บทที่ 2 ผู้ช่วยชีวิต

ท่ามกลางฝูงวิญญาณมากมายที่ล่องลอยอยู่รอบตัวของเขา เฉินซูเหยาหันมามองสบตากับป๋อวิ๋นเหยา เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจ รอยยิ้มนั้นอบอุ่นเต็มไปด้วยความคิดถึง ราวกับช่วงเวลาหักหลังทั้งหมดที่ผ่านมานั้นไม่เคยมีอยู่จริง ความรักที่เขามีให้นางไม่เคยจางหายไปแม้แต่น้อย 

ไป๋อวิ๋นเหยารู้สึกเหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปแล้วกำลังบีบร้าวจากข้างใน ร่างที่แก่ชราของนางไม่อาจรับแรงกระแทกจากความรู้สึกที่ท่วมท้นใกล้จะหักร้าวไปเสียทุกขณะ ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ล้นทะลักออกมา 

นางมองไปที่เฉินซูเหยา ทุกอย่างราวกับย้อนเวลาไปยังวันวานที่ทั้งสองคนเคยอยู่ด้วยกัน ความรักและความคิดถึงที่ไม่เคยลืมเลือน นางรับไม่ได้!

ในทันใดนั้น ไป๋อวิ๋นเหยาก็หันหลังและวิ่งหนีสุดฝีเท้า ในความมืดที่เต็มไปด้วยเสียงวิญญาณซึ่งกำลังล่องลอยและกรีดร้อง นางวิ่งโดยไม่กล้าหันไปมองสายตาเจ็บปวดของเขา

นางไม่สามารถรับความจริงนี้ได้ ไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาได้อีกแล้วหลังจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ความเจ็บปวดและความโกรธในใจล้วนแต่ผลักดันให้นางอยากหนีไปจากเขา 

“สารเลวนั่น เหตุใดจึงรอข้า!!” หญิงชราก่นด่า ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงรอนางที่สะพานไน่เหอ[1] ทั้งที่เขาพูดว่าเขาไม่ต้องการนางแล้ว เขาพูดเช่นนั้นออกมาเอง!

ไป๋อวิ๋นเหยาวิ่งไปข้างหน้าท่ามกลางความมืด นางไม่หันกลับมามองสะพานไน่เหอที่ทอดยาว แม้จะรู้สึกถึงสายตาคู่นั้นที่จับจ้องมาด้วยความคิดถึง แต่นางก็ไม่อาจเผชิญหน้ากับเขาได้ ความเจ็บปวดเก่าๆ คล้ายกรงเล็บที่จิกลงกลางอก 

ร่างชราของนางพยายามฝืนวิ่งต่อไป ทว่าทุกย่างก้าวกลับหนักหนาเหมือนจมลงในโคลน สุดท้าย นางก็สะดุดล้ม ร่างกายกลิ้งตกลงสู่แม่น้ำเหลือง ความเย็นเยียบโอบล้อมร่างกายของนางไว้ ความทรมานจากการหายใจไม่ออกเหมือนจะฉีกนางเป็นชิ้นๆ สติของนางเลือนราง ร่างกายไร้เรี่ยวแรงและเริ่มจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด 

กระทั่งมีสัมผัสบางเบาแต่มั่นคงฉุดรั้งนางขึ้นจากความลึก ดึงนางกลับมาสู่โลกที่เต็มไปด้วยเสียงลมกลางคืนและกลิ่นดินเปียกชื้น นางปวดแสบทั่วทั้งคอและอก กระอักน้ำออกมาหลายครั้ง ก่อนจะลืมตาอย่างเชื่องช้าทรมาน 

ความสับสนและเหนื่อยล้าปกคลุมจิตใจ แต่สิ่งแรกที่นางเห็นคือใบหน้าของเด็กชายตัวน้อย เด็กชายคนหนึ่งกำลังกอดนางไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้มของเขา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว 

"ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านลืมตาแล้ว..ฮือ ๆ ๆ" เสียงสั่นเครือของเด็กชายเหมือนคมมีดที่เฉือนหัวใจไป๋อวิ๋นเหยา นางมองเขาอย่างตกตะลึง ใบหน้าเขาดูอ่อนวัยราวห้าหรือหกขวบ แต่ความรักและความเป็นห่วงที่ฉายชัดในดวงตานั้นทำให้นางจดจำเขาได้ทันที 

"เสี่ยวอวี้..." นางกระซิบเสียงแหบพร่า เด็กชายตรงหน้าคือบุตรชายคนโตของนาง เขายังเล็กและร้องไห้สะอึกสะอื้น มือน้อยๆ กุมใบหน้านาง ลูบไล้ราวกับตรวจสอบว่านางปลอดภัยจริงหรือไม่ 

"ท่านแม่ อย่าทิ้งข้าไป ข้าจะปกป้องท่านเองขอรับ" 

“...” ไป๋อวิ๋นเหยางุนงง นางจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มองหน้าบุตรชาย เขาเป็นขุนนางใหญ่ มีริ้วรอยเต็มหน้าแล้ว 

นางเอื้อมมือกอดลูกชายไว้แน่น สัมผัสอบอุ่นจากร่างเล็กนั้นทำให้นางน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ลมหายใจของนางเริ่มกลับมาเป็นปกติ ความเป็นจริงตรงหน้าเริ่มแจ่มชัดขึ้น 

ใต้แสงจันทร์ที่สาดลงมาบางเบา เสียงสายลมกลางคืน ลมหายใจและความเงียบสงบรอบตัวช่วยยืนยันว่านางยังมีชีวิตอยู่ บางสิ่งในอกของนางยังคงเต้นแรง นางไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ช่วยชีวิต แต่การได้เห็นลูกชายที่ยังเล็กร้องไห้ นางคิดได้เพียงย้อนเวลากลับอีกครั้ง!

นี่เป็นครั้งเดียวที่นางเห็นลูกชายคนโตร้องไห้ หลังจากนี้ เด็กชายในอ้อมแขนของนางคนนี้ไม่เคยหลั่งน้ำตาอีกเลย ไม่ว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเช่นใดเกิดขึ้นเขาก็ไม่ร้องไห้ แม้กระทั่งวันที่บิดาของเขาถูกไฟคลอก เสี่ยวอวี้ก็ไม่มีน้ำตา 

คืนนี้คือคืนที่นางกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย!

ไป๋อวิ๋นเหยามองไปรอบๆ เห็นคราบน้ำเปียกเป็นทางเดินหายไปในพุ่มไม้ ชิวิตก่อนนั้นนางเสียใจและสงสารเสี่ยวอวี้จนไม่ได้สงสัยอะไรมาก คิดเพียงว่าคงเป็นบ่าวชายสักคนที่ช่วยชีวิตนางไว้ และไม่อยากให้ชื่อเสียงของนางเสื่อมเสีย

แต่ครั้งนี้ นางเริ่มสงสัยว่าฝ่ามือแสนอบอุ่นนั้นเป็นของผู้ใด นางค่อยๆ อุ้มเสี่ยวอวี้ไว้ในอ้อมแขนและเดินตามคราบน้ำนั้นไป แม้นางจะตัวเปียกและหนาวเย็น นางก็ยังเดินตามรอยเปียกไป มือหนึ่งอุ้มบุตรชาย อีกมือก็คอยลูบหลังปลอบโยนเด็กน้อยที่สะอื้นเบาๆ 

“เหตุใดเจ้าเปียกเช่นนี้!” องค์หญิงในชุดเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ใส่เพียงตู้โตว[2]และกระโปรงวิ่งมากอดแขนเฉินซูเหยาผู้ซึ่งเปียกโชก

“...”เฉินซูเหยาไม่ตอบ แต่กลับกระชากแขนออกจากการเกาะกุมขององค์หญิง เดินเข้าห้องของเขาและปิดประตูใส่หน้าองค์หญิงด้วยความเย็นชา

“เฉินซูเหยา! เจ้ากล้าปิดประตูใส่ข้าหรือ! เจ้ากล้าทิ้งข้าและยังกล้าวิ่งไปหานางนั่นอีก!” องค์หญิงใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ทั้งเตะทั้งทุบประตูอย่างเดือดดาล

ภาพตรงหน้าทำให้ในหัวของไป๋อวิ๋นเหยาว่างเปล่า นางยืนอยู่ข้างต้นไม้ห่างจากเรือนนอนขององค์หญิงไม่มาก นางตามรอยเปียกตามพื้นมาถึงที่นี่

ร่างเปียกโชกของเฉินซูเหยา การทะเลาะวิวาทตรงหน้า ทุกอย่างล้วนบ่งบอกว่าผู้ที่ช่วยนางขึ้นมาจากใต้น้ำคือสามีของนางเอง แต่นางไม่กล้าคิด ไม่กล้าทบทวนสิ่งต่างๆ ไม่กล้าหาเหตุผลว่าเหตุใดเขาจึงเป็นผู้ช่วยชีวิตนาง ได้แต่ยืนนิ่งงัน

“ท่านแม่..” เสี่ยวอวี้กอดคอมารดาและเรียกเบาๆ 

ไป๋อวิ๋นเหยาได้สติ นางวางทุกสิ่งทิ้งเพราะตัวของบุตรชายกำลังหนาวจนตัวสั่น นางต้องรีบอุ้มเขาวิ่งกลับห้องและสั่งสาวใช้ต้มน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้บุตรชาย เปลี่ยนเสื้อผ้าและหาผ้าห่มอุ่นๆ มาคลุมตัวลูกน้อย คืนนั้นนางจึงนอนกับเสี่ยวอวี้

 

---

[1]เป็นความเชื่อเรื่องที่คู่แต่งงานจะรอข้ามสะพานความตายด้วยกัน จะได้ไม่เงียบเหงายามข้ามไปปรภพ ดังนั้นหากมีลูกหลานคนไหนยังไม่แต่งงานแล้วเสียชีวิต พ่อแม่หรือญาติพี่น้องมักจะหาคู่แต่งงานมาให้หลังการตาย 

[2]ตู้โตว คือ เสื้อชั้นในของสตรีในสมัยจีนโบราณ