บทที่ 1 ชีวิตแสนสุข

ไป๋อวิ๋นเหยา เป็นหญิงสาวที่เกิดในครอบครัวขุนนางในเมืองหลวง บิดาของนาง ไป๋เหวินหยาง เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นผู้มีปัญญาและความสามารถ แม้จะไม่มีอำนาจมากนัก แต่ก็ทำให้ครอบครัวของนางมีเกียรติและฐานะในสังคม ได้รับการยกย่องจากผู้คน

นางเป็นบุตรสาวคนโตที่เกิดมาจากมารดาผู้มีความงามและความสมบูรณ์พร้อม มีพี่น้องหญิงห้าคน ทุกคนล้วนเป็นหญิงงามที่มีบุคลิกต่างกันไป ทุกคนล้วนได้รับการยกย่องจากภายนอกว่าเป็นสตรีดีงาม จวนไป๋ไม่เคยขาดแขกเหรื่อและแม่สื่อมาเยือนแม้สักวัน

แต่เพราะไป๋เหวินหยางไร้วาสนามีบุตรชาย เขาจึงส่งเสริมให้บุตรสาวคนโตอย่าง ไป๋อวิ๋นเหยา ก้าวขึ้นมาเป็นผู้รับหน้าที่ดูแลการงานในจวน บางครั้งก็ต้องทำหน้าที่แทนบิดา นางจึงเติบโตท่ามกลางภาระหนักหน่วงตั้งแต่ยังเด็ก ความรับผิดชอบที่มากมายทำให้นางกลายเป็นหญิงสาวที่เย็นชา เข้มงวดและห่างเหิน 

ไป๋อวิ๋นเหยาไม่เคยได้สัมผัสช่วงเวลาหอมหวานของฤดูวสันต์จากใคร บุรุษในเมืองหลวงต่างเคารพนางในฐานะที่เป็นผู้มีความรู้และความสามารถ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้นาง ไม่ใช่เพราะนางหยิ่งทะนงหรือไร้ความงามของสตรี แต่เป็นเพราะความฉลาดที่เต็มเปี่ยมและท่าทางเย็นชาอย่างไร้ที่ติของนาง

ทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายที่มาขอแต่งงานนั้นต่างต้องถอยห่างโดยไม่พูดจาอะไรอีก เพราะต่างหวาดกลัวว่านางจะกลายเป็นภรรยาที่มีดวงกดข่มสามี จึงไม่เคยมีใครรู้จักนางในฐานะสตรีที่อ่อนโยน และนางก็ไม่เคยเปิดใจให้ผู้ใดเห็น 

เวลาเลยผ่าน น้องสาวของไป๋อวิ๋นเหยาต่างทยอยแต่งงานออกไป ชายหนุ่มทั้งเมืองหลวงทำได้แค่แอบมองนางด้วยความชื่นชมในรูปลักษณ์และสติปัญญา แต่ไม่มีผู้ใดกล้าหมายปองเป็นภรรยา ตัวนางเองก็เป็นห่วงบิดามารดาจึงไม่ยอมแต่งออกไป นางพยายามเลือกเฟ้นหาชายหนุ่มแต่งเข้าจวนเป็นเขยตระกูลไป๋

ทุกคนล้วนคิดว่าไม่มีบุรุษคนใดที่จะกล้าแต่งงานกับไป๋อวิ๋นเหยา จนกระทั่งนางอายุได้ยี่สิบปี เด็กหนุ่มอายุน้อยชื่อ เฉินซูเหยา ก็ปรากฏตัวในชีวิตของนาง เขาอายุเพียงสิบห้าปี เป็นเด็กกำพร้าที่บิดาของนางได้ให้ความช่วยเหลือ และส่งเสริมให้เข้าสอบจิ้นซื่อ[1] เด็กหนุ่มย้ายเข้ามาอยู่ในจวนไป๋ พวกเขาจึงได้มีโอกาสสนิทสนมกัน แต่ก็ยังไร้ซึ่งวี่แวววาสนาดอกท้อ[2] เพราะไป๋อวิ๋นเหยาดูแลเขาราวกับน้องชายคนหนึ่งของนาง

