(ZELYN)
“หึ งั้นก็ทำให้เสร็จ หมายถึงเสร็จตรงนี้แล้วพี่จะหายโกรธ..!!”
ห๊ะ..!! เดี๋ยวนะตอนแรกที่ฉันยั่วก็เพราะอยากให้กลับไปคุยกันที่ห้องดีๆ ฉันไม่ชอบอยู่ในที่ๆเสียงดังแบบนี้
“กลับไปทำที่ห้องไม่ได้หรอ … อ๊ะ คะ”
พี่พายุกดสะโพกฉันให้แนบกับแก่นกายของเขาแล้วออกแรงเด้าเบาๆ
“ต้องเสร็จตรงนี้เท่านั้น”
ฉันเงยหน้ามองพี่พายุสีหน้าบอกว่าเขาต้องการแบบนั้นจริงๆ ดังนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น
“ขอเหล้าเพียวหนึ่งแก้ว”
ฉันยกมือเรียกบริกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆให้เอาเหล้ามาเสริฟ อย่างน้อยกินให้มันมึนๆหน่อยแล้วกันไม่งั้นฉันไม่กล้าจริงๆ ฉันยกแก้วที่บริกรเอามาให้ดื่มทีเดียวหมดแก้วเลย
“จะทำได้หรือยัง”
“อื้ม..!!”
ฉันหันมองซ้ายมองขวาหาจังหว่ะที่ไม่มีใครสนใจเราค่อยๆขยับตัวขึ้นปลดซิปกางเกงพี่พายุงัดแก่นกายออกมา
“ซีรีนไม่ใส่กางเกงในออกมาหรอ”
ฉันกำลังจะดันแก่นกายเข้าในร่องแต่โดนพี่พายุหยุดไว้
“กะ ก็ซีรีนเตรียมจะนอนแล้ว อีกอย่างใครจะไปคิดว่าพี่พายุมานั่งงอนอยู่ที่ผับไม่งั้นซีรีนคงเเต่งตัวดีกว่านี้”
ตอนเดินเข้ามาทุกคนมองฉันแทบจะเป็นตาเดียวเพราะชุดที่ฉันใส่อยู่ ถึงมันจะเป็นชุดนอนแบรนด์ดังแต่มันก็แค่ชุดนอนไง ใครจะใส่มาเที่ยวที่แบบนี้
“ยังดีที่ใส่เสื้อในออกมา ไม่งั้นน่าดู”
“อ๊ะส์!! พะ พี่พายุ เบาๆเจ็บนะ”
อยู่ๆพี่พายุก็จับฉันให้นั่งลงบนตัก แก่นกายเลยสอดเข้าไปในร่องแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
“เด็กดื้อ!!”
“ดื้อแล้วรักไหมคะ”
“หึ..!! ขยับต่อให้เสร็จ”
“อื้อ อื้ม!!
ฉันโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วขยับสะโพกเบาๆ ความคับเเน่นก็ทำให้ฉันเสียวอยู่แล้วและยิ่งมาเอาท์ดอร์แบบนี้ทำฉันเสียวมากขึ้นไปอีก
“อื้ม..”
“อ๊ะส์ หายโกรธหรือยังคะ”
ฉันเคลื่อนเอวแบบเนิบนาบที่สุดเพราะกลัวคนอื่นจะรู้แล้วซบหน้าไปกับไหล่ที่พายุเหมือนแค่เรากำลังกอดกัน
“เสียวไหมเอาแบบนี้”
“อื้อ ..”
ฉันพยักหน้า มันเสียวมากจนฉันไม่กล้าอ้าปากเพราะกลัวจะเผลอร้องครางออกมา
“อยากดูดนมเมียจัง”
“ตะ ตรงนี้ไม่ได้”
“ได้”
“พะ พี่พายุ”
พี่พายุดึงคอเสื้อชุดนอนฉันลงพอให้หน้าเต้านมของฉันมันพ้นเสื้อออกมาได้
จ๊วบ จ๊วบ
“อื้ม อื้อ พะ พี่พายุ บะ เบาๆ”
เขาสามารถดูดเลียได้แค่ทีละข้าง แต่เขาก็ทำแรงมากจนฉันกลั้นเสียงไม่อยู่
“หึ่ม ขยับเร็วหน่อย”
“อื้อ หึ่ม..!!!”
