลังทะเลาะกัน โม่เหนียงเห็นนักพรตกลุ่มหนึ่งกำลังตรงมาล้อมกระท่อมนั้นไว้ และลงมือร่ายคาถาใส่กระท่อมทันที จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง

โม่เหนียงถูกเหวี่ยงมายังกลางป่าแห่งหนึ่ง

“เจ้าห้ามตายนะ” ปิศาจที่อายุมากกว่ากำลังร้องเรียกด้วยความสั่นกลัว แม้ปิศาจอายุน้อยจะอยู่ในอ้อมแขนของเขา

พวกเขาหนีกลุ่มนักพรตมาได้ แต่ปิศาจอายุน้อยได้รับบาดเจ็บ กำลังใกล้ตาย แม้ปิศาจอายุมากมอบเนยตันให้เขาแล้วแต่เขาก็ไม่อาจรั้งชีวิตไว้ได้

“ทุกอย่างก็เพราะเจ้าไม่ยอมตาย” ปิศาจอายุน้อยกว่าต่อว่า จากนั้นร่างปิศาจก็สลายไปต่อหน้าต่อตาของปิศาจอายุมาก

“ไม่นะ ไม่ ไม่ได้นะ ข้าเพียงอยากอยู่กับเจ้า ข้ารักเจ้า ข้าไม่ต้องการตายและเกิดมาพบเจ้าเพียงไม่นานอีกแล้ว ข้าอยากอยู่กับเจ้า ข้ารักเจ้า ฮือ ๆ ๆ อย่าทิ้งข้า ข้ารักเจ้า ฮือ ๆ ๆ ๆ” ปิศาจอายุมากร้องไห้แทบขาดใจ

จากนั้นเขาก็สลายตามปิศาจอายุน้อยไปด้วยกัน เพราะมอบเนยตันให้อีกฝ่ายไปแล้ว จึงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก