บทที่ 13 รสรัก (NC)

 “อ้า..เหยาเหยา..” เขาครางแหบพร่า

ไป๋อวิ๋นเหยาแทบอยากจะกรีดร้อง เพราะรู้สึกว่าความร้อนแท่งใหญ่ที่ค่อยๆ ซึมเข้ามา เหมือนเปลวเพลิงกำลังกัดกิน ทุกอณูของร่างเริ่มร้อนจนเหมือนจะระเบิด ความกำหนัดที่เขาเพาะบ่มตลอดการย่างกำลังทวีขึ้น ความรู้สึกถูกเผาผลาญนั้นเหมือนจี้ถูกจุด

ร่างกายของไป๋อวิ๋นเหยาสั่นระริกโดยไม่อาจควบคุม พวยพุ่งความสุขสมออกมาจนท่วมรอบเอวสามี เขาไม่ได้รังเกียจ อีกทั้งยังกอดนางแน่นยิ่งขึ้น งัดเอวขึ้นเพื่อกดแท่งหยกซ้ำๆ บนจุดแสนหวานในร่องรักของภรรยา 

“เหยาเหยากล้าพวยพุ่งน้ำพุใส่ข้าแล้วหรือ” เขาล้อเลียน ยิ้ม บางเบาพึงพอใจ ระหว่างที่ยังคงบดสะโพกต่อไป 

ไป๋อวิ๋นเหยาใบหน้าแดงก่ำอยากร้องไห้ นางสั่นระริกสุขสมไปทั่วร่าง เขายังกล้าล้อเล่นเช่นนี้อีก เมื่อก่อนเขาชอบขอจะดูนางปลดเบา อย่างไรนางก็ไม่ให้ เขาจึงได้แต่ทำใจ วันนี้นางพวยพุ่งใส่เขาเช่นนี้ ไม่ใช่นางกล้าหาญหรือจงใจ แต่เพราะนางควบคุมไม่ได้จริงๆ และนางกล้าสาบานว่านี่ไม่ใช่การปลดเบา

เขาต่างหากที่ทำให้นางควบคุมตัวเองไม่ได้เช่นนี้!

“ชู่ว..ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือ เหยาเหยาเย้ายวนยิ่ง” เขาชื่นชม ก้มลงจูบซับน้ำที่เอ่อล้นขอบตาของภรรยา ลิ้มเลียน้ำตาของนางอย่างปลอบประโลม แต่สะโพกกลับกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ คล้ายนางเย้ายวนมากจนเขาอดใจไม่ไหวจริงๆ 

ไป๋อวิ๋นเหยามองสามีด้วยความหลงใหล ราวได้เห็นชายหนุ่มใบหน้าอ่อนเยาว์ รอยยิ้มซุกซนแต่งแต้มริมฝีปากบาง นัยน์ตาคู่นั้นสดใสเปี่ยมชีวิตราวกับยังไม่พ้นวัยเด็ก

ใบหน้าเขาดีใจเหมือนเด็กน้อยที่พบของเล่นชิ้นโปรด แต่ท่าทางยามนี้กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อเขาจับร่างเพรียวบางพลิกคว่ำ โน้มตัวภรรยาไปข้างหน้า มือแกร่งจับบีบเคล้นสะโพกแน่น กระแทกแท่งหยกเข้าไป กระทุ้งจนเสียงผิวเนื้อกระทบร้อนฉ่าดังลั่นถ้ำ 

เขาก้มตัวจรดริมฝีปากลงบนหลังคอของไป๋อวิ๋นเหยา ก่อนที่จะกัดลงอย่างไร้ความลังเล เสียงน้ำหวานเยิ้มไหลลงมาตามต้นขา ร่างทั้งร่างของภรรยาสั่นกระตุก นางพวยพุ่งน้ำพุออกมาอีกครั้ง สายตาพร่ามัว ลืมหายใจไปชั่วขณะ 

แต่เฉินซูเหยาไม่สนใจแม้แต่น้อย เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังคงดังชัดเจนในความเงียบที่รายล้อม ความหิวโหยสะท้อนในทุกการกัด เสมือนเขาไม่ได้ลิ้มรสเนื้อย่างอันโอชะนี้มาเนิ่นนาน ลมหายใจของเขาเร่งเร้า ราวกับกำลังแข่งขันกับเวลาที่พิษจะกระจายทั่วร่างภรรยา 

เขากัดเนื้อหมูชิ้นแล้วชิ้นเล่า ปากเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับกลัวว่าทุกอย่างจะหายไปต่อหน้าต่อตา น้ำหวานจากเนื้อของภรรยาเยิ้มไหลลงมาตามแท่งหยกของเขา ไหลลงไปจนถุงทองคำที่กำลังสะบัดใส่เนินเนื้ออวบอูม เปื้อนเสื้อผ้าที่ปูพื้นและต้นขาของเขา แต่เขาไม่แม้แต่จะสนใจ 

เสียงหอบกระเส่าดังแทรกเสียงเนื้อกระแทกกันภายในถ้ำเล็กๆ ดวงตาใสซื่อที่ดูเหมือนเด็กน้อยยังคงเป็นประกายด้วยความสุขอันหิวกระหาย 

ยิ่งเขากลืนกินนางมากเพียงใด ร่างกายของเขาก็เริ่มส่งสัญญาณว่ามันรับไม่ไหว ความอิ่มเอมใกล้ถึงจุดปริแตก แต่เขาไม่ยอมหยุด เขายังคงกินภรรยาด้วยการเสียดสีบดขยี้เข้าสู่ร่องรัก เสียงหอบดังอย่างไม่รู้จักพอ

