ตอนที่ 31 ติดเมีย 25+

(ZELYN PART)

“งานก็ต้องทำเมียก็อยากเอา”

พี่พายุบ่นตั้งแต่ออกจากโรงแรมจนมาถึงสนามบิน จากที่เราจะได้พักจนถึงอาทิตย์หน้า แต่ต้องรีบกลับด่วนเพราะงานพี่พายุมีปัญหาและพี่พาขวัญก็ทำแทนไม่ได้

“ทำอย่างกับว่าอยู่ไทยพี่พายุไม่เอา”

ฉันมองซ้ายมองขวาแล้ว เราอยู่ในห้องรับรองในสนามบินกันแค่สองคนฉันถึงกล้าพูด หมั่นไส้คนแก่ขี้บ่น

ขากลับเราใช้บริการเครื่องบินส่วนตัวเพราะพี่พายุต้องเริ่มทำงานเลย เวลาทำงานพี่พายุไม่ค่อยชอบให้ใครมา กวน ดังนั้นระหว่างเดินทางฉันก็ปล่อยให้พี่พายุทำงานคนเดียวเงียบๆส่วนฉันเวลานี้ถือเป็นเวลาพักผ่อน เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่อยู่ญี่ปุ่นฉันนอนน้อยมาก

(ประเทศไทย)

หลังกลับมาจากญี่ปุ่นชีวิตฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะตั้งแต่กลับมาพี่พายุก็บังคับให้ฉันมาอยู่ด้วยโดยที่แอบไปขออนุญาตผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมาแล้วและผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ไม่คัดค้านอะไรเพราะเห็นว่าฤกษ์แต่งงานของเราถูกกำหนดไว้แล้วกลางปีหน้า

“วันนี้ซีรีนจะไปนอนที่บ้านนะคะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดมาม๊าซีรีนกลัวตื่นมาใส่บาตรกับมาม๊าไม่ทัน”

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันฉันก็มีหน้าที่ผูกเนคไทให้พี่พายุทุกเช้า แม้ว่าวันนั้นฉันจะไม่มีธุระต้องตื่นเช้าก็ตาม

“อืม..”

พี่พายุพยักหน้าเหมือนยังไม่ค่อยตื่น เมื่อคืนนี้กว่าพี่พายุจะได้นอนก็เกือบเช้าช่วงนี้บริษัทพี่พายุกำลังมีปัญหา

“หน้าพี่พายุเหมือนยังไม่ค่อยตื่นเลย ให้ซีรีนตามคนขับรถให้ไหมคะพี่พายุจะได้นอนระหว่างเดินทาง”

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่ต้องออกไปบริษัทลูกค้ากับพาขวัญเดี๋ยวให้พาขวัญขับรถให้ก็ได้”

วันนี้ฉันเข้าบริษัทช่วงบ่ายแต่ก็ต้องตื่นมาส่งพี่พายุไปทำงาน เพราะถ้าฉันไม่ตื่นขึ้นมาทำก็โดนปลุกอยู่ดี

“ซีรีนจะเข้าบริษัทกี่โมง กินข้าวเที่ยงด้วยกันทันไหม”

“พูดขนาดนี้ไม่ทันได้หรอคะ”

“จุ้ป!! เจอกันนะครับเดี๋ยวพี่สั่งอาหารไว้รอ”

พี่พายุจูบที่หน้าผากก่อนจะรับสูทตัวนอกที่ยังไม่ใส่ไปถือไว้ ฉันส่งเขาแค่หน้าประตูห้องเท่านั้นแหละเพราะตั้งแต่ตื่นนอนฉันยังไม่ได้จัดการอะไรกับตัวเองเลย

ช่วงนี้ฉันแทบไม่มีความจำเป็นต้องเข้าบริษัทเพราะงานเอกสารทั้งหมดเสร็จแล้ว งานที่เหลือฉันก็สามารถคุยกับทีมผ่านไลน์ได้แต่หลายๆครั้งฉันก็โดนพี่พายุสั่งให้ไป

“ซีรีนลูกวันนี้หนูต้องเข้าบริษัทหรือเปล่า”

ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างเจอคุณแม่พี่พายุนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

