ตอนที่ 32 ไม่อยากห่าง

(ZELYN PART)

“อายุวัณโณสุขัง พลัง!!”

ฉันลุกขึ้นมาใส่บาตรกับมาม๊าแต่เช้า ทุกๆปีมาม๊าจะชวนทั้งครอบครัวออกมาใส่บาตรพระหน้าบ้าน

“มาม๊าครับผมว่าปีนี้คนในบ้านเราเยอะขึ้นหรือเปล่าครับ ทำไมผมถูกผลักให้มายืนไกลขนาดนี้”

พี่ซีนโวยวายเพราะทุกปีเขากับฉันจะยืนต่อจากมาม๊าแต่ปีนี้มีพี่พายุมาเพิ่มพี่ซีนเลยถูกดันให้ไปยืนกับซีนาย

“ก็ไปหาเมียมาให้ได้แล้วค่อยกลับมายืนที่เดิม”

มาม๊าพูดติดตลกก่อนเราทั้งหมดจะกลับเข้าบ้านเพราะใส่บาตรเสร็จแล้ว วันนี้การทานอาหารเช้าที่บ้านครึกครื้นมากเพราะเพื่อนๆมาม๊ามากันแต่เช้า

แต่ฉันกับพี่พายุก็ต้องรีบกินรีบไปทำงานเพราะเรามีประชุมกันทั้งคู่ เย็นนี้จะได้กลับมาปาร์ตี้วันเกิดมาม๊าได้

(บริษัท ออฟฟิศซีรีน)

“อาทิตย์หน้าน้องซีรีนต้องลงไปตรวจงานที่ภูเก็ตด้วยตัวเองครับ ผู้รับเหมาเตรียมลงเสาเข็มแล้ว”

“ถึงเวลาแล้วหรอคะ”

ฉันคุยกับพี่ซีนคุนกับพี่ภัทรแล้วว่าหลังจากเริ่มทำโรงแรมฉันอาจจะต้องลงไปดูที่หน้างานบ่อยๆแล้วลงไปแต่ล่ะครั้งก็ใช้เวลาไม่เท่ากัน

ถามว่าฉันมีปัญหากับเรื่องนี้ไหม ตัวฉันเองไม่มีแต่คนที่มีน่าจะเป็นพี่พายุที่แค่ฉันขอกลับมานอนบ้านคืนเดียวเขายังขอตามมาด้วย แล้วถ้าฉันต้องลงไปอยู่ภูเก็ตเป็นเดือนล่ะเขานะทำยังไง

“ครับ ครั้งนี้น้องซีรีนต้องไปประมาณสองเดือนแต่พี่แบ่งงานในแต่ล่ะวันให้เรียบร้อยแล้วว่าน้องซีรีนจะต้องทำอะไรบ้าง แล้วตลอดสามเดือนพี่จะลงไปด้วยครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ภัทร”

ฉันรับตารางงานคร่าวๆที่ต้องทำมาอ่าน ทุกๆวันที่อยู่ภูเก็ตฉันมีงานแทบทุกวันแต่ในแต่ล่ะวันมีงานไม่แน่นเท่าไหร่ เพราะพี่ภัทรกระจายหลายวัน

ฉันคุยงานต่อกับทีมแบ่งคนที่ต้องอยู่ที่กรุงเทพและอีกส่วนหนึ่งต้องลงไปกับฉันด้วยก่อนจะมาหาพี่พายุที่ห้อง

“เรียกซีรีนหรอคะ”

ฉันเดินมาหาพี่พายุที่ห้องทำงาน ทั้งๆที่ตัวเองยังยุ่งอยู่แต่ก็โทรเรียกให้ฉันมาหา

“งานเป็นอย่างไงบ้าง”

“เรียบร้อยดีค่ะ”

ฉันแบ่งคนทุกอย่างเสร็จแล้วเตรียมงานที่ต้องลงไปทำที่ภูเก็ตเสร็จแล้วถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดงานของฉันก็เรียบร้อยไม่มีปัญหาอะไร

“ซีรีนซื้อของขวัญให้มาม๊าหรือยังงานเยอะมากพี่ไม่มีเวลาไปไหนเลย”

