(ZELYN)
ฮื่อออ…ฉันจะทำยังไงดีเล่นจนเป็นเรื่องใหญ่จนได้ตอนนี้ฉันออกจากคอนโดมาพร้อมพี่พายุ เขากำลังจะไปส่งฉันที่สนามบินแต่ฉันจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้
“พี่พายุ…”
“หืม”
ฉันเรียกพี่พายุแต่ยังไม่กล้าพูด คือมันไม่รู้จะพูดยังไงจนพี่พายุหันมามองฉันเป็นครั้งที่สอง
“ซีรีนไม่ได้จะกลับภูเก็ตวันนี้”
ฉันตัดสินใจพูดออกไป พี่พายุถึงกับเลี้ยวจอดเข้าข้างทางแล้วหันมามองฉันตรงๆ
“หมายความว่าไง”
“ซีรีนแค่จะแกล้งพี่พายุเฉยๆ ที่จริงซีรีนกลับภูเก็ตอาทิตย์หน้า”
ฉันสารภาพเสียงเบามากๆเพราะรู้ว่าตัวเองผิด ตอนนี้ฉันได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมองหน้าพี่พายุเลย
“ซีรีนโกหกพี่??”
“ไม่ใช่!! ความตั้งใจแรกคือแค่อำเท่านั้นพี่พายุเข้าใจไหมว่าแค่อำ ไม่ได้โกหก”
ฉันพยายามอธิบายให้พี่พายุเข้าใจแต่ก็ไม่รู้ว่าฟังขึ้นไหมเพราะพี่พายุก็ดูไม่ค่อยพอใจ
พี่พายุกดเปลี่ยนเส้นทางมาบริษัทโดยที่ไม่พูดอะไรกับฉันเลย แค่อำเล่นๆไม่น่าโกรธขนาดนี้ไหม
ฉันเดินตามหลังพี่พายุเข้ามาในบริษัทที่ต้องพูดว่าตามหลังเพราะพี่พายุเดินเร็วมากๆ เร็วกว่าทุกครั้งที่เราเดินด้วยกัน
“อ้าว!! ซีรีนไหนพี่พายุบอกว่าน้องจะกลับวันนี้ไง”
พี่พาคินมารอคุยงานกับพี่พายุพอเห็นฉันเดินมาด้วยก็ทำหน้างงๆ สรุปเรื่องที่ฉันอำพี่พายุบอกทุกคนหมดแล้ว
“ก็แค่เด็กเลี้ยงแกะ!!”
พี่พายุหันมาพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน
“โดนแล้วยัยน้อง”
พี่พาคินกับพี่ซีนเรียกฉันว่ายัยน้องเหมือนกัน แต่เดี๋ยวก่อนทำไมพี่พายุต้องโกรธขนาดนั้นเขาควรดีใจที่ฉันได้อยู่ต่อไม่ใช่หรอ ไหงเป็นงี้
ฉันนั่งรอข้างนอกจนพี่พาคินคุยงานเสร็จถึงเดินเข้าไปหาพี่พายุในห้องทำงาน
“พี่พายุ..”
ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงานพี่พายุ ฉันรู้ว่าเขาได้ยินที่ฉันเรียกแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน และไม่สนใจ
“พี่พายุ โกรธขนาดนั้นเลยหรอซีรีนบอกแล้วไงว่าแค่อำเล่นเฉยๆ ซีรีนขอโทษ”
“…”
พี่พายุไม่ตอบ ฉันขอโทษเท่าไหร่เขาก็เอาแต่เงียบทำงานไม่สนใจฉันเลยจนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน
ก๊อกๆ
“เข้ามา”
ฉันหันไปที่ประตู พี่พาขวัญเดินเข้ามาพร้อมของกินเต็มสองมือระหว่างที่ฉันไม่อยู่พี่พาขวัญเป็นคนดูแลเรื่องอาหารกลางวันให้พี่พายุ