“เข้าค่ะ แต่เข้าช่วงบ่ายป้าลินมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ป้าลิน!! หรอ”

“…ค่ะ”ป้าลินทำท่าทางตกใจมันแปลกตรงไหนตั้งแต่เด็กๆฉันก็เรียกแบบนั้นมาตลอด

“ซีรีนต้องเรียกแม่ว่าคุณแม่ได้แล้ว ปีหน้าซีรีนก็จะมาเป็นสะใภ้คนโตของบ้านนี้แล้วนะลูก”

“คะ ค่ะคุณแม่”

ครั้งแรกที่เรียกมันก็งงๆหน่อยแต่ต่อไปนี้ก็คงต้องพูดให้ชินเพราะดูเหมือนถ้าฉันยังเรียกว่าป้าอยู่ต้องโดนดุแน่ๆ

“ซีรีนซื้อของขวัญให้มาม๊าหรือยังลูก”

“ยังเลยค่ะ แต่ซีรีนกำลังจะไปซื้อพอดี”

“ดีเลยงั้นเราไปพร้อมกัน เสร็จแล้วแม่จะไปส่งซีรีนที่บริษัทเอง”

“ค่ะ”

คุณแม่กับพี่พายุก็นิสัยคล้ายๆกันแหละ คำถามที่ไม่เหมือนถามแต่เหมือนสั่งมากกว่า ฉันเลยมีเพื่อนมาเดินซื้อของขวัญวันเกิดให้มาม๊า

“เป็นเพื่อนกันมาเกือบสามสิบกว่าปี แม่ซื้อของให้มาม๊าหนูทุกปีจนตอนนี้ไม่รู้จะซื้อให้แล้วอีกอย่างมาม๊าหนูก็มีครบทุกอย่างแล้วด้วย ยากจังเลย”

คุณแม่พูดไปก็เลือกกระเป๋าไปปากก็ว่าไม่รู้จะซื้ออะไรให้แล้วแต่มือหยิบกระเป๋าแบบที่มาม๊าฉันชอบไม่พักเลย

กว่าเราจะออกจากร้านกระเป๋าได้ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงเพราะพนักงานที่ดูแลเราเชียร์เก่งมาก จนคุณแม่เหมามาสิบกว่าใบจนต้องให้ทางสาขาส่งของไปที่บ้านแทนเราสองคนแบกกลับไม่ไหวจริงๆ

“สนุกจริงๆเลย นานๆจะได้ออกมาใช้เงินซักทีแถมได้มากับว่าที่ลูกสะใภ้คนสวย”

คุณแม่ควงแขนฉันเดินเล่นต่อท่านบอกว่านานแล้วที่ไม่ได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้ เพราะถ้าไม่มีเพื่อนท่านก็ไม่ค่อยอยากมา ชวนพี่พาขวัญพี่พาขวัญก็ไม่ค่อยว่าง

“เออ!!ซีรีนเป็นคนรับผิดชอบโปรเจ็คโรงแรมที่ภูเก็ตใช่ไหมลูกแบบนั้นหนูก็ต้องมีไปคุมงานที่ภูเก็ตด้วยใช่ไหม”

“ค่ะ ก็คงต้องลงไปดูหน้างานบ้าง”

“แต่เท่าที่แม่เคยเห็นป๊าหนูไปทีเป็นหลายเดือนเลยนะ ตาพายุขาดใจตายแน่ๆ”

“คงยังไม่ใช่เร็วๆนี้หรอกมั้งคะ”

พอคุณแม่พูดขึ้นมาก็ทำฉันนึกขึ้นมาได้ ว่าพึ่งคุยกับพี่ภัทรไปไม่กี่วันมานี้เองว่าลงไปครั้งแรกฉันต้องไปอยู่ที่นู่นถึงสามเดือนด้วยกันแต่ยังไม่ได้บอกพี่พายุเลย

“วันนี้ซีรีนอยากได้อะไรบอกแม่ได้เลยนะลูก เพราะเมื่อวันเกิดแม่ปีที่แล้วพี่พายุให้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินแม่เป็นของขวัญ”

“จริงหรอคะ งั้นซีรีนไม่เกรงใจแล้วนะ”

