(ZELYN)
การกลับภูเก็ตของฉันจะไม่เหงาอีกต่อไปเพราะครั้งนี้ฉันกวาดผู้ช่วยมาถึงสองคน คือพี่พายุและพารัน
“แน่ใจแล้วใช่ไหมคะที่จะทิ้งงานไปภูเก็ตกับซีรีน”
“มาถึงขนาดนี้แล้ว”
ฉันถามพี่พายุครั้งสุดท้ายก่อนเราจะขึ้นเครื่อง ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วก็ต้องตามนั้น
พอถึงภูเก็ตฉันก็ต้องทำงานเลยพาพารันมาเรียนงานด้วยพร้อมๆกัน โชคดีที่โครงสร้างส่วนที่ผิดมีแค่นิดเดียวพี่พีคเลยสั่งรื้อใหม่ทั้งหมดและเป็นคนรับผิดชอบเอง
“งานเยอะเหมือนกันนะ ยากด้วย”
พารันถือไอแพดเดินตามแล้วก็บ่นๆแต่ถือว่ามันหัวไวมากเพราะมาแค่ไม่กี่วันพารันก็ช่วยงานฉันได้แล้ว
“พี่ชายนายเป็นคนคิดทั้งหมดถ้าจะโทษก็ไปโทษพี่พายุนู่น!! คิดได้ไงทำโรงแรมใหญ่ขนาดนี้”
ตั้งแต่มาอยู่ภูเก็ตฉันกับพารันก็ลุยงานกันแทบทุกวัน จนฉันมีเวลาให้พี่พายุน้อยมากๆ เรานอนห้องเดียวกันก็จริงแต่ก็แค่นอนเพราะฉันหัวถึงหมอนก็หลับเช้ามาก็ต้องออกหน้างาน เจอกันอีกทีก็ตอนกินข้าวเที่ยงกับเย็น
“เอาแต่ทำงานป่านนี้พี่ชายฉันเฉาแย่แล้วมั้ง”
“หึ พี่พายุบ้างานพอๆกับฉันนั่นแหละ”
ฉันทำงานหนักแต่ก็คิดว่าพี่พายุก็คงเข้าใจเพราะเวลาทำงานเขาก็ไม่ต่างจากฉัน
“อืม…”
ฉันเอางานกลับมานั่งทำที่โรงแรมต่อหลังจากที่หน้างานคนกลับกันหมดแล้ว
“เลิกทำก่อนไหมซีรีน พี่ชายฉันหน้าบูดมานู่นแล้ว”
ฉันหันไปตามที่พารันชี้ พี่พายุเดินมาหาด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยโอเคพร้อมแต่งตัวเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก
“ยังไม่เลิกงานอีกหรอ”
“เลิกแล้วค่ะ แต่ซีรีนมีคุยงานกับพารันต่อพี่พายุมีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าหิวแล้ว”
ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูมันก็ยังไม่ถึงเวลาทานอาหารเย็นปกติของเรา
“ป่าว!! พี่แค่จะมาบอกว่าถ้าซีรีนยังยุ่งๆกับงานอยู่ พี่จะขอออกไปดื่มกับเพื่อนข้างนอก”
“ดื่มกับเพื่อน!! ค่ะ ไหนๆพี่พายุก็ลาพักผ่อนแล้วไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างก็น่าจะดี”
ฉันใช้เวลาคิดแค่แปปเดียวก็รีบอนุญาตเลยเพราะอยากให้พี่พายุได้ไปผ่อนคลายกับเพื่อนๆบ้าง ซึ่งฉันก็ไม่ทันได้ถามว่าเพื่อนที่เขาจะไปเจอคือใคร แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันไว้ใจพี่พายุอยู่แล้ว
“ซีรีน!!”
“หืม…”
“แกรู้จักเพื่อนที่พี่พายุจะไปดื่มด้วยหรอ”
“ไม่รู้อ่ะ”
“แล้วแกก็ปล่อยพี่พายุไปเนี่ยนะ แถมไม่ถามด้วยว่าไปที่ไหนกลับกี่โมง แกบ้าป่าวเนี่ย”
“ต้องถามด้วยหรอ?? แค่เชื่อใจก็จบแล้วป่ะ”
“ฉันควรดีใจไหมเนี่ยที่แกไว้ใจพี่ชายฉันขนาดนี้”
พารันส่ายหน้าก่อนเราจะไปกินข้าวเย็นโดยไม่มีพี่พายุและต่างคนต่างแยกย้ายไปห้องใครห้องมัน
ฉันกลับมารอพี่พายุที่ห้อง รอตั้งแต่สองทุ่ม สามทุ่ม สี่ทุ่ม จนห้าทุ่มฉันเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความหรือช่องทางการติดต่อที่พี่พายุจะติดต่อมาได้แต่ก็ไม่มี พี่พายุหายไปเลย
“เอาไงดี!!”
ฉันเริ่มเดินไปเดินมาในห้องเป็นห่วงแต่ก็ไม่อยากโทรตาม กลัวพี่พายุจะหาว่าฉันไม่ไว้ใจ เหมือนครั้งป้ามีนา
ติ๊ด (เสียงกดรหัสหน้าห้อง) กดรหัสเข้ามาแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่พายุ
“กลับมาแล้วหรอคะ”
พอประตูเปิดฉันก็รีบวิ่งไปที่หน้าประตูแล้วกางแขนออกให้พี่พายุเข้ามากอดแต่เขากลับเมินแล้วเดินผ่านฉันไปเฉยเลย
“พี่พายุ หืม..!!”
ฉันเดินตามพี่พายุเข้ามาในห้องแต่ก็ต้องตกใจกับกลิ่นเหล้าที่พุ้งออกมาตอนพี่พายุถอดเจ็คเก็ตออก
“ตามมาทำไม”
“พี่พายุโกรธอะไรซีรีน”
“ป่าว!!”
“ไม่จริง!! พี่พายุไม่เคยเป็นแบบนี้”
“ซีรีนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน”
“ซีรีนเป็นอะไร”
“ทำงานไม่สนใจพี่เลยขนาดพี่ประชดออกไปดื่มกับเพื่อนซีรีนก็ให้ไปง่ายๆ ไม่ถามเลยว่าไปที่ไหนกลับกี่โมงแล้วเพื่อนที่พี่จะไปเจอซีรีนรู้จักหรือเปล่า แถมดึกขนาดนี้ไม่มีโทรตามซักสาย”
พี่พายุหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วเควี้ยงลงพื้น จนฉันตกใจถอยหลังหนี ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้
“ซีรีนแค่อยากให้พี่พายุได้พักผ่อน ลางานมาทะเลทั้งทีซีรีนต้องทำงานทุกวันเห็นพี่พายุมีเพื่อนเที่ยวก็ไม่อยากขัดใจ ทั้งหมดนี้ก็เพราะซีรีนไว้ใจพี่พายุนะ”
“ซีรีนไม่สนใจพี่เลยต่างหาก”
ปัง !!!!