ฉันพยายามกลั้นเสียงแล้วขยับเร็วๆตามที่พี่พายุสั่ง
พั่บ พั่บ พั่บ
“อู้ยย ซะ ซีรีน”
“อิ๊ พะ พี่พายุ”
ฉันกลั้นเสียงไม่อยู่แล้วเลยงับติ่งหูพี่พายุไว้ ขยับสะโพกสับจนไม่ทันได้สังเกตรอบข้าง
“ซะ ซีรีนไม่ไหวแล้ว จะ.. อื้อ แตกแล้ว”
“เร็วให้พี่อีกนิด เสร็จพร้อมกัน”
ฉันร่อนเอวเร็วขึ้นจนรู้สึกสั่นไปทั้งตัว เสียวก็เสียวแต่ต้องกลั้นเสียงไว้แต่ไม่นานฉันก็ปล่อยน้ำรักออกมาชโลมแก่นกายพี่พายุที่เสียบอยู่ในร่อง
“หึ่ม อื้อ อ๊างง ซะ ซีรีน”
“กลับห้องกันไหมคะ”
พี่พายุเสร็จแล้วแต่ฉันยังรู้สึกมีอารมณ์อยู่เลยชวนพี่พายุกลับ เราเอากันตรงนี้เป็นครั้งที่สองไม่ได้เพราะฉันทำอะไรได้ไม่เต็มที่เลย
พี่พายุเช็คบิลก่อนเราจะเดินกอดก่ายกันมาที่ห้อง แล้วร่วมรักกันอีกครั้งและอีกครั้ง จนไม่รู้ว่าฟ้าสว่างเมื่อไหร่
(PHAYU)
หลังจากทำรักเมียเสร็จผมก็มายืนมองวิวทะเลยามเช้า มาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันผมพึ่งรู้ว่าสามารถมองทะเลได้จากห้องนอน
“หายโกรธซีรีนแล้วใช่ไหมคะ”
ซีรีนสวมกอดผมจากด้านหลังเมื่อคืนซีรีนตามใจผมจนไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่หายโกรธก็บ้าแล้ว
“วันนี้ต้องออกไปทำงานตอนกี่โมงเมื่อคืนซีรีนยังไม่ได้นอนเลยนะ”ผมให้มือข้างนึงประคองใบหน้าเล็กๆเอาไว้
“ไม่ไปค่ะ ซีรีนส่งงานให้พารันหมดแล้วลาหยุดพาพี่พายุเที่ยวได้ยาวๆเลย”
“หืม..!!”
“ซีรีนไม่มีงานที่นี่แล้ว แต่แค่ต้องอยู่เป็นเพื่อนพารันให้ครบกำหนดสองอาทิตย์ถึงจะกลับกรุงเทพได้”
ซีรีนบอกว่าที่เธอทำงานจนแทบไม่มีเวลาให้ผมเลยก็เพราะว่าอยากเร่งทำงานให้เสร็จเวลาที่เหลือจะได้ไปเที่ยวกันให้เต็มที่ก่อนผมจะกลับไปทำงานต่อ
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกปล่อยพี่น้อยใจซีรีนตั้งนาน”
“ก็อยากเซอร์ไพรส์นี่คะ”
“ขอโทษนะครับ”
ผมอยากขอโทษซีรีนซักร้อยรอบรู้สึกว่าตัวเองผิดมากๆที่ทำแบบนั้นกับเธอไป
“เออ..!! ซีรีนลืมบอกพี่พายุเลยว่าคุณแม่แนะนำร้านชุดแต่งงานของเพื่อนท่านมา เห็นบอกว่าอยู่แถวๆนี้อยากให้เราไปดู”
“แถวนี้หรอ”
“ค่ะ พี่พายุไม่อยากไปหรอ”
“ป่าว แต่พี่แค่คิดว่ามันไกลจากกรุงเทพถ้าซีรีนต้องไปๆมาๆเวลาลองชุดมันจะไม่สะดวก แต่ถ้าซีรีนอยากลองไปดูพี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ”