ฉันหันไปหัวเราะกับคุณแม่เราซื้อของที่ตั้งใจจะมาซื้อกันครบแล้วแต่ยังพอมีเวลาเลยเดินเล่นกันต่อ ระหว่างรอพี่พายุทำงานและมากินข้าวเที่ยงพร้อมกันที่ห้าง

“คิดว่าใคร?? นังเด็กนิสัยเสียนี่เอง”

“ผู้หญิงไม่มีมารยาทคนนี้คือใครหรอลูก”

ป้ามีนาอยู่ๆก็เดินมาดักหน้าแล้วชี้หน้าฉัน

“อดีตลูกค้าที่บริษัทพี่พายุค่ะ”

“คนที่อยู่ๆก็เสียมารยาทมานั่งเกาะแขนพายุวันนั้นใช่ไหมลูก ตอนที่แม่พาซีรีนมาเลี้ยงข้าว”

“ค่ะ”

“เพราะแกไงที่อยู่ๆก็เข้ามาแทรกระหว่างฉันกับพายุ ทำให้พายุไม่ทำธุรกิจกับฉันต่อเพราะแก”

ป้ามีนาอยู่ๆก็โวยวายขึ้นมาและทำท่าจะพุ่งมาหาฉันแต่เพื่อนที่มากับเขาดึงตัวไว้ก่อนคุณแม่ก็ดึงฉันไปอยู่ข้างหลัง

“หยุดนะ ต่อให้เธอจะเป็นลูกค้าของบริษัทฉันก็ไม่ใช่ว่าเธอจะมาทำอะไรลูกสะใภ้ของได้ ผู้หญิงอะไรน่าไม่อาย”

“กรี๊ดดด!! ลูกสะใภ้หรอนังแก่ เมียของพายุต้องเป็นฉันเป็นฉันเท่านั้น”

ป้ามีนากรี๊ดแล้วโวยวายขึ้นมาอีก ตอนนี้เป้าหมายของป้ามีนาไม่ใช่ฉันแล้วแต่เปลี่ยนไปเป็นคุณแม่แทน ฉันกลัวว่าเพื่อนยัยป้ามีนาจะจับเพื่อนเขาเอาไว้ไม่อยู่เลยกันคุณแม่ไว้

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณแม่”

“พี่พายุ/พายุคะ”

“กลางปีหน้าพายุกับซีรีนจะแต่งงานกัน ถ้าว่างก็เชิญนะจ๊ะ และตำแหน่งลูกสะใภ้คนโตของฉันเป็นของหนูซีรีนคนเดียวเท่านั้น”

คุณแม่โมโหมาก ตั้งแต่ฉันเกิดมาพึ่งเห็นคุณแม่เป็นแบบนี้ครั้งแรก ฉันกับพี่พายุเลยต้องรีบพาออกมาจากตรงนั้น สรุปที่นัดจะทานข้าวเที่ยงด้วยกันสามคนคุณแม่ก็ขอยกเลิกและกลับบ้านทันที

“คุณแม่โกรธมากเลยนะคะ”

“เพราะคุณแม่รักซีรีนมากไง”

ฉันเดินกลับเข้ามาในห้างกับพี่พายุหลังจากส่งคุณแม่ขึ้นรถกลับบ้านเสร็จ ที่พี่พายุบอกว่าเพราะคุณแม่รักฉันมากทำฉันจะร้องไห้ ถือเป็นโชคดีของฉันที่ได้แม่สามีดีๆ

(ตกเย็น)

ช่วงบ่ายฉันเข้าบริษัทพร้อมพี่พายุมาเคลียร์งานของตัวเองนิดหน่อยเสร็จแล้วก็ไปนั่งรอพี่พายุทำงานเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน วันนี้ต้องตามใจเขาหน่อยเพราะคืนนี้จะไม่ได้นอนด้วยกัน

“เมื่อเช้าก่อนออกมาซีรีนเตรียมชุดของวันพรุ่งนี้ไว้ให้พี่พายุแล้วนะ แขวนไว้ในห้องแต่งตัว”