พี่พายุพูดจบก็เดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง ฉันเลยถอยหลังมานั่งทบทวนที่โซฟาว่าฉันผิดอะไร
อยากไปเที่ยวฉันก็ให้ไปไม่โทรตามไม่ถามเยอะ แบบนี้มันไม่ดีหรอหรืออยากให้ฉันกลับไปไม่ไว้ใจเหมือนเมื่อก่อน แล้วทะเลาะกันแรงๆอีก
ก๊อกๆ
“พี่พายุกลับมาแล้วใช่ไหม”
“อือ”
พารันเดินมาเคาะห้อง
“พี่พายุไปไหน”
“ไม่รู้ โมโหใส่ฉันเสร็จก็ออกจากห้องไปเลย ฉันถามแกจริงๆนะฉันผิดอะไร เขาขอไปเที่ยวฉันก็ให้ไปแถมไม่ถามไม่โทรตามมันไม่ดีหรอ”
ฉันเดินมาเก็บโทรศัพท์ที่พี่พายุปาทิ้ง หน้าจอแตกละเอียดยิบ
“ถ้าเป็นผู้ชายแบบฉันมันก็ดี แต่นี่คือพี่พายุไงเขาเลือกแกก่อนใครในโลกดังนั้นเขาต้องการความสนใจและเอาใจใส่จากแกมากๆไม่ใช่วันๆแค่นอนด้วยกันกินข้าวด้วยกัน”
“ก็ฉันทำงานแกก็เห็น”
“อื้ม อันนั้นพี่พายุก็เห็น แต่แกก็เห็นว่างานพี่พายุก็เยอะเหมือนกันแต่เขาก็ไม่เคยล่ะเลยแกเลยนะ”
ฉันลองคิดตามที่พารันพูด มันก็จริงงานพี่พายุเยอะมากกว่าฉันไม่รู้กี่เท่าแต่เขาก็จะมีเวลาให้ฉันเสมอ ไม่ว่าฉันจะอยากไปกินข้าวดูหนังหรือช้อปปิ้ง
“หื้อ!!! พารันฉันทำไงดี”
ตั้งแต่มาภูเก็ตฉันมีเวลาให้พี่พายุแค่เวลากินข้าว แถมระหว่างนั้นฉันก็แทบไม่ได้คุยกับพี่พายุเลย
“ทำผิดก็ขอโทษ!! แต่ถ้ายังไม่หายแกก็ต้องคิดเอง”
“พะ พารัน!!”
ปัง !!! โดนปิดประตูใส่หน้าเป็นครั้งที่สอง
“ขอโทษหรอ??!”
จะขอโทษยังไงไม่รู้ตอนนี้พี่พายุงอนหนีไปไหนแล้ว จะโทรตามก็ไม่ได้โทรศัพท์เขาอยู่ในมือฉัน แต่ก็คงไปไหนได้ไม่ไกลเพราะพี่พายุไม่ได้เอาอะไรไปเลย
ฉันเดินออกมาหาพี่พายุตามที่ๆคิดว่าพี่พายุจะไปในโรงแรม แต่ก็ไม่เจอจนมาถึงที่สุดท้ายคือผับใต้ดิน
“ถ้าไม่เจอซีรีนจะกลับไปนอนแล้วนะ”
ฉันเดินเข้ามาในผับด้วยสภาพที่ไม่ค่อยพร้อมเพราะชุดที่ฉันใส่มาเหมือนเตรียมจะนอนมากกว่า
ตึก ตึก ตึก !!!~นี่ไม่ใช่เสียงเดินหรือเสียงอัตราการเต้นของหัวใจแต่เป็นเสียงดนตรีจากผับที่ฉันพึ่งเข้ามา มันทั้งดังและมืดมากจนฉันไม่รู้จะหาพี่พายุเจอได้ยังไง
“พี่พายุ!!”
