บทที่ 5 ความลับของเสี่ยวอวี้

คืนนั้น จันทร์สาดแสงอ่อนลงมาผ่านหน้าต่าง ไป๋อวิ๋นเหยานั่งอยู่บนเตียงข้างเสี่ยวอวี้ ลูกชายคนโตของนาง เด็กน้อยที่เงียบขรึมและเข้มแข็งจนเกินวัย ยามนี้เขานั่งบนเตียงมองมารดาเช่นกัน

"เสี่ยวอวี้..." นางเอ่ยเสียงนุ่ม ไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นหลอกล่อลูกชายอย่างไรดีเพื่อให้เขายอมตอบคำถามของนาง

“คืนนี้ท่านแม่จะนอนกับข้าอีกหรือขอรับ” เด็กน้อยถาม

“ไม่ใช่..เมื่อเย็นเจ้าไปที่เรือนหลังเพื่ออันใด” และนางก็ยังเป็นนาง ไม่อาจมีกลใดมากมาย เพียงถามออกไปตรงๆ

“...” เสี่ยวอวี้หน้าซีด ก้มลงมองมือเล็กของเขา

“..สิ่งใดอยู่ในกระบอกไม้ไผ่”

“ข้าไม่ทราบขอรับ ท่านพ่อ..เอ่อ เขาบอกว่าให้ข้าโตก่อน ค่อยเปิดดูขอรับ” เสียงของเสี่ยวอวี้สั่นด้วยความหวั่นเกรง แต่เขาตัดสินใจแล้วว่าถึงแม้จะถูกมารดาตี เขาก็จะไม่ยอมให้มารดาดูในกระบอกไม้ไผ่นั้น

"..เจ้ารู้ว่าเขาเป็นผู้ช่วยแม่ขึ้นมาจากแม่น้ำคืนนั้น" 

เด็กน้อยนิ่งเงียบไปทันที เขาหลบสายตาเหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่าง ความไร้เดียงสาในวัยเด็กทำให้เขาไม่อาจโกหกได้อย่างแนบเนียน 

“วันนั้นเกิดอะไรขึ้น” ไป๋อวิ๋นเหยาตัดสินใจถามคำถามที่นางไม่เคยคิดจะถามเมื่อยังมีชีวิตครั้งก่อน

“ข้า..ไม่ทราบขอรับ” เสี่ยวอวี้พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่เขากลับตะกุกตะกักจนน่าสงสาร ไป๋อวิ๋นเหยาไม่ต้องจับสังเกตก็เห็นความลังเลในน้ำเสียงนั้นได้ชัดเจน

"หากเจ้าไม่พูด แม่คงต้องเอาเจ้าไปทิ้งที่บ้านคนอื่นเสียแล้ว ข้าคงต้องหาลูกชายคนโตคนใหม่" 

“ท่านแม่!” เด็กน้อยสะดุ้ง รีบเงยหน้าขึ้นมามองมารดา นัยน์ตามีน้ำใสเอ่อคลอ แต่เขาอดทนกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหล

“พูด..” ไป๋อวิ๋นเหยาดุเสียงต่ำ

"ท่านพ่อ..คือ..เขา คือเขาวิ่งมาหาข้าที่ห้องขอรับ บอกว่าให้ข้าไปดูท่านแม่..แต่พอข้าไปถึง ท่านก็.." เขาพูดด้วยเสียงสั่น ราวกับยังหวาดกลัวเรื่องในวันนั้นไม่หาย

“เขาไปตามเจ้าหรือ..” เรื่องราวคล้ายซับซ้อนจนไป๋อวิ๋นเหยาเข้าใจไม่ได้ แต่ในใจลึกๆ นางก็รู้สึกว่าหากเป็นบุรุษผู้นั้น การทำสิ่งใดโดยไม่พูดความในใจ ก็เป็นเรื่องปกติ

"แต่..แต่ท่านพ่อให้ข้าสาบานว่าจะไม่บอกท่านแม่ ท่านพ่อบอกว่าท่านไม่อยากรู้ และไม่ควรรู้..ข้าเป็นเด็กเลวที่ปิดบังท่าน ข้าขอโทษขอรับ"

“เสี่ยวอวี้..ลูกเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีมากๆ ไม่ต้องกังวล เจ้ายังเป็นลูกแม่เสมอ” นางเอื้อมมือไปดึงลูกชายคนโตมากอด

“..ขอโทษขอรับ”

ไป๋อวิ๋นเหยานิ่งงัน ดวงตาของนางจ้องมองลูกชายที่ดูราวกับกำลังแบกรับความผิดบาปเอาไว้ นางลูบหลังเขาเบาๆ เพื่อปลอบประโลม แต่ภายในใจของนางกลับว้าวุ่นยิ่งนัก

“เขาพูดอะไรอีก”

“ท่านพ่อ..เอ่อ..เขาให้ข้าสาบานว่าจะปกป้องท่านขอรับ”

“..ปกป้อง” หัวใจของนางบีบคั้น นางไม่เข้าใจเลย

เหตุใดกัน หากเฉินซูเหยาต้องการให้นางมีชีวิตอยู่ เหตุใดเขาจึงทำร้ายหัวใจนางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่หากเขาไม่รักนาง เหตุใดต้องรอนางที่สะพานไน่เหอ เหตุใดต้องทำเรื่องวุ่นวายโกหกนางเช่นนี้

ไป๋อวิ๋นเหยากอดเสี่ยวอวี้ไว้แน่น สายตาหันไปมองนอกหน้าต่าง แม้แสงจันทร์จะสาดส่อง แต่ภายในใจของนางกลับเต็มไปด้วยเงามืดแห่งความสับสน...