ถ้าคุณแม่แนะนำผมว่าดีแน่ๆแต่ถ้าซีรีนต้องไปๆมาๆมันก็ไม่ค่อยสะดวก เพราะหลังจากนี้ซีรีนไม่ต้องลงมาทำงานที่นี่บ่อยๆแล้ว
(ห้องอาหาร)
“ดีกันแล้วใช่ไหมครับ”
“อือ”
ผมตอบพารันระหว่างทานอาหารเช้า ก่อนมันจะถามผมเรื่องขอซีรีนแต่งงาน
“ต้องขอด้วยหรอ”
“อย่าบอกนะว่าที่จะแต่งงานกันนี้คือการนั่งคุยตกลงกันเฉยๆ”
จะว่าตกลงกันมันก็ไม่ใช่เพราะตอนบอกคุณแม่ว่าจะเเต่งงานตอนนั้นเรากำลังทะเลาะกันอยู่
“ผมไม่แปลกใจเลยที่ทำไมซีรีนกับพี่พายุถึงคบกันได้ ผมขอแนะนำนะครับการคุยกันตกลงกันให้รู้เรื่องมันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ความรักการเซอร์ไพรส์ก็สำคัญนะครับ”
“ยังไง”
“ผู้หญิงเขาก็อยากมีโมเม้นดีๆอย่างเช่นการคุกเข่าขอแต่งงาน เวลามีลูกจะได้เอาไปเล่าให้ลูกฟังได้ไงครับ”
ผมคิดตามที่พารันพูดระหว่างที่ซีรีนออกไปคุยโทรศัพท์ ผมลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปจริงๆ
คู่เราแทบไม่มีโมเม้นอะไรเก็บไว้เลย วันคบเป็นแฟนก็ไม่มี วันขอแต่งงานก็ไม่มีอีก เรื่องแหวนผมก็คิดไว้แค่วงเดียวก็คือแหวนแต่งงาน ไม่ได้มีแหวนหมั้นเหมือนคู่อื่น
“พี่พายุ”
“หะ ห๊ะ!!”
ผมสะดุ้งเสียงเรียกซีรีน ไม่รู้ว่าเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมกำลังคิดเรื่องที่พารันพูดอยู่
“เหม่ออะไรคะ ซีรีนเรียกพี่พายุตั้งนาน”
“ป่าวครับ”ผมยิ้มให้ซีรีน
หลังกินข้าวเสร็จพารันก็ขอแยกตัวไปทำงานส่วนวันนี้ซีรีนว่างแล้วเพราะส่งงานหมดแล้ว แต่ต้องอยู่ให้ครงตามกำหนดเพราะพารันขอไว้ก่อนที่ซีนายจะมาเปลี่ยนตัว
“พี่พายุอยากไหนไหม”
“ไม่!! แต่คุณแม่โทรมาบอกว่านัดร้านตัดชุดแต่งงานไว้ให้ซีรีนช่วงบ่าย”
“งั้นเช้านี้เราก็ว่าง”
ผมกับซีรีนตัดสินใจกลับมาที่ห้องเพราะเวลาแค่ครึ่งวันถ้าออกไปข้างนอกก็เดี๋ยวจะเลยเถิดจนไปไม่ทันนัดที่คุณแม่นัดไว้ให้
แต่พอมาถึงห้องคนว่างงานอย่างเราก็ไม่มีอะไรทำเลยเดินวนไปวนมาจนมาถึงสระน้ำที่อยู่ในห้องเลยตกลงกันว่าจะลงไปแช่
“ลงมาเร็ว”
“มะ ไม่กล้ามันลึก”
ซีรีนหย่อนขาลงมาในน้ำแต่ไม่ยอมลงมา เอาแต่นั่งกอดบันไดลงสระไม่ยอมปล่อยเลย
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