ฉันพยายามมองหาจนสุดท้ายหันไปเห็นพี่พายุนั่งดื่มอยู่ที่มุมเอาท์ดอร์ข้างนอก ฉันไม่รู้จะออกไปยังไงเลยทำท่าทางพร้อมส่งเสียงเรียกให้เขาได้ยิน แต่พี่พายุก็แค่เงยหน้ามอง เขาเห็นแต่ไม่ยอมเดินมารับฉัน กว่าฉันจะหาทางเดินออกไปหาเขาได้ไม่รู้ต้องผ่านคนกี่ด่าน
“มาทำไม”
“มาหาพี่พายุไง”
งอนเป็นเด็กเลยแต่เด็กไม่น่าจะกินเหล้าขนาดนี้เพราะดูจากแก้วเหล้าที่หมดไปแล้ว
“พี่อยากอยู่คนเดียว”
“ซีรียมาขอโทษ ซีรีนรู้แล้วว่าตัวเองผิด”
ฉันนั่งลงข้างๆพี่พายุแล้วกอดแขนเขาไว้เอาหน้าถูไปถูมาแบบอ้อนๆ
“กลับไปก่อนพี่จะกินเหล้า”
“งั้นซีรีนอยู่กินด้วย”
“ไม่ได้ มันของผู้ชาย”
“การดื่มเหล้าไม่มีแยกชายหญิงซ่ะหน่อย มาค่ะเดี๋ยวซีรีนทำให้ดู”
ฉันยกมือขอเหล้าแก้วใหม่จากบริกรถามว่าฉันดื่มเหล้า เพียวๆแบบนี้เป็นไหม?? บอกเลยว่านี่คือครั้งแรกแต่เพื่อง้อผัวฉันต้องทำให้ได้
ฉันกรอกเหล้าเข้ามาในปากทีเดียวแบบหมดแก้วแล้วลุกขึ้นไปนั่งบนตักพี่พายุ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปประกบปากแล้วส่งเหล้าไปในปากพี่พายุครึ่งหนึ่ง
อึก อื้ม..!!
“ซีรีนกินเหล้าเพียวๆไม่เป็นแบ่งคนล่ะครึ่งนะคะ”
ฉันโน้มตัวลงไปกอดพี่พายุ ไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ในที่สาธารณะได้ยังไงแต่ก็ดีที่โต๊ะที่เรานั่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“…”
ฉันทำขนาดนี้แล้วแต่พี่พายุก็ยังนิ่งแต่ก็ยังมีสัญญาณที่ดีคือมือที่กอดเอวฉันไว้
“ซีรีนมาง้อแล้วหายโกรธนะคะ”
“อื้อ..!!”
ไม่ใช่เสียงตอบว่าหายโกรธแต่คือเสียงครางเมื่อฉันเริ่มขยับสะโพกบดไปกับแก่นกายของพี่พายุ
อื้อ เสียวจัง!! ปกติฉันไม่ใช่คนจุดอารมณ์ง่ายขนาดนี้หรือเพราะเหล้าที่ดื่มเข้าไปเมื่อกี้ด้วยหรือเปล่าไม่รู้
“แน่ใจแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้”
“อื้อ คะ ค่ะ”
“หึ งั้นก็ทำให้เสร็จ หมายถึงเสร็จตรงนี้แล้วพี่จะหายโกรธ..!!”
เอาท์ดอร์?? ไม่สิตรงนี้มันยังเป็นส่วนของผับแต่แค่มีต้นไม้ปลอมกั้นระหว่างโต๊ะเพื่อให้ความส่วนตัวเท่านั้น…
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