ไม่นาน เฉินซูเหยาก็สอบได้เป็นจอหงวน หลังจากที่ได้เข้าเป็นขุนนางในราชสำนักไม่นาน เขาก็ได้รับการขอร้องจากไป๋เหวินหยางผู้เป็นอาจารย์ให้แต่งงานกับบุตรสาวคนโตของเขา เพราะดูคล้ายว่าไป๋อวิ๋นเหยาที่อายุมากถึงยี่สิบสี่ปีจะตัดใจเรื่องการแต่งงานแล้ว 

คู่รัก เหยาเหยา จึงเกิดขึ้นเช่นนี้ คนหนึ่งเย็นชาอายุมาก แต่อีกคนกลับยิ้มแย้มน่ารักอายุน้อยไม่ถึงยี่สิบปี เป็นที่กล่าวขานกันไปทั่วเมืองหลวง และแม้จะเป็นการแต่งงานที่ดูเหมือนเกิดจากความจำใจ แต่เฉินซูเหยาก็ไม่เคยละเลยความสำคัญของการดูแลภรรยา เขาดูแลนางด้วยความอ่อนโยนและเอาใจใส่เสมอ 

พวกเขามีลูกด้วยกันสามคน ซึ่งแม้ว่าความรักของนางกับเขาจะไม่เคยเป็นไปตามที่ผู้คนคาดหวัง แต่นางก็ได้พบความสงบสุขในใจ ได้รับความอบอุ่นของสามีผู้น่ารักที่คอยละลายนางอยู่ทุกคืน 

หลังจากที่ไป๋อวิ๋นเหยาคลอดลูกสาวคนที่สี่ และจัดงานศพให้บิดามารดา เฉินซูเหยาผู้มีความสามารถและน่ารักหล่อเหลาได้แสดงความสามารถช่วยเหลือชาวบ้านจากเหตุภัยพิบัติโรคร้ายในซางโจว เขาก็ได้รับความสนใจจากองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ที่ไม่เคยยอมผู้ใดมาก่อน องค์หญิงหว่านหนิง

เฉินซูเหยาก็รับองค์หญิงมาเป็นอนุในจวน ระหว่างที่ภรรยากำลังไว้ทุกข์ให้บิดามารดา หลายคนต่างยกย่องไป๋อวิ๋นเหยาว่าเป็นผู้มีบารมีที่องค์หญิงยอมเป็นอนุในจวนของนาง แม้สามีจะยังดูคล้ายให้ความเคารพต่อภรรยาและดูแลนางอย่างดี แต่การกระทำหลายครั้งก็ทำให้ใจของไป๋อวิ๋นเหยาแตกสลาย

ในคืนหนึ่งที่น้ำตาไหลพรากและทุกสิ่งรู้สึกเหมือนจะท่วมท้น ไป๋อวิ๋นเหยาตัดสินใจกระโดดลงน้ำเพื่อหนีจากความเจ็บปวด แต่ไม่ว่านางจะพยายามหนีอย่างไร ความโชคร้ายกลับไม่ยอมให้นางหนี 

นางลืมตาขึ้นมาเห็นลูกชายคนโตที่ร้องไห้กอดนางไว้แน่น นางจึงตัดสินใจใช้ชีวิตต่อไป ไม่เคยพูดหรือถามถึงสามีอีก เขาเองก็ไม่เคยโผล่หน้ามาทำให้นางต้องลำบากใจ จากที่เคยมานอนกับนางบ้างบางคืนก็หนีไปใช้ชีวิตในเรือนกับองค์หญิงทุกคืนวัน

เพียงสองเดือนหลังจากนั้น สามีใจร้ายของนางและองค์หญิงก็ได้เสียชีวิตไปในเหตุการณ์ไฟไหม้ ซึ่งเกิดขึ้นในห้องส่วนตัวของพวกเขา ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเริงรมย์ท่ามกลางเสียงดนตรีและราคะ 