“ครับ”พี่พายุหันหน้ามายิ้มให้แล้วไปตั้งใจขับรถต่อ

เมื่อก่อนก็ทำทุกอย่างด้วยตัวเองได้แต่พอตอนนี้อ้อนให้ฉันทำให้เหมือนเด็กๆเลย…

(PHAYU PART)

ผมเห็นซีรีนลุกขึ้นมาจัดของให้ผมแต่เช้าที่แท้คืนนี้ก็จะหนีกลับไปนอนบ้านนี่เอง แต่ก็ไม่รู้จะจัดไว้ทำไมบ้านเราอยู่ติดกันซีรีนมาหาผมตอนเช้าก็ทัน

“ซีรีนกลับบ้านเลยนะคะเจอกันพรุ่งนี้เช้า”

ซีรีนหันมาจูบที่แก้มผมเมื่อรถจอดสนิทที่โรงรถ ผมนั่งมองซีรีนเดินไปที่ประตูรั้วที่บ้านเราทำให้เปิดหากันได้โดยที่ไม่ต้องเปิดประตูใหญ่หน้าบ้าน

“จิ๊!! ทำไมมันคิดถึงแล้วว่ะ”

ปกติเราต้องเดินเข้าบ้านพร้อมกันขึ้นห้องพร้อมกัน ทุกๆการกระทำของซีรีนจะอยู่ในสายตาผมตลอด แต่แค่ซีรีน เดินผ่านรั้วไปแปปเดียวผมก็หงอยแล้ว

“พายุ!! ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูกที่บริษัทมีปัญหาหรอ ให้แม่ตามคุณพ่อให้ไหม”

“ไม่เป็นไรครับ ปัญหาที่บริษัทผมจัดการได้”

เมื่อก่อนถ้าบริษัทมีปัญหาผมก็มักจะมาปรึกษาคุณพ่อคนที่ผ่านมาก่อน แต่เดี๋ยวนี้แทบไม่ต้องแล้วเพราะเราสี่คนช่วยกันจัดการทุกอย่างเองได้

“หงอยขนาดนี้เพราะหนูซีรีนไม่ได้กลับด้วยใช่ไหม”

“ไม่สนแล้ว”

ผมไม่ได้พูดกับคุณแม่แต่พูดกับตัวเอง ตอนแรกผมตั้งใจจะให้เวลาซีรีนอยู่กับครอบครัวบ้างแต่อยู่ๆก็คิดได้ว่าอีกไม่นานผมก็จะเข้าไปเป็นหนึ่งในครอบครัวนั้นอยู่แล้วเลยรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามซีรีนมาที่บ้าน

“มาทำไมเฮีย!!!”

เสียงไอ้ซีนทักทายทันทีที่เท้าผมเหยียบเข้ามาในบ้าน

“ซีรีนอยู่ไหนมีเรื่องจะคุยด้วย”

“เอาน้องสาวเขาไปอยู่ด้วยตั้งนานแล้วยังมีอะไรต้องคุยกันอีกหรอ จะเยอะไปแล้วนะเฮีย”

ไอ้ซีนมันเดิยมาขวางหน้าผมไว้ ผมรู้ว่ามันพูดไปงั้นแหละแค่ให้รู้ว่าบ้านนี้มันใหญ่ที่สุดเพราะเป็นพี่คนโต

“ซีเนียร์ทำไมไปพูดกับพี่พายุแบบนั้นเดี๋ยวเถอะ!! ซีรีนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องลูก พายุขึ้นไปสิ”

“ครับ!!”

ผมหันไปยิ้มให้ไอ้ซีน เพราะมีคนที่ใหญ่กว่ามันแล้วผมรีบตามซีรีนขึ้นมาบนห้องเซอร์ไพรส์ซ่ะหน่อยว่าคืนนี้ผมจะตามมานอนที่นี่ด้วย

ก๊อกๆ (ผลัก เปิดประตู)

ผมยืนเคาะอยู่ตั้งนานแต่ไม่มีคนมาเปิดเลยลองเปิดเข้ามาดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค

ซู่!!!! เสียงน้ำดังมาจากห้องน้ำแสดงว่าซีรีนกำลังอาบน้ำอยู่ ผมเลยมานั่งรอที่ปลายเตียง

