ตอนที่ 33 กระแทกยันเช้า 25+

(ZELYN)

พั่บ พั่บ พั่บ

“อร๊ายย อ๊ะส์ พะ พี่พายุ ตะตีสี่แล้วนะ อื้ม”

ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาที่ข้างเตียง บอกเวลาตีสี่เกือบตีห้าแล้ว ฉันต้องไปขึ้นเครื่องบินไฟล์เช้าแต่ป่านนี้ฉันยังไม่ได้นอนเลยกระเป๋าก็ยังไม่ได้ปิด

พี่พายุก็ไม่ยอมหยุดเอาซักทีตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนนี้ฉันมีเวลาพักระหว่างยกแค่ครั้งล่ะไม่ถึงยี่สิบนาที

“ไลน์ไปบอกณภัทรว่าให้เลื่อนไฟล์ไปเป็นสิบโมง อื้ม อู้ยย!! ยะ ยังไงวันแรกซีรีนก็ไม่ต้องทำงานอยู่แล้ว”

“อิ๊อิ๊ ตะ แต่มันเสียเวลาเสียเงินไปเปล่าเลยนะคะ”

“หึ่ม!! แล้วไงมันจะเท่าไหร่กันเชียว เลื่อนไฟล์ซ่ะพี่จะไปส่งเราที่สนามบินเอง”

พี่พายุโยนโทรศัพท์มาให้แต่ด้วยแรงของเขากระแทกทำให้ฉันกดแป้นพิมพ์ผิดๆถูกๆอ่านได้ไม่เป็นคำเลย

“บะ เบาหน่อยสิ ซีรีนพิมพ์ไม่รู้เรื่อง”

ตับ ตับ ตับ

พี่พายุไม่รู้ว่าได้ยินที่ฉันพูดไหมแต่เขาเปลี่ยนจากกระแทกแรงๆเป็นช้าๆแต่หนักหน่วงมาก

“อื้อ อุ๊ย พะ พี่พายุ”

“พิมพ์เร็วๆพี่จะไม่ไหวแล้ว”

พี่พายุยอมหยุดให้ฉันพิมพ์แต่ไม่หยุดยุ่งกับร่างกายของฉัน ไม่กระแทกแต่ก็โน้มตัวลงมาดูดเต้านมทั้งสองข้าง

จ๊วบ จ๊วบ

“เสร็จยังพี่จะทำต่อแล้วนะ”

พี่พายุเร่ง ฉันรีบตอบพี่ภัทรเพื่อจบการคุยให้เร็วที่สุดก่อนโทรศัพท์จะถูกพี่พายุแย่งไป

พั่บ พั่บ พั่บ

พี่พายุกลับมากระแทกแรงๆเหมือนเดิมเพื่อเร่งให้เราเสร็จ เพราะมันเสียเวลาจากเมื่อกี้ไปพอสมควร

“อื้อๆ ๆแน่นชิป”

“อ๊า อื้อ”

พี่พายุขยับเอวเร็วขึ้นอีก แถมเข้าสุดออกสุดจนฉันเกือบไม่ไหวแต่ก็ไม่อยากเสร็จก่อนพี่พายุ เดี๋ยวเขาจะไม่ยอมให้ฉันพักก่อนไปขึ้นเครื่อง

“ทะ ที่รัก ตะ ตอดเบาๆ พี่ยังไม่อยากเสร็จ”

“ซี๊ดด อ๊ะส์ พะ พี่พายุ”

ฉันยกมือโอบรอบคอพี่พายุ ฉันพยายามกลั้นเพื่อที่จะได้เสร็จพร้อมเขา แต่แรงกระแทกของพี่พายุมันทำให้ฉันกำลังจะทนไม่ไหว

“โอ้ว อื้อ อื้อ อีก นิดเดียว นิดเดียว”

พั่บ พั่บ พั่บ

“อิ๊ อิ๊ อร๊ายย พี่พายุ ซะ ซีรีนจะไม่ไหวแล้ว”