(ZELYN)“ว่ายน้ำกัน”ตั้งแต่ฉันไปๆมาๆภูเก็ตฉันก็อยู่ห้องนี้ตลอด ห้องที่มีสระว่ายน้ำในตัวแต่ฉันก็ไม่เคยใช้เลยเพราะถามทางโรงแรมแล้วว่ามันลึกเท่าไหร่ แต่วันนี้พี่พายุกับชวนลงไปแช่น้ำซ่ะงั้น“ซีรีนว่ายน้ำไม่เป็นนะพี่พายุ”ฉันเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จแล้วแต่ยังไม่กล้าลงไปเพราะดูจากที่พี่พายุยืน เขาตัวสูงกว่าฉันเยอะน้ำยังอยู่ระดับอกบนเขาเลย “มีพี่อยู่ทั้งคนกลัวอะไร”“ไม่!!”ฉันเอามือเกาะบันไดแน่น คนว่ายน้ำไม่เป็นแบบฉันไม่กล้าลงไปจริงๆแล้วก็ไม่รู้จะลงไปทำไมด้วย ขาก็ยืนไม่ถึงน้ำก็ว่ายไม่เป็น“ซีรีนก็เกาะพี่ไว้ไงไม่จมหรอก”“งื้อ แน่นะคะพี่พายุห้ามแกล้งปล่อยซีรีนนะ”ฉันไม่ไว้ใจเพราะรู้ว่าพี่พายุชอบแกล้ง แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือจากบันไดและให้พี่พายุมารับ“เกาะพี่ไว้แล้วปล่อยมือจากบันได”“…”ฉันเกี่ยวมือข้างนึงกับไหล่พี่พายุแต่อีกข้างยังจับบันไดไว้อยู่ มันกล้าๆกลัวๆเพราะลองหย่อนตัวลงมาแล้วขามันไม่ถึงพื้น“ว๊ะ ว๊ายย พี่พายุ”หัวใจฉันเกือบวายอยู่ๆพี่พายุก็ดึงมือฉันที่จับราวบันไดออก แล้วพาว่ายมากลางสระ“เห็นไหมว่าไม่เห็นมีอะไรเลย”“ห้ามปล่อยซีรีนนะคะ”“หึ ถึงพี่ปล่อยซีรีนก็ไม่จมหรอก เกี่ยวพี่แน่นขนาดนี
(ซีรีน)“ทำไมอยู่ๆคุณแม่ถึงเลื่อนวันล่ะคะ”ฉันขึ้นรถมาแล้วหันไปถามพี่พายุ เพราะจริงๆนัดของเราคือเมื่อวานแต่อยู่ๆก็ถูกเลื่อน“เพราะ…คุณแม่อยากมาดูลูกสะใภ้ลองชุดด้วยตัวเองนะสิ แต่ไม่มีไฟล์บินเลยต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้”“คุณแม่มาภูเก็ตหรอคะ”“ครับ ตอนนี้ไปรอซีรีนที่ร้านเรียบร้อยแล้ว”ระหว่างทางพี่พายุเล่าว่าตอนแต่่งานคุณแม่ก็ใช้บริการดีไซเนอร์คนนี้เหมือนกัน ดังนั้นพอฉันกำลังจะได้เป็นสะใภ้คนแรกก็อยากให้ใช้ดีไซเนอร์คนเดียวกัน“แต่ถ้าซีรีนดูแล้วไม่ชอบก็บอกได้เลยนะ คุณแม่ไม่ได้บังคับแค่อยากให้ซีรีนลองมาดูเฉยๆ”“แต่ซีรีนว่าถ้าคุณแม่เลือกมันต้องดีแน่ๆเลย”ฉันเชื่อในเทสของคุณแม่วันสำคัญที่สุดในชีวิตผู้หญิงก็คือวันแต่งงาน ถ้าตอนนั้นคุณแม่เลือกร้านนี้ก็แสดงว่ามันต้องเจ๋งมากๆที่ทำให้คุณแม่ไว้ใจได้(ร้านชุดแต่งงาน)“ซีรีนลองคุยกับดีไซเนอร์ดูนะลูก ถ้าคุยแล้วไม่ใช่ลูกก็เปลี่ยนร้านได้เลยไม่ต้องเกรงใจแม่”“ค่ะ”ระหว่างรอเจอดีไซเนอร์ที่เคยทำชุดแต่งงานให้คุณแม่ ท่านก็ช่วยฉันเลือกแบบเพื่อให้คุยกับดีไซเนอร์ได้ง่ายขึ้น“คุณแม่เอาอะไรมาด้วยครับ”พี่พายุชี้ไปที่ซองเนื้อผ้าสีดำซองใหญ่ที่พนักงานพึ่งขนกันเข้ามา“