(ZELYN)“หึ งั้นก็ทำให้เสร็จ หมายถึงเสร็จตรงนี้แล้วพี่จะหายโกรธ..!!”ห๊ะ..!! เดี๋ยวนะตอนแรกที่ฉันยั่วก็เพราะอยากให้กลับไปคุยกันที่ห้องดีๆ ฉันไม่ชอบอยู่ในที่ๆเสียงดังแบบนี้“กลับไปทำที่ห้องไม่ได้หรอ … อ๊ะ คะ”พี่พายุกดสะโพกฉันให้แนบกับแก่นกายของเขาแล้วออกแรงเด้าเบาๆ“ต้องเสร็จตรงนี้เท่านั้น”ฉันเงยหน้ามองพี่พายุสีหน้าบอกว่าเขาต้องการแบบนั้นจริงๆ ดังนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น“ขอเหล้าเพียวหนึ่งแก้ว”ฉันยกมือเรียกบริกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆให้เอาเหล้ามาเสริฟ อย่างน้อยกินให้มันมึนๆหน่อยแล้วกันไม่งั้นฉันไม่กล้าจริงๆ ฉันยกแก้วที่บริกรเอามาให้ดื่มทีเดียวหมดแก้วเลย“จะทำได้หรือยัง”“อื้ม..!!”ฉันหันมองซ้ายมองขวาหาจังหว่ะที่ไม่มีใครสนใจเราค่อยๆขยับตัวขึ้นปลดซิปกางเกงพี่พายุงัดแก่นกายออกมา“ซีรีนไม่ใส่กางเกงในออกมาหรอ”ฉันกำลังจะดันแก่นกายเข้าในร่องแต่โดนพี่พายุหยุดไว้“กะ ก็ซีรีนเตรียมจะนอนแล้ว อีกอย่างใครจะไปคิดว่าพี่พายุมานั่งงอนอยู่ที่ผับไม่งั้นซีรีนคงเเต่งตัวดีกว่านี้”ตอนเดินเข้ามาทุกคนมองฉันแทบจะเป็นตาเดียวเพราะชุดที่ฉันใส่อยู่ ถึงมันจะเป็นชุดนอนแบรนด์ดังแต่มันก็แค่ชุดนอนไง ใครจะใส่มาเที่ยวที่แ
(ZELYN)“ว่ายน้ำกัน”ตั้งแต่ฉันไปๆมาๆภูเก็ตฉันก็อยู่ห้องนี้ตลอด ห้องที่มีสระว่ายน้ำในตัวแต่ฉันก็ไม่เคยใช้เลยเพราะถามทางโรงแรมแล้วว่ามันลึกเท่าไหร่ แต่วันนี้พี่พายุกับชวนลงไปแช่น้ำซ่ะงั้น“ซีรีนว่ายน้ำไม่เป็นนะพี่พายุ”ฉันเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จแล้วแต่ยังไม่กล้าลงไปเพราะดูจากที่พี่พายุยืน เขาตัวสูงกว่าฉันเยอะน้ำยังอยู่ระดับอกบนเขาเลย “มีพี่อยู่ทั้งคนกลัวอะไร”“ไม่!!”ฉันเอามือเกาะบันไดแน่น คนว่ายน้ำไม่เป็นแบบฉันไม่กล้าลงไปจริงๆแล้วก็ไม่รู้จะลงไปทำไมด้วย ขาก็ยืนไม่ถึงน้ำก็ว่ายไม่เป็น“ซีรีนก็เกาะพี่ไว้ไงไม่จมหรอก”“งื้อ แน่นะคะพี่พายุห้ามแกล้งปล่อยซีรีนนะ”ฉันไม่ไว้ใจเพราะรู้ว่าพี่พายุชอบแกล้ง แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือจากบันไดและให้พี่พายุมารับ“เกาะพี่ไว้แล้วปล่อยมือจากบันได”“…”ฉันเกี่ยวมือข้างนึงกับไหล่พี่พายุแต่อีกข้างยังจับบันไดไว้อยู่ มันกล้าๆกลัวๆเพราะลองหย่อนตัวลงมาแล้วขามันไม่ถึงพื้น“ว๊ะ ว๊ายย พี่พายุ”หัวใจฉันเกือบวายอยู่ๆพี่พายุก็ดึงมือฉันที่จับราวบันไดออก แล้วพาว่ายมากลางสระ“เห็นไหมว่าไม่เห็นมีอะไรเลย”“ห้ามปล่อยซีรีนนะคะ”“หึ ถึงพี่ปล่อยซีรีนก็ไม่จมหรอก เกี่ยวพี่แน่นขนาดนี
