บทที่ 5 ร้องไห้

เขาวางนางลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะตัวเล็กกลางห้อง ตัวเดียวกับเมื่อตอนบ่าย เดินไปหยิบขวดยาหลังบ้านเช่นเดิม และมานั่งใส่ยาให้นางเช่นเดิม ไม่ยอมพูดกับนาง หมิงอันได้แต่นั่งนิ่งๆยื่นมือให้เขาใส่ยาให้ ใส่ยาเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อมาคลุมให้นาง

“ข้าไปส่ง” เขาพูดออกมาในที่สุด

“ข้าไม่กลับ” 

“เจ้าโง่หรือไร” เขาหันมาดุนาง

“ข้าไม่กลับ หากเจ้าไปส่งข้า ข้าจะปีนกลับขึ้นมาอีกครั้ง จะตามติดเจ้าจนกว่าเจ้าจะหยุดไล่ข้า” หมิงอันตอบอย่างแน่วแน่

เยว่สือเห็นแววตาของนางที่บอกเขาว่านางเอาจริง เขาโกรธมากเพียงใดก็ได้แต่กระแทกตัวเองนั่งลง

“เจ้าจะทำเช่นไร อยู่กับข้าเช่นนี้ไปจนกว่าข้าจะตายหรือ” เขาตัดสินใจพูดเรื่องที่เขากลัวในที่สุด

“ข้าจะอยู่กับเจ้า ตายพร้อมเจ้า” หมิงอันพูด

“เพราะเรื่องนี้ใช่หรือไม่ที่ทำให้เจ้าพูดคำพล่อยๆเช่นตอนบ่าย!” เขาถามโกรธๆ น้ำเสียงเริ่มสั่นเล้กน้อย

“ไม่ใช่ ข้ารักเจ้ามานาน นานมากแล้ว เจ้าน่าจะรู้ แต่ข้ายอมรับว่าความจริงเรื่องเจ้าจะตายทำให้ข้ากล้าหาญมากพอจะพูดความในใจ เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไว้ ข้าไม่บอกรักเจ้าเพราะทุกครั้งที่เราพบกัน เจ้าทำหน้าตาคล้ายว่าไม่อยากอยู่ใกล้ข้า ข้าแค่ไม่ต้องการให้เจ้าไม่สบายใจ ข้าจึงยอมเงียบปากตามที่เจ้าต้องการ แต่หากเจ้าคิดว่าจะทิ้งข้าไปเช่นนี้แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะยินดีทำตามง่ายๆ เจ้าคิดผิดแล้ว ต่อให้เจ้าไม่ต้องการ ข้าก็จะอยู่กับเจ้า ยิ่งตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเจ้าไม่ได้ไม่ต้องการดังเช่นที่เจ้าแสดงออก ต่อให้ท้องฟ้าถล่มลงมา ข้าก็จะไม่ทิ้งเจ้า” หมิงอันพูดความในใจ

เยว่สือไม่กล้าสบตาหมิงอัน เขาก้มหน้าลง ก่นด่าตัวเองในใจ เขาไม่น่ากอดนางเมื่อครู่เลยจริงๆ ความรู้สึกเพียงชั่ววูบที่เขาควบคุมไม่อยู่ ทำให้นางต้องทุกข์ทรมาน ทำให้นางตัดสินใจทำในเรื่องโง่ๆ ทำให้เขาทำใจยากยิ่งขึ้น ไร้หนทางมากขึ้น

นางรีบจับมือของเขามากุม 

“เยว่สือ..เจ้าไม่ต้องการข้าแล้วจริงหรือ?” นางถาม

เขาหันมามองอันอันของเขา อา...ความเจ็บปวดในอกที่ทุบตีเขาอยู่ทั้งคืน ยามนี้มันกำลังทุบตีเขาอีกแล้ว ครั้งนี้ทุบอกของเขาจนแทบจะแตกละเอียด สายตาของเขาสั่นระรัวเพราะความตื้นตัน เขาอยากจะดึงนางมากอดแรงๆจนหลอมรวมกับเขา แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับปลายนิ้วมือ กลัวตัวเองจะพลาดเหมือนเมื่อครู่ กลัวนางจะเสียใจภายหลัง

