ตอนที่ 43 ไม่โสดแล้วครับ

(ZELYN)

หลังจากจัดการทุกอย่างที่ภูเก็ตเสร็จฉันก็ย้ายตัวเองกลับมาทำงานที่กรุงเทพคอยประสานงานให้พารันกับซีนายที่ต้องอยู่หน้างาน

ก๊อกๆ

“ว่าไงคะ”

ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง พี่พายุก็จะคอยแวะเวียนมาหาฉันทั้งวัน

“คืนนี้พี่ต้องออกไปเลี้ยงดินเนอร์ลูกค้าเพื่อทำสัญญา”

“ค่ะ แล้ว??”

“ไม่อยากไปคนเดียว”

“พี่ขวัญไงคะ ปกติพี่พายุก็ไปกับพี่ขวัญไม่ใช่หรอ”

ฉันลุกเดินไปหาคนตัวโตที่ทิ้งตังลงนั่งโซฟาแบบเซ็งๆงอแงเป็นเด็กเลยเวลาที่เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน

“เย็นนี้พาขวัญมีนัดกับลูกค้าเหมือนกัน”

“แต่เย็นนี้ซีรีนมีนัดประชุมกับพารันไปด้วยไม่ได้จริงๆ”

ฉันนัดประชุมกับพารันและพี่พีคแบบออนไลน์ เรื่องความคืบหน้าของโครงการเลื่อนไม่ได้ แต่ถึงเลื่อนได้ก็ไม่รู้จะเลื่อนทำไมเพราะเราต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง

“งั้นก็ช่วยไม่ได้เพราะลูกค้าที่พี่จะไปเลี้ยงดินเนอร์เป็นลูกค้าผู้หญิง”

“ป้ามีนาหรอคะ”

“ไม่ใช่”

“งั้นซีรีนไม่กังวลค่ะ”

พี่พายุคิดว่าฉันจะหึงลูกค้าผู้หญิงของเขาทุกคนสินะ แต่บังเอิญฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นแค่ไม่ใช่ป้ามีนาพี่พายุอยากไปกินข้าวกับลูกค้าผู้หญิงกี่คนก็เชิญ เพราะสุดท้ายเขาก็ต้องกลับบ้านมานอนกับฉัน

“หึ แล้วซีรีนจะประชุมที่ไหน ที่บ้านหรือบริษัท”

“บริษัทค่ะเพราะต้องให้ทีมที่นี่เข้าร่วมด้วย”

หลังจากนั้นเราก็คุยงานกันต่อ พี่พายุถึงจะไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้โดยตรงแต่เขาช่วยฉันได้เยอะมาก ตกตอนเย็นพี่พายุจะมารายงานตัวก่อนออกไปข้างนอก

“พี่สรไปด้วยไหมคะ”

“อือ ก็พาขวัญไม่ไป”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวถ้าถึงร้านแล้วพี่ส่งโลเคชั่นให้นะครับ คุยงานเสร็จจะรีบวนมารับ”

“ถ้าร้านอาหารอยู่คนล่ะทางก็ไม่ต้องก็ได้นะคะเดี๋ยวซีรีน นั่งรถแท็กซี่กลับเองก็ได้ไปเจอกันที่บ้านทีเดียวเลย”

แม้ว่าออกทำงานข้างนอกแบบนี้พี่พายุจะไม่ได้ขับรถเอง แต่การนั่งรถฝ่ารถติดไปๆมาๆมันก็เหนื่อยเหมือนกัน

“ไม่ได้ เดี๋ยวพี่กลับมารับนั่งรถแท็กซี่กลางคืนมันอันตราย ซีรีนทำงานแล้วรอพี่ที่นี่แหละ”

“เอางั้นหรอคะ”

“อือ”

“โอเคค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

ฉันโน้มตัวไปจูบแก้มพี่พายุ ให้กำลังเขาหน่อยเผื่อหน้าตาจะมีอารมณ์มากกว่านี้

“ยังไม่ไปไหนก็คิดถึงแล้ว”

“ไม่งอแงนะคะ เมื่อก่อนพี่พายุไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยเบี้ยวนัดคนที่บ้านตลอดเพื่อออกไปหาลูกค้า”