(ZELYN)หลังจากจัดการทุกอย่างที่ภูเก็ตเสร็จฉันก็ย้ายตัวเองกลับมาทำงานที่กรุงเทพคอยประสานงานให้พารันกับซีนายที่ต้องอยู่หน้างานก๊อกๆ“ว่าไงคะ”ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง พี่พายุก็จะคอยแวะเวียนมาหาฉันทั้งวัน“คืนนี้พี่ต้องออกไปเลี้ยงดินเนอร์ลูกค้าเพื่อทำสัญญา”“ค่ะ แล้ว??”“ไม่อยากไปคนเดียว”“พี่ขวัญไงคะ ปกติพี่พายุก็ไปกับพี่ขวัญไม่ใช่หรอ”ฉันลุกเดินไปหาคนตัวโตที่ทิ้งตังลงนั่งโซฟาแบบเซ็งๆงอแงเป็นเด็กเลยเวลาที่เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน“เย็นนี้พาขวัญมีนัดกับลูกค้าเหมือนกัน”“แต่เย็นนี้ซีรีนมีนัดประชุมกับพารันไปด้วยไม่ได้จริงๆ”ฉันนัดประชุมกับพารันและพี่พีคแบบออนไลน์ เรื่องความคืบหน้าของโครงการเลื่อนไม่ได้ แต่ถึงเลื่อนได้ก็ไม่รู้จะเลื่อนทำไมเพราะเราต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง“งั้นก็ช่วยไม่ได้เพราะลูกค้าที่พี่จะไปเลี้ยงดินเนอร์เป็นลูกค้าผู้หญิง”“ป้ามีนาหรอคะ”“ไม่ใช่”“งั้นซีรีนไม่กังวลค่ะ”พี่พายุคิดว่าฉันจะหึงลูกค้าผู้หญิงของเขาทุกคนสินะ แต่บังเอิญฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นแค่ไม่ใช่ป้ามีนาพี่พายุอยากไปกินข้าวกับลูกค้าผู้หญิงกี่คนก็เชิญ เพราะสุดท้ายเขาก็ต้องกลับบ้านมานอนกับฉัน
(ZELYN)“ตกลงให้ซีรีนไปไหมคะ”พอกลับมาถึงบ้านฉันก็ถามพี่พายุอีกครั้ง เพราะถ้าไม่บอกตอนนี้ฉันก็คงเตรียมตัวไม่ทันแล้ว“พี่บอกว่าจะให้คำตอบพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ”“พรุ่งนี้มันกระชั้นชิดเกินไปซีรีนเตรียมตัวไม่ทัน”“ซีรีนอยากไปไหม”พี่พายุใช้คำถามนี้ทำฉันต้องใช้ความคิดก่อนตอบ และต้องคิดคำตอบแบบระวังมากๆ“ก็อยาก!! เพราะเป็นการเลี้ยงส่งน้ำส้มก่อนจะไม่ได้เจอกันนาน น้ำส้มไปเรียนยาวตั้งหกปีเลย”มันไปกี่ปีไม่รู้แต่ฉันต้องเล่นใหญ่ไว้ก่อนพี่พายุจะได้เห็นใจและอนุญาตให้ฉันไป“ถ้าอยากไปก็ไป แต่ก่อนนอนคืนนี้พี่ต้องรู้ชื่อผับที่ซีรีนจะไปแล้วเวลากลับที่แน่นอนนะครับ”“ค่ะ!!”แค่พี่พายุอนุญาตก็ดีแล้ว ฉันเลยรีบไลน์หาเพื่อนเพื่อขอข้อมูลระหว่างรอพี่พายุอาบน้ำ“ได้ชื่อผับหรือยัง”“ค่ะ”ฉันยื่นโทรพร้อมเปิดหน้าเพจของผับให้พี่พายุดู เป็นผับแถวมหาลัยฉันเองตอนก่อนคบพี่พายุฉันเคยไปบ่อยๆ“อ๋อ..!!”