บทที่ 6 ห้องลับและอนุสูงศักดิ์

วันที่สามีของนางย้ายมาอยู่ที่นี่อย่างถาวร คือหลังจาก เหตุการณ์ที่นางจมน้ำ เฉินซูเหยาใช้เงินทองมากมายเพื่อปรับปรุง เรือนนี้ให้สมบูรณ์ กระทั่งขนของส่วนตัวทุกชิ้นของเขามาไว้ที่นี่ แต่ทว่า บัดนี้ในสายตาของนาง ทุกสิ่งกลับดูเรียบง่ายและสงบนิ่ง ไม่มี ร่องรอยใดที่จะแตกต่างไปจากเรือนหลังเก่าที่บิดาของนางอาศัย 

ดูแล้วในเรือนก็ยังปกติ ไป๋อวิ๋นเหยาจึงเดินไปดูที่ตู้เก็บ หนังสือ เดินดูตำราของสามีทีละเล่ม จนเห็นอะไรบางสิ่งสะท้อนแสง เบาๆ นางดึงตำราออกมาและเห็นว่าเป็นปิ่นปักผมเล่มเล็กวางหลัง กองหนังสือ ดวงตานางเบิกกว้าง 

ปิ่นเล่มนี้เป็นปิ่นที่เฉินซูเหยาชิงเอาจากผมของนางในคืนเข้าหอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์น่ารักราวเด็กหนุ่มของเขาในวันนั้นยังคงชัดเจนใน ความทรงจำ 

‘ของที่เป็นของข้า อย่างไรก็เป็นของข้า จะไม่มีวันปล่อยให้ผู้ใดแตะต้อง’ เขาพูดปนเสียงเขาหัวเราะน่าฟังขณะหยอกล้อ 

แต่หลังจากเขามอบหัวใจให้สตรีอื่น นางคิดว่าปิ่นเล่มนี้คง ถูกเขาทิ้งไปนานแล้ว แต่นางกลับยังเห็นอยู่ที่นี่ ไป๋อวิ๋นเหยาเอื้อมมือสั่นๆ ไปหยิบ แต่ทันทีที่พยายามดึงปิ่นออกมา เสียงกลไกแผ่วเบาก็ดัง ขึ้นจากด้านหลัง กองหนังสือและชั้นไม้ค่อยๆ แยกออก เผยให้เห็น ประตูลับทรงกลมขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ข้างใน

ไป๋อวิ๋นเหยาผลักประตูและก้าวข้ามธรณีทรงกลมด้วยความตื่นตระหนก หัวใจนางเต้นไม่เป็นจังหวะ ภายในห้องนั้น แสงอ่อนจากหน้าต่างเล็กๆ สาดส่องลงบนพื้นซึ่งเต็มไปด้วยแผ่นกระดาษ ชุดสีฟ้าที่ นางเย็บให้ถูกแขวนไว้อย่างดี แม้ยามนี้สีของมันจะไม่ได้สดใสอีกแล้ว 

บนกระดาษเหล่านั้นมีรูปวาดของนางจากหลากหลายช่วงเวลา และหลากหลายอิริยาบถ ใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวในวัยเยาว์ ท่วงท่าของนางขณะนั่งปักผ้า ภาพขณะนางอ่านหนังสือใต้แสง เทียน บางรูปถูกเก็บไว้อย่างดี บางรูปวาดทิ้งไว้บนพื้นปลิวไปมา 

ตรงกลางห้องมีโต๊ะตัวเตี้ยตั้งอยู่ แผ่นกระดาษหลายแผ่นที่ เขียนตัวอักษรอย่างลวกๆ กระจัดกระจายเต็มพื้น ทุกตัวอักษรใน กระดาษเหล่านั้นเป็นถ้อยคำบอกรัก คำขอโทษ คำด่าทอตัดพ้อ และคำรำพันที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

‘ข้ารักเจ้า..คิดถึง’

‘เจ้างดงามมากในชุดสีขาว ทำใจข้าเจ็บยิ่งนัก’ 

‘เหตุใดเจ้าจึงไม่มองข้าอีก..’

‘ข้าคิดถึงนางเหลือเกิน...’

‘ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้า นางปีศาจเย็นชา’ 

‘ข้าขอโทษ ข้ามันเลวนัก เจ้าคงเกลียดข้าแล้ว’ 

ไป๋อวิ๋นเหยาทรุดลงนั่งบนพื้น นางจ้องตัวอักษรเหล่านั้นราวกับพวกมันกำลังเปล่งเสียงของเฉินซูเหยา ดวงตานางพร่าเลือนไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ ความเจ็บปวดและความสับสนปะทุขึ้นในใจ 

เหตุใดเขาจึงเป็นเช่นนี้ในเมื่อเขาผลักนางออกจากชีวิตของเขาอย่างไร้เยื่อใย เหตุใดเขาจึงยังเก็บทุกอย่างเกี่ยวกับนางไว้ในที่แห่งนี้ มือของนางแตะรูปวาดหนึ่ง ภาพของหญิงสาวในวัยแรกแย้มกำลังยิ้มให้ผู้วาด ดวงตาของนางในภาพเปล่งประกายราวกับเต็มไปด้วยความหวังและความรัก

นางจำได้ว่าเป็นภาพที่เขาวาดไว้หลังจากคืนแต่งงาน น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนกระดาษเปื้อนน้ำหมึก ภายในอกของนางเต็มไปด้วยคำถาม เฉินซูเหยา ชายผู้ซึ่งบอกว่านางไม่มีความหมายสำหรับเขา แท้จริงแล้วเขาคิดอะไรอยู่กันแน่.. 