เมื่อก่อนฉันตอนที่ฉันยังไม่ได้มาฝึกงานกับพี่พายุ ฉันแทบจะไม่เห็นเขาโผล่หน้าไปที่บ้านเลย ถามพารันทีไรมันก็จะบอกว่าพี่พายุทำงานจนหลายครั้งฉันต้องบังคับให้พารันแอบพามาดูพี่พายุ

“ก็ตอนนั้นยังไม่มีเมียแต่ตอนนี้มีแล้ว”

“เซี้ยวตลอด ไปทำงานได้แล้วค่ะเดี๋ยวสาย”

ฉันเดินลงมาส่งพี่พายุที่หน้าบริษัท ตอนนี้ฉันกำลังว่างรอพารันกับพี่พีควีดีโอคอลมา

(PHAYU)

“ฟ้าขอดูสัญญาอีกรอบได้ไหมคะ”

“ครับ”

ตั้งแต่มีเมียเป็นตัวเป็นตนเวลาที่ต้องคุยงานกับลูกค้าผู้หญิงผมรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ถึงอยากให้ซีรีนมาด้วย

อย่างครั้งนี้ สัญญาในมือเธอก็มีแต่ดันขยับจะมาขอดูของผม ขยับมาซ่ะติดจนผมกลัวว่าน้ำหอมที่เธออาบมาจะติดตัว เดี๋ยวซีรีนได้กลิ่นจะเป็นเรื่อง

“มีอะไรต้องแก้ไหมครับ”

“ไม่มีค่ะ”

เธอตอบพร้อมส่งสายตาที่ใครๆก็ดูออกว่าเธอต้องการอะไรมาให้ผม ผมเลยส่งสายตานั้นต่อให้คุณสร

“งั้นขอตัวคุณพายุเลยนะคะพอดีคุณพายุมีนัดกับว่าที่คู่…เอ่อว่าที่เจ้าสาวต่อค่ะ”

เลี้ยงข้าวแล้วคุยงานเสร็จแล้วถือว่าหมดหน้าที่ของผมแล้ว แยกย้ายได้

“คะ คุณพายุจะแต่งงานแล้วหรอคะ”

เธอทำหน้าตกใจแต่ไม่ยอมขยับหนี

“ครับ ขอตัวนะครับ”

ผมตัดบทแล้วออกมาเลย ไม่อยากอธิบายเดี๋ยวตอนแจกการ์ดผมก็ต้องส่งไปให้เธออยู่ดีในฐานะพาร์ทเนอร์

“สรพูดแรงไปไหมคะบอส”

“ทำดีมาก คุณกลับเลยก็ได้นะสัญญาเดี๋ยวผมเอากลับบริษัทเองยังไงผมก็ต้องกลับไปรับซีรีน”

“รบกวนด้วยนะคะบอส ขอบคุณค่ะ”

ผมรับเอกสารมาจากคุณสรแล้วมาขึ้นรถกลับบริษัททันที ไม่รู้ว่าตอนนี้ซีรีนทำงานไปถึงไหนแล้ว

(บริษัทพายุ)

มาถึงบริษัทผมก็รีบขึ้นมาที่ชั้นของตัวเอง เห็นไฟในห้องประชุมยังเปิดอยู่แสดงว่าซีรีนยังไม่กลับผมเลยแวะเอาสัญญาไปวางที่โต๊ะคุณสรแล้วค่อยไปหาซีรีน

ผมมองผ่านกระจกแล้วไปดูให้ห้องว่าทุกคนยังคุยงายกันอยู่ไหมแต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากซีรีนผมเลยค่อยๆเปิดประตูเข้าไปแบบไม่ให้เธอรู้ตัว

“ทำอะไรอยู่ครับ”

“ว๊าย..!!พี่พายุทำไมเข้ามาเงียบๆคะซีรีนตกใจหมดเลย”

“เหม่ออะไรอยู่หืม..”

“คิดเรื่องงานค่ะ ว่าแต่พี่พายุเถอะทำไมกลับเร็วจังซีรีน กำลังคิดว่าจะหนีกลับเเท็กซี่ซ่ะหน่อย”

ซีรีนลุกขึ้นมากอดซบหน้าที่ไหล่ผม อาการแบบนี้แสดงว่างานกำลังมีปัญหาแต่คงไม่ยากเท่าไหร่ซีรีนเลยไม่เล่าให้ผมฟัง

“หยุดคิดเลย ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนก็ห้ามกลับแท็กซี่มันอันตราย”

“หืม..!! พี่พายุ”

“อะไร!!”