“อ๋อ นี่คือรู้จักหรือเคยไปคะ”“เคยไปไม่กี่ครั้ง”“ซีรีนไม่เคยรู้ว่าพี่พายุไปที่แบบนี้ด้วย”“ก็แค่…พาลูกค้าไปเลี้ยง”พี่พายุหลบตา แต่ก็ถือว่ามันผ่านมาแล้วครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง จริงๆก็ขี้เกียจทะเลาะแหละเดี๋ยวพี่พายุเปลี่ยนใจ
(ZELYN)“อึ อื้มมม !!!”ทุกครั้งที่ฉันขยับตัวหรือเครื่องมันสั่นเองฉันต้องหลบหน้าและพยายามกลั้นเสียงตลอดเพราะไม่งั้นทุกคนรู้แน่ๆว่าฉันกำลังมีอารมณ์“นังตัวดี ผัวอนุญาตให้มาเที่ยวผับทั้งทีนั่งจิบน้ำปานะเงียบสงบเหมือนอยู่ในวัดเลยนะ”อาร์ตี้พึ่งกลับมาจากไปดิ้นที่ฟอร์รอบเท่าไหร่แล้วไม่รู้โวยวายใส่ฉัน ฉันก็อยากขยับตัวอยู่หรอกแต่กลัวเผลอครางออกมา“มันคงกลัวพี่พายุมองอยู่ เพราะพอส่งมันเสร็จฉันเห็นพี่พายุเดินขึ้นไปข้างบน”“ห๊ะ!! พี่พายุรู้จักกับเจ้าของผับหรอ”“คงงั้น เพราะไม่งั้นคงขึ้นไปข้างบนไม่ได้”อาร์ตี้กับน้ำส้มคุยกันเหมือนเป็นคำถามที่ถามฉัน แต่ไม่มีใครรอฟังคำตอบจากฉันเลยตื้ด ตื้ด“….”ของเล่นอันนั้นมันสั่นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้สั่นแรงและนานมากเหมือนต้องการให้ฉันเสร็จอีกครั้งฉันมองซ้ายมองขวาครั้งที่ผ่านๆมาตอนเสร็จฉันมักจะนั่งอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้ไม่ใช่ไงเพื่อนฉันกลับมาหมดแล้วติ๊ง (เสียงข้อความ)PHAYU : พี่รออยู่ชั้นบนนะครับคนดีถ้าไม่ไหว…วางแผนไว้แล้วสินะ!! ฉันกดปิดข้อความจากพี่พายุและมองขึ้นไปชั้นบน ถามว่าเห็นหน้าเขาไหม..ไม่!! เพราะกระจกข้างบนมันเป็นแบบวันเวย์มองออกมาได้แต่มองเข้าไปไม่ได
(ZELYN)ใกล้วันแต่งงานเข้ามาทุกที นับนิ้วดีๆตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนแล้วงานแต่งงานยังคืบหน้าไปไม่ถึงไหนเลย เพราะเจ้าบ่าวเจ้าสาวงานเยอะมาก“เย็นนี้พี่ต้องไปลองชุดเจ้าบ่าว”“ค่ะ เดี๋ยวซีรีนไปเป็นเพื่อน”ฉันหันไปตอบพี่พายุที่อยู่ๆก็ย้ายงานของตัวเองมาทำในห้องทำงานฉัน พักนี้พี่พายุเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ด้วยยาก มากๆ พูดอะไรผิดหูไม่ได้เลย(ร้านตัดสูท)“ทำไมต้องมารอ”พี่พายุเริ่มมีอารมณ์เมื่อต้องมานั่งรอพนักงานเอาชุดมาให้ลอง ฉันไม่รู้ว่าทางร้านมีปัญหาอะไรแต่เรารอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีอะไรออกมาเลย“ใจเย็นๆก่อนนะคะ”“ไม่ไหวแล้ว กลับ!!”