Chapter 20 ผู้หญิงคนนี้เมียกู

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงสมาร์ตของหมอเจ้าของไร่เผือกนามยอดนักรบเดินเข้ามา

ใบหน้าหล่อสะดุดตาสไตล์หนุ่มลูกครึ่งไทยจีนระบายไปด้วยรอยยิ้มและส่งเสียงทักทายนำมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงเตียงคนไข้

“สวัสดียามเช้าครับ อ้าว! พี่หมอเปลวมาเยี่ยมคนไข้แต่เช้าเชียวนะครับ แล้วนี่พยาบาลไปไหนเสียล่ะครับทำไมปล่อยให้หมออยู่กับคนไข้ลำพังแบบนี้”

“แล้วนายเข้ามาทำอะไรในห้องคนไข้ของฉัน”

“อ๋อ...ผมมาเยี่ยมอาการคนไข้ห้องข้างๆเสร็จแล้วก็เลยแวะมาทักทายครับ เมื่อวานเข้ามาเห็นคุณพราวชมพูอยู่คนเดียวก็นึกห่วงเลยเข้ามาดูหน่อยว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือไหม”

เปลวตะวันหูผึ่งเขาหันขวับมาจ้องพราวชมพูเขม็ง เห็นเธอเลิกคิ้วมองตอบมาทำไขสือไม่เข้าใจสายตาเขาที่ใช้แทนคำถามก็ขัดใจ

“ไม่เห็นพราวบอกว่าหมอยอดเข้ามาในห้องนี่”

“ก็คุณไม่ได้ถามฉันนี่คะทำไมฉันต้องรายงานด้วยล่ะ”

พราวชมพูย้อน

ยอดนักรบฟังแล้วก็แอบขำ เห็นอาการของเปลวตะวันแล้วก็พอจะเดาออกว่าหึงเขาเข้าให้แล้ว ส่วนพราวชมพูดูจะไม่ได้รับรู้อะไรสักนิด เห็นแบบนี้เขาก็รุกต่อทันที

“วันนี้หน้าตาดูสดใสกว่าเมื่อวานอีกนะครับ ท่าทางคงได้คนดูแลดี”

พราวชมพูยิ้มรับแต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอไม่ได้สนิทชิดเชื้อหรือรู้จักหมอคนนี้มากไปกว่าเขาทำงานที่นี่ เธอจึงเลือกถนอมคำเสียมากกว่า ส่วนเปลวตะวันเห็นเธอยิ้มน้อยๆก็ขัดหูขัดตา ยิ่งเห็นแววตาวิบวับของยอดนักรบแล้วก็รู้สึกเขม่นขึ้นมาครามครัน

“อะแฮ่ม! ฉันว่านายควรไปต่อได้แล้วนะหมอยอดนี่ก็ใกล้เวลาออกตรวจเต็มทีแล้ว”

“ผมไม่รีบครับพี่ วันนี้ผมลาพักร้อนแล้วก็ไม่ได้ไปไหน”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คนไข้ฉันต้องการพักผ่อนคงไม่เหมาะถ้านายซึ่งไม่ได้รู้จักคุ้นเคยอะไรจะมาอยู่รบกวนเธอ”

“ว้าว! ไล่กันตรงๆกันท่ากันเห็นๆ แบบนี้ข่าวลือคงไม่ใช่แค่ข่าวลือแน่ๆใช่ไหมครับ”

เปลวตะวันเริ่มหน้าตึง