พี่พายุแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมามองฉันเลยด้วยซ้ำ ซึ่งฉันก็เข้าใจเพราะโรงงานประกอบรถยนต์ของพี่พายุที่ต่างประเทศกำลังมีปัญหาดังนั้นตอนนี้ สามพาที่เป็นหัวหลักของบริษัทต้องทำงานกันหนักมากๆ

“ซีรีนซื้อแล้วค่ะเราสองคนให้อันเดียวกันก็ได้”

“เห้อ..!! แต่พี่ก็แอบรู้สึกไม่ดี”

“ถ้างั้นพี่พายุเป็นคนจ่ายดีไหมคะเดี๋ยวซีรีนส่งราคาของขวัญไปให้”

ฉันเดินไปนั่งตักพี่พายุ ไม่อยากให้เขาเครียดแค่เรื่องงานก็หนักพออยู่แล้ว

“ไม่มีปัญหา ซีรีนจะเอาเท่าไหร่ว่ามาได้เลยแต่มีข้อแม้ว่าต้องเอาเจ้าของเงินด้วย”

พี่พายุเน้นคำว่าเอาจนฉันรู้สึกว่าตัวเองหลงกลพี่พายุเข้าแล้ว แต่ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้นอกจากเร่งทำงานเพื่อที่จะได้กลับบ้านเร็ว

ฉันนั่งเฝ้าพี่พายุทำงานเพื่อรอกลับบ้านพร้อมกัน จริงๆวันนี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นวันเกิดมาม๊าไม่รู้ว่าพี่พายุจะได้กลับบ้านตอนไหนเพราะงานเขาเยอะมาก ฉันเลยต้องสลับมาเป็นคนขับรถเพื่อให้พี่พายุได้คุยกับงานพี่พาคินที่พึ่งบินกลับไปดูที่บริษัทด้วยตัวเอง

“เหนื่อยไหมคะ”

ฉันเดินไปหาพี่พายุตอนนี้เรากลับมาถึงบ้านกันแล้วแต่พี่พายุพึ่งคุยงานกับพี่พาคินเสร็จแต่ก็ต้องอ่านเอกสารต่อเพื่อส่งสารต่อให้พี่พาขวัญที่รออยู่

“มากๆแต่ก็ยังดีที่มีซีรีนอยู่ข้างๆ”

พี่พายุหันหน้ามายิ้มให้ ทำฉันเครียดเลยจะบอกพี่พายุยังไงดีว่าอาทิตย์หน้าฉันต้องลงไปทำงานที่ภูเก็ตแล้ว

“พักงานไว้ก่อนนะคะเอาของขวัญลงไปให้มาม๊ากันก่อนพี่พายุไม่ต้องอยู่นานก็ได้มาม๊ารู้ว่าพี่พายุต้องทำงาน”

“ครับ”

เรื่องปัญหาของบริษัทพี่พายุมันค่อนข้างใหญ่ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองของเราบ้านรับรู้

“สุขสันต์วันเกิดนะคะมาม๊า”

ฉันกับพี่พายุเอาของขวัญที่เตรียมมาให้มาม๊าปีที่แล้วฉันเอามาให้มาม๊าคนเดียวไม่คิดว่าวันนี้จะมีคนเอามาให้ด้วย และก็ไม่คิดว่าปีหน้าเราจะได้แต่งงานกันด้วย

“ขอบคุณนะลูก ม๊าจะใช้มันอย่างดีที่สุด”

มาม๊าแกะกล่องของขวัญตรงนั้นเลย ฉันซื้อกำไลเพชรให้มาม๊าเป็นของขวัญมาม๊ามีทุกอย่างครบแล้ว แต่กำไลอันนี้ฉันออกแบบมันเองมีแค่อันเดียวในโลก

งานเลี้ยงวันนี้จัดเล็กกว่าทุกปีเพราะมีแค่คนที่สนิทจริงๆเท่านั้น เพราะเราจัดกันที่บ้านด้วยแหละถ้าเยอะกว่านี้พื้นที่ก็คงไม่พอ

“เฮีย!!งานที่บริษัทเป็นไงบ้างมีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหม”พี่ซีนเดินเข้ามาหาฉันกับพี่พายุ

“ไม่มีว่ะ แค่คิดว่าน่าจะจบเร็วๆนี้แหละ”