“หึ่ม โอ้วว พะ พร้อมกันนะครับเมีย”

ฉันสวนเอวขึ้นไปกระแทกตอบแก่นกายพี่พายุ ไม่กี่ทีฉันก็ปล่อยน้ำรักของตัวเองชะโลมแก่นกายพี่พายุไปก่อน

“อ๊ะส์ อู้ยย สะ เสร็จแล้ว แตกแล้วเมียจ๋า อื้ออ”

พี่พายุเกร็งไปทั้งตัวก่อนจะปล่อยน้ำเข้ามาในร่องของฉันขนาดว่าแตกไปแล้วตั้งหลายน้ำแต่ปริมาณน้ำของพี่พายุไม่ลดลงเลยมันไหลย้อนออกมาจากร่องจนฉันรู้สึกได้

(07.00 น.)

พี่พายุปล่อยฉันนอนเกือบๆตีห้าฉันนอนไปแค่ชั่วโมงกว่าๆเกือบสองชั่วโมงเท่านั้นเอง ก็ต้องรีบลุกขึ้นมาปิดกระเป๋าเตรียมตัวไปสนามบินแล้ว

ส่วนพี่พายุเขายังไม่ได้นอนเลยเพราะพี่พาคินโทรมาก่อนเวลาพี่พายุเลยต้องเริ่มคุยงานเลย

“ซีรีนไปเองก็ได้นะ”

ฉันเห็นพี่พายุยังวุ่นอยู่กับกองเอกสารแต่ถึงเวลาที่ฉันต้องออกจากบ้านแล้ว

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

พี่พายุลุกไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาส่งฉันที่สนามบิน

“ไปแล้วนะคะ”

“ดูแลตัวเองดีๆนะ”

พี่พายุเอามือวางไว้บนหัวฉันนิ่งๆ สายตาพี่พายุตอนนี้ไม่รู้ว่าไม่อยากให้ฉันไปหรือเขากำลังง่วงมากๆกันแน่

ลุกขึ้นมาทำงานแต่เช้าทั้งๆที่เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเลย แถมพี่พายุยังทำงานหนักๆติดกันมาหลายวัน

“ถึงแล้วเดี๋ยวซีรีนโทรหานะคะ”

“ครับ”

“ต้องไปจริงๆแล้วนะ”

ฉันบอกลาพี่พายุรอบที่สองครั้งนี้พี่พายุแค่พยักหน้าตอนนี้เหมือนจะเป็นฉันเองที่ไม่อยากไป แต่ก็ต้องไปเพราะเสียงประกาศเตือนรอบสุดท้ายแล้ว

ฉันเดินมาพร้อมพี่ภัทรมองพี่พายุจนลับตา อยู่ๆก็ใจหายที่เราจะไม่ได้เจอกันหลายวันปกตินอนด้วยกันทุกคืน แล้วคืนนี้ฉันจะนอนยังไง

“ทีมงานของเราตอนนี้เตรียมพร้อมที่หน้างานหมดแล้วครับ พรุ่งนี้เราจะเข้าหน้างานกันแต่เช้า”

“ค่ะ”

ฉันหันไปยิ้มเขินๆให้พี่ภัทร เมื่อเช้าฉันขอเลื่อนไฟล์บินโดยที่พี่ภัทรไม่ถามฉันซักคำเลยว่าเลื่อนทำไม ที่จริงตอนแรกฉันต้องไปพร้อมทีมงานตั้งแต่ไฟล์เช้าแล้วแต่เพราะพี่พายุนั่นแหละ

“ไม่ถึงห้านาทีก็คิดถึงแล้ว”

ฉันพูดกับตัวเองระหว่างขึ้นมานั่งรอบนเครื่อง แล้วต่อจากนี้อีกสองเดือนฉันจะอยู่ยังไง

(ภูเก็ต)

