ตอนที่ 42 ห้องลองชุด (พี่พายุติดใจ) 25+

(ซีรีน)

“ทำไมอยู่ๆคุณแม่ถึงเลื่อนวันล่ะคะ”

ฉันขึ้นรถมาแล้วหันไปถามพี่พายุ เพราะจริงๆนัดของเราคือเมื่อวานแต่อยู่ๆก็ถูกเลื่อน

“เพราะ…คุณแม่อยากมาดูลูกสะใภ้ลองชุดด้วยตัวเองนะสิ แต่ไม่มีไฟล์บินเลยต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้”

“คุณแม่มาภูเก็ตหรอคะ”

“ครับ ตอนนี้ไปรอซีรีนที่ร้านเรียบร้อยแล้ว”

ระหว่างทางพี่พายุเล่าว่าตอนแต่่งานคุณแม่ก็ใช้บริการดีไซเนอร์คนนี้เหมือนกัน ดังนั้นพอฉันกำลังจะได้เป็นสะใภ้คนแรกก็อยากให้ใช้ดีไซเนอร์คนเดียวกัน

“แต่ถ้าซีรีนดูแล้วไม่ชอบก็บอกได้เลยนะ คุณแม่ไม่ได้บังคับแค่อยากให้ซีรีนลองมาดูเฉยๆ”

“แต่ซีรีนว่าถ้าคุณแม่เลือกมันต้องดีแน่ๆเลย”

ฉันเชื่อในเทสของคุณแม่วันสำคัญที่สุดในชีวิตผู้หญิงก็คือวันแต่งงาน ถ้าตอนนั้นคุณแม่เลือกร้านนี้ก็แสดงว่ามันต้องเจ๋งมากๆที่ทำให้คุณแม่ไว้ใจได้

(ร้านชุดแต่งงาน)

“ซีรีนลองคุยกับดีไซเนอร์ดูนะลูก ถ้าคุยแล้วไม่ใช่ลูกก็เปลี่ยนร้านได้เลยไม่ต้องเกรงใจแม่”

“ค่ะ”

ระหว่างรอเจอดีไซเนอร์ที่เคยทำชุดแต่งงานให้คุณแม่ ท่านก็ช่วยฉันเลือกแบบเพื่อให้คุยกับดีไซเนอร์ได้ง่ายขึ้น

“คุณแม่เอาอะไรมาด้วยครับ”

พี่พายุชี้ไปที่ซองเนื้อผ้าสีดำซองใหญ่ที่พนักงานพึ่งขนกันเข้ามา

“ชุดแต่งงานของแม่เอง มันขาดนิดหน่อยตอนแม่ไปจับดูก็เลยเอามาให้ช่างเขาดูหน่อยว่าแก้ได้ไหม”

“ของคุณแม่หรอคะ ซีรีนขอดูหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิลูก แต่มันเก่าๆหน่อยนะเพราะนานมากแล้ว”

ฉันกับพี่พายุช่วยกันเอาชุดแต่งงานออกมา แต่มันไม่ได้เก่าอย่างที่คุณแม่ว่ามันยังขาวสะอาดและสวยมากๆรอยขาดที่คุณแม่ว่าก็เล็กจนแทบมองไม่เห็น

“สวยจังเลยค่ะ”

“ซีรีนชอบหรอลูก แม่ออกแบบกับดีไซเนอร์นานมากๆกว่าได้แบบนี้มา”

คุณแม่เข้ามาจับแล้วยิ้ม ท่านบอกว่าท่านชอบมันมากแต่เสียดายที่ได้ใส่จริงๆแค่ครั้งเดียว

“เป็นไปได้ไหมคะถ้าซีรีนจะขอชุดนี้”

“หืม…ซีรีนอยากได้หรอลูก”

“ค่ะ”

ฉันนั่งดูแบบที่ทางร้านเอามาให้มันก็ชอบหลายแบบนะ แต่รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่จนมาเห็นชุดของคุณแม่

“มันเก่าแล้วนะลูก”

“ซีรีนชอบจริงๆค่ะคุณแม่ ซีรีนอยากใส่ชุดนี้ในวันแต่งงานถ้าคุณแม่ยอมยกให้ซีรีน”

ฉันมองหน้าคุณแม่สลับกับพี่พายุ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงฉันชอบจริงๆแต่ก็ไม่รู้ท่านจะให้ไหมเพราะท่านก็ดูรักชุดนี้มากถึงขนาดหอบมาจากกรุงเทพเพื่อให้ช่างซ่อม

