บทที่ 10

บทที่ 10

        สองทุ่มแล้ว...คลินิกยังคงปิดช้ากว่าเวลาเหมือนทุกวัน เพราะคนไข้มายื่นบัตรรอตรวจเยอะเช่นเคย แต่หมอหนุ่มวัยสามสิบสองก็ยังคงตรวจคนไข้จนถึงคนสุดท้ายอย่างละเอียด โดยไม่คิดจะเร่งรีบหรือตรวจพอแล้วๆ แต่อย่างใด คลินิกแห่งนี้เปิดได้ปีกว่าแล้ว ช่วงแรกๆ คนไข้ยังไม่เยอะเท่าไหร่ กระทั่งมีคนพูดปากต่อปาก ว่าคลินิกแห่งนี้ตรวจรักษาดีและค่ารักษาก็ไม่ได้แพงมากจนคนระดับทำมาหากินเข้ามาใช้บริการไม่ได้ ทำให้มีคนไข้มาใช้บริการเยอะขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งในที่สุดปราณต์ก็ต้องจ้างผู้ช่วยเพิ่ม จากที่ครั้งแรกเขาจ้างแค่พนักงานตรวจความดันและกรอกประวัติคนไข้เพียงคนเดียว ตอนนี้ต้องจ้างเพิ่มอีกหนึ่งคน และยังต้องจ้างผู้มีใบอนุญาตทางเภสัชกรรมมาช่วยจ่ายยาเพิ่มด้วย

        ปราณต์ลุกจากโต๊ะหลังจากคนไข้คนสุดท้ายออกจากห้องตรวจ จากนั้นก็ตรงไปยังรถของตัวเอง โดยปล่อยหน้าที่ปิด คลินิกให้เป็นของพนักงาน

        รถแลนด์โรเวอร์สีขาวรุ่นที่มีเพียงหลักร้อยคันในประเทศไทย แล่นออกจากริมฟุตบาทด้านข้างคลินิก มุ่งหน้าไปตามถนนที่เป็นคนละเส้นกับทางกลับบ้าน ไฟซึ่งส่องสว่างอยู่บนเสาไฟฟ้าเริ่มทยอยลดน้อยลงเรื่อยๆ กระทั่งในที่สุดก็มีเพียงแสงสว่างจากหน้ารถเท่านั้นที่สาดแสงนำทาง ถนนเส้นนี้เป็นเส้นทางที่ปราณต์ไม่ได้ขับมาบ่อยนัก แต่เขาก็จำได้แม่นว่ามันเป็นถนนที่จะพาไปยัง ‘ไร่เดชาธร’ ซึ่งเป็นไร่ที่มีอาณาจักรกว้างขวาง และเจ้าของไร่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลทางด้านเศรษฐกิจเป็นอันดับต้นๆ ของเชียงใหม่ ไม่แพ้ครอบครัวของเขา

        ศาสตราทำหน้าเซอร์ไพรส์เป็นอย่างมากเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนปราณต์เองก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดไปไวๆ ซึ่งเห็นแค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนั้น คือภรรยาของศาสตราที่เพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่นาน

“ลมอะไรหอบมาถึงนี่วะปราณต์ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”

ศาสตราเอ่ยถามเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก โดยที่น้ำเสียงยังคงเจือความหงุดหงิด นั่นเป็นเพราะเพิ่งจะทะเลาะกับภรรยาสาวมาหมาดๆ ทว่าปราณต์ก็ไม่คิดจะสนใจ ในเมื่อเขาอุตส่าห์ถ่อสังขารมาถึงนี่แล้ว เรื่องของศาสตราไว้ค่อยให้ไปเคลียร์กับเมียทีหลัง ถึงยังไงทั้งสองคนก็อยู่บ้านเดียวกัน คงจะโกรธกันได้ไม่นาน ไม่เหมือนเขากับ...

“มาหาเหล้ากิน” ปราณต์ตอบเอื่อยๆ แต่คนฟังกลับอุทานซะใหญ่โตเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

“อะไรนะ! นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม คุณหมอปราณต์ผู้รักสุขภาพ หล่อเหลา และใจดีกับคนไข้ราวกับเทพบุตร กำลังบอกฉันว่ามาหาเหล้ากิน” ศาสตราทำเสียงและสีหน้ากวนอารมณ์สุดๆ ก่อนจะกระแทกก้นลงบนโซฟาราคาแพงที่ก่อนหน้านี้ปราณต์นั่งลงก่อนแล้ว โดยที่เขาไม่ต้องเชิญให้มากพิธี เขารู้จักนิสัยปราณต์ดี ปราณต์ไม่เคยชอบของพวกนี้ แต่ให้ดื่มก็ดื่มเป็นเพื่อนได้เป็นครั้งคราว ซึ่งก็แทบจะนับครั้งได้ ครั้งสุดท้ายที่ปราณต์มาที่นี่และบอกว่าอยากดื่มเหล้า ก็น่าจะเมื่อราวๆ หนึ่งปีกว่าแล้ว ซึ่งครั้งนั้นปราณต์ดื่มหนักคล้ายกับมีเรื่องในใจ แต่ก็ไม่ยอมปริปากว่าเรื่องอะไร จากนั้นก็ขับรถกลับไปในสภาพเมาแอ๋ โชคดีที่กลับถึงบ้านและไม่เจอด่านตรวจ ไม่อย่างนั้นคงเป็นข่าวใหญ่โตทั่วเชียงใหม่แน่

“อย่ากวนโมโหได้มั้ยวะ ไปหาเหล้ามากินไป” ปราณต์ทำเสียงหงุดหงิดใส่ ทำให้ศาสตราต้องลุกขึ้นไปที่บาร์เครื่องดื่ม พลางคิดว่าดื่มให้เมาๆ ไปซะก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็กำลังกลุ้มเพราะเพิ่งทะเลาะกับเมียมาหยกๆ จนนึกอยากจะดื่มให้มันหายเซ็ง

เจ้าของบ้านกลับมาพร้อมกับขวดวิสกี้ในมือ ถังน้ำแข็ง และแก้วเปล่าอีกสองใบ จากนั้นก็จัดการคีบน้ำแข็งใส่แก้วเปล่าและเทน้ำสีอำพันลงไปแบบเพียวๆ ก่อนจะส่งให้ปราณต์ ทว่าคุณหมอหนุ่มเหมือนจะไม่พอใจในปริมาณของมัน เพราะเขาเอื้อมมือมาจับขวดวิสกี้ เทลงไปเพิ่มอีกเกือบเท่าตัว ก่อนจะยกขึ้นแตะริมฝีปาก แล้วเทลงคอแบบพรวดๆ ราวกับกำลังดื่มน้ำเปล่าก็ไม่ปาน

“เป็นอะไรปราณต์ ดื่มยังกะหิวโซมาเป็นชาติ” ศาสตราเอ่ยถามตรงๆ เมื่อแอลกอฮอล์แก้วนั้นซึมลึกเข้าไปในร่างกายของปราณต์ และค่อยๆ คืบคลานเข้าไปสั่นคลอนสติสัมปชัญญะของเขา จนตาที่เคยแข็งกระด้างเย็นชาเริ่มฉ่ำเยิ้มคล้ายคนง่วงนอน

“เปล่า” คนเริ่มเมายังคงปากแข็ง

“คราวที่แล้วแกก็ไม่ยอมบอกฉัน ถ้าคราวนี้จะมาทำอมพะนำอีกก็เชิญแกดื่มไปคนเดียวเถอะ ฉันจะได้ไปนอน” ศาสตราไม่ใช่แค่ขู่ ยังทำท่าจะลุกหนีจริงๆ อย่างคนหงุดหงิด ปราณต์จึงหัวเราะออกมาหยันๆ

“รีบไปนอนกับเมียว่างั้น แน่ใจเหรอว่าเขาจะให้นอนด้วย”

“ไอ้หมอปากเสีย!”

“หรือฉันพูดผิด หน้าตาบูดบึ้งแบบนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ายังไม่ได้แอ้มเมียสักครั้ง”

แม้ออกจะหงุดหงิดที่ปราณต์พูดเฉียดความจริง แต่นั่นก็สามารถทำให้ศาสตราชะงักและยอมนั่งลงบนโซฟาได้อีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ อย่างหนักอกไม่แพ้กัน

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็น ตกลงจะบอกไม่บอก” คราวนี้ศาสตราถามอย่างจริงจัง ตาจ้องเขม็งไปยังหน้าหล่อๆ ที่สะอาดสะอ้าน หากเครื่องหน้าทุกชิ้นบ่งบอกว่าปราณต์เป็นผู้ชายเต็มตัว