“วะ ว๊ายยย พี่พายุมาอยู่ในนี้ได้ไง”

ซีรีนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียว ห้องก็ไม่ล็อคแถมผ้าขนหนูก็เล็กเหลือเกิน

“ทำไมไม่ล็อคประตู ถึงจะเป็นบ้านตัวเองก็ทำแบบนี้ไม่ได้นะรู้ไหม”ผมดึงซีรีนมานั่งตักอยากบอกว่าตอนนี้ตัวซีรีนโคตรหอม

“มาทำไมคะซีรีนบอกแล้วไงว่าวันนี้ซีรีนขอนอนที่บ้าน”

“พี่ก็ไม่ได้ห้าม แต่แค่จะขอมานอนด้วย”

“ห๊ะ..!! เอาจริงหรอคะ”

“ไม่ได้หรอ แต่พี่นอนคนเดียวไม่ได้จริงๆนะ ขนาดขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบไม่มีซีรีนอยู่ในห้องพี่ยังเกือบจะทนไม่ได้เลย ต้องรีบเปลี่ยนรีบมาหาซีรีน”

“เกินไปหน่อยไหมคะ”

“นะครับ พี่ขอนอนด้วยคนนะ”

พาขวัญเคยบอกว่าผมติดซีรีนมากเกินไป แต่ตอนนั้นผมก็ว่ามันไม่ได้ขนาดนั้นแต่ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วว่าผมติดซีรีนมากจริงๆ

จุ๊ป..!! กลิ่นหอมจากตัวซีรีนทำผมอดใจไม่ไหวโน้มคอซีรีนลงมาดูดเพื่อระบายอารมณ์

“อ๊ะ…พี่พายุจะทำอะไร”

ซีรีนจะขยับตัวหนีแต่ผมกอดไว้แน่นขึ้นอีก

“จูบหน่อย”

“พี่พายุนี่มันบ้านซีรีนนะ พี่จะทำอะไร”

“ก็เอากันไงเหมือนตอนที่เราอยู่ที่ห้องพี่”

“ไม่ได้!! อื้อ”

ผมไม่รู้ซีรีนจะกลัวอะไรเพราะเรื่องของเราทุกคนก็รู้กันหมดแล้ว อีกอย่างฤกษ์แต่งงานของเราก็กำหนดไว้แล้ว

แต่อารมณ์ผมตอนนี้ให้ใครมาห้ามก็ห้ามไม่อยู่แล้ว ผมกดซีรีนลงเตียงแล้วกดจูบที่ปากเล็กๆ

“อื้อ อื้มมม”

“เอากันนะครับ”

ผมถอนปากออกแล้วกระซิบที่ข้างหูๆซีรีน

“มะ ไม่ได้ค่ะ ใกล้ถึงเวลาทานข้าวเย็นแล้วถ้าเราสองคนไม่ลงไป พรุ่งนี้ซีรีนคงไม่มีหน้าไปเจอใครแน่ๆ”

“หึ่ม!!นะครับ เดี๋ยวพี่รีบทำรีบเสร็จรับรองทันแน่นอน”

ผมกระชากผ้าขนหนูให้พ้นตัวซีรีน เผยให้เห็นหน้าอกไซส์ตู้มทั้งสองข้าง

จ๊วบ แผล่บ ๆๆๆ

“อื้อ อ๊ะ พะ พี่พายุ อ๊ายย”

“หึ่ม …”

จากที่ตอนแรกซีรีนบอกว่าไม่เอาๆตอนนี้กลับแอ่นหน้าอกขึ้นมาให้ผมดูด

“พร้อมแล้วใช่ไหมครับ”

ผมถอยออกมาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองสายตาซีรีนกำลังเร่งให้ผมรีบกลับลงไป

ก๊อกๆ

“ซีรีนพายุลูก มาม๊าตั้งโต๊ะอาหารเสร็จแล้วลงไปกินข้าวพร้อมกันนะลูก”

“พะ พี่พายุ”

จะด่าก็ไม่ได้แต่จะเอาต่อซีรีนก็ไม่ยอม…

.

.

.

.

NEXT EPISODE