“วันนี้ขวัญไม่ได้อยู่ทานข้าวกับพี่พายุนะคะ ขวัญมีนัดกับลูกค้าช่วงบ่ายข้างนอกเลยกะว่าจะออกไปเลย”
“อือ”
ฉันนั่งฟังทั้งสองคนคุยกัน พี่พายุก็ฟังหรือเปล่าไม่รู้เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าเสร็จแล้วก็ก้มลงไปทำงานต่อ
“ฝากด้วยนะซีรีนพี่ไปก่อน”
“ค่ะ”
ฉันเอาของที่พี่พาขวัญซื้อมาวางเตรียมให้พี่พายุ เอาใจเขาหน่อยเผื่อจะคุยกับฉันบ้าง
“อาหารเที่ยงพร้อมทานแล้วนะคะ”
ฉันเดินไปตามพี่พายุถึงโต๊ะทำงานที่จริงมันก็ไม่ได้ไกลกันมากหรอก แต่อยากเอาใจนั่นแหละ
“อือ”
“มีแต่ของที่พี่พายุชอบทั้งนั้นเลย”
“อือ”
พี่พายุพูดคำว่าอือเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ พูดอย่างอื่นไม่ได้แล้วหรือไงนะ ระหว่างทานอาหารฉันก็พยายามชวนคุยตักนู่นตักนี่ให้แต่พี่พายุก็ถามคำตอบคำ
จนฉันน้อยใจแล้วนะจะโกรธอะไรขนาดนั้นฉันก็ขอโทษไปแล้วไง หลายรอบแล้วด้วย
(PHAYU)
หึหึ!! เมียตัวแสบ แกล้งอำจนผมนอนไม่หลับทั้งคืน มีที่ไหนห่างกันไปตั้งสองอาทิตย์ไม่ได้เจอกันเลยแถมคุยกันน้อยมากๆ กลับมาทั้งทีแกล้งผมซ่ะงั้น
“พี่พายุหายโกรธนะคะ ซีรีนขอโทษ”
ซีรีนนั่งอยู่โต๊ะตรงข้าม พูดขอโทษผมหลายรอบแต่ผมไม่ตอบหน้าหงอยไปเลย
“พี่พายุจะไม่คุยกับซีรีนจริงๆหรอ”
“มีอะไรต้องคุย”
ซีรีนนั่งเฝ้าผมทำงานเงียบๆทั้งวัน ในเมื่อซีรีนอำผมได้ผมก็อำซีรีนกลับได้เหมือนกันหลังเลิกงานค่อยว่ากัน
ใกล้เวลาเลิกงานผมรีบเคลียร์งานในมือเพื่อพาเมียตัวแสบกลับบ้านไม่สิต้องกลับคอนโดเด็กดื้อต้องโดนดุหนักๆ
“กลับบ้านได้แล้ว”
“ฮึก!! ซีรีนจะกลับภูเก็ตแล้ว”
ซีรีนเงยหน้าขึ้นมาด้วยน้ำตานองหน้าพร้อมโชว์บอร์ดดิ้งพาร์ทในมือถือ ที่เงียบๆไปเพราะจองตั๋วกลับภูเก็ต??!
“ทำผิดแล้วคิดจะหนีหรอ”
“ฮึก ฮึก ก็ซีรีนขอโทษพี่พายุหลายรอบแล้ว แต่พี่พายุก็ไม่ยอมพูดกับซีรีน”
“แล้วเราผิดไหมที่โกหกพี่”
“รู้แล้วว่าผิด!! ซีรีนก็ขอโทษแล้วไง”
อดทนไว้ไอ้พายุ แค่เห็นน้ำตาซีรีนใจผมก็อ่อนไม่อยากแกล้งต่อแล้วซ่ะอย่างงั้น
“ทีหลังห้ามทำอีก รู้ไหมว่าเวลาที่เราต้องห่างกันมันทรมานแค่ไหนอย่าเล่นกับความรู้สึกพี่แบบนี้”
ผมอ้าแขนให้ซีรีนเข้ามากอดน้ำตาของซีรีนทำให้ทุกอย่างที่คิดมาพังหมดเลย
“ฮึก ฮืออๆทำไงดีเมื่อกี้ซีรีนโทรให้พี่ภัทรเลื่อนประชุมกลับมาหมดแล้วเพราะซีรีนคิดว่าซีรีนต้องกลับจริงๆ”