คืนนั้นนางจ้องมองบุตรชายที่หลับไปด้วยความอ่อนล้า แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยคำถามที่รุมเร้า เหตุใดชีวิตก่อนนั้นนางจึงโง่งมนัก ภาพความทรงจำผุดขึ้นมาราวกับน้ำในแม่น้ำที่เชี่ยวกรากกระทบตลิ่งจนพัง ความไม่สมเหตุสมผล และเหตุการณ์ที่ไร้คำตอบมีอยู่มากมาย แต่นางกลับเลือกจะมองผ่านเพราะเกลียดชังเขาจนแสร้งมองไม่เห็น ไม่ยอมหาคำตอบ

นางจำได้ดีว่าหลังจากคืนนั้นในชีวิตก่อน คืนที่นางถูกช่วยขึ้นมาจากน้ำ ชีวิตของนางราวกับหยุดนิ่ง นางไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเขาอีก ไม่ได้มองสิ่งใดอย่างลึกซึ้ง และปิดตาต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้น 

"โง่เขลา.." นางพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ นางย้อนนึกถึงวันที่ตัวเองปิดใจ ไม่ยอมรับรู้หรือพยายามค้นหาความจริง แม้ว่าในใจจะมีคำถาม แต่ก็เลือกหลีกเลี่ยงเพราะไม่อยากเจ็บปวด เหตุใดนางจึงไม่เคยสงสัยในสิ่งที่แปลกประหลาดเลย

เฉินซูเหยาผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยรักนางอย่างลึกซึ้ง คนที่เคยดูแลนางในคืนแรกของชีวิตคู่ คนที่แย่งปิ่นปักผมของนางมาราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า แต่กลับมาเปลี่ยนเป็นคนที่เย็นชาและห่างเหินภายในไม่กี่คืน จะเป็นไปได้จริงหรือ นางเคยคิดว่าบุรุษก็เปลี่ยนใจง่ายกันเป็นปกติ แต่ยามนี้คล้ายว่าจะไม่ใช่เช่นนั้นแล้ว

นางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเรือนขององค์หญิง การที่เฉินซูเหยาละทิ้งนางไปซบอ้อมกอดของหญิงอื่น น้ำเสียงที่เขาใช้ไล่นางออกจากเรือนนั้น มันเต็มไปด้วยความไม่ไยดี แต่ยามนี้นางกลับรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล 

หากเขาเกลียดนางจริง เหตุใดจึงช่วยชีวิตนางไว้ เหตุใดเขาจึงสั่งให้ลูกชายปิดเรื่องนี้เป็นความลับ และเหตุใดเขาต้องพูดว่าปกป้อง..เหตุใดหัวใจของนางยังคงถูกพันธนาการด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจเข้าใจ

นางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกโง่งมที่หลับตาต่อทุกสิ่ง หากชีวิตก่อนนางได้ถามออกไป หากได้มองลึกลงไปในสิ่งที่อยู่รอบตัว บางทีความเจ็บปวดที่เผาผลาญหัวใจนางมาตลอดอาจไม่รุนแรงถึงเพียงนี้ บางที เรื่องระหว่างพวกเขาอาจเปลี่ยนไป

ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ความจริงเบื้องหลังนั้นคืออะไร ความจริงที่เขาต้องวุ่นวายปกปิดหลายสิ่ง หรือว่าเรื่องราวในชีวิตก่อนระหว่างเขาและนาง ยังมีอะไรที่นางไม่รู้ซ่อนอยู่

ยามบ่ายอันเงียบสงบในจวนไป๋ แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านหน้าต่างเรือน ผ่านกระดาษที่มีสีสันสวยงามเป็นรูปร่างน่ามองกระทบพื้น สายลมพัดใบไม้ปลิวไหวไปรอบบริเวณ มีเพียงเสียงหัวใจของไป๋อวิ๋นเหยาที่เต้นดังจนแทบสะท้อนออกมา 

นางเดินลัดเลาะเข้าสู่เรือนนอนขององค์หญิงอย่างเงียบเชียบ วันนี้องค์หญิงและเฉินซูเหยาออกไปนั่งรถม้าท่องเที่ยวรอบภูเขา เพราะองค์หญิงบอกว่าอากาศดี นางจึงแอบเข้ามาที่นี่  

กลิ่นหอมจางๆ ของกำยานอบอวลในอากาศ เผยให้เห็นถึงความพิถีพิถันในสถานที่แห่งนี้ นางก้าวไปตามพื้นไม้ขัดมัน ดวงตาสอดส่องมองรอบด้าน แม้จะเป็นเรือนที่สร้างขึ้นด้วยความเอาใจใส่ แต่ก็ไม่ได้พบสิ่งใดผิดปกติ