บทที่ 13 ใหญ่เกินไปแล้ว (NC)

เพียงแต่การพูดมากมายของเขาครั้งนี้ โม่เหนียงรู้สึกอยากฟังมาก นางก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา คล้ายว่าการสัมผัสร่วมเตียงเช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่นางต้องการมานานมากแล้วเช่นกัน

หนิงเหอพรมจูบนางไปทั่วอยู่สักครู่ จากนั้นก็หยุดและจับนางให้แยกขาเช่นเมื่อครู่อีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้แลบลิ้นยาวออกมา แต่กดจูบปิดปากนางไว้ จากนั้นก็ดุนดันแท่งเนื้อขนาดเท่าหัวแม่มือเข้าไปในร่างของหญิงสาว

โม่เหนียงที่ถูกลิ้นยาวของเขากระทำลึกล้ำมาแล้ว ทั้งลูกท้อของนางก็ยังคงเปียกชุ่มจากความกระสันเมื่อครู่อยู่ การที่เขาสอดใส่แท่งหยกเท่านิ้วมือเข้าสู่ร่าง นางจึงไม่รู้สึกอะไร

ปิศาจหนุ่มเรียนรู้อย่างรวดเร็วว่าขนาดเท่านั้นไม่อาจสร้างความรู้สึกอะไรให้ภรรยาพึงพอใจได้ เขาจึงเสกให้ขนาดแท่งหยกสวรรค์ขยายใหญ่ขึ้น

“เท่านี้พอหรือไม่” เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน 

“ใหญ่อีก” โม่เหนียงที่ถูกเขาปล่อยกลิ่นให้มอมเมา ยามนี้นางรับรู้เพียงแรงขับทางกามารมณ์ ความอับอายถูกเขากลืนกินจนหายไปหมดแล้ว นางพูดและขอเรื่องน่าอายได้โดยไม่รู้สึกติดขัด

“พอหรือยัง” เขาขยายและถามอีก

“ยัง” นางเอ่ยตอบเสียงแหบพร่า

“เท่านี้เล่า”

“อีกนิด”

“เช่นนี้พอหรือไม่” เขาถามพร้อมกับขยับเข้าออกช้าๆ

“ไม่ เจ้าเร่งให้ใหญ่และยาวกว่านี้เร็วๆ ได้หรือไม่” นางดุ เพราะความกำหนัดกำลังทำให้นางรู้สึกอยากกลืนกินเขามากเกินทน 

“ได้ ข้าผิดเอง” หนิงเหอกลัวว่าจะทำให้ภรรยาหวาดกลัว เพราะครั้งที่นางยังมีสติ นางเห็นขนาดของเขาแล้วนางบอกว่ากลัว เขาจึงค่อยๆ เพิ่มขนาดเพื่อนางจะได้ปรับตัวรับไหว แต่ไม่นึกว่ายามนางเมามาย นางจะกระสันและต้องการอย่างมากเช่นนี้

เขายอมรับผิดและเพิ่มขนาดใหญ่จนคับแน่นทันที

“อึก อะ..ฮะ อา พะ..พอ..พอแล้ว ใหญ่ไปแล้ว” โม่เหนียงตกใจกับขนาดอันใหญ่โตคับแน่น ยกสองมือกอดสามีไว้และร้องเสียงสั่นบอกเขา

“พอใจแล้วหรือ” เขาถามอย่างเป็นห่วง

“อะ อึก..อืม” นางรู้สึกสุขสมและคับแน่นจนคล้ายหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อครู่นางยังไม่รู้สึกอะไร ยามนี้ ทั้งที่เขายังไม่ขยับเข้าออกนางก็แทบจะสุขจนถึงขีดสุด แม้ขนาดจะใหญ่จนนางรู้สึกว่าอาจรับไม่ไหว แต่เพราะความสุขสมเต็มร่องรัก นางจึงอดทนรับไว้

“โม่เอ๋อร์...เช่นนี้ดีหรือไม่” หนิงเหอเริ่มขยับเสาสวรรค์ใหญ่โตของเขาและถามด้วยเสียงแหบพร่า แม้เขาจะสุขสมยิ่ง แต่ก็ยังเป็นห่วงภรรยามาก

“อือ..อา..อึก” โม่เอ๋อร์ของเขาเอ่ยไม่เป็นภาษา แต่ส่งเสียงสุขสมตอบรับแทน เขาจึงเข้าใจว่านางพอใจแล้ว และเริ่มขยับเคลื่อนตัวเข้าออกช้าๆ ให้นางค่อยๆ เคลิบเคลิ้มกับการกลืนกินแท่งหยกนั้น

หลินโม่เหนียงที่แต่งงานครั้งที่สองแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เข้าใจว่าอะไรเรียกว่าได้รับความรักและใส่ใจจากสามี นางรู้สึกอบอุ่นในใจ ในขณะที่ร่างกายก็สุขสมกับการปรนเปรอสอดใส่ของสามี

หนิงเหอค่อยๆ ขยับเข้าออก บรรจงสอดใส่เสียดสีอย่างทะนุถนอมเพื่อให้ภรรยาได้รับรู้ถึงความสุขที่เขาต้องการมอบให้ ทุกครั้งที่เขาดันแท่งหยกอุ่นเข้าไป นางจะอ้าปากหอบหายใจรับความแน่นขนัดที่ร่องรัก

หญิงสาวรับรู้ถึงสองมือใหญ่ที่กอดไหล่ของนางไว้ เพื่อจะได้ดันความสุขสันต์เข้ามาในกายของนางได้ถนัดมากขึ้น เสาสวรรค์ใหญ่โตที่กำลังเคลื่อนตัวตรงร่องรักอย่างช้าๆ แต่หนักหน่วงนั้น ทำให้นางราวกับถูกเขาพานั่งลอยขึ้นไปบนก้อนเมฆขาว 

ก้อนเมฆที่คราแรกยังสีขาวอ่อนนุ่มและอบอุ่น หลังจากที่เขาสอดใส่ดุนดันหนักหน่วงมากขึ้น โม่เหนียงก็รู้สึกว่าก้อนเมฆค่อยๆ ลอยสูงขึ้นไปยังท้องฟ้ามืดมิดและมีสายฟ้าฟาดลงมาที่กลีบท้อของนางไม่หยุด

ยิ่งเขาขยับสะโพก สายฟ้ายิ่งฟาดลงมาที่ก้นของนางอย่างหนักหน่วงมากขึ้น จนนางเริ่มรู้สึกว่าก้อนเมฆที่นางนั่งอยู่เริ่มจะเปียกชุ่มเพราะฝนตกพรำใส่ ยิ่งฝนตกสายฟ้ายิ่งฟาดลงมารุนแรง

ตลอดเวลาที่เขาพานางนั่งก้อนเมฆลอยขึ้นฟ้า หญิงสาวหลับตาแน่นกอดไหล่แกร่งเอาไว้เป็นที่พึ่งพิง แต่ช่วงล่างของเขาที่พาเสาสวรรค์บดขยี้สอดใส่ร่องดอกท้อชมพูยังคงขยับอย่างแข็งขัน แม้เขาจะไม่ได้กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง แต่นางก็ยังคงรู้สึกว่าถูกสายฟ้าฟาดไม่หยุด

เมื่อสายฟ้าที่ฟาดลงมาไม่หยุด ฟาดอย่างแรงตรงร่องดอกท้อพร้อมกับเสาสวรรค์ของเขาเรื่อยๆ ในที่สุดโม่เหนียงก็ทนความสุขสมจากการถูกเสียดสีไม่ไหว นางกัดฟันแน่นรับแรงกระสันมหาศาลที่แตกซ่านไปทั่วร่องรัก

“อ๊า...!! อา อะ..อะ” หญิงสาวปลดปล่อยน้ำพุบริสุทธิ์ออกมาอีกครั้งพร้อมกับตัวสั่นเบาๆ ในอ้อมกอดของสามี

“...โม่เอ๋อร์” เขาเรียกอย่างอ่อนโยน จูบลงที่หน้าผากชื้นเหงื่อของนาง

“..โม่เอ๋อร์” เขาครางเสียงแหบพร่าเรียกอีก แต่ยังไม่ยอมถอดถอนเสาสวรรค์ออกจากร่องดอกท้อชุ่มฉ่ำนั้น เขารู้สึกว่าการกลืนกินน้ำพุหอมหวานของภรรยานั้นดีที่สุดแล้ว นึกไม่ถึงว่าการได้สอดใส่จนนางปลดปล่อยความกำหนัดออกมาจะทำให้เขาอิ่มเอมยิ่งกว่าการกลืนกินเสียอีก

ไม่มีเสียงตอบรับ เขายังนึกว่าภรรยาของเขาหมดแรงจนสลบไปอีกแล้ว แต่เมื่อเงยหน้ามองหนิงเหอก็พบกับแววตาสุขสมน้ำตาคลอ

“ดีหรือไม่..” เขาถามเสียงเบา

โม่เหนียงเพียงพยักหน้าและกอดเขาไว้แน่น

“เอาอีกหรือไม่” สามีที่ยังร่วมรักไม่หนำใจเอ่ยถาม

“...” หญิงสาวเอ่ยคำตอบรับไม่ไหว แต่นางกลับพยักหน้ารับ ก่อนจะซุกหน้าที่คอชุ่มเหงื่อของสามีด้วยความอับอาย นางไม่อยากยอมรับ แต่นางต้องการเขามากจริงๆ อยากให้เขาสอดใส่สัมผัสไปทั่วร่างของนางอีก

“โม่เอ๋อร์..ข้ารักเจ้า” เขาเอ่ยพร้อมกับกอดภรรยาจนแน่น เขากอดนางไว้ในอ้อมอกสักครู่ ปล่อยให้นางได้พักหอบหายใจ จากนั้นเขาก็ถอนแท่งเอ็นร้อนออก ก้มลงไปกลืนกินน้ำพุด้วยความเสียดาย ก่อนจะกลับไปสอดใส่และบดขยี้ส่งสายฟ้าฟาดใส่ตัวโม่เหนียงอีกครั้ง

“เร็วหน่อย” 

หลังจากที่หนิงเหอขยับสะโพกไปสักพัก แต่คล้ายว่าภรรยาของเขาจะต้องการให้กระแทกรุนแรงมากขึ้น เพราะการขยับเข้าออกเพียงจังหวะเดียวไม่อาจส่งสายฟ้าฟาดลงมายังร่างของโม่เหนียงที่ปล่อยน้ำพุออกมาแล้วสองครั้ง

“แรงอีก” โม่เหนียงร้องบอก

เขากระแทกแรงขึ้น และแอบขยายขนาดแท่งหยกให้ใหญ่ขึ้นอีกเล็กน้อยด้วย เสียงกระทบของกล้ามเนื้อดังสลับกับเสียงครางหอบของหญิงสาว หนิงเหอเริ่มรู้สึกได้ถึงแรงขับของความกำหนัดบางอย่างในท้องน้อย