บทที่ 4 เย็นชาและอบอุ่น

หลังเหตุการณ์วุ่นวาย เด็กๆ ถูกพี่เลี้ยงพาตัวไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า ไป๋อวิ๋นเหยาก็กลับมาที่เรือนนอนของนาง สั่งให้สาวใช้ช่วยนางแต่งตัว 

เมื่อนางได้มีโอกาสนั่งลงมองกระจกทองเหลือง นางกลับหยุดนิ่ง ใบหน้าที่สะท้อนนั้นไม่ใช่หญิงชราวัยแปดสิบ หากแต่เป็นตัวนางในวัยสาว ผิวพรรณยังคงเปล่งปลั่ง สายตายังคมชัดเหมือนในวันเก่าก่อน หัวใจของนางสั่นสะท้าน 

"ฮูหยิน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ ทุกคนได้ยินว่าท่านตกน้ำ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ พอจะตามคนมาก็เห็นท่านกลับมาแล้ว..ข้าตกใจแทบแย่" สาวใช้คนสนิทเอ่ยถาม

ไป๋อวิ๋นเหยาก้มหน้าลง ดวงตาหม่นแสงครุ่นคิด นางจำได้ชัดเจนว่าสิ่งที่เห็นเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน แต่นางยังไม่รู้ว่าควรเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นว่าอะไร

"ข้า..เพียงเสียหลักตกน้ำเท่านั้น เจ้าอย่ากังวลเลย" นางตอบพลางหลุบตา แต่ภายในใจกลับปั่นป่วนราวคลื่นลมในทะเล นางแก่และตาย ไปพบสามีที่สะพานไน่เหอ และวิ่งกลับมาที่นี่อีกครั้ง นางจะเล่าเรื่องพวกนี้เช่นไรดี

แต่ก่อนที่นางจะได้ทบทวนเรื่องราวให้แจ่มชัด สาวใช้อีกคนก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

"ฮูหยินเจ้า! คุณชายใหญ่คล้ายจะตัวร้อนเจ้าค่ะ!" 

"ไปเรียกท่านหมอมาเดี๋ยวนี้" นางลุกขึ้นทันที รีบเดินไปยังเรือนของลูกชายคนโต ทิ้งเรื่องทุกข์ใจของนางไว้ก่อน

เสี่ยวอวี้นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าแดงจากพิษไข้ ดวงตาปิดสนิท ไป๋อวิ๋นเหยานั่งลงข้างเตียง มืออ่อนโยนสัมผัสหน้าผากของลูกชายที่ยังร้อนจัด เมื่อเช้านางไม่ได้สังเกต มัวแต่สนใจสิ่งแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น จึงลืมดูแลบุตรชายไป เรื่องนี้เป็นความผิดของนาง

วันนั้นทั้งวัน ไป๋อวิ๋นเหยาวิ่งวุ่นดูแลลูกชายที่ป่วยหนัก ทั้งสั่งยาสมุนไพรและเช็ดตัวเพื่อลดไข้ จนกระทั่งไข้ของเสี่ยวอวี้เริ่มลดลงในคืนที่สอง เสียงลมหายใจของเด็กน้อยที่ค่อยๆ สงบทำให้นางโล่งใจ 

แต่ยามที่ความเงียบคืนกลับมา นางก็กลับไปคิดถึงบางสิ่งที่ติดค้างในใจ ภาพของเฉินซูเหยาที่สะพานไน่เหอยังคงแจ่มชัด นางรู้ดีว่ามันไม่ใช่เพียงฝัน หากแต่เป็นความจริงที่นางยังไม่อาจเข้าใจ

ภายใต้เงาไม้ใหญ่ในสวนข้างเรือน เสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังระคนเสียงลมอ่อนๆ พัดผ่านใบไม้ ไป๋อวิ๋นเหยาในชุดเรียบง่ายนั่งอยู่ที่โต๊ะหิน 