(ซีรีน)“ทำไมอยู่ๆคุณแม่ถึงเลื่อนวันล่ะคะ”ฉันขึ้นรถมาแล้วหันไปถามพี่พายุ เพราะจริงๆนัดของเราคือเมื่อวานแต่อยู่ๆก็ถูกเลื่อน“เพราะ…คุณแม่อยากมาดูลูกสะใภ้ลองชุดด้วยตัวเองนะสิ แต่ไม่มีไฟล์บินเลยต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้”“คุณแม่มาภูเก็ตหรอคะ”“ครับ ตอนนี้ไปรอซีรีนที่ร้านเรียบร้อยแล้ว”ระหว่างทางพี่พายุเล่าว่าตอนแต่่งานคุณแม่ก็ใช้บริการดีไซเนอร์คนนี้เหมือนกัน ดังนั้นพอฉันกำลังจะได้เป็นสะใภ้คนแรกก็อยากให้ใช้ดีไซเนอร์คนเดียวกัน“แต่ถ้าซีรีนดูแล้วไม่ชอบก็บอกได้เลยนะ คุณแม่ไม่ได้บังคับแค่อยากให้ซีรีนลองมาดูเฉยๆ”“แต่ซีรีนว่าถ้าคุณแม่เลือกมันต้องดีแน่ๆเลย”ฉันเชื่อในเทสของคุณแม่วันสำคัญที่สุดในชีวิตผู้หญิงก็คือวันแต่งงาน ถ้าตอนนั้นคุณแม่เลือกร้านนี้ก็แสดงว่ามันต้องเจ๋งมากๆที่ทำให้คุณแม่ไว้ใจได้(ร้านชุดแต่งงาน)“ซีรีนลองคุยกับดีไซเนอร์ดูนะลูก ถ้าคุยแล้วไม่ใช่ลูกก็เปลี่ยนร้านได้เลยไม่ต้องเกรงใจแม่”“ค่ะ”ระหว่างรอเจอดีไซเนอร์ที่เคยทำชุดแต่งงานให้คุณแม่ ท่านก็ช่วยฉันเลือกแบบเพื่อให้คุยกับดีไซเนอร์ได้ง่ายขึ้น“คุณแม่เอาอะไรมาด้วยครับ”พี่พายุชี้ไปที่ซองเนื้อผ้าสีดำซองใหญ่ที่พนักงานพึ่งขนกันเข้ามา“
(ZELYN)หลังจากจัดการทุกอย่างที่ภูเก็ตเสร็จฉันก็ย้ายตัวเองกลับมาทำงานที่กรุงเทพคอยประสานงานให้พารันกับซีนายที่ต้องอยู่หน้างานก๊อกๆ“ว่าไงคะ”ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง พี่พายุก็จะคอยแวะเวียนมาหาฉันทั้งวัน“คืนนี้พี่ต้องออกไปเลี้ยงดินเนอร์ลูกค้าเพื่อทำสัญญา”“ค่ะ แล้ว??”“ไม่อยากไปคนเดียว”“พี่ขวัญไงคะ ปกติพี่พายุก็ไปกับพี่ขวัญไม่ใช่หรอ”ฉันลุกเดินไปหาคนตัวโตที่ทิ้งตังลงนั่งโซฟาแบบเซ็งๆงอแงเป็นเด็กเลยเวลาที่เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน“เย็นนี้พาขวัญมีนัดกับลูกค้าเหมือนกัน”“แต่เย็นนี้ซีรีนมีนัดประชุมกับพารันไปด้วยไม่ได้จริงๆ”ฉันนัดประชุมกับพารันและพี่พีคแบบออนไลน์ เรื่องความคืบหน้าของโครงการเลื่อนไม่ได้ แต่ถึงเลื่อนได้ก็ไม่รู้จะเลื่อนทำไมเพราะเราต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง“งั้นก็ช่วยไม่ได้เพราะลูกค้าที่พี่จะไปเลี้ยงดินเนอร์เป็นลูกค้าผู้หญิง”“ป้ามีนาหรอคะ”“ไม่ใช่”“งั้นซีรีนไม่กังวลค่ะ”พี่พายุคิดว่าฉันจะหึงลูกค้าผู้หญิงของเขาทุกคนสินะ แต่บังเอิญฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นแค่ไม่ใช่ป้ามีนาพี่พายุอยากไปกินข้าวกับลูกค้าผู้หญิงกี่คนก็เชิญ เพราะสุดท้ายเขาก็ต้องกลับบ้านมานอนกับฉัน