ชีวิตฉันชิวมากๆแค่วันแรกหลังจากนั้นเหมือนตกนรก!! ทุกอย่างเป็นสิ่งใหม่สำหรับฉันมากๆ

นอกจากจะไม่ได้เรียนสายนี้มาแล้วฉันยังแทบไม่เคยช่วยงานที่บ้านเลย พอต้องมาทำด้วยตัวเองฉันเลยงงไปหมด แต่พี่ซีนบอกแล้วว่าไม่ต้องเครียดเพราะเราทำงานร่วมกับนักตรวจสอบถึงสองบริษัทที่พี่ซีนจ้างมาให้

“ตอนนี้พี่ย้ายมาอยู่ข้างๆน้องซีรีนแล้วนะครับมีอะไรเรียกพี่ได้ตลอดเวลา”

พี่ภัทรมารายงานตัวเพราะห้องข้างๆฉันพึ่งเช็คเอาท์ออกไป ต่อไปนี้ฉันจะได้ทำงานง่ายขึ้น

“ค่ะ”

ทุกครั้งหลังจากกลับมาจากหน้างานฉันต้องเอาสรรพบางคำที่คนงานพูดกันมาแปล เพราะฉันไม่ชอบเลยที่ต้องไปยืนโง่ๆฟังผู้รับเหมากับคนที่มาตรวจสอบคุยกัน

“ซีรีน!!”

“ว๊าย..!!พี่พีค”

ฉันกำลังจดจ่ออยู่กับงานที่จดมาไม่ได้สนใจเลยว่าใครเดินเข้ามาหา พอได้ยินเสียงพี่พีคก็ทำฉันตกใจปล่อยไอแพดที่ถืออยู่ลงพื้น

“โทษทีๆ พี่ไม่คิดว่าเราจะตกใจขนาดนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

พี่พีคช่วยฉันเก็บของที่ล่วงขึ้นมาบนโต๊ะ พักนี้ฉันจดจ่อกับงานมากจริงๆจนเครียดไปหมดแล้ว

“พี่เห็นนะว่าทุกวันที่เราลงหน้างานคิ้วจะผูกปมทุกวันเลย มีคนตรวจคุณภาพมาตั้งสองบริษัทพี่ไม่เคยเห็นใครเขาเครียดเลยนะ เพราะเหมือนมีคนทำงานแทนเราแล้ว”

“แต่ซีรีนอยากรู้เรื่องนี่คะไม่ใช่พี่ถามอะไรซีรีนก็ต้องยกให้ฝ่ายตรวจสอบตอบ เพราะซีรีนไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

จริงๆพี่พีคไม่ได้เชิงถามหรอกแค่ชี้ให้ดูเป็นบางจุด ซึ่งฉันไม่มีความรู้ไงเลยต้องให้คนที่จ้างมาตอบแทน

“ตกลงพี่ผิด!! โอเคงั้นต่อไปนี้พี่จะคุยกับผู้ตรวจสอบโดยตรงเลย โอเคไหม”

พี่พีคพูดแบบทีเล่นทีจริงไม่ได้จริงจัง คงเพราะเห็นฉันเครียดจริงๆ ฉันนั่งคุยกับพี่พีค ไม่สิให้พี่พีคช่วยสอนมากกว่าว่าฉันต้องรู้อะไรบ้าง

“พี่ถามได้ไหมว่าระหว่างคุณพายุกับซีรีนความสัมพันธ์มันคือยังไง ขอโทษถ้ามันทำให้ซีรีนอึดอัดแต่พี่จะได้รู้ว่าควรทำตัวยังไงหลังจากนี้”

“ซีรีนกับพี่พายุ อืม…จะว่ายังไงดี”

พี่พายุไม่เคยขอฉันเป็นแฟน ขอแต่งงานดีๆเป็นเรื่องเป็นราวก็ไม่เคย

“…”พี่พีคนั่งรอฟัง

“เรากำลังจะแต่งงานกันกลางปีหน้าค่ะ”