“ก็โทรไปเลื่อนใหม่ ยังไงก็ไม่ให้กลับแล้ว”
ผมถอยไปนั่งพิงก็โต๊ะทำงานและดึงซีรีนขี้นมานั่งตัก อีกอาทิตย์นึงที่ซีรีนอยู่ที่นี่ผมจะตักตวงความสุขให้คุ้มเลย
(คอนโด พายุ)
พอออกจากบริษัทผมก็รีบตรงดิ่งกลับมาที่คอนโดเลย อยากฟัดเมียใจจะขาดแล้ว
“ทำไมเรากลับมาที่คอนโดล่ะคะ ตั้งแต่ซีรีนกลับมายังไม่ได้เจอหน้ามาม๊าเลย”
“วันนี้ขอลงโทษเด็กขี้โกหกก่อนพรุ่งนี้ค่อยกลับไปนอนบ้าน เพราะบทลงโทษของพี่มันค่อนข้างรุนแรง”
ผมหันไปมองซีรีนอย่างคาดโทษ
“ลงโทษ!!? ลงโทษยังไงคะอยากโดนลงโทษจังอยากรู้ว่ามันจะรุนแรงขนาดไหน เพราะทุกครั้งซีรีนก็รับมือกับพี่พายุได้ตลอด”
“หึหึ!! ท้าทายเดี๋ยวเจอดี”
ผมจับมือซีรีนมาที่ลิฟต์ คอนโดนี้ผมไม่ได้เป็นเจ้าของหรอกแต่ก็พอมีอำนาจที่จะเหมาสามชั้นบนสุดและลานจอดรถที่มีลิฟต์เป็นของตัวเองแบบไม่ต้องใช้ร่วมกับใคร
“อื้อ พะ พี่พายุจะทำอะไรเดี๋ยวมีคนมาเห็น”
ผมดันซีรีนให้หลังชิดกับผนังหน้าลิฟต์แล้วเริ่มบทลงโทษตั้งแต่ตอนนี้เลย
“ลานจอดรถนึ้เป็นของพี่ นอกจากพาขวัญแล้วไม่มีใครเข้ามาได้ทั้งนั้น”
“ดะ เดี๋ยวๆ งั้นก็หมายความว่าพี่ขวัญก็มาได้ไงคะ”
“หึ่ม…ก่อนหน้านี้ซีรีนเคยเห็นพาขวัญมาที่นี่ไหมล่ะ”
ผมไซร้ซอกคอขาวสลับกับจูบแลกลิ้นหมันเขี้ยวซีรีนทั้งตัว ตอนแรกแค่กะจะเล่นๆแต่พอได้ทำจริงๆอารมณ์มันขึ้นจนทนไม่ไหว
“อื้อ อ๊ะส์!!”
“ไม่ได้เอาเมียมาหลายอาทิตย์แค่ดูดปากเมียก็จะแตกแล้ว ซี๊ดดด”
“มะ ไม่ได้เอาอะไรคะ แล้วเมื่อคืนล่ะเกือบเช้า!!”
“อันนั้นไม่นับครับ”
ผมดึงซีรีนเข้าหาตัวหน้ามุดลงไปที่ซอกคอมืออีกข้างก็กดให้ลิฟต์เปิด ก่อนจะเดินเข้าไปทั้งๆที่ยังไซร้คอซีรีนอยู่
“อยากเอาในลิฟต์!!”
“แต่กดลิฟต์แปปเดียวก็ถึงห้องเราแล้วนะคะ”
“ก็อยากเอาในนี้ นอนเอาบนเตียงมันสบายไป
ผมพูดพร้อมล้วงมือเข้าไปในเสื้อซีรีนคลึงเคล้นควักนมออกมาจากชุดชั้นในแล้วเขี่ยที่ยอดอก
“ซี๊ด!! อ๊ะ พะ พี่พายุอย่าเขี่ย”
“อยากเอาแล้วเอาเลยนะครับ”
“อื้อ กะ ก็เอาสิคะ”
“หึ่ม หึหึ”
ผมตวัดลิ้นเลียวนๆที่ใบหูก่อนจะค่อยๆปลดชุดซีรีนออกจากตัว แล้วจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง
“ตะ แต่พี่พายุแน่ใจนะคะว่ากล้องวงจรปิดไม่มีใครเข้าดูได้นอกจากเรา”
“ครับ!!”
ผมยืนยันอีกครั้งให้ซีรีนสบายใจ ก่อนเริ่มบทลงโทษอย่างจริงจัง
“อ้าขาหน่อย”
พั่บ !!