ข้างกายเป็นเสี่ยวอวี้ ลูกชายคนโตวัยหกขวบผู้ที่เพิ่งหายไข้สนิท เด็กน้อยกำลังใช้ตะเกียบเงินอย่างกระตือรือร้น แต่ดูเหมือนตะเกียบในมือเล็กๆ นั้นจะลื่นและดื้อดึงเกินไป จับอะไรก็หล่น 

“เสี่ยวอวี้ จับเช่นนี้” ไป๋อวิ๋นเหยาหยิบตะเกียบขึ้นมาจับตามวิธีที่ถูกต้องอย่างนุ่มนวล ดวงตาของนางมองลูกชายด้วยความเอ็นดู แต่กลับไร้รอยยิ้มบนริมฝีปาก 

“เหตุใดมันยากเช่นนี้..” เสี่ยวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามเลียนแบบมารดา แต่ตะเกียบเงินยังคงหล่นลงบนโต๊ะ

“พี่ใหญ่ไม่เก่งเลย ข้ายังเก่งกว่าอีก” เสี่ยวหยาง ลูกชายคนรองวัยสี่ขวบ นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหัวเราะคิกคัก มืออ้วนป้อมยกตะเกียบจับขนมกุ้ยใส่ปากอย่างมีความสุข 

“..อื้มม” สูกสาวคนที่สาม วัยสามขวบเพียงเอื้อมมือไปหยิบขนมตรงหน้าใส่ปากโดยไม่พูดมาก ไม่สนใจใช้ตะเกียบด้วยซ้ำ

“เสี่ยวหยาง เสี่ยวชิง รอพี่ใหญ่ของพวกเจ้าก่อน” ไป๋อวิ๋นเหยาทำเสียงดุเบาๆ ใบหน้าเชิดขึ้นอย่างเข้มงวด แต่ยังคงมองลูกๆ ด้วยความรัก ในใจหญิงชราวัยแปดสิบรู้สึกราวทรายแห้งได้รับน้ำ

เด็กน้อยสองคนได้แต่รีบวางมือ แต่ทำหน้าเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดอันใด ในอ้อมแขนของสาวใช้ใกล้ๆ ลูกสาวคนเล็กวัยเพียงหกเดือนเสี่ยวหลัน กำลังส่งเสียงอ้อแอ้ ตาดำกลมโตมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อเสียงพูดคุยดังขึ้นมาก เสี่ยวหลันก็ดิ้นรน คล้ายอยากเข้าร่วมวงสนทนาด้วย ไป๋อวิ๋นเหยาหันไปหาสาวใช้พร้อมรอยยิ้มบาง 

“อุ้มเสี่ยวหลันมาที่นี่เถิด เด็กคนนี้คงอยากมีส่วนร่วมด้วย” เมื่อสาวใช้อุ้มทารกมาวางบนตัก นางจึงหยิบขนมชิ้นเล็กมาให้ลูกสาวเล่น เสี่ยวหลันคว้าไปอย่างไว เสียงหัวเราะเล็กๆ นั้นทำให้นางรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงดนตรีที่ไพเราะที่สุด 

เมื่อถึงเวลาอาหารมื้อกลางวัน อาหารเรียบง่ายแต่ครบถ้วนถูกวางบนโต๊ะ เสี่ยวอวี้พยายามช่วยน้องสาวคีบอาหารแม้จะเก้ๆ กังๆ เสี่ยวหยางก็ช่วยคอยดูแลน้องสาวเช่นกัน 

“พี่ใหญ่ อย่าแย่งข้าสิ! นั่นของข้า” เสี่ยวหยางโวยขึ้น เมื่อเสี่ยวอวี้แอบตักปลาชิ้นใหญ่ในชามของเขา

“ข้าช่วยดูว่ามันมีก้างหรือไม่” เสี่ยวอวี้เถียงกลับ แต่สีหน้าอมยิ้ม จนมารดาอย่างไป๋อวิ๋นเหยาอดหัวเราะไม่ได้ 