“พายุว่าไงลูก งานนี้เป็นของเราสองคนแม่ให้ลูกๆตัดสินใจส่วนถ้าซีรีนอยากได้ชุดนี้จริงๆเดี๋ยวแม่ให้ช่างซ่อมแล้วทำความสะอาดให้ได้”

คุณแม่หันไปถามความเห็นพี่พายุ

“แบบมันไม่เก่าไปหรอซีรีน ตอนงานแต่งคุณแม่มันอาจจะสวยแต่นั่นมันเกือบสามสิบปีแล้วนะ”

“ตอนนี้มันก็ยังสวยอยู่ค่ะ”

ฉันยืนยันว่าจะใส่ชุดนี้ให้ได้ ชุดนี้ผ่านเวลามาสามสิบปีแล้วก็จริงแต่มันไม่ดูเก่าเลยเพราะคุณแม่ไม่ได้ออกแบบตามเทรนด์แต่มันเป็นแบบที่ท่านคิดเองและชอบดังนั้นไม่ว่าจะผ่านเวลาไปนานเท่าไหร่มันก็ยังสวยเสมอ

“ลองคุยกับดีไซเนอร์ก่อนไหม”

“ไม่ค่ะ!!”ฉันยืนยันแบบไม่ลังเล

“โอเค!! งั้นพี่ตามใจซีรีน”

“เยส!! ขอบคุณนะคะ”ฉันกระโดดกอดพี่พายุที่เขายอมตามใจ

สรุปคิวที่จะมาตัดชุดแต่งงานถูกยกเลิกเปลี่ยนเป็นชุดอาฟเตอร์ปาร์ตี้แทน แต่ก็ออกแบบไม่เยอะและไม่ต้องมาลองหลายครั้งเหมือนชุดแต่งงาน

“ไม่สั้นนะซีรีน”

ฉันกำลังคุยกับดีไซเนอร์โดยมีพี่พายุนั่งอยู่ข้างๆคอยกำกับว่าได้ไม่ได้ ซึ่งแบบที่ฉันเลือกมันสั้นมากกกก!!

“แค่นิดเดียวก็ไม่ได้หรอคะซีรีนสัญญาว่าจะใส่ซัพพอร์ตแบบแน่นๆไม่เห็นแน่นอน”

“แล้วซีรีนจะทำให้ยุ่งยากไปทำไมก็ใส่แบบยาวๆไปตั้งแต่แรกก็จบแล้ว”

“งื้อ..!!”

คุยกันมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่ฉันก็ยังสรุปให้ดีไซเนอร์ไม่ได้เพราะพี่พายุไม่เห็นด้วย จนตอนนี้คุณแม่ขอออกไปดื่มชากับดีไซเนอร์ก่อนแล้วปล่อยให้เราคุยกันสองคน

“ซีรีนขอใส่ชุดนี้ไม่ได้หรอคะ แบบมันลิงค์กับชุดของเพื่อนเจ้าสาวที่ออกแบบไว้แล้วพอดีเลย”

ฉันอ้อนแต่พี่พายุก็ยังไม่ยอมเขาให้เหตุผลว่าเขายอมเรื่องชุดแต่งงานมาแล้วครั้งนึง(ได้หรอ!!)เหตุผลมันได้หรอ

“ตกลงซีรีนต้องเปลี่ยนทั้งหมดกี่ชุด??”

“ที่คิดไว้ประมาณ5ชุดค่ะ”

“หรอ!! ชุดอะไรบ้าง”

“ก็มีชุดตักบาตรตอนเช้า ตอนสวมแหวน พิธีกลางคืน ชุดอาฟเตอร์ปาร์ตี้แล้วก็ชุดส่งตัวค่ะ”

ทั้งหมดนี้คุณแม่เป็นคนคิดให้ซึ่งฉันก็จัดการที่กรุงเทพไปบ้างแล้วเหลือแค่สองชุดสุดท้าย แต่ชุดสุดท้ายฉันเป็นคนคิดขึ้นมาเอง แต่ยังไม่ได้ออกแบบเลย

“ชุดส่งตัวต้องมีด้วยหรอทำไมพี่ไม่เคยเห็นเลย”

“ก็ซีรีนยังไม่ได้ตัด”

ฉันส่งให้พี่พายุช่วยดูช่วยเลือกทุกชุด

“ห้ามโป๊นะซีรีน”

“แต่ถ้าไม่โป๊จะถูกใจพี่พายุหรอคะ”

“หืม..หมายความว่า”

“ชุดส่งตัวที่หมายถึงคือเอาไว้ใส่ตอนเข้าหอคืนแรก ที่ซีรีนคิดไว้ในหัวมันแทบไม่มีอะไรปิดร่างกายเลย”

ฉันเอนตัวเข้าหาพี่พายุแล้วกระซิบแบบชุดที่ฉันคิดไว้ให้เขาฟัง แล้วต่อรองแลกกับชุดอาฟเตอร์ปาร์ตี้

“ตกลง แต่…”

“อะไรอีกคะ”

“วันนี้ซีรีนต้องลองชุดอาฟเตอร์ให้พี่ดูเลยไหนๆทางร้านก็มีแบบสำเร็จให้อยู่แล้ว”

“ได้ค่ะ”

แค่ลองชุดแล้วได้ใส่ชุดที่ชอบทำไมฉันจะไม่ทำล่ะ ฉันขอชุดจากพนักงานแบบเดียวกับที่ฉันกำลังจะสั่งตัดเพื่อเอาไปลองให้พี่พายุดู ความสั้นเท่าแบบที่ฉันสั่งเป๊ะ

(ห้องลองชุด)

ฉันใส่ชุดที่พนักงานให้มาแล้วยืนหมุนหน้ากระจก หืม…ถูกใจฉันมากเป็นอย่างที่คิดไว้ทุกอย่างเลย

ครืดดด!!!

“พี่พายุ เข้ามาทำไมคะ”

“มาดูไงว่าชุดเป็นยังไงบ้าง”

“เป็นแบบนี้เลยค่ะแต่แค่ใช้ผ้าคนล่ะแบบ”

ฉันกางแขนเดินไปเดินมาให้พี่พายุดู ถึงมันจะสั้นมากแต่ถ้าฉันเดินแบบระวังๆมันก็ไม่โป๊นะ

“จริงๆมันก็สวยดีนะ แต่ก็สั้นไปนิดนึง”

“แต่พี่พายุอนุญาตแล้วนะคะ”

“อื้ม…”

พี่พายุพยักหน้าให้ผ่าน ทำฉันยิ้มออกมาเลยดีใจที่ฉันจะได้ใส่ทุกชุดที่ฉันเลือกเอง

“พี่พายุออกไปได้แล้วค่ะซีรีนจะเปลี่ยนชุดแล้ว”

ฉันไล่เขาออกไปเพราะจะเปลี่ยนชุดกลับ แต่อยู่ๆพี่พายุก็นั่งลงที่เก้าอี้มุมห้องซ่ะงั้น

“ทำไมไม่ออกไปคะ”

“ซีรีนก็เปลี่ยนไปสิเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน”

“ไม่ได้”

เพราะฉันรู้ว่าถ้าปล่อยให้พี่พายุอยู่ด้วยมันไม่จบแค่อยู่เป็นเพื่อนแน่ๆ

“ชุดซีรีนดูถอดยากจังเดี๋ยวพี่ช่วย”

“อ๊ะ!! พะ พี่พายุ”

พี่พายุเข้ามาจู่โจมที่หลัง ทั้งจูบทั้งหอมจนฉันไม่รู้ว่าชุดที่ใส่อยู่เมื่อกี้หลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“หอมจัง”

“พี่พายุนี่มันห้องแต่งตัวนะคะ”

“ครับ”

“ครับก็ปล่อยสิคะ ซีรีนเข้ามานานแล้วเดี๋ยวพี่ๆพนักงานต้องมาตามแน่ๆเลย”

ฉันเอาพนักงานมาอ้างเพราะมือพี่พายุเริ่มเลื้อยไม่หยุด ตอนนี้มือทั้งสองข้างกำลังกอบกุมหน้าอกฉันอยู่

“ไม่มีใครเข้ามาทั้งนั้นตอนนี้พนักงานทั้งหมดออกไปทานขนมกันอยู่ไม่มีใครสนใจซีรีนหรอก”

“หืม…”

พี่พายุยอมรับว่าแอบวางแผนมาซักพักสั่งให้เลขาโทรสั่งขนมที่อร่อยที่สุดในย่านนี้มาเลี้ยงพี่ๆพนักงานเพื่อเบนความสนใจ และบอกว่าจะเข้ามาช่วยฉันเอง