“อ๊ะส์ อ๊าา”
ผมส่งนิ้วเข้าไปก่อนเพื่อเบิกทางให้ซีรีน ขยับเข้าขยับออกแค่สองนิ้วร่องซีรีนก็แฉะไปด้วยน้ำแถมตอดถี่
“น้ำเต็มมือพี่เลย หึ่ม”
“กะ ก็ซีรีนเสียวนี่ อร๊ายย”
ผมแกล้งงอนิ้วนิดหน่อยซีรีนถึงกับตกมือตีที่ท้ายทอย
“พะ พี่พายุจะทำอะไร”
ผมทุกตัวลงนั่งจับขาซีรีนข้างนึงขึ้นพาดบ่าแล้วประกบปากเข้าหาร่องซีรีนแล้วดูดแรงๆ
จ๊วบ แผล่บๆ
“ซี๊ดด อื้ออ อร๊ายย”
ผมใช้มือแหวกร่องซีรีนแล้วใช้ปลายลิ้นรัวเลียที่ติ่ง
“กรี๊ดด อร๊ายยย อื้อ พะ พี่พายุ ซีรีนจะยืนไม่อยู่แล้ว”
“หึ่ม…งั้นเอาเข้าแล้วนะครับ”
ผมลุกขึ้นยืนแล้วรูดแก่นกายเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนจะแหวกร่องซีรีนแล้วค่อยๆยัดเข้าไป
พั่บ
“อื้อ พะ พี่พายุค่อยๆ มันแน่น”
“อู้ยย อื้อ”
พั่บ พั่บ พั่บ
“งื้อออ เสียว บะ เบาๆ”
“ซี๊ดดด ที่รักอย่าตอด”
“กะ ก็เค้าเสียว”
พอสถานที่เปลี่ยน ถึงจะรู้ว่าไม่มีทางที่คนอื่นจะเข้ามาเห็นแต่มันก็ระแวงและทำให้รสรักของเราสนุกขึ้น
“โอ้ววว ทะ ที่รัก ตอดพี่แรงแบบนี้เดี๋ยวพี่แตก”
“อิ๊อิ๊ อื้อ”
ผมโน้มคอลงไปจูบ
“ชอบเสียงที่รักครางจัง อู้ยย”
“งื้อ อื้อ อ๊ะส์”
ผมเอาซีรีนในลิฟต์และก็พยายามกดลิฟต์ให้มันขึ้นลงตลอดเวลาเพื่อให้เรามีอากาศหายใจ
ติ๊ง (เสียงลิฟต์) อยู่ๆก็มีสัญญาณดังเหมือนมีคน_ายนอกมากดลิฟต์ ซึ่งไม่ใช้ผมดังนั้นก็ต้องเป็น
“หึ่ม …พาขวัญ”
“หะ ห๊ะ..เกิดอะไรขึ้นคะพี่พายุ”
“โอ๊ะ อู้ยย พาขวัญมา”
“อิ๊ อื้อ ละ แล้วทำยังไงคะ”
ดีที่ตอนนั้นเราอยู่ชั้นเกือบบนสุดผมเลยกดให้ลิฟต์หยุดทันแล้วกดไปที่ชั้นของผมเอง แต่กว่าลิฟต์มันจะประมวณได้ก็ใช้เวลาเกือบๆห้านาที
พั่บ พั่บ พั่บ
“อื้อ พะ พี่พายุ หยุดก่อนไหมคะ”
“หยุดไม่ได้แล้วต้องไปต่อ”
“อร๊ายย ตะแต่”
“ซี๊ดดดด อื้อ ซีรีน”
ซีรีนมีสีหน้ากังวลและเสียวไปด้วย มาถึงขนาดนี้ผมหยุดไม่ได้แล้ว
“อ๊าาา อื้อ พะ พี่พายุ งื้อ”
“หึ่ม โอ๊ะ”
“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ ซะ ซีรีนจะเสร็จ”
“อื้อ ตอดแรงๆ พี่ก็จะเสร็จแล้วเหมือนกัน”
พั่บ พั่บ พั่บ
ผมตอกแก่นกายใส่ร่องซีรีนแรงและเร็วมากๆ
“อู้ยย ที่รักขา พี่เสียวหัว อื้อ”
“ซี๊ด!! อิ๊ อิ๊ ตะ แตกแล้ว งื้อ!!”
“หึ่ม โอ้วว อ๊าาา”
ซีรีนเสร็จก่อนหน้าผมไปไม่กี่วินาทีผมก็เสร็จตามซีรียไป แต่เราไม่มีเวลาพักเหนื่อยเพราะต้องรับชักออกแล้วแต่งตัว เพราะลิฟต์เจ้ากรรมมันดันไม่ทำตามคำสั่ง
“ลิฟต์กำลังลง”
ผมกับซีรีนแต่งตัวแบบเร็วที่สุดเพราะลิฟต์ลงไวมาก แปปเดียวก็ลงมาถึงลานจอดรถแล้ว
ติ๊ง (ลิฟต์กำลังเปิดค่ะ)
“อะ อ่าว!! พี่พายุ น้องซีรีน”
“พะ พี่ขวัญ”ซีรีนยกมือทักทาย
ร้อยวันพันปีพาขวัญไม่เคยมานอนที่คอนโดนี้เลย พอผมทำรักกับซีรีนในลิฟต์กลับมาซ่ะงั้น
“ขวัญคิดว่าพี่พายุยังอยู่บริษัทซ่ะอีก”
“ป่าว!! พี่กลับมานานแล้วกำลังจะพาซีรีนกลับบ้าน”
“อ่อ!! ค่ะ”
พาขวัญพยักหน้างงๆแล้วมองผมสลับกับซีรีน แต่ไม่ได้พูดอะไรผมเลยพาซีรีนมาที่รถ
“จะไปไหนคะ”
“กลับบ้าน บอกพาขวัญไปแล้วแบบนั้นป่านนี้ที่บ้านคงรู้กันหมดแล้ว”
หมดกันแผนลงโทษเด็กดื้อของผม แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนผมก็เอาซีรีนได้..