ซีรีนทำจมูกฟุดฟิดแล้วดันตัวผมออกห่าง

“กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง??”

“น้ำหอมซีรีนหรือเปล่า”

ผมขลุกอยู่กับซีรีนทั้งวันเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมคิดว่าน่าจะเป็นกลิ่นเธอแหละ

“ไม่ใช่!! นี่ตกลงพี่ไปกินข้าวหรือไปไหนมากันแน่ทำไมมีกลิ่นน้ำหอมติดตัวมาขนาดนี้”

“ไปกินข้าวจริงๆทำสัญญาเสร็จแล้วด้วย อ๋อ..”

พูดเรื่องสัญญาขึ้นมาทำให้ผมนึกออกเลยต้องเป็น กลิ่นของลูกค้าแน่ๆตอนที่เธอมาขอดูสัญญาที่มือผม เพราะเธอขยับเข้ามาใกล้มากจนแทบจะเกยขึ้นมาบนตัว

“อ๋อ?? นี่หมายความว่าพี่ไปมั่วกับผู้หญิงมาจริงๆ”

ซีรีนยกมือขึ้นกอดอกแล้วเดินถอยออกไปอีก

“พี่ไม่ได้ไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยไม่ได้ใกล้ด้วย แต่หลังจากกินข้าวเสร็จอยู่ๆลูกค้าผู้หญิงที่พี่ไปคุยงานด้วยก็ขยับเข้ามาใกล้เพื่อขอดูสัญญาที่พี่ถืออยู่ กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอแรงมากน่าจะติดมาตอนนั้นแหละ”

ผมอธิบายยาวมาก พูดทั้งหมดที่อยู่ในหัวแต่ก็รู้ว่าซีรีนไม่ได้โกรธขนาดนั้นแต่คงแค่ไม่พอใจ

“ทำไมเขาต้องขอดูของพี่พายุด้วย มันต้องมีคนล่ะฉบับสิ”

“ไม่รู้ ตอนเธอขยับเข้ามาพี่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลย”

ผมดึงซีรีนมากอด ไม่รู้จะหงุดหงิดอะไรในเมื่อเธอไม่ยอมไปกับผมเอง

“ปล่อยเลย!! มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงคนอื่นติดตัวยังกล้ามากอดซีรีนอีก”

“ก็บอกแล้วว่าให้ไปด้วยกัน”

“หึ…!!”

“แต่ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะเข้าหาพี่อีกเพราะก่อนออกมาพี่ได้บอกเขาไปแล้วว่าพี่กำลังจะแต่งงาน”

“พูดไปแบบนั้นเขาไม่ขอยกเลิกสัญญาหรอคะ”

“ก็ไม่นะ เพราะพี่พูดเสร็จก็ออกมาเลยกลัวซีรีนรอ”

“ไม่ต้องมากอดเลย”

“หืม…ไม่ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมงคิดถึง”

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะติดซีรีนขนาดนี้ รู้สึกไม่อยากห่างเลยตอนออกไปกินข้าวก็ไม่มีความสุขเพราะไม่มีซีรีน

“พรุ่งนี้ซีรีนขอออกไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะไม่ได้เจอกันนานแล้ว เลี้ยงส่งน้ำส้มไปเรียนต่อต่างประเทศด้วย”

“ไปที่ไหน ไปกี่โมง”

“ผับรุ่นพี่แถวมหาลัยค่ะ นัดเจอกันตอนสามทุ่ม”

“กลับกี่โมง”

“ก็…พี่พายุไปเที่ยวผับนะคะจะกำหนดเวลากลับได้ยังไง คงต้องแล้วแต่น้ำส้มเจ้าภาพจัดงาน”

แค่รู้ว่าไปผับผมก็หงุดหงิดแล้วยังไม่มีเวลากลับอีก ใจผมไม่อยากให้ไปเลยแต่รู้ว่าซีรีนคงอยากไปหาเพื่อนบ้าง

“ให้ไปไหมคะ”

“ขอคิดดูก่อนให้คำตอบพรุ่งนี้นะครับ”

ยังไงผมก็คงต้องให้ซีรีนไปอยู่แล้วแต่ต้องคิดว่าจะทำยังไงให้ผมสบายใจที่จะปล่อยซีรีนไปอยู่ในที่แบบนั้น…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.