การตายของเฉินซูเหยาทำให้ใจของไป๋อวิ๋นเหยาหลุดพ้นจากพันธนาการบางสิ่ง นางเย็นชาราวกับหายใจทิ้ง แต่ก็ได้ใช้ชีวิตต่อไปท่ามกลางความสุขจากลูกๆ ที่โตขึ้นและมีชีวิตที่ดี 

บุตรชายคนโตและคนรองเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กดี สอบเป็นขุนนางได้รับใช้ราชสำนัก ขณะเดียวกัน บุตรสาวสองคนก็ได้รับการแต่งงานกับชายหนุ่มที่มีคุณสมบัติเป็นที่พอใจ แม้ไม่ได้ยิ่งใหญ่ แต่ลูกเขยดูคล้ายจะเอาใจใส่บุตรีมาก ทั้งหมดนี้เป็นผลจากการเลี้ยงดูและการอบรมอย่างดีจากไป๋อวิ๋นเหยา นางคิดเช่นนั้น

เวลาผ่านไปจนถึงวันที่นางอายุแปดสิบปี ถือว่านางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบและมีความสุข แม้จะเผชิญกับความเสียใจ แต่นางก็รู้ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต นางได้เคยพานพบฤดูวสันต์ที่ทำให้ใจเต้น อาจไม่ได้ครองคู่ราวปี่อี้[3] แต่อายุเพียงนี้แล้ว นางไม่ได้ใฝ่ฝันถึงรักแท้อีก

และเมื่อถึงเวลาที่นางจากโลกนี้ไป ร่างของไป๋อวิ๋นเหยาก็ได้หลับใหลไปอย่างสงบ นางได้พบกับการพักผ่อนในดินแดนแห่งความสงบหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่แล้ว

ระหว่างที่ไป๋อวิ๋นเหยาเดินทางไปสู่โลกของคนตาย นางหวาดกลัวและสับสนอยู่บ้างที่ต้องเดินลำพังท่ามกลางฝูงวิญญาณที่ล่องลอยในความมืดมิดและความเงียบสงบ นางเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศทาง จนกระทั่งนางได้เห็นแสงสีฟ้าครามในระยะไกลราวกับเป็นสัญญาณที่เชื้อเชิญให้นางเข้าใกล้

เมื่อไป๋อวิ๋นเหยาเดินไปถึงหัวสะพานไน่เหอ[4] สะพานที่เป็นเส้นแบ่งระหว่างโลกของคนเป็นและคนตาย นางก็เห็นเฉินซูเหยายืนรออยู่ที่นั่น วิญญาณหญิงชราต้องขยี้ตาหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจ

เขาสวมชุดสีฟ้าครามที่นางเคยเย็บให้ด้วยมือที่เต็มไปด้วยความรักและความเอาใจใส่ในทุกเส้นด้าย ชุดนั้นยังคงงดงามไม่เสื่อมคลายเหมือนกับวันที่เขาเคยสวมมันครั้งแรก หน้าตาของเขายังคงหล่อเหลา อบอุ่นและน่ารัก ราวกับเด็กชายผู้บริสุทธิ์ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงในทุกปีที่ผ่านไป ไร้ร่องรอยขององค์หญิงหว่านหนิง

 

---

[1]การสอบขุนนางของจีนในสมัยโบราณ

[2]วาสนาดอกท้อ หมายถึง วาสนาด้านความรัก

[3]นกปี่อี้ คือนกครึ่งซีก มีปรากฏในตำนานจีนและบทกวี แสดงถึงคู่รักที่ไม่อาจแบ่งแยก นกปี่อี้เป็นนกตัวผู้และตัวเมียที่แต่ละตัวมีตาเดียว ปีกเดียว และร่างซีกเดียว จึงต้องบินไปไหนไปด้วยกันตลอด เหมือนคู่รักที่ไม่อาจพลัดพราก ถ้าตัวหนึ่งตาย คู่ของมันก็จะอยู่ไม่ได้

[4]สะพานไน่เหอ คือสะพานที่เชื่อว่าเป็นเส้นแบ่งระหว่างโลกคนเป็นและโลกคนตาย เมื่อข้ามสะพานไปแล้วจะไม่สามารถกลับมาได้อีก