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
(ZELYN)‘คลั่งรัก’ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองคลั่งรักพี่พายุมากๆเสพติดการอยู่ใกล้ๆพี่พายุตลอด อย่างตอนนี้ฉันก็นั่งมองพี่พายุขับรถจนไม่อยากหันไปทางอื่นเลย“มองอะไร”“มองไม่ได้หรอคะ”“ป่าว!! แค่เห็นซีรีนจ้องพี่นานแล้ว”ฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานก็จริงแต่ยังไม่มีเวลาได้มองหน้าพี่พายุแบบจริงๆจังๆเลย ตอนนี้มีเวลาก็เลยมอง“ไม่อยากกลับแล้ว!! กว่าโรงแรมที่ภูเก็ตจะเสร็จไม่รู้ซีรีนต้องไปอีกกี่รอบ”อยู่ๆฉันก็อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ พอได้มองหน้าพี่พายุนานๆมันรู้สึกกลัววันที่เราต้องห่างกันอีกครั้ง“เป็นอะไร หืมม!!”“ซีรีนไม่อยากกลับภูเก็ตแล้ว มันเหงาเลิกงานกลับโรงแรมมาก็ไม่เจอใครเลย”พี่พายุปล่อยมือจากพวงมาลัยข้างนึงมาดึงฉันไปกอด“ตอนนี้พี่กับไอ้ซีนกำลังคุยกันว่าจะทำยังไงได้บ้าง เพราะพี่ก็ไม่อยากให้ซีรีนต้องไปอยู่นานๆเหมือนกัน”ครั้งนี้ถ้าทุกคนคิดว่านานแล้วบอกเลยว่าถ้าโครงสร้างเสร็จฉันอาจจะต้องไปอยู่นานกว่านี้อีก และอาจจะบินกลับมาหาพี่พายุยาวๆแบบนี้ไม่ได้“เอ่อ..!!เมื่อวานพี่ลืมบอกเลยว่าคุณแม่ได้ฤกษ์วันแต่งงานของเรามาแล้วนะ”“วันไหนคะ”งานแต่งของเรามีแค่ประมาณๆเดือนเท่านั้นเพราะแม่ของพี่พายุและมาม๊าของฉันต้
(ZELYN)จุ๊ป จุ๊ป !!!“งื้อ!! พี่พายุพอแล้วๆ ไปทำงาน”ก่อนออกจากห้องพี่พายุก็ไล่ต้อนจูบฉันตั้งแต่ห้องแต่งตัวมาจนถึงหน้าประตู ไม่ยอมปล่อยซักทีจนฉันต้องดันตัวพี่พายุออก“เจอกันที่บริษัทนะครับ”“ค่ะ”ฉันยืนรอจนพี่พายุลงลิฟต์ไปก็รับเข้ามาอาบน้ำเตรียมตัว เพื่อตามไปบริษัท(บริษัทพี่พายุ)“สวัสดีค่ะน้องซีรีนไม่เจอนานเลยนะคะ”พี่สรเลขาพี่พายุทักทายแต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาคุยด้วยเลยเพราะพี่ภัทรมาคุยงานด่วนฉันต้องรีบไปที่ห้องทำงาน“โครงสร้างมันผิดนิดหน่อยครับน้องซีรีน ช่วงที่คุณพีคกลับกรุงเทพพอดีพี่เลยแจ้งน้องซีรีนก่อน คนที่เราให้มาตรวจโครงสร้างบอกว่าอาจจะต้องรื้อใหม่ทั้งหมด”“ขนาดนั้นเลยหรอคะ!! งั้นเดี๋ยวซีรีนลองคุยกับพี่พีคดูก่อนถ้าต้องรื้อจริงๆก็คงต้องยอม ซีรีนไม่อยากให้มีปัญหากับแขกที่เข้าพักในอนาคต”ปัญหาเรื่องโครงสร้างมันเป็นเรื่องใหญ่แล้วดันมีปัญหาตอนที่ฉันกับพี่พีคไม่อยู่ที่หน้างาน เลยคุยกันยากขึ้นฉันตอบไลน์พี่พีคไปมาจนปวดหัวลืมพี่พายุไปเลยก๊อกๆ“ค่ะ”ฉันขานรับแต่ตากับมือยังอยู่ที่โทรศัพท์ไม่ทันได้เงยหน้ามองว่าใครเข้ามา“มาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอทำไมไม่ไปหาพี่”“พี่พายุหรอ ซีรีนทำงานอยู่แปปน