“ไม่ได้นะพี่พายุ ถ้าเราไม่เอาที่ร้านนี้ก็ไปตัดที่อื่นไม่ทันแล้วนะคะ เดือนหน้าก็ถึงวันงานแล้วด้วย”ฉันพยายามทำให้พี่พายุใจเย็นๆเพราะกว่าจะตัดสูท(ของพี่พายุ)ได้แต่ล่ะตัวมันค่อนข้างใช้เวลาเพราะพี่พายุมักจะชอบผ้าที่หาในไทยไม่ได้และแบบก็จะยากมากๆ“ถ้ามันยากก็บินไปซื้อที่ต่างประเทศให้มันจบๆ”“พี่พายุมีเวลาหรือไง”พี่พายุจับสูทตัวที่ใส่ลูบไปลูบมารู้เลยว่ากำลังหงุดหงิดมากๆ แต่ฉันยอมตามใจให้ไปร้านอื่นไม่ได้เพราะไม่มีเวลาแล้ว ส่วนเรื่องบินไปตัดเมืองนอกเลิก
(ZELYN)ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก…~วันนี้ฉันมาหาหมอเป็นวันแรกก็ได้ฟังเสียงหัวใจลูกเลย เพราะตอนนี้ฉันท้องได้ 10 สัปดาห์แล้ว“เป็นไงบ้างคะหมอ”ฉันกังวลมากเพราะ10สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ใช้ชีวิตแบบคนปกติค่อนไปทางผาดโผน“แข็งแรงดีครับทั้งสองถุงการตั้งครรภ์เลย”“สะ สองหรอคะ”ฉันกับพี่พายุมองหน้ากัน ตอนซาวด์หน้าท้องหมอไม่เห็นบอกเลยฉันเองก็มองไม่ออกหมอชี้อะไรให้ดูก็ดูแค่บอกว่าลูกแข็งแรงฉันก็สบายใจแล้ว“พี่ธัน!! หมายความว่า”“กรรมพันธุ์ทำงานทั้งสองฝ่ายแกได้ลูกแฝดพายุ”พี่หมอเฉลยทำคนที่อยากมีลูกมากอย่างพี่พายุยิ้มไม่หุบ ส่วนฉันก็ดี
(ZELYN)พรุ่งนี้ก็จะถึงวันแต่งงานของเราแล้ว วันนี้พี่พายุก็เลยชวนกึ่งบังคับให้ฉันมาตรวจเบบี๋กับพี่หมอ“ลำบากพี่หมอเรื่อยเลยนะคะ”ฉันบ่นพี่พายุระหว่างรอพอพี่หมอ ปกติถ้าจะนัดพี่หมอธันต้องนัดล่วงหน้าเป็นเดือน“ไม่เป็นไรหรอก ปีๆนึงสามีซีรีนบริจาคให้โรงพยาบาลเป็นสิบล้าน แค่นี้ท่านผู้อำนวยการทำให้ได้อยู่แล้ว”คุณหมอยอนธันแพทย์มือหนึ่งด้านศัลยกรรมระบบประสาทพ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาล ต้องมาวุ่นวายรับเคสฝากครรภ์ของฉันเพราะพี่พายุไม่ไว้ใจใคร“ขอโทษที่นัดด่วนนะคะ”“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ทำใจตั้งแต่รู้ว่าสามีซีรีนชื่ออะไรแล้ว ขนาดพี่บอกมันว่าพี่ย้ายมาเป็นหมอศัลยกรรมระบบประสาทแล้วมันยังบังคับให้พี่มารับเคสพิเศษเพื่อแลกกับเงินบริจาคเลย”
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่