“เอาท์ดอร์ในผับก็ทำมาแล้ว ตอนนี้พี่อยากลองในห้องแต่งตัวบ้าง…ได้ไหมครับ”

“ไม่ได้ค่ะ อื้อ”

ฉันพยายามปัดป้องพี่พายุทุกทางในผับเสียงมันดังและไม่มีใครสนใจเรา แต่ในห้องแต่งตัวนี้มันเงียบมาก

“แต่พี่อยากเอา”

“งะ งั้นกลับโรมแรมกัน ไปทำที่ห้องนะคะ”

“ไม่ไหว พี่รอนานขนาดนั้นไม่ไหว อื้อ”

“งื้อ พะ พี่พายุ”

“นะครับซีรีน”

“ไม่ได้ เพราะถ้าพี่พายุเอาซีรีนต้องครางเสียงดังแน่ๆเดี๋ยวใครมาได้ยินมันจะไม่ดีนะคะ”

“งั้นซีรีนอมให้พี่ เพราะพี่ครางไม่ดัง”

“อะ เอางั้นหรอ”

“ครับ ตอนนี้พี่อยากมากๆไม่นานก็เสร็จ”

“แปปเดียวนะคะเดี๋ยวเราต้องรีบออกไปแล้ว”

ฉันมองค้อนคนเอาแต่ใจก่อนจะนั่งลงที่หว่างขาพี่พายุแล้วงัดเจ้าแก่นกายออกมา

งับ !!!

“ซี๊ดดด อื้อ อู้ยยย อย่าโดนตรงหัวเดี๋ยวแตก”

ฉันทั้งดูดและใช้มือเขี่ยๆตรงจุดปล่อยน้ำซึ่งตอนนี้มันไวต่อความรู้สึกสุดๆ

จ๊วบ อื้อ !!

“อู้ยยย ซะ ซีรีน”

พี่พายุเงยหน้ามองเพดานแล้วครางออกมาทุกครั้งที่ฉันออกแรงดูด ตอนนี้เราอยู่ในห้องลองเสื้อผ้าทุกการกระทำของฉันถูกสะท้อนด้วยกระจกรอบด้าน

“ซู้ดดด อื้ม หึ่ม!!!”

พี่พายุยกโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกภาพแล้วประคองหัวฉันให้เข้าออกตามจังหว่ะไปด้วย

“โอ้ะ อื้อ เสียวมาก อมเก่งอะไรอย่างนี้ครับเมีย”

“จ๊วบ จ๊วบ พั่บ พั่บ”

ฉันดูดเร็วๆพร้อมใช้มือช่วยชัก

“ตรงหัวหน่อย ดูดตรงหัวแรงๆ อื้อ ซี๊ดดด เสียวโว้ย”

“อึก อัก”

“ซะ ซีรีน ดูดอีก ดูดอีก”

ฉันจับขาพี่พายุแยกกันกว้างขึ้นอีกแล้วก้มลงไปงับพวงไข่ งับเล่นกับมันจนชุ่มแล้วกลับขึ้นมาที่แท่งด้านบน

“อ๊ะ อ่าส์ ซี๊ดดด ซีรีน

พั่บ พั่บ

“ซี๊ดดด จะแตกแล้ว อื้อ ดูดแรง ซีรีนดูตรงหัวแรงๆ”

“อึก จ๊วบ อึก”

พี่พายุจับหน้าฉันให้อยู่กับที่แล้วค่อยๆสวนเอวเข้าไปในปากช้าๆ คงเพราะกลัวกระแทกแรงเดี๋ยวปากแตกเหมือนครั้งที่แล้ว

อ็อก อ็อก

“ซี๊ดดด มะ ไม่ไหมแล้ว แตกแล้ว แตกแล้ว อื้อ ดูกซีรีน ดูด”

ฉันดูดแรงขึ้นพร้อมกับพี่พายุที่สวนเอวกลับขึ้นมาก่อนพี่พายุจะปล่อยน้ำรักเข้าสู่ปากของฉัน

“โอ้ววว !! ซี๊ดดด ฟู่ววว”

“อึก อึก”

ฉันห่อปากดูดน้ำเข้าปากให้มากที่สุดเพราะนึกขึ้นได้ว่าเราไม่มีทิชชู่หรือผ้าอะไรที่จะเช็ดได้เลย ถ้าปล่อยให้มันเลอะลงพื้นคนที่มาใช้ห้องคนต่อไปต้องรู้แน่ๆ…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.