(ZELYN)การกลับภูเก็ตของฉันจะไม่เหงาอีกต่อไปเพราะครั้งนี้ฉันกวาดผู้ช่วยมาถึงสองคน คือพี่พายุและพารัน“แน่ใจแล้วใช่ไหมคะที่จะทิ้งงานไปภูเก็ตกับซีรีน”“มาถึงขนาดนี้แล้ว”ฉันถามพี่พายุครั้งสุดท้ายก่อนเราจะขึ้นเครื่อง ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วก็ต้องตามนั้นพอถึงภูเก็ตฉันก็ต้องทำงานเลยพาพารันมาเรียนงานด้วยพร้อมๆกัน โชคดีที่โครงสร้างส่วนที่ผิดมีแค่นิดเดียวพี่พีคเลยสั่งรื้อใหม่ทั้งหมดและเป็นคนรับผิดชอบเอง“งานเยอะเหมือนกันนะ ยากด้วย”พารันถือไอแพดเดินตามแล้วก็บ่นๆแต่ถือว่ามันหัวไวมากเพราะมาแค่ไม่กี่วันพารันก็ช่วยงานฉันได้แล้ว“พี่ชายนายเป็นคนคิดทั้งหมดถ้าจะโทษก็ไปโทษพี่พายุนู่น!! คิดได้ไงทำโรงแรมใหญ่ขนาดนี้”ตั้งแต่มาอยู่ภูเก็ตฉันกับพารันก็ลุยงานกันแทบทุกวัน จนฉันมีเวลาให้พี่พายุน้อยมากๆ เรานอนห้องเดียวกันก็จริงแต่ก็แค่นอนเพราะฉันหัวถึงหมอนก็หลับเช้ามาก็ต้องออกหน้างาน เจอกันอีกทีก็ตอนกินข้าวเที่ยงกับเย็น“เอาแต่ทำงานป่านนี้พี่ชายฉันเฉาแย่แล้วมั้ง”“หึ พี่พายุบ้างานพอๆกับฉันนั่นแหละ”ฉันทำงานหนักแต่ก็คิดว่าพี่พายุก็คงเข้าใจเพราะเวลาทำงานเขาก็ไม่ต่างจากฉัน“อืม…”ฉันเอางานกลับมานั่งทำที่โรงแรมต่อ
(ZELYN)“หึ งั้นก็ทำให้เสร็จ หมายถึงเสร็จตรงนี้แล้วพี่จะหายโกรธ..!!”ห๊ะ..!! เดี๋ยวนะตอนแรกที่ฉันยั่วก็เพราะอยากให้กลับไปคุยกันที่ห้องดีๆ ฉันไม่ชอบอยู่ในที่ๆเสียงดังแบบนี้“กลับไปทำที่ห้องไม่ได้หรอ … อ๊ะ คะ”พี่พายุกดสะโพกฉันให้แนบกับแก่นกายของเขาแล้วออกแรงเด้าเบาๆ“ต้องเสร็จตรงนี้เท่านั้น”ฉันเงยหน้ามองพี่พายุสีหน้าบอกว่าเขาต้องการแบบนั้นจริงๆ ดังนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น“ขอเหล้าเพียวหนึ่งแก้ว”ฉันยกมือเรียกบริกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆให้เอาเหล้ามาเสริฟ อย่างน้อยกินให้มันมึนๆหน่อยแล้วกันไม่งั้นฉันไม่กล้าจริงๆ ฉันยกแก้วที่บริกรเอามาให้ดื่มทีเดียวหมดแก้วเลย“จะทำได้หรือยัง”“อื้ม..!!”ฉันหันมองซ้ายมองขวาหาจังหว่ะที่ไม่มีใครสนใจเราค่อยๆขยับตัวขึ้นปลดซิปกางเกงพี่พายุงัดแก่นกายออกมา“ซีรีนไม่ใส่กางเกงในออกมาหรอ”ฉันกำลังจะดันแก่นกายเข้าในร่องแต่โดนพี่พายุหยุดไว้“กะ ก็ซีรีนเตรียมจะนอนแล้ว อีกอย่างใครจะไปคิดว่าพี่พายุมานั่งงอนอยู่ที่ผับไม่งั้นซีรีนคงเเต่งตัวดีกว่านี้”ตอนเดินเข้ามาทุกคนมองฉันแทบจะเป็นตาเดียวเพราะชุดที่ฉันใส่อยู่ ถึงมันจะเป็นชุดนอนแบรนด์ดังแต่มันก็แค่ชุดนอนไง ใครจะใส่มาเที่ยวที่แ