(ZELYN)“ตกลงให้ซีรีนไปไหมคะ”พอกลับมาถึงบ้านฉันก็ถามพี่พายุอีกครั้ง เพราะถ้าไม่บอกตอนนี้ฉันก็คงเตรียมตัวไม่ทันแล้ว“พี่บอกว่าจะให้คำตอบพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ”“พรุ่งนี้มันกระชั้นชิดเกินไปซีรีนเตรียมตัวไม่ทัน”“ซีรีนอยากไปไหม”พี่พายุใช้คำถามนี้ทำฉันต้องใช้ความคิดก่อนตอบ และต้องคิดคำตอบแบบระวังมากๆ“ก็อยาก!! เพราะเป็นการเลี้ยงส่งน้ำส้มก่อนจะไม่ได้เจอกันนาน น้ำส้มไปเรียนยาวตั้งหกปีเลย”มันไปกี่ปีไม่รู้แต่ฉันต้องเล่นใหญ่ไว้ก่อนพี่พายุจะได้เห็นใจและอนุญาตให้ฉันไป“ถ้าอยากไปก็ไป แต่ก่อนนอนคืนนี้พี่ต้องรู้ชื่อผับที่ซีรีนจะไปแล้วเวลากลับที่แน่นอนนะครับ”“ค่ะ!!”แค่พี่พายุอนุญาตก็ดีแล้ว ฉันเลยรีบไลน์หาเพื่อนเพื่อขอข้อมูลระหว่างรอพี่พายุอาบน้ำ“ได้ชื่อผับหรือยัง”“ค่ะ”ฉันยื่นโทรพร้อมเปิดหน้าเพจของผับให้พี่พายุดู เป็นผับแถวมหาลัยฉันเองตอนก่อนคบพี่พายุฉันเคยไปบ่อยๆ“อ๋อ..!!”“อ๋อ นี่คือรู้จักหรือเคยไปคะ”“เคยไปไม่กี่ครั้ง”“ซีรีนไม่เคยรู้ว่าพี่พายุไปที่แบบนี้ด้วย”“ก็แค่…พาลูกค้าไปเลี้ยง”พี่พายุหลบตา แต่ก็ถือว่ามันผ่านมาแล้วครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง จริงๆก็ขี้เกียจทะเลาะแหละเดี๋ยวพี่พายุเปลี่ยนใจ
(ZELYN)“อึ อื้มมม !!!”ทุกครั้งที่ฉันขยับตัวหรือเครื่องมันสั่นเองฉันต้องหลบหน้าและพยายามกลั้นเสียงตลอดเพราะไม่งั้นทุกคนรู้แน่ๆว่าฉันกำลังมีอารมณ์“นังตัวดี ผัวอนุญาตให้มาเที่ยวผับทั้งทีนั่งจิบน้ำปานะเงียบสงบเหมือนอยู่ในวัดเลยนะ”อาร์ตี้พึ่งกลับมาจากไปดิ้นที่ฟอร์รอบเท่าไหร่แล้วไม่รู้โวยวายใส่ฉัน ฉันก็อยากขยับตัวอยู่หรอกแต่กลัวเผลอครางออกมา“มันคงกลัวพี่พายุมองอยู่ เพราะพอส่งมันเสร็จฉันเห็นพี่พายุเดินขึ้นไปข้างบน”“ห๊ะ!! พี่พายุรู้จักกับเจ้าของผับหรอ”“คงงั้น เพราะไม่งั้นคงขึ้นไปข้างบนไม่ได้”อาร์ตี้กับน้ำส้มคุยกันเหมือนเป็นคำถามที่ถามฉัน แต่ไม่มีใครรอฟังคำตอบจากฉันเลยตื้ด ตื้ด“….”ของเล่นอันนั้นมันสั่นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้สั่นแรงและนานมากเหมือนต้องการให้ฉันเสร็จอีกครั้งฉันมองซ้ายมองขวาครั้งที่ผ่านๆมาตอนเสร็จฉันมักจะนั่งอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้ไม่ใช่ไงเพื่อนฉันกลับมาหมดแล้วติ๊ง (เสียงข้อความ)PHAYU : พี่รออยู่ชั้นบนนะครับคนดีถ้าไม่ไหว…วางแผนไว้แล้วสินะ!! ฉันกดปิดข้อความจากพี่พายุและมองขึ้นไปชั้นบน ถามว่าเห็นหน้าเขาไหม..ไม่!! เพราะกระจกข้างบนมันเป็นแบบวันเวย์มองออกมาได้แต่มองเข้าไปไม่ได