“พอกันทั้งคู่ เงียบ แล้วกินให้เรียบร้อย” นางพูดพร้อมตักปลาชิ้นใหม่ใส่จานเสี่ยวหยาง และจัดการแบ่งปลาชิ้นใหญ่ให้เสี่ยวอวี้อีกจาน แม้จะวุ่นวาย แต่นางก็ไม่รู้สึกเหนื่อยล้า 

ทุกคำพูด ทุกการเคลื่อนไหวของลูกๆ ล้วนทำให้หัวใจของนางอบอุ่น คืนวันที่เคยรู้สึกเหมือนลมหนาวในฤดูเหมันต์ กลับกลายเป็นความสดใสของฤดูวสันต์เมื่อมองดูเด็กทั้งสี่คน 

เมื่อมื้ออาหารจบลง เสี่ยวอวี้กับเสี่ยวหยางพาเสี่ยวชิงไปวิ่งเล่นในสวนมีพี่เลี้ยงคอยดูแล ขณะที่ไป๋อวิ๋นเหยาอุ้มเสี่ยวหลันกลับไปยังเรือนนอน ทารกน้อยเริ่มง่วงและซบหน้ากับอกนางอย่างพึงพอใจ

ในใจของนาง แม้จะมีคำถามมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตใหม่ แต่เมื่อมองบุตรสาวบุตรชาย นางก็อยู่ได้โดยไม่ต้องการคำตอบใดทั้งสิ้น ใบหน้าเย็นชาแต่หัวใจของนางอบอุ่นยิ่ง

เวลาผ่านไปเดือนกว่า แม้จะเหนื่อยล้ากับงานบ้านและดูแลเด็กๆ แต่นางกลับรู้สึกเหมือนได้รับความสุขทุกวัน ราวกับชีวิตนี้มีเหตุผลให้ดำเนินต่อไปอย่างมีความหวัง

วันนั้น แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ทอดยาวผ่านช่องหน้าต่าง ไป๋อวิ๋นเหยาคิดอยากไปเก็บใบชาในจวนหลัง กำลังเดินผ่านลานทางเดินที่เชื่อมต่อระหว่างเรือนหลังจวนและเรือนหลัก แต่พลันสายตาก็จับจ้องไปยังเงาร่างเล็ก ที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบโดยบังเอิญ 

เสี่ยวอวี้ ลูกชายคนเล็กของนาง ท่าทางเหมือนวิ่งเล่นไร้เดียงสาตามประสาเด็ก แต่ฝีเท้าเร่งรีบของเด็กน้อยทำให้นางหยุดและยืนมองอย่างไม่ตั้งใจ นางกำลังคิดว่าลูกชายอาจกำลังเล่นซนอะไรอีกแล้ว รอยยิ้มค่อยๆ ยกขึ้นบนใบหน้าเย็นชาของนางอย่างช่วยไม่ได้

ดวงตาใสซื่อของเสี่ยวอวี้เหลียวมองไปรอบด้าน ก่อนที่ประตูหลังเรือนขององค์หญิงจะเปิดออก เด็กชายรีบเข้าไปด้านและรับกระบอกไม้ไผ่ที่ชายผู้เป็นบิดาส่งให้ด้วยความระมัดระวัง เมื่อหันหลังกลับ เด็กน้อยซุกซ่อนสิ่งนั้นไว้ใต้แขนเล็กๆ เฉินซูเหยารีบปิดประตูราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเสี่ยวอวี้ก็รีบร้อนกลับมายังห้องของเขาเอง 

ไป๋อวิ๋นเหยามองตามด้วยหัวใจที่เต้นแรง ความสงสัยค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจ ราวกับเงาเมฆที่ค่อยๆ ปกคลุมฟ้าใสในค่ำคืน นางไม่เอ่ยคำใด เพียงยืนนิ่งในลานเรือน นางเงียบงันแต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยพายุความกังวลลึกล้ำและความสงสัย

ภาพที่สะพานไน่เหอกลับมาหลอกหลอนนางอีกครั้ง..