(ZELYN)“ว่ายน้ำกัน”ตั้งแต่ฉันไปๆมาๆภูเก็ตฉันก็อยู่ห้องนี้ตลอด ห้องที่มีสระว่ายน้ำในตัวแต่ฉันก็ไม่เคยใช้เลยเพราะถามทางโรงแรมแล้วว่ามันลึกเท่าไหร่ แต่วันนี้พี่พายุกับชวนลงไปแช่น้ำซ่ะงั้น“ซีรีนว่ายน้ำไม่เป็นนะพี่พายุ”ฉันเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จแล้วแต่ยังไม่กล้าลงไปเพราะดูจากที่พี่พายุยืน เขาตัวสูงกว่าฉันเยอะน้ำยังอยู่ระดับอกบนเขาเลย “มีพี่อยู่ทั้งคนกลัวอะไร”“ไม่!!”ฉันเอามือเกาะบันไดแน่น คนว่ายน้ำไม่เป็นแบบฉันไม่กล้าลงไปจริงๆแล้วก็ไม่รู้จะลงไปทำไมด้วย ขาก็ยืนไม่ถึงน้ำก็ว่ายไม่เป็น“ซีรีนก็เกาะพี่ไว้ไงไม่จมหรอก”“งื้อ แน่นะคะพี่พายุห้ามแกล้งปล่อยซีรีนนะ”ฉันไม่ไว้ใจเพราะรู้ว่าพี่พายุชอบแกล้ง แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือจากบันไดและให้พี่พายุมารับ“เกาะพี่ไว้แล้วปล่อยมือจากบันได”“…”ฉันเกี่ยวมือข้างนึงกับไหล่พี่พายุแต่อีกข้างยังจับบันไดไว้อยู่ มันกล้าๆกลัวๆเพราะลองหย่อนตัวลงมาแล้วขามันไม่ถึงพื้น“ว๊ะ ว๊ายย พี่พายุ”หัวใจฉันเกือบวายอยู่ๆพี่พายุก็ดึงมือฉันที่จับราวบันไดออก แล้วพาว่ายมากลางสระ“เห็นไหมว่าไม่เห็นมีอะไรเลย”“ห้ามปล่อยซีรีนนะคะ”“หึ ถึงพี่ปล่อยซีรีนก็ไม่จมหรอก เกี่ยวพี่แน่นขนาดนี
(ซีรีน)“ทำไมอยู่ๆคุณแม่ถึงเลื่อนวันล่ะคะ”ฉันขึ้นรถมาแล้วหันไปถามพี่พายุ เพราะจริงๆนัดของเราคือเมื่อวานแต่อยู่ๆก็ถูกเลื่อน“เพราะ…คุณแม่อยากมาดูลูกสะใภ้ลองชุดด้วยตัวเองนะสิ แต่ไม่มีไฟล์บินเลยต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้”“คุณแม่มาภูเก็ตหรอคะ”“ครับ ตอนนี้ไปรอซีรีนที่ร้านเรียบร้อยแล้ว”ระหว่างทางพี่พายุเล่าว่าตอนแต่่งานคุณแม่ก็ใช้บริการดีไซเนอร์คนนี้เหมือนกัน ดังนั้นพอฉันกำลังจะได้เป็นสะใภ้คนแรกก็อยากให้ใช้ดีไซเนอร์คนเดียวกัน“แต่ถ้าซีรีนดูแล้วไม่ชอบก็บอกได้เลยนะ คุณแม่ไม่ได้บังคับแค่อยากให้ซีรีนลองมาดูเฉยๆ”“แต่ซีรีนว่าถ้าคุณแม่เลือกมันต้องดีแน่ๆเลย”ฉันเชื่อในเทสของคุณแม่วันสำคัญที่สุดในชีวิตผู้หญิงก็คือวันแต่งงาน ถ้าตอนนั้นคุณแม่เลือกร้านนี้ก็แสดงว่ามันต้องเจ๋งมากๆที่ทำให้คุณแม่ไว้ใจได้(ร้านชุดแต่งงาน)“ซีรีนลองคุยกับดีไซเนอร์ดูนะลูก ถ้าคุยแล้วไม่ใช่ลูกก็เปลี่ยนร้านได้เลยไม่ต้องเกรงใจแม่”“ค่ะ”ระหว่างรอเจอดีไซเนอร์ที่เคยทำชุดแต่งงานให้คุณแม่ ท่านก็ช่วยฉันเลือกแบบเพื่อให้คุยกับดีไซเนอร์ได้ง่ายขึ้น“คุณแม่เอาอะไรมาด้วยครับ”พี่พายุชี้ไปที่ซองเนื้อผ้าสีดำซองใหญ่ที่พนักงานพึ่งขนกันเข้ามา“