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆเพราะเราข้ามขั้นจากพี่น้องมากำลังจะแต่งงานกันเลย

“อื้ม เกินกว่าที่พี่คิดไว้นิดนึง”

พี่พีคยิ้มเก้อๆ ฉันรู้ว่าพี่พีคชอบฉันเพราะเขาจีบฉันตั้งแต่เราเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันแล้วแต่ฉันก็ปฏิเสธเขาเพราะฉันรักพี่พายุคนเดียวมาตลอด

ช่วงเย็นฉันออกมาทานข้าวพร้อมพี่พีคและพี่ภัทรเพราะเราอยู่โรงแรมเดียวกัน

“พี่พีคมาอยู่ครั้งล่ะกี่วันคะ”

ฉันถามถึงการมาตรวจงานเพราะอย่างฉันครั้งแรกยังมาตั้งสองเดือน แล้วการบริษัทพี่พีคมารับงานใหญ่ขนาดนี้ได้แสดงว่าเขาต้องมีงานอีกหลายที่อยู่ในมือ

“ซีรีนครับโรงแรมของซีรีนใหญ่เกือบ1พันไร่ พี่โกยคนทั้งบริษัทมาอยู่ที่นี่หมดแล้วเพื่อทุ่มทำงานให้ซีรีนคนเดียวเลย พี่ต้องอยู่จนกว่าโรงแรมของซีรีนจะเสร็จนั่นแหละ”

ฉันยิ้มให้พี่พีคเพื่อเป็นกำลังใจเพราะงานเขาหนักกว่าฉันมากๆ แต่ราคาที่พีคคิดฉันว่าก็คุ้มกับความยากที่พีคต้องเจอ

“เออ เห็นคนงานบอกว่าพรุ่งนี้พี่พีคจะกลับกรุงเทพหรอคะ แต่กลับไปแค่คืนเดียวเองมีอะไรหรือเปล่า”

“อ่อ แค่ไปงานเลี้ยงของพาร์ทเนอร์น่ะ งานเลี้ยงหน้ากากแฟนตาซี”

“หน้ากากแฟนตาซี”

“อื้อ บริษัทซีรีนก็น่าจะถูกเชิญนะ เพราะปีที่แล้วพี่ยังเจอคุณพายุกับน้องๆเขาในงานเลย”

“หรอคะ”

ฉันไม่รู้เรื่องเลยเพราะช่วงนี้คุยกับพี่พายุน้อยมากๆเพราะเราต่างคนต่างยุ่ง

พูดถึงพี่พายุขึ้นมาฉันก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาสั่งให้โทรหาหลังจากอาบน้ำเสร็จนี่น่า ฉันลืมไปเลยออกมานั่งกินข้าวตั้งนานโดนดุแน่เลยฉัน

(PHAYU)

สองอาทิตย์ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตแบบคนบ้างาน ทำงานเยอะและหนักมากๆเพื่อให้เวลาผ่านไปเร็วๆ

ซีรีนจากที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะโทรหากันบ่อยๆ ก็ไม่ได้โทรเลยเพราะงานยุ่งอะไรนักหนาก็ไม่รู้

ก๊อกๆ

“เข้ามา”

ผมเหวี่ยงโทรศัพท์ไปที่เตียงแล้วเดินมาที่ห้องนั่งเล่น ไม่พาขวัญก็พาคินใครซักคนแหละที่มาหาผมเวลานี้

“ขวัญเอาบัตรเชิญงานเลี้ยงของคืนพรุ่งนี้มาให้ค่ะ”

“เอามาให้ทำไม”

“ก็พี่พายุต้องไปไงคะ”

“แค่ขวัญกับคินก็พอแล้วมั้ง”

“ไม่พอค่ะงานนี้คุณแม่กำชับว่าพี่พายุต้องไปด้วยเพราะคุณสุชาติทำธุรกิจกับเรามานาน พี่พายุต้องเอาของขวัญไปให้ท่านด้วยตัวเอง”