ไป๋อวิ๋นเหยาเสร็จสมครั้งแล้วครั้งเล่าจนเสื้อที่ปูพื้นเปียกชุ่ม จนกระทั่งเสียงครางหนักดังขึ้นข้างหูของนาง ร่างของเขาจึงหยุดนิ่ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวดสุขสม ก่อนที่เขาจะล้มทับลงไปบนร่างเพรียวบาง 

เขากระตุกเบาๆ น้ำที่เคยกักเก็บในถุงทองคำไหลบ่าล้นออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง ซึมชุ่มพุ่งเข้าสู่แอ่งรักเล็กๆ ของไป๋อวิ๋นเหยา เนินดินที่สั่นระริกเปียกปอนและเต็มไปด้วยคราบขาวขุ่นกระจัดกระจาย เขากอดภรรยาแน่น ราวจะกักเก็บจดจำการแตกสลายของความรักที่อัดแน่นท่วมท้องเล็กของนางไว้

เฉินซูเหยาค่อยๆ พลิกตัวภรรยาให้หันหน้ามามองเขา แววตายิ้มหวานมีความสุข แม้จะมีคราบเหงื่อไหลตามแก้ม แผลที่เคยพันไว้อย่างดียามนี้เริ่มปริแตก มีรอยเลือดซึมไหลออกมาที่ไหล่ แต่เขาไม่สนใจ ก้มลงดูดดื่มริมฝีปากบางอย่างคลั่งไคล้เหน็ดเหนื่อย 

ขณะที่กลิ่นหอมกรุ่นของรสรักอบอวลอยู่ในอากาศ ภรรยาสั่นสะท้านหอบเหนื่อย แต่สามีจะยังกินอย่างตะกละตะกลามต่อไป ดวงตาของเฉินซูเหยาที่เปี่ยมด้วยความสุขนั้น ยังคงงดงามเหมือนภาพวาดที่อิ่มเอิบ และมองภรรยาใต้ร่างของเขาด้วยความรักทั้งชีวิตที่เขายินดีมอบให้

เวลาล่วงเลย ไป๋อวิ๋นเหยาถูกขับเหงื่อไล่เลือดลมจนแทบสิ้นสติ สองขาสั่นระริก ในที่สุดเจ้าเด็กแสบผู้นั้นก็ยอมหยุด เขาเช็ดทำความสะอาดให้ภรรยาก่อนจะเริ่มทำแผลให้เขาอีกครั้ง เพราะเขาใช้เรี่ยวแรงช่วยนางขับพิษจนไม่สนใจร่างกายตัวเอง 

ไป๋อวิ๋นเหยาสั่นระริกร้อนผ่าวระหว่างขา แต่ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากจ้องมองสามี ส่งสายตาตำหนิ สองแก้มแดงระเรื่อ และรู้สึกว่าหายใจเหนื่อยจนคอแทบไหม้ เขาทำราวกับไม่ได้สัมผัสนางมานาน หากกลืนกินนางลงท้องได้เขาคงทำไปแล้ว 

แต่นางรู้สึกได้ว่าร่างกายค่อยๆ กลับมามีพละกำลังหลังจากปลดปล่อยน้ำออกจากร่างกายมากมาย ไหนจะเหงื่อที่ถูกขับจนเสื้อผ้าปูพื้นเปียกชุ่ม ยามนี้นางจึงพูดเสียงเบาๆ ได้บ้างแล้ว 

เฉินซูเหยาค่อยๆ เช็ดซับเหงื่อที่ไหลรินตามไรผมและลำคอของไป๋อวิ๋นเหยาด้วยความระมัดระวัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนผสมความเหน็ดเหนื่อย นางเริ่มขยับริมฝีปากได้เล็กน้อย เสียงแหบแห้งแผ่วเบาหลุดออกมา 

“ความจริง..” 

“ตอนนี้หรือ..เจ้าพักก่อนดีหรือไม่” เฉินซูเหยาก้มลงโอบร่างนางเข้ามาในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม 

“...” นางไม่พูด แม้จะมีร่องรอยของความเหน็ดเหนื่อย แต่นางเก็บความคับข้องใจกับเรื่องราวไม่ชัดเจนของเขามานานตั้งแต่สะพานไน่เหอแล้ว นางไม่อยากรอและอาจเกิดเรื่องไม่คาดคิดใดขึ้นอีก 

“ดื้อดึง..” เขาตำหนิภรรยาปนเสียงขบขัน ทว่ามีบางสิ่งในน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหนักอึ้งในใจ 

“ข้าไม่ใช่เด็กกำพร้าดังที่เจ้าคิด ข้าเป็นบุตรนอกสมรสของแม่ทัพใหญ่หยวนกวน แม้จะเป็นลูกที่ไม่มีชื่อในสายตาของตระกูล แต่ท่านพ่อก็เอ็นดูข้ามาก ข้าเรียนหลายสิ่งจากเขา ทั้งวิทยายุทธ์ กลยุทธ์ และความรู้ อื่นๆ” เขาเริ่มเล่าด้วยเสียงเบาหวิว ราวกับไม่ต้องการให้ใครนอกจากนางได้ยิน

แต่แล้ววันหนึ่ง ท่านพ่อของเขาก็ถูกลอบสังหาร ก่อนเสียชีวิต ท่านแม่ทัพได้มอบตราพยัคฆ์ให้เขา ซึ่งเป็นเด็กชายสิบสามขวบเก็บรักษาไว้ เขาไม่เคยถูกสงสัย 

แม้ทั้งกองทัพจะถูกค้น หลายครอบครัวถูกสังหาร แต่เขายังรอด ผู้ใดจะสงสัยเด็กกำพร้าผู้หนึ่งกัน จากนั้นอีกสองสามปี เขาก็ได้พบกับไป๋เหวินหยาง บิดาของไป๋อวิ๋นเหยา