(ZELYN)หลังจากจัดการทุกอย่างที่ภูเก็ตเสร็จฉันก็ย้ายตัวเองกลับมาทำงานที่กรุงเทพคอยประสานงานให้พารันกับซีนายที่ต้องอยู่หน้างานก๊อกๆ“ว่าไงคะ”ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง พี่พายุก็จะคอยแวะเวียนมาหาฉันทั้งวัน“คืนนี้พี่ต้องออกไปเลี้ยงดินเนอร์ลูกค้าเพื่อทำสัญญา”“ค่ะ แล้ว??”“ไม่อยากไปคนเดียว”“พี่ขวัญไงคะ ปกติพี่พายุก็ไปกับพี่ขวัญไม่ใช่หรอ”ฉันลุกเดินไปหาคนตัวโตที่ทิ้งตังลงนั่งโซฟาแบบเซ็งๆงอแงเป็นเด็กเลยเวลาที่เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน“เย็นนี้พาขวัญมีนัดกับลูกค้าเหมือนกัน”“แต่เย็นนี้ซีรีนมีนัดประชุมกับพารันไปด้วยไม่ได้จริงๆ”ฉันนัดประชุมกับพารันและพี่พีคแบบออนไลน์ เรื่องความคืบหน้าของโครงการเลื่อนไม่ได้ แต่ถึงเลื่อนได้ก็ไม่รู้จะเลื่อนทำไมเพราะเราต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง“งั้นก็ช่วยไม่ได้เพราะลูกค้าที่พี่จะไปเลี้ยงดินเนอร์เป็นลูกค้าผู้หญิง”“ป้ามีนาหรอคะ”“ไม่ใช่”“งั้นซีรีนไม่กังวลค่ะ”พี่พายุคิดว่าฉันจะหึงลูกค้าผู้หญิงของเขาทุกคนสินะ แต่บังเอิญฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นแค่ไม่ใช่ป้ามีนาพี่พายุอยากไปกินข้าวกับลูกค้าผู้หญิงกี่คนก็เชิญ เพราะสุดท้ายเขาก็ต้องกลับบ้านมานอนกับฉัน
(ZELYN)“ตกลงให้ซีรีนไปไหมคะ”พอกลับมาถึงบ้านฉันก็ถามพี่พายุอีกครั้ง เพราะถ้าไม่บอกตอนนี้ฉันก็คงเตรียมตัวไม่ทันแล้ว“พี่บอกว่าจะให้คำตอบพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ”“พรุ่งนี้มันกระชั้นชิดเกินไปซีรีนเตรียมตัวไม่ทัน”“ซีรีนอยากไปไหม”พี่พายุใช้คำถามนี้ทำฉันต้องใช้ความคิดก่อนตอบ และต้องคิดคำตอบแบบระวังมากๆ“ก็อยาก!! เพราะเป็นการเลี้ยงส่งน้ำส้มก่อนจะไม่ได้เจอกันนาน น้ำส้มไปเรียนยาวตั้งหกปีเลย”มันไปกี่ปีไม่รู้แต่ฉันต้องเล่นใหญ่ไว้ก่อนพี่พายุจะได้เห็นใจและอนุญาตให้ฉันไป“ถ้าอยากไปก็ไป แต่ก่อนนอนคืนนี้พี่ต้องรู้ชื่อผับที่ซีรีนจะไปแล้วเวลากลับที่แน่นอนนะครับ”“ค่ะ!!”แค่พี่พายุอนุญาตก็ดีแล้ว ฉันเลยรีบไลน์หาเพื่อนเพื่อขอข้อมูลระหว่างรอพี่พายุอาบน้ำ“ได้ชื่อผับหรือยัง”“ค่ะ”ฉันยื่นโทรพร้อมเปิดหน้าเพจของผับให้พี่พายุดู เป็นผับแถวมหาลัยฉันเองตอนก่อนคบพี่พายุฉันเคยไปบ่อยๆ“อ๋อ..!!”“อ๋อ นี่คือรู้จักหรือเคยไปคะ”“เคยไปไม่กี่ครั้ง”“ซีรีนไม่เคยรู้ว่าพี่พายุไปที่แบบนี้ด้วย”“ก็แค่…พาลูกค้าไปเลี้ยง”พี่พายุหลบตา แต่ก็ถือว่ามันผ่านมาแล้วครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง จริงๆก็ขี้เกียจทะเลาะแหละเดี๋ยวพี่พายุเปลี่ยนใจ
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่