“โอเค มีอะไรก็บอกกันนะเฮีย”

“อือ แต่เดี๋ยวนะไอ้ซีนแกกินยาไม่ได้เขย่าขวดป่าวว่ะทำไมอยู่ๆถึงมาดีกับฉันขนาดนี้”

“ปกติผมก็ห่วงเฮียอยู่แล้วป่ะ”

“ไม่จริง ปกติถ้าแกเห็นฉันงานเยอะขนาดนี้แกต้องสมน้ำหน้าฉันแล้ว ตกลงที่ถามเพราะห่วงฉันหรือห่วงใครกันแน่”

ฉันพอมองออกว่าพี่ซีนคิดยังไงกับพี่พาขวัญแต่ก็ไม่คิดว่าพี่พายุก็จะมองออกเหมือนกัน

“ผะ ผมก็ห่วงทุกคนเฮียจะเอาอะไรกับผมเนี่ย”

พี่ซีนพูดตะกุกตะกักแล้วเดินหนีพี่พายุไปเลย ฉันพึ่งสังเกตว่าพี่พาขวัญลงมาในงานแค่แปปเดียวซึ่งตอนนี้น่าจะกลับขึ้นไปทำงานแล้ว

“ไอ้ซีนไอ้ตัวแสบ”

“ยอมรับน้องเขยคนนี้ไหมคะ”

พี่พายุปรายตามองฉัน ดูก็รู้ว่าพี่พายุหวงพี่พาขวัญขนาดไหนแต่ฉันไม่ยอมให้พี่พายุเป็นอุปสรรคของความรักพี่ชายฉันหรอก เพราะทีฉันพี่ซีนก็หวงเหมือนกันแต่ก็เคารพในการตัดสินใจของฉันที่เลือกพี่พายุ

“ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้”

เราอยู่กับมาม๊าจนถึงเวลาเป่าเค้กเสร็จแล้วก็ปล่อยให้เป็นเวลาของผู้ใหญ่เด็กๆวัยทำงานอย่างพวกเราก็แยกย้ายเพราะพรุ่งนี้ทักคนต้องทำงาน

“พี่พายุไม่ต้องทำงานแล้วหรอคะ”

“เดี๋ยวค่อยทำต่อพรุ่งนี้”

พี่พายุอาบน้ำเสร็จเราก็มานั่งชิวกันที่ห้องนั่งเล่น คืนที่สองที่พี่พายุมานอนห้องฉัน ตอนแรกฉันก็กลัวว่าความชมพูขาวของห้องฉันจะทำให้พี่พายุนอนไม่หลับ แต่กลับกันเลยพี่พายุอยู่ห้องนี้หลับง่ายกว่าตอนนอนห้องตัวเองซ่ะอีก

“พี่พายุ”

“ครับ”

ฉันเรียกพี่พายุกะจะพูดเรื่องที่ฉันต้องไปทำงานที่ภูเก็ตแต่พอเขาหันมาทำฉันพูดไม่ออก

“คือ อาทิตย์หน้าซีรีนต้องลงไปดูหน้างานที่ภูเก็ต”

“อาทิตย์หน้าหรอ??! วันไหนแล้วต้องไปกี่วันพี่จะได้เคลียร์งานแล้วลงไปด้วย”

“อืม ซีรีนต้องไปประมาณ2เดือนครับ”

“ห๊ะ สองเดือนทำไมไปนานขนาดนั้น”

“ก็ทำงานไง ทุกครั้งที่ต้องทำโรงแรมใหม่พี่ซีนก็หายไปแบบนี้แหละ ต้องไปดูหน้างานด้วยตัวเอง”

พี่พายุวางรีโมททีวีและหันมาคุยกับฉันแบบจริงจัง หน้าพี่พายุตอนนี้คือไม่โอเคเลย

“มันก็ใช่แต่เราไม่ใช่บริษัทผู้รับเหมาจะไปนานขนาดนั้นทำไม แค่ไปดูตอนเริ่มแล้วหลังจากนั้นก็ตรวจงานผ่านออนไลน์ก็พอ”

“มันไม่ได้พี่พายุ”

“ไม่ พี่ไม่ยอมให้ซีรีนไปนานขนาดนั้น”

