(ZELYN)
“ตกลงให้ซีรีนไปไหมคะ”
พอกลับมาถึงบ้านฉันก็ถามพี่พายุอีกครั้ง เพราะถ้าไม่บอกตอนนี้ฉันก็คงเตรียมตัวไม่ทันแล้ว
“พี่บอกว่าจะให้คำตอบพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ”
“พรุ่งนี้มันกระชั้นชิดเกินไปซีรีนเตรียมตัวไม่ทัน”
“ซีรีนอยากไปไหม”
พี่พายุใช้คำถามนี้ทำฉันต้องใช้ความคิดก่อนตอบ และต้องคิดคำตอบแบบระวังมากๆ
“ก็อยาก!! เพราะเป็นการเลี้ยงส่งน้ำส้มก่อนจะไม่ได้เจอกันนาน น้ำส้มไปเรียนยาวตั้งหกปีเลย”
มันไปกี่ปีไม่รู้แต่ฉันต้องเล่นใหญ่ไว้ก่อนพี่พายุจะได้เห็นใจและอนุญาตให้ฉันไป
“ถ้าอยากไปก็ไป แต่ก่อนนอนคืนนี้พี่ต้องรู้ชื่อผับที่ซีรีนจะไปแล้วเวลากลับที่แน่นอนนะครับ”
“ค่ะ!!”
แค่พี่พายุอนุญาตก็ดีแล้ว ฉันเลยรีบไลน์หาเพื่อนเพื่อขอข้อมูลระหว่างรอพี่พายุอาบน้ำ
“ได้ชื่อผับหรือยัง”
“ค่ะ”
ฉันยื่นโทรพร้อมเปิดหน้าเพจของผับให้พี่พายุดู เป็นผับแถวมหาลัยฉันเองตอนก่อนคบพี่พายุฉันเคยไปบ่อยๆ
“อ๋อ..!!”
“อ๋อ นี่คือรู้จักหรือเคยไปคะ”
“เคยไปไม่กี่ครั้ง”
“ซีรีนไม่เคยรู้ว่าพี่พายุไปที่แบบนี้ด้วย”
“ก็แค่…พาลูกค้าไปเลี้ยง”
พี่พายุหลบตา แต่ก็ถือว่ามันผ่านมาแล้วครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง จริงๆก็ขี้เกียจทะเลาะแหละเดี๋ยวพี่พายุเปลี่ยนใจ
(วันต่อมา)
ฉันมาทำงานกับพี่พายุทุกวันและก่อนเริ่มงานฉันก็ต้องเสียจูบจนเกือบเสียตัวทุกที
“หึม..!! ถ้าไม่ติดว่ามีประชุมเช้านะ”
“ทำไมคะ พี่พายุจะทำอะไรนี่มันห้องทำงานซีรีนไม่ได้มีห้องพักในตัวเหมือนพี่พายุ”
ถึงเขาคิดจะทำอะไรฉันก็ทำไม่ได้หรอกเพราะห้องฉันมีกระจกที่คนข้างนอกมองเข้ามาได้แล้วก็ไม่ได้มีห้องนอนเหมือนของพี่พายุ
“ใครบอก ตอนตกแต่งให้ซีรีนพี่คิดไว้หมดแล้ว”
พี่พายุเอื้อมมือไปกดปุ่มใต้โต๊ะทำงานฉัน อยู่ๆกำแพงหลังโต๊ะทำงานก็เลื่อนเปิดภายในนั้นเป็นห้องนอนที่มีเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่
“ทำไมซีรีนไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ก็มันยังไม่เคยต้องใช้งานไงพี่เลยยังไม่ได้บอก อ่อ…แต่สิ่งที่บอกได้ตอนนี้เลยคือเตียงนุ่มมาก!!”
พี่พายุก้มลงมาเอาจมูกชนกับจมูกฉัน เขาคิดและเลือกทุกอย่างเพื่อทำเรื่องอย่างว่าอย่างนั้นหรอ
“เซี้ยวใหญ่แล้วนะคะ ไปประชุมได้แล้วเดี๋ยวถ้าพี่สรโทรมาตามรอบสอง ซีรีนจะฟ้องคุณพ่อให้เปลี่ยนผู้บริหาร”
“หึ !!”
พี่พายุจูบฉันหนักๆก่อนจะออกไปทำงาน ส่วนฉันวันนี้ขอโดดงานหนึ่งวันเพื่อเตรียมตัวสำหรับคืนนี้
“วันนี้พี่พายุจะประชุมนานเท่าไหร่คะ”
“วันนี้ประชุมเครียดค่ะ น่าจะครึ่งวันหรือไม่ก็เลยไปช่วงบ่ายเลย บอร์ดงานต่างประเทศมีปัญหา”
ฉันประเมินจากที่ถามพี่สรและเอกสารที่พี่สรเตรียมเข้าประชุม พายุน่าจะอยู่ในห้องประชุมทั้งวันเที่ยงนี้ก็ไม่น่าจะออกมาดังนั้นฉันก็ไปหาเพื่อนได้
(ห้าง SC)
“เลี้ยงส่งฉันทั้งทีทำไมแกใส่ชุดมิดชิดงี้ว่ะซีรีน”
“มิดชิดหรอ ฉันว่ามันโป๊มากแล้วนะ”
ฉันหมุนไปหมุนมาหน้ากระจก มองไปมองมามันก็มิดชิดอย่างที่น้ำส้มว่าแต่ถ้าให้ฉันแต่งตัวอย่างเมื่อก่อนต้องโดนพี่พายุดุแน่ๆ
“อีกนิดแกก็ไปสวดมนต์ในวัดได้แล้ว”
“หรอ”
ฉันหันไปมองชุดอื่นๆในร้าน ไม้แขวนเสื้อทุกวันเหมือนมีป้ายไฟหน้าพี่พายุกำลังไม่พอใจติดอยู่
“อย่าบอกนะว่าที่แกไม่เเต่งตัวเหมือนเมื่อก่อนเพราะกลัวผัว”
“ป่าว แค่ไม่อยากโดนดุ”
น้ำส้มยังยืนยันจะให้ฉันแต่งตัวเหมือนมัน กว่าจะออกมาจากร้านนั้นได้ฉันต้องเอาใจทั้งน้ำส้มและพี่พายุ แต่เอาจริงๆตอนนี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองโตมีการมีงานทำไม่อยากแต่งตัวแบบนั้นแล้ว เพราะมันคงดูไม่ดีถ้าลูกค้าหรือคนที่รู้จักครอบครัวฉันไปเจอฉันในนั้น…
ฉันซื้อของกับน้ำส้มเสร็จก็กลับมาที่บริษัท กลับมาก่อนพี่พายุจะออกจากห้องประชุมแป๊ปเดียวเอง
“เครียดหรอคะ คิ้วผูกเป็นปมเชียว”
“นิดหน่อย”
ฉันเดินมาหาพี่พายุที่ห้องทำงาน ออกจากห้องประชุมมาแล้วก็มาเคลียร์งานอื่นต่อ ใครว่าเป็นประธานสบาย
ทำงานทั้งวันบางทีถึงขั้นต้องหอบกลับไปทำที่บ้านด้วยเลย ฉันนั่งเป็นเพื่อนพี่พายุจนฟ้ามืดก่อนจะเข้ามาแต่งตัวที่ห้องพักพี่พายุที่อยู่หลังห้องทำงาน
“สวยจังเลยเมียใครเนี่ย”
พี่พายุเดินมากอดจากทางข้างหลังแล้วดมที่ซอกคอ ซ้ายขวา วันนี้ฉันใช้น้ำหอมกลิ่นที่พี่พายุชอบ
“ชมแบบนี้แสดงว่าชุดที่ซีรีนใส่ผ่านใช่ไหมคะ”
“อืม เมื่อกี้ก่อนเข้ามาพี่ลุ้นตั้งนาน”
“ทำงานเสร็จหรือยังคะ”
“ครับ พร้อมไปส่งเมียเที่ยวแล้ว”
“หึ ขอปล่อยผีวันนึงไม่ได้หรอคะ”
“ก็ถ้าไม่ได้จะให้ไปหรอ”
“พี่พายุน่ารักที่สุดเลย”
“ซีรีนออกไปรอพี่ข้างนอกแปปนึงนะ ขอพี่หยิบของก่อนแล้วจะตามออกไปครับ”
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้าตามอย่างว่าง่ายแล้วไปตามที่พี่พายุบอก วันนี้ฉันจะเป็นเด็กน้อยที่น่ารักของเขา
(PHAYU)
‘ความรักไม่ใช่การขังเขาเอาไว้กับเราตลอดเวลา’ ผมจำไม่ได้ว่าใครบอกมาแต่เอาเป็นว่าผมเชื่อที่เขาพูดถึงได้อนุญาตให้ซีรีนออกไปเที่ยวบ้าง แต่ก็นะทุกอย่างผมก็อยากให้อยู่ในสายตาโดยที่เธอต้องไม่อึดอัด
SC ผับ
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ครับ”
“ตอนกลับเดี๋ยวให้เพื่อนซีรีนให้เพื่อนไปส่งเองพี่พายุไม่ต้องรอนะคะ ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลย”
“ไม่เอา!! เดี๋ยวพี่รอกลับพร้อมซีรีน”
“หืม…!! ตีหนึ่งเลยนะคะ”
“อืม พรุ่งนี้พี่ไม่มีงาน”
“พี่พายุจะรอซีรีนบนรถหรอ ตั้งห้าชั่วโมงเลยนะเอางี้ไหมลงไปนั่งด้วยกันเพื่อนๆซีรีนรู้จักพี่พายุทุกคนอยู่แล้ว”
“พี่ไปซีรีนกับเพื่อนๆก็หมดสนุกพอดี”
“ไม่หรอก ซีรีนไม่อยากให้พี่พายุอยู่บนนี้คนเดียว”
“แล้วใครบอกว่าพี่จะรออยู่บนรถล่ะ”
“อ๊ะส์ พะ พี่พายุจะทำอะไรคะ”
ผมเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมาจากคอนโซลหน้ารถ แล้วแกะออกด้วยมือข้างเดียวก่อนจะเอามันใส่เข้าไปในร่องของซีรีนด้วยความรวดเร็ว
“พี่จะเข้าไปกับซีรีนด้วยไง”
“พะ พี่พายุ อื้อ เอาอะไรมาใส่ตัวซีรีน”
“ของเล่นที่กะจะเอาไปใช้ตอนฮันนีมูน”
“อื้อ ทะ ทำไมทันสั่นๆ ซี๊ดดด อือ”
“ใส่ไว้นะครับ ห้ามดึงออกเด็ดขาดมันจะเป็นตัวจับสัญญาณไม่ให้ซีรีนอยู่ห่างพี่เกินห้าร้อยเมตร”
“หะ ห๊ะ ห้าร้อยเมตร”
“อือ เพราะถ้าเกินห้าร้อยเมตรมันจะทำให้พี่กดสั่นผ่านทางโทรศัพท์ไม่ได้ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นพี่จะลงไปกดให้มันสั่นที่เครื่องเอง เข้าใจไหมครับ”
ผมเชื่อมสัญญาณจากเครื่องกับโทรศัพท์เพราะมันเป็นแบบไร้สาย สะดวกสุดๆ
“ระหว่างที่ซีรีนอยู่กับเพื่อนไม่สั่นได้ไหมคะ”
“ที่รักเลือกได้แค่อยากให้พี่กดสั่นระดับไหน”
ผมขยับเข้าไปหาตัวซีรีนและเริ่มกดสั่นทีล่ะระดับ
“ระดับที่หนึ่ง”
“ซี๊ดดด อื้อ”
“ระดับที่สอง”
“ซี๊ดดดด อ๊าาา พะ พอแล้วเอาแค่นี้พอนะคะ”
“อะไร ยังไม่ถึงห้าเลย”
ผมกดสั่นแรงขึ้นอีกพร้อมให้มันขยับวนเป็นวงกลม
“อื้อ อ๊าส์ พะ พี่พายุ”
ซีรีนอ้าขาออกกว้างโน้มคอผมลงไปจูบ
“หึ่ม…”
จ๊วบ จ๊วบ
“อุ๊บ อื้อ ซี๊ดด พะ พี่พายุ ซะ ซีรีนจะเสร็จ”
ผมกดสั่นช้าสลับเร็วพร้อมดูดปากซีรีนไปด้วยจนสุดท้ายซีรีนก็เสร็จ ปล่อยน้ำรักออกมา
“อย่าดื้อนะครับ ดื่มได้แต่ห้ามเยอะพี่จะคอยมองอยู่ชั้นบนไม่ให้คลาดสายตาเลย”
“ชั้นบน!! ปกติเขาไม่ให้ลูกค้าขึ้นไปไม่ใช่หรอ”
“อือ แต่พี่รู้จักกับเจ้าของเลยนัดมันไว้แล้ว”
ผมเดินโอบเอวซีรีนเข้ามาในผับก่อนขึ้นไปหารุ่นน้องที่รออยู่ข้างบนผมก็เดินมาส่งซีรีนให้ถึงเพื่อนเธอก่อน
“สวัสดีค่ะพี่พายุ”
เพื่อนๆซีรีนยกมือไหว้ทำให้ผมรู้อายุตัวเองเลย แต่ก็เป็นอย่างที่ซีรีนพูดจริงๆคือเพื่อนๆเธอทุกคนรู้จักผม
“พี่ไปแล้วนะ”
“อื้อ ยะ อย่ากดสั่นนะคะ”
“หึ สนุกๆน่า”สนุกแค่ผมคนเดียวแหละ
ผมส่งซีรีนเสร็จก็ขึ้นมาหารุ่นน้องข้างบน ก่อนมาผมแอบให้มันสลับโต๊ะที่เพื่อนซีรีนจองให้มาอยู่ตรงห้องที่ผมจะขึ้นมานั่ง เพื่อให้ผมมองเห็นซีรีนได้
“เฮีย ถ้าจะขนาดนี้ทำไมไม่ให้น้องซีรีนขึ้นมานั่งข้างบนเลย ผมจัดพิเศษให้ได้นะ”
“ไม่อ่ะ อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วให้เวลาส่วนตัวกันบ้าง”
ผมนั่งจ้องซีรีนพร้อมกดโทรศัพท์ในมือเป็นบางครั้ง ห่างๆกันหน่อยเพราะเวลามันสั่นทีซีรีนเหมือนต้องกลั้น
“เสร็จไปกี่ทีแล้วยังทนไหวอยู่อีก”
ผมแทบไม่แตะเหล้าที่รุ่นน้องเอามาให้เลย เพราะรู้ว่าต้องขับรถพาซีรีนกลับบ้าน ตอนแรกคิดว่าจะอยู่จนกว่าเพื่อนๆซีรีนจะกลับแต่พอเห็นหน้าเมียตอนเสียวทำผมอยากกลับซ่ะตอนนี้เลย…
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
(ZELYN)“อึ อื้มมม !!!”ทุกครั้งที่ฉันขยับตัวหรือเครื่องมันสั่นเองฉันต้องหลบหน้าและพยายามกลั้นเสียงตลอดเพราะไม่งั้นทุกคนรู้แน่ๆว่าฉันกำลังมีอารมณ์“นังตัวดี ผัวอนุญาตให้มาเที่ยวผับทั้งทีนั่งจิบน้ำปานะเงียบสงบเหมือนอยู่ในวัดเลยนะ”อาร์ตี้พึ่งกลับมาจากไปดิ้นที่ฟอร์รอบเท่าไหร่แล้วไม่รู้โวยวายใส่ฉัน ฉันก็อยากขยับตัวอยู่หรอกแต่กลัวเผลอครางออกมา“มันคงกลัวพี่พายุมองอยู่ เพราะพอส่งมันเสร็จฉันเห็นพี่พายุเดินขึ้นไปข้างบน”“ห๊ะ!! พี่พายุรู้จักกับเจ้าของผับหรอ”“คงงั้น เพราะไม่งั้นคงขึ้นไปข้างบนไม่ได้”อาร์ตี้กับน้ำส้มคุยกันเหมือนเป็นคำถามที่ถามฉัน แต่ไม่มีใครรอฟังคำตอบจากฉันเลยตื้ด ตื้ด“….”ของเล่นอันนั้นมันสั่นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้สั่นแรงและนานมากเหมือนต้องการให้ฉันเสร็จอีกครั้งฉันมองซ้ายมองขวาครั้งที่ผ่านๆมาตอนเสร็จฉันมักจะนั่งอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้ไม่ใช่ไงเพื่อนฉันกลับมาหมดแล้วติ๊ง (เสียงข้อความ)PHAYU : พี่รออยู่ชั้นบนนะครับคนดีถ้าไม่ไหว…วางแผนไว้แล้วสินะ!! ฉันกดปิดข้อความจากพี่พายุและมองขึ้นไปชั้นบน ถามว่าเห็นหน้าเขาไหม..ไม่!! เพราะกระจกข้างบนมันเป็นแบบวันเวย์มองออกมาได้แต่มองเข้าไปไม่ได
(ZELYN)ใกล้วันแต่งงานเข้ามาทุกที นับนิ้วดีๆตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนแล้วงานแต่งงานยังคืบหน้าไปไม่ถึงไหนเลย เพราะเจ้าบ่าวเจ้าสาวงานเยอะมาก“เย็นนี้พี่ต้องไปลองชุดเจ้าบ่าว”“ค่ะ เดี๋ยวซีรีนไปเป็นเพื่อน”ฉันหันไปตอบพี่พายุที่อยู่ๆก็ย้ายงานของตัวเองมาทำในห้องทำงานฉัน พักนี้พี่พายุเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ด้วยยาก มากๆ พูดอะไรผิดหูไม่ได้เลย(ร้านตัดสูท)“ทำไมต้องมารอ”พี่พายุเริ่มมีอารมณ์เมื่อต้องมานั่งรอพนักงานเอาชุดมาให้ลอง ฉันไม่รู้ว่าทางร้านมีปัญหาอะไรแต่เรารอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีอะไรออกมาเลย“ใจเย็นๆก่อนนะคะ”“ไม่ไหวแล้ว กลับ!!”“ไม่ได้นะพี่พายุ ถ้าเราไม่เอาที่ร้านนี้ก็ไปตัดที่อื่นไม่ทันแล้วนะคะ เดือนหน้าก็ถึงวันงานแล้วด้วย”ฉันพยายามทำให้พี่พายุใจเย็นๆเพราะกว่าจะตัดสูท(ของพี่พายุ)ได้แต่ล่ะตัวมันค่อนข้างใช้เวลาเพราะพี่พายุมักจะชอบผ้าที่หาในไทยไม่ได้และแบบก็จะยากมากๆ“ถ้ามันยากก็บินไปซื้อที่ต่างประเทศให้มันจบๆ”“พี่พายุมีเวลาหรือไง”พี่พายุจับสูทตัวที่ใส่ลูบไปลูบมารู้เลยว่ากำลังหงุดหงิดมากๆ แต่ฉันยอมตามใจให้ไปร้านอื่นไม่ได้เพราะไม่มีเวลาแล้ว ส่วนเรื่องบินไปตัดเมืองนอกเลิก
(ZELYN)ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก…~วันนี้ฉันมาหาหมอเป็นวันแรกก็ได้ฟังเสียงหัวใจลูกเลย เพราะตอนนี้ฉันท้องได้ 10 สัปดาห์แล้ว“เป็นไงบ้างคะหมอ”ฉันกังวลมากเพราะ10สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ใช้ชีวิตแบบคนปกติค่อนไปทางผาดโผน“แข็งแรงดีครับทั้งสองถุงการตั้งครรภ์เลย”“สะ สองหรอคะ”ฉันกับพี่พายุมองหน้ากัน ตอนซาวด์หน้าท้องหมอไม่เห็นบอกเลยฉันเองก็มองไม่ออกหมอชี้อะไรให้ดูก็ดูแค่บอกว่าลูกแข็งแรงฉันก็สบายใจแล้ว“พี่ธัน!! หมายความว่า”“กรรมพันธุ์ทำงานทั้งสองฝ่ายแกได้ลูกแฝดพายุ”พี่หมอเฉลยทำคนที่อยากมีลูกมากอย่างพี่พายุยิ้มไม่หุบ ส่วนฉันก็ดี
(ZELYN)พรุ่งนี้ก็จะถึงวันแต่งงานของเราแล้ว วันนี้พี่พายุก็เลยชวนกึ่งบังคับให้ฉันมาตรวจเบบี๋กับพี่หมอ“ลำบากพี่หมอเรื่อยเลยนะคะ”ฉันบ่นพี่พายุระหว่างรอพอพี่หมอ ปกติถ้าจะนัดพี่หมอธันต้องนัดล่วงหน้าเป็นเดือน“ไม่เป็นไรหรอก ปีๆนึงสามีซีรีนบริจาคให้โรงพยาบาลเป็นสิบล้าน แค่นี้ท่านผู้อำนวยการทำให้ได้อยู่แล้ว”คุณหมอยอนธันแพทย์มือหนึ่งด้านศัลยกรรมระบบประสาทพ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาล ต้องมาวุ่นวายรับเคสฝากครรภ์ของฉันเพราะพี่พายุไม่ไว้ใจใคร“ขอโทษที่นัดด่วนนะคะ”“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ทำใจตั้งแต่รู้ว่าสามีซีรีนชื่ออะไรแล้ว ขนาดพี่บอกมันว่าพี่ย้ายมาเป็นหมอศัลยกรรมระบบประสาทแล้วมันยังบังคับให้พี่มารับเคสพิเศษเพื่อแลกกับเงินบริจาคเลย”
(ZELYN)“พี่ธัน!!ช่วยเช็คให้หน่อยว่าถึงระยะปลอดภัยหรือยัง”“พี่พายุ”วันนี้ฉันมาหาหมอตรวจสุขภาพประจำเดือนตอนเบบี๋ในท้องครบ16weekพอดีไม่คิดว่าพี่พายุจะถามคำถามนั้นออกมา ทำฉันอายจนไม่อยากมองหน้าพี่หมอเลย“ยัง!! รอให้เลยสี่เดือนไปซักพัก เกือบๆแตะห้าเดือนเลยก็ได้ เพราะซีรีนท้องแฝดฉันไม่อยากให้มีอะไรมากระทบมาก อดทนเอาหน่อยนะไอ้พายุ”“จิ๊!!”หน้าตาไม่พอใจแบบชัดเจนมากๆ แต่ฉันก็รู้ว่าคนอย่างพี่พายุยังไงก็อดทนได้เพื่อลูก แต่แค่จะหงุดหงิดมากหน่อย“อย่าลืมกินยาตามที่สั่งนะครับน้องซีรีน แล้วถ้ามีอาการคลื่นใส้หรือเวียนหัวก็นอนพัก งดทำงานหนักและห้ามเอาตัวเองไปอยู่ภาวะเครียด แล้วก็สังเกตตัวเองบ่อยๆมือเท้าบวมให้รีบมาหาพี่ทันที”
(ZELYN)BOYS & GIRLS ??!!ผ่านเดือนที่ห้ามาครึ่งทางท้องฉันใหญ่ขึ้นมากแบบก้าวกระโดดจากเดือนที่แล้ว แต่จนแล้วจนรอดเราก็ยังไม่รู้เพศลูกอยู่ดีเพราะเจ้าแฝดหนีบขาไว้ไม่ยอมให้เห็นเลยพี่ธันก็เสนอว่าถ้าอยากรู้จะตรวจจากเลือดให้แต่ฉันว่ามันดูเป็นเรื่องใหญ่ก็เลยเลือกที่จะรอเลยต้องเถียงกับพี่พายุต่อไป ทั้งๆที่มีตั้งสองคนในนี้ก็ยังไม่ลงตัว“พี่ว่าต้องเป็นผู้ชายทั้งสองคนแน่ๆเลย”“ทำไมไม่คิดว่าจะเป็นชายหญิงล่ะคะ”“ไม่!! ต้องเป็นผู้ชายเพราะต้องมาช่วยกันบริหารบริษัทที่กำลังจะขยาย ลูกผู้หญิงค่อยมาตอนท้องสามท้องสี่”“ท้องสามท้องสี่ ซีรีนต้องท้องขนาดนั้นเลยหรอ”ฉันตกใจเพราะคิดว่าจะท้องแค่สองครั้ง ครั้งแรกสองคนครั้งที่สองอีกซักคนก็พอแล้ว
(ZELYN)ยินดีต้อนรับเข้าสู่ไตรมาสสุดท้ายที่แสนทรมาน ไตรมาส3นี้อาการคนท้องมาแบบจัดเต็มมากๆทั้งปวดท้อง ปวดหลังและตะคริวกินวันล่ะหลายๆรอบทำให้การออกไปซื้อของให้เจ้าแฝดเป็นไปได้ยากมาก ช่วงนี้ฉันเลยกลายเป็นคุณแม่ออนไลน์สั่งของผ่านอินเตอร์เน็ตอย่างเดียว เพราะเคยออกไปซื้อแล้วเดินจนตะคริวกินเดือดร้อนกันทั้งห้าง“ท้องลูกใหญ่กว่าตอนแม่ท้องแฝดสามซ่ะอีก”คุณแม่พี่พายุเอามือมาลูบท้องฉันแบบนี้ทุกเช้า“ซีรีนรู้สึกดีมากๆเลยนะคะที่ลูกตัวใหญ่แข็งแรงสมบูรณ์มากๆ แต่พอเห็นขนาดท้องตัวเองก็กลัวมันจะแตก”ฉันโหมทาครีมกันท้องแตกทุกวัน เรียกได้ว่าว่างไม่ได้เป็นอันต้องหยิบครีมมาทา“ไม่แตกแล้วแหละลูก อีกไม่กี่วันก็เก้าเดือนแล้วถ้ามันจะแตกมันก็แตกไปแล้วแหละ”คุณแม่ให้กำลังใจเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันกังวลที่สุดตลอดการตั้งครรภ์เลยจบการคุยเล่นหลังทานอาหารเช้าฉันก็กลับขึ้นมาบนห้องรอพี่พายุแต่งตัวไปทำงาน“จะไปแล้วหรอคะ”“ครับ ซีรีนจะเอาอะไรหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ แค่อยากไปด้วย”อีกหนึ่งอาการแปลกๆของฉันก็คือติดพี่พายุมากๆ อยากไปทำงานกับเขาทุกวันห่างกันไม่ได้ พี่พายุหายไปแค่ครึ่งชั่วโมงฉันก็ร้องไห้แล้วรู้สึกเหมือนโดนผัวทิ้ง“แ
(ZELYN)ฉันพยายามปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมาหลังจากเห็นหน้าลูกๆแปปนึงแล้วหมอทำให้หลับไปเพื่อเย็บแผล“ตื่นแล้วหรอลูก”“ม่าม๊า..”ฉันยกมือข้างที่ไม่มีน้ำเกลือให้ม่าม๊าจับเพื่อเติมพลังเพราะมันเจ็บเหลือเกินแค่เพียงขยับตัว“ไปไหนกันหมดคะ”“ทุกคนรวมกันอยู่อีกห้องนึงระหว่างรอเจ้าแฝด”“หรอคะ”ฉันตอบม่าม๊าพร้อมกับนิ่วหน้าไปด้วยเพราะพยายามขยับตัว แล้วด้วยสายระโยงระยางที่แขนที่มืออีก“เจ็บใช่ไหมลูก แค่วันเดียวอดทนหน่อยเดี๋ยวพรุ่งนี้พอได้ถอดสายทุกอย่างหนูก็จะดีขึ้น”“ค่ะ ม่าม๊าเรียกพี่พายุให้หน่อยได้ไหมคะ”
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่