“แต่ขวัญก็น่านะรู้ว่าพี่ไม่ชอบไปงานแบบนี้ พี่ขี้เกียจยิ้มขี้เกียจทักทายคนที่ปั้นหน้าเข้าหาเรา”

ผมไม่ชอบออกงานอะไรพวกนี้เลยงานสังคมจอมปลอมที่คนปั้นหน้ายิ้มทั้งๆที่ในใจด่ากัน

“งานนี้พี่พายุไม่ต้องปั้นหน้าแล้วค่ะเพราะเราต้องใส่หน้ากากตลอดเวลาที่อยู่ในงาน”

“…”

“ถือว่าพี่พายุตกลงแล้วนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้าจะมีดีไซน์เนอร์เอาชุดกับหน้ากากมาให้พี่พายุลอง ขวัญเลือกมาให้คร่าวๆสามชุดพี่พายุลองเลือกอีกทีนะคะ”

พาขวัญจัดการให้ทุกอย่าง เสร็จแล้วก็เดินออกไปเลยสรุปผมต้องไปใช่ไหมเนี่ย!!

ติ๊ดๆ (เสียงโทรศัพท์)

ผมรอสายซีรีนตั้งแต่ห้าโมงเย็นแต่ซีรีนพึ่งโทรมาตอนหนึ่งทุ่ม คิดว่าผมควรทำยังไงรับสายหรือปล่อยเบลอ

“พี่พายุ!! ขอโทษที่โทรมาช้านะคะ ทำไมหน้างอแบบนั้น”ซีรีนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเพราะรู้ว่าตัวเองผิด

“ไม่มีอะไรแค่คืนพรุ่งนี้ต้องไปงานเลี้ยง”

“ไม่ชอบหรอคะ”

“ซีรีนก็รู้”

เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้ไม่ชอบขนาดนี้นะ ถ้ามันจำเป็นต้องไปมันก็ไปได้เพราะผมถือว่ามันเป็นหนึ่งในงาน แต่ช่วงนี้ผมคงอารมณ์ไม่ค่อยดีพอต้องไปก็เลยรู้สึกว่าขัดใจ

สองอาทิตย์แล้วนะที่ผมไม่ได้กอดไม่ได้หอมซีรีนเลย กะว่าจะรีบเคลียร์งานแล้วลงไปหา แต่ลูกค้าก็เหมือนแกล้งนัดคุยงานกับผมติดๆกันเลย

(ZELYN)

วันต่อมา…

“ซีรีนขออัดงานทั้งหมดให้เสร็จภายในวันนี้เลยได้ไหมคะ ซีรีนอยากบินกลับกรุงเทพคืนนี้แล้วว่าจะอยู่ต่อซักสี่ห้าวัน”

“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวอันไหนไม่เร่งพี่จะเอาไว้หลังน้องซีรีนกลับมา ส่วนเรื่องไฟล์เดี๋ยวพี่จัดการให้เลย”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อคืนเห็นอาการพี่พายุแล้วไม่ดีเลยฉันคงต้องกลับไปหาซักหน่อย

“เออ พี่ภัทรคะงานเลี้ยงหน้ากากคืนนี้พี่ภัทรพอจะหาบัตรเชิญให้ซีรีนได้ไหมคะ”

“น้องซีรีนอยากไปหรอครับ”

“ค่ะ”

“ไม่มีปัญหาครับเดี๋ยวพี่จัดการให้”

ฉันภูมิใจในตัวผู้ช่วยฉันสุดๆไม่ว่าฉันจะสั่งอะไรยากแค่ไหนพี่ภัทรไม่เคยปฏิเสธแล้วหามาให้ฉันได้ตลอด

การบินกลับไปครั้งนี้ต้องมีเซอร์ไพรส์!!

.

.

.

.

NEXT EPISODE.