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนดี แต่เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้เพราะข้ากำลังจะตายหรอกนะ” เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด แม้ในใจของเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

“เจ้าต้องการข้าหรือไม่?” นางย้ำถาม

เขาอ้าปากอยากจะพูดว่าไม่ต้องการ แต่ความในใจและสัมผัสที่มือไม่เป็นเช่นนั้น หมิงอันเห็นเขาพยายามกลืนน้ำลาย กระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอเต็มเบ้า มือเขาบีบมือของนางจนแน่น หมิงอันรู้สึกเจ็บเล็กน้อยแต่ไม่ยอมปล่อยมือเขาเช่นกัน 

นางยังคงจ้องตารอคำตอบ เขาหายใจเข้าลึกๆเพื่อจะพูดว่าไม่ แต่กลับกลายเป็นเขาพูดอะไรไม่ออกสักคำ ได้แต่อ้าปากและหุบปาก ครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเขาก็สะบัดมือของนางและลุกขึ้น

“ข้าจะไปส่งเจ้า” เขาหันหลังและพูดไปเช่นนั้น

หมิงอันไม่ยอมให้เขาหลบเลี่ยง นางและเขาเหลือเวลาไม่มาก นางไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระเช่นนี้อีก แม้จะอับอาย แต่นางรู้แล้วว่าเขาไม่ได้ไม่ต้องการนาง จากการที่เขากอดนางจนแน่นเมื่อครู่ ตอนที่นางทำใจกล้าเข้าไปกอดเขา ที่จริงแล้วเขาก็ต้องการนางไม่ต่างจากที่นางต้องการเขา นางตัดสินใจวิ่งไปกอดเขาไว้จากด้านหลังอีกครั้ง โยนความอับอายทิ้งไป 

ครั้งนี้เขาไม่ได้สะบัดมือของนางทิ้ง หมิงอันอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย จงใจกอดเขาแน่นขึ้น

“ข้าจะอยู่กับเจ้า” นางยืนยันคำพูดตัวเองไปอีกครั้ง

หมิงอันรู้สึกว่ามีหยดน้ำตกใส่มือของนาง และเขาก็เริ่มตัวสั่นเล็กน้อย

“ข้า..ข้าไม่มีค่าพอให้เจ้าเอาชีวิตมาทิ้งหรอกนะ” เสียงเขาสั่นเครือ 

เขากำลังร้องไห้ หมิงอันรู้สึกเจ็บปวดกับความน้อยเนื้อต่ำใจและความโดดเดี่ยวอย่างโง่เขลาของเขา

“เจ้ามีค่าที่สุดสำหรับข้า ข้าต้องการเพียงเจ้า” หมิงอันบอกรักเขา

“เจ้าโง่หรือไร?” เขาด่านาง

“อืม” นางตอบ

และเขาก็เริ่มสะอื้นจนเก็บเสียงไม่อยู่ หมิงอันปล่อยเขา เดินไปอยู่ตรงหน้าเขา ตั้งใจจะเช็ดน้ำตาให้เขา แต่เยว่สือกลับหันหนี นางจับเขาหันมาเผชิญหน้า เขาก็ยังก้มหน้าไม่มองนาง หมิงอันจึงดึงคนตัวสูงและดื้อดึงลงมากอดปลอบ

“ข้าอยู่นี่แล้ว” 

“อันอัน ฮือ.....” เขาร้องไห้เสียงดังและกอดนางจนแน่น 

สองหนุ่มสาว กอดปลอบประโลมกันไปมา เขาร้องไห้อยู่สักครู่ จากเสียงร้องดังๆกลายเป็นเสียงสะอื้นและค่อยๆเงียบลง แต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมคลายอ้อมกอด กอดอยู่นานจนต่างคนต่างเมื่อย เยว่สือจึงค่อยๆผลักให้หมิงอันเดินถอยหลังไปที่เตียงนอน แล้วทั้งสองคนก็ล้มลงที่เตียงไปทั้งเช่นนั้น 

“ข้าหายใจไม่ออก” หมิงอันบอกเขา หลังจากเขานอนกอดทับบนตัวนางอยู่สักพัก