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรก็เริ่มเข้าใกล้ช่วงเวลาที่เกิดเพลิงไหม้ ไป๋อวิ๋นเหยามองไปยังแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้า นางไม่อาจรอ นางจำเป็นต้องหาคำตอบ 

ร่างงดงามเย็นชาสูดลมหายใจลึก แล้วก้าวเท้าเข้าไปในเรือนขององค์หญิงหว่านหนิงอย่างไม่ลังเล บ่าวรับใช้ในเรือนต่างเชิดหน้าไร้ความเคารพต่อนาง แต่ก็มองด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“แจ้งองค์หญิงและ..เขา บอกว่าข้ามีเรื่องสำคัญต้องการพูดคุยด้วย” 

ไม่นานนัก องค์หญิงหว่านหนิงก็ออกมาพร้อมเฉินซูเหยา ทั้งสองยืนมองนางที่โถงรับรอง องค์หญิงยิ้มบางเบาโอบรอบแขนของ เฉินซูเหยาไว้ ใบหน้าอ่อนหวานแต่แววตานั้นแข็งเกร็งประดุจจะเผา ไป๋อวิ๋นเหยาให้ได้ ส่วนเขามีใบหน้านิ่งสงบ แต่ไป๋อวิ๋นเหยาที่แต่งงานกันมานานยังพอดูออกว่าเขาโมโหมากเพียงใด

“พี่หญิงมาเยี่ยมเรือนข้าในยามเย็นเช่นนี้ มีเรื่องใดหรือ” 

“ข้ามีเรื่องอยากพูดกับเขาตามลำพังสักครู่”คำขอที่ตรงไปตรงมาของภรรยาเอกทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลงชั่วขณะองค์หญิงหว่านหนิงยังคงยิ้ม ทว่าดวงตาของนางวาวโรจน์ เพียงชั่วพริบตาก่อนจะกลับมาเรียบเฉย ไป๋อวิ๋นเหยามององค์หญิง และสามีอย่างสงบนิ่ง แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน 

“พี่หญิงมีเรื่องสำคัญถึงเพียงนั้นเลยหรือเจ้าคะ จึงต้องการอยู่ตามลำพัง ท่านพี่และตัวข้ายามนี้ไม่ต่างจากการเป็นคนคนเดียวกัน มีเรื่องใดที่ข้าฟังไม่ได้หรือเจ้าคะ” 

“ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว แต่เป็นเรื่องสำคัญของจวน และไม่เกี่ยวข้องกับท่าน อีกอย่างองค์หญิงเป็นเพียงอนุ ข้าต่างหากที่ถือว่าเป็นคนคนเดียวกับเขา” ไป๋อวิ๋นเหยาสบตากับองค์หญิง หัวใจของนางเต้นแรง ทว่าก็ไม่อาจถอยหลัง นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น 

แววตาของเฉินซูเหยากระตุก แต่เขารีบเก็บทุกสิ่งให้มิดชิด 

ปัง! องค์หญิงหว่านหนิงผลักโต๊ะตัวหนึ่งล้มลงโดยไม่พูดสักคำ แต่มีผู้ใดในห้องนั้นไม่รู้บ้างว่านางกำลังโกรธจัด หน้าตาน่ารักของนางบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

“หว่านหนิงอย่าใส่ใจสตรีไร้สติเช่นนั้น สำหรับข้า เจ้าต่างหากจึงจะเป็นผู้ที่ข้ายอมเป็นหนึ่งเดียวด้วย” เฉินซูเหยารีบปลอบองค์หญิง เขาโอบแขนรอบตัวเด็กสาวเอาแต่ใจไว้แน่น 

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่!” องค์หญิงหว่านหนิงแทบจะแยกเขี้ยวใส่บุรุษที่นางยึดครองมาเป็นสามี

“ข้าเพียงขอพูดคุย หากองค์หญิงไม่วางใจจะเป็นข้างนอกก็ได้ข้าไม่ได้คิดอยากพิศวาสเขา” 

เฉินซูเหยานิ่งฟังอยู่เงียบๆ ใบหน้าเรียบเฉย หากแต่แววตานั้นบอกถึงความไม่พอใจที่ชัดเจน ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ 

“หว่านหนิง ปล่อยให้ข้าจัดการเถิด ข้าไม่ได้อยู่ในห้องตามลำพังกับนาง อย่าหึงหวงไร้สาระนักเลย เพียงครู่เดียวเท่านั้น ข้าสัญญาจะพาเจ้าไปเที่ยวซางโจวตามที่เจ้าต้องการ” 

“...” องค์หญิงหว่านหนิงจ้องสามีอย่างไม่พอใจ หากแต่เก็บอารมณ์ไว้อย่างแนบเนียน นางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“หากท่านพี่ว่าเช่นนั้น ข้าก็ไม่กล้าขัดแล้ว” ทว่าดวงตาขององค์หญิงกลับฉายแววโหดเหี้ยม ราวกับจะเตือนว่าหลังจากนี้นางจะไม่ยอมง่ายๆ หากเกิดเรื่องเช่นนี้อีก 

“ตามข้ามา” เฉินซูเหยาหันไปมองไป๋อวิ๋นเหยาราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เย็นชาและโกรธเคือง 

ไป๋อวิ๋นเหยาหลังตรง ราวไม่หวั่นไหวต่อการแสดงความรักของสามีและอนุตรงหน้า ก่อนจะก้าวตามสามีออกไป ขณะที่องค์หญิงหว่านหนิงยังคงนั่งนิ่งอยู่ในโถง มือของนางที่ประคองถ้วยน้ำชาเอาไว้สั่นเทา ก่อนจะบีบจนแน่นจนถ้วยชาเกิดเสียงแตกร้าวเล็กน้อยท่ามกลางความเงียบในเรือน