(ZELYN)ใกล้วันแต่งงานเข้ามาทุกที นับนิ้วดีๆตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนแล้วงานแต่งงานยังคืบหน้าไปไม่ถึงไหนเลย เพราะเจ้าบ่าวเจ้าสาวงานเยอะมาก“เย็นนี้พี่ต้องไปลองชุดเจ้าบ่าว”“ค่ะ เดี๋ยวซีรีนไปเป็นเพื่อน”ฉันหันไปตอบพี่พายุที่อยู่ๆก็ย้ายงานของตัวเองมาทำในห้องทำงานฉัน พักนี้พี่พายุเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ด้วยยาก มากๆ พูดอะไรผิดหูไม่ได้เลย(ร้านตัดสูท)“ทำไมต้องมารอ”พี่พายุเริ่มมีอารมณ์เมื่อต้องมานั่งรอพนักงานเอาชุดมาให้ลอง ฉันไม่รู้ว่าทางร้านมีปัญหาอะไรแต่เรารอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีอะไรออกมาเลย“ใจเย็นๆก่อนนะคะ”“ไม่ไหวแล้ว กลับ!!”“ไม่ได้นะพี่พายุ ถ้าเราไม่เอาที่ร้านนี้ก็ไปตัดที่อื่นไม่ทันแล้วนะคะ เดือนหน้าก็ถึงวันงานแล้วด้วย”ฉันพยายามทำให้พี่พายุใจเย็นๆเพราะกว่าจะตัดสูท(ของพี่พายุ)ได้แต่ล่ะตัวมันค่อนข้างใช้เวลาเพราะพี่พายุมักจะชอบผ้าที่หาในไทยไม่ได้และแบบก็จะยากมากๆ“ถ้ามันยากก็บินไปซื้อที่ต่างประเทศให้มันจบๆ”“พี่พายุมีเวลาหรือไง”พี่พายุจับสูทตัวที่ใส่ลูบไปลูบมารู้เลยว่ากำลังหงุดหงิดมากๆ แต่ฉันยอมตามใจให้ไปร้านอื่นไม่ได้เพราะไม่มีเวลาแล้ว ส่วนเรื่องบินไปตัดเมืองนอกเลิก
(ZELYN)ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก…~วันนี้ฉันมาหาหมอเป็นวันแรกก็ได้ฟังเสียงหัวใจลูกเลย เพราะตอนนี้ฉันท้องได้ 10 สัปดาห์แล้ว“เป็นไงบ้างคะหมอ”ฉันกังวลมากเพราะ10สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ใช้ชีวิตแบบคนปกติค่อนไปทางผาดโผน“แข็งแรงดีครับทั้งสองถุงการตั้งครรภ์เลย”“สะ สองหรอคะ”ฉันกับพี่พายุมองหน้ากัน ตอนซาวด์หน้าท้องหมอไม่เห็นบอกเลยฉันเองก็มองไม่ออกหมอชี้อะไรให้ดูก็ดูแค่บอกว่าลูกแข็งแรงฉันก็สบายใจแล้ว“พี่ธัน!! หมายความว่า”“กรรมพันธุ์ทำงานทั้งสองฝ่ายแกได้ลูกแฝดพายุ”พี่หมอเฉลยทำคนที่อยากมีลูกมากอย่างพี่พายุยิ้มไม่หุบ ส่วนฉันก็ดี
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่