“แต่มันเป็นงาน แล้วพี่พายุก็เป็นคนเสนอให้ซีรีนทำงานนี้เองไม่งอแงนะคะ”

ฉันแอนตัวไปกอดพี่พายุ ไม่รู้จะทำยังไงให้เขาเข้าใจแต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปอยู่ดี

(PHAYU)

สองเดือน!! ผมแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเองสมองผมงงไปเลยว่าทำไมซีรีนต้องไปนานขนาดนั้น

ตอนผมถามไอ้ซีนมันก็บอกว่าอาจจะต้องลงไปบ่อยๆซึ่งถ้าต้องไปบ่อยๆมันก็น่าจะซอยเป็นครั้งละไม่กี่วันได้ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมก็เตรียมตัวจะลางานลงไปด้วย แต่นี่ซีรีนต้องไปถึงสองเดือนผมจะทิ้งบริษัทไปได้ยังไง

“ทำไมต้องไปนานขนาดนั้น”

ผมพูดแบบให้ตัวเองได้ยินคนเดียวเพราะเริ่มไม่พอใจมากๆ ถ้าซีรีนไปผมจะนอนยังไงจะอยู่ยังไง

“ไหนพี่พายุเคยบอกว่าจะสนับสนุนงานของซีรีนไงคะ ถ้าพี่พายุห้ามแบบนี้ก็เท่ากับว่าตั้งใจจะทำให้ซีรีนทำงานออกมาไม่ดี อย่าลืมสิคะว่าโปรเจ็คนี้เราสองบริษัททำร่วมกันถ้ามันออกมาไม่ดีซีรีนก็แย่สิ”

“ถึงซีรีนไม่ไปมันก็ออกมาดีอยู่แล้ว”

ซีรีนมีผมอยู่ทั้งคนไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรหนักแค่ไหนผมก็ช่วยซีรีนได้อยู่แล้วโดยที่เธอไม่ต้องไปนานขนาดนั้น

“ให้ซีรีนไปนะคะ”

ซีรีนใช้ลูกอ้อนที่เธอใช้ประจำและผมก็ใจอ่อนทุกที

“งั้นพี่ถามหน่อย เราต้องห่างกันขนาดนั้นซีรีนจะอยู่ได้จริงๆหรอ จะไม่คิดถึงพี่หรอสามเดือนเลยนะ”

“คิดถึงสิคะแต่จะทำอะไรได้เราต้องทำงานนี่น่า”

“แล้วต้องไปเมื่อไหร่”

“อาทิตย์หน้าค่ะ”

“ไวเกินไปแล้ว”

ที่ซีรีนต้องไปสองเดือนผมยังทำใจไม่ได้เลย แล้วนี่ต้องไปอาทิตย์หน้าแล้วผมจะทำยังไง

“ตกลงพี่พายุให้ซีรีนไปนะคะ”

“แล้วพี่เลือกอะไรได้ด้วยหรอ”

ผมหันหลังให้ซีรีน ไม่อยากจะคิดถึงตอนนั้นเลยว่าผมจะนอนคนเดียยได้ยังไงตอนนี้ผมเสพติดการมีซีรีนตลอดเวลาไปแล้ว

(ZELYN) (หลายวันต่อมา)

นับถอยหลังอีกแค่หนึ่งวันฉันก็ต้องลงไปทำงานที่ภูเก็ตแล้ว แต่วันนี้ฉันพึ่งเริ่มเก็บกระเป๋า ไปอยู่ภูเก็ตตั้งสองเดือนทำฉันไม่รู้จะเอาอะไรไปบ้างเลย

แต่ก็คิดว่าจะเอาแต่เสื้อผ้าไปไม่กี่ตัวเพราะภูเก็ตก็คือประเทศไทยฉันไปหาซื้อเอาข้างหน้าก็ได้

“เดี๋ยวๆนะคะพี่พายุเอาอะไรมาใส่กระเป๋าซีรีนเยอะแยะไปหมดเลยเนี่ย”

ฉันลงไปเอาของข้างล่างแปปเดียวกลับขึ้นมาพี่พายุขนเสื้อผ้าอะไรไม่รู้ยัดใส่กระเป๋าฉันจนแน่นเลย

“ของใช้จำเป็นไง”

“ทำไมมันมีแต่แขนยาวขายาวล่ะคะ”

