บทที่ 7 อดทนรอวันแข็งแรง

“ข้าอุตส่าห์อดทนเพราะไม่อยากให้เจ้าหมดแรง ข้าไม่ได้ต้องการสูบพลังของเจ้าหรอกนะ เรื่องนี้เป็นเจ้าที่ผิด ข้าตั้งใจรอจนกว่าเจ้าจะพร้อม แต่เจ้า..เจ้ากลับ..รอไม่ไหว ข้าไร้หนทาง ไม่อาจทนมองเจ้าน่ารักเพียงนั้น จึงได้แต่ตามใจเจ้า” เขารีบพูดแก้ตัว

“ข้า...” หลินโม่เหนียงได้แต่ตาโต มองบุรุษสายน้ำพูดถึงเรื่องน่าอายที่นางทำอย่างปกติ 

“เจ้ายังโลภมากอยากได้อีกหรือ เจ้าหลับไปตั้งสามวันเลยนะ ยามนี้ห้าม รอเจ้าแข็งแรงกว่านี้ก่อน ข้าเป็นห่วง” 

โม่เหนียงหน้าแดงราวถูกไฟเผา นางรีบก้มหน้า เมื่อครู่นางเพียงตกใจเรื่องที่เขาพูด จึงได้มองเขาตรงๆ แต่เขากลับเข้าใจผิดคิดว่านางจะขอให้ทำเรื่องน่าอายพวกนั้นอีก แย่ที่สุด!!

ถึงนางจะต้องการทำอีก แต่นางจะไม่มีวันเอ่ยปากเด็ดขาด โม่เหนียงขบฟันและแสร้งจับตะเกียบคีบเนื้อปลามากิน แต่เพราะรีบร้อนและเขินอายมากจึงมือสั่นไปหมด แทบจะคีบเนื้อปลาไม่ได้

“เจ้าใจเย็นก่อน ข้าไม่ได้บอกว่าไม่ทำ เพียงแต่งดเว้นไปก่อนสักช่วงหนึ่ง เจ้าอย่าโกรธเลย” เขากลับเข้าใจผิดไปอีกทาง

“ข้า..ไม่ได้โกรธ” โม่เหนียงต้องพูดให้เขาเลิกเข้าใจผิด

“เจ้าโกรธ เห็นอยู่ว่าเจ้าไม่พอใจ หากเจ้าต้องการมาก ข้าจะ..”

“หุบปาก!!” โม่เหนียงอับอายจนไร้หนทาง เหตุใดเจ้าปิศาจนี่ถึงได้โง่เขลานัก นางไม่ได้พูดว่าอยากทำ เขาก็คิดอยู่ได้ว่านางอยาก

“...”

ในเมื่อนางโกรธจนตะคอก ตะเกียบในมือของนางก็สั่นจนแทบคีบเนื้อปลาไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจจะตามใจนางสักเล็กน้อย เพียงทำให้นางหายโกรธก่อน จากนั้นค่อยหลอกล่อให้นางกินอาหารบำรุง

บุรุษสายน้ำคิดได้เช่นนั้นจึงหยิบตะเกียบจากมือของโม่เหนียง แม้นางจะงุนงง แต่ก็ยอมเงยหน้ามองเขาแล้ว ปิศาจหนุ่มจึงก้มลงไปจะจูบหญิงสาวด้วยความตั้งใจจะเอาใจนาง

“เจ้า!! เจ้าจะทำอะไร” โม่เหนียงตกใจรีบผลักไหล่ของเขา

“ข้ายอมให้เจ้าจูบก็ได้ มันช่วยบรรเทาความอยากได้เล็กน้อย จากนั้นเจ้าต้องสัญญาว่าจะยอมกินอาหารของมนุษย์บำรุงร่างกาย” เขาเกลี้ยกล่อม

“เจ้า..เจ้า..” โม่เหนียงได้แต่อ้าปากเอ่ยคำใดไม่ได้

หญิงสาวยังไม่ทันทำอะไร ปิศาจหนุ่มก็ก้มลงมาจูบปากเบาๆ จากนั้นก็นั่งลงที่ข้างโต๊ะ และเริ่มแกะเนื้อปลายื่นมาที่ปากของโม่เหนียงพร้อมป้อนให้นางกิน

“อ้าปาก เจ้าต้องกินบำรุง อย่าดื้อ” เขากล่อมราวกับนางเป็นเด็กน้อย

หลินโม่เหนียงมองเขาแล้วพูดไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

หลังจากนั้น ชีวิตอันสงบสุขของโม่เหนียงก็เริ่มไม่ปกติ 

ทุกเช้า หลินโม่เหนียงจะตื่นมาพบบุรุษสายน้ำทำอาหารรอนาง จากนั้นจะจูบนางและดูแลปรนนิบัติบังคับให้นางกินอาหารที่เขาปรุง นางจะปฏิเสธอย่างไรเขาก็คล้ายฟังไม่เข้าใจ 

หลังมื้ออาหารก็พานางไปนั่งสมาธิใต้น้ำตกเช่นเคย ส่วนตัวเขาจะออกล่าสัตว์และตัดฟืนเตรียมต้มน้ำอุ่นรอ เมื่อนางกลับมาอาบน้ำอุ่นที่เขาต้มไว้ เขาจะรีบไปทำอาหารมื้อถัดไป ดูแลจนหญิงสาวเข้านอนแล้วเขาจะเก็บเสื้อผ้าชุดเก่าไปซักตาก ก่อนจะเข้ามานั่งข้างเตียงมองดูนางนอนหลับ 

แม้ช่วงแรกโม่เหนียงจะเขินอายและไม่คุ้นชิน แต่เมื่อเข้าสู่คืนที่สอง คืนที่สามและคืนต่อๆ มา นางคล้ายสบายใจและหลับสนิทมากกว่ายามที่นางนอนคนเดียวเสียอีก

งานบ้านทุกอย่าง หลินโม่เหนียงไม่เคยได้แตะอีกเลย เขาดูแลราวกับนางเป็นองค์หญิงหรือฮ่องเต้ที่ไม่มีมือของตัวเอง หากนางยินยอมเขาคงเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างเช็ดก้นให้นางด้วย 

ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเขาที่คอยชวนพูดคุย หลินโม่เหนียงจะเงียบและคอยระอาความพูดมากของอีกฝ่าย แต่นางไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร ทั้งยังรู้สึกว่าบ้านหลังน้อยดูอบอุ่นมากขึ้น ไม่เงียบเหงาเช่นเดิม 

หญิงสาวจึงยอมให้เขาพูดมาก ยอมให้เขาดูแลตามใจ แม้จะรู้เต็มอกว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ แต่กลับเอ่ยปากไล่เขาออกบ้านไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าคิดถึงเขาเหลือเกิน เป็นความคิดถึงที่รู้สึกหนักหน่วงคล้ายคิดถึงเขามานานจนจำไม่ได้

เมื่อเขาเป็นฝ่ายพูดเสียส่วนใหญ่ โม่เหนียงจึงไม่เคยได้มีโอกาสถามชื่อและความเป็นมาของเขา ส่วนตัวเขาก็ไม่เคยพูดถึง พวกเขาเพียงอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ แต่ไม่เคยถามความเป็นมาของใคร คล้ายต่างฝ่ายต่างรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี แม้จะไม่รู้สิ่งใดเลยก็ตาม

มีบางครั้ง เมื่อเขาเข้าใจผิดเรื่องความต้องการของนางไปไกล หญิงสาวพยายามพูดอธิบาย แต่ยิ่งอธิบายเขาก็ยิ่งเข้าใจผิด หลินโม่เหนียงจึงไม่อยากอธิบายถึงความต้องการของตัวเองอีก ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดอยู่บนเขามาทำให้นางต้องอับอายกับการถูกเข้าใจผิดนี้

กระทั่งผ่านไปเกือบสองเดือน ในเช้าวันหนึ่งเมื่อเขาจูบนางก่อนมื้ออาหาร เขาก็เงยหน้าและพูดยิ้มๆ ว่า

"เจ้าแข็งแรงแล้ว"

โม่เหนียงเพียงกะพริบตาตอบ ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาต้องการพูดเรื่องอะไร เพราะปกตินางก็คล้ายสื่อสารกับเขาไม่ค่อยเข้าใจอยู่แล้ว

เขาดูแลนางกินมื้อเช้าและเดินไปส่งนางที่ใต้น้ำตก

"ข้าจะรอเจ้ากลับมาบ้านเร็วๆ นะ" เขาบอกนางก่อนกลับ ยังส่งยิ้มหวานด้วยความดีใจอีกด้วย

โม่เหนียงได้แต่ยืนมองเขาเดินกลับบ้านด้วยความงุนงง นางนั่งบำเพ็ญเพียรอยู่ใต้น้ำตกอยู่นานกว่าจะนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยปฏิเสธที่จะทำเรื่องอับอายกับนาง อ้างว่านางยังอ่อนแอ แต่วันนี้เขาบอกว่านางแข็งแรงแล้ว ทั้งยังทำหน้าตาราวกับกำลังรอทำบางอย่างกับนางเมื่อนางกลับไปถึงบ้าน

หลินโม่เหนียงใบหน้าร้อนผ่าว ตลอดเวลาสองชั่วยามที่นั่งสมาธิบำเพ็ญเพียร นางไม่อาจข่มใจให้สงบนิ่งแม้สักชั่วขณะ รอยจูบและสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นยังคงตราตรึง 

อารมณ์หอมหวานของการถูกฝ่ามือพาวิ่งไปสู่ความหฤหรรษ์ยังคงชัดเจน แม้นางจะพยายามไม่ใส่ใจ แต่เพียงนึกถึง ความเร่าร้อนคล้ายยังคงไม่จางหาย ยิ่งนึกถึงตรงกลีบท้อยิ่งชุ่มฉ่ำ โม่เหนียงอับอายกับความต้องการทางกายของตัวเองยิ่งนัก

วันนี้นางจึงตั้งใจนั่งอยู่ใต้น้ำตกให้นานขึ้นอีก หากเป็นไปได้ นางก็ไม่อยากกลับบ้านตลอดไป หากนางแข็งแรง และพวกเขา..ทำเรื่องน่าอายด้วยกัน วันหน้าจะเป็นอย่างไร นางเป็นมนุษย์ เขาเป็นปิศาจ..