“ก็ซีรีนไปทำงาน ออกไซด์งานมีต้องเจอแดดตลอดเวลาแค่ทากันแดดไม่พอหรอก”

“แต่มันเยอะไปนะคะ”

“เชื่อพี่”

สรุปพี่พายุเป็นคนจัดกระเป๋าให้ฉันทั้งหมด บางอย่างที่ฉันไม่อยากเอาไปก็ต้องเอาไปจะขัดพี่พายุก็ขู่ว่าจะไม่ให้ไป แล้วคนเผด็จการแบบเขาอย่าไปเสี่ยงด้วยเลยจะดีกว่า

“มากอดหน่อย”

พี่พายุนั่งอ้าแขนอยู่ที่ปลายเตียงเรียกให้ฉันเข้าไปกอด

“พรุ่งนี้ซีรีนต้องไปแล้วนะ”

“รูัแล้วครับ”

“หืม…ไม่ทำหน้าแบบนี้สิ ไปแค่สองเดือนเอง”

“ตั้งสองเดือน”

“ค่ะ ตั้งสองเดือนก็ตั้งสองเดือน”

“เอาไว้พี่เคลียร์ปัญหาที่บริษัทเสร็จจะรีบลงไปหานะ”

“ค่ะ”

“อยู่ที่นู่นก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วที่สำคัญเลยถ้าพี่โทรหาซีรีนต้องรับทุกสาย ไลน์ไปต้องตอบตลอดเวลาเข้าใจไหม”

“อืม ซีรีนไม่รับปากได้ไหมคะเกิดตอนพี่พายุโทรมาซีรีนกำลังประชุมอยู่จะรับยังไง”

“ทำไมจะรับไม่ได้ทีพี่ยังรับสายซีรีนได้ตลอดเวลาเลย”

พี่พายุรับโทรศัพท์ฉันทุกสายจริงๆขนาดตอนนั้นเขาประชุมกับลูกค้าอยู่เขายังรับสายฉันเลย ดังนั้นฉันก็คงต้องทำให้ได้เหมือนเขา

“ก็ได้ค่ะ”

“พรุ่งนี้พี่มีประชุมทางไกลกับพาคินแต่เช้าคงไปส่งไม่ได้นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ถ้าเครื่องลงซีรีนโทรหาพี่เลยนะพี่จะได้รู้ว่าซีรีนถึงภูเก็ตโดยปลอดภัย”

“ค่ะ”

พี่พายุทำท่านึกเหมือนมีเรื่องจะสั่งกับฉันเยอะมากแต่ยังนึกไม่ออก ฉันเลยนั่งนิ่งๆรอฟัง

ในบ้านฉันไม่มีใครตื่นเต้นเลยที่ฉันต้องไปทำงานนานๆเพราะเอาจริงๆสำหรับบ้านฉันมันเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ป๊ากับพี่ซีนก็ไปบ่อยๆ

“เดี๋ยวนะคะ มือที่ล้วงเข้าไปในเสื้อซีรีนหมายความว่ายังไง อ๊ะส์ พี่พายุ ยะ อย่าบีบ”

ฉันจับมือพี่พายุที่ล้วงเข้าไปในเสื้อให้หยุด มือคนหรือมือปลาหมึกก็ไม่รู้เผลอแปปเดียวล้วงเข้าไปถึงเต้าแล้ว

“ทิ้งทวนไงครับ ปกติเราอยู่ด้วยกันทุกวันก็เอากันเกือบทุกวันแล้วนี่ซีรีนต้องไปอยู่ไกลขนาดนั้นจะได้เอาอีกทีเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”

“อื้อ ตะ แต่ซีรีนต้องเดินทางแต่เช้านะคะพี่พายุเองก็มีประชุมไม่ใช่หรอ อื้อ”

คนอย่างพี่พายุไม่มีคำว่าน้ำเดียวแน่ๆแต่ถ้ามันเลยเถิดจนถึงเช้าฉันจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน

“วันแรกพี่ดูตารางมาแล้วซีรีนไม่ต้องทำงาน ไปถึงก็พักผ่อนเลยงั้นก็ใช้เวลานี้ทำงาน”

“อร๊ายย พะ พี่พายุ…”

.

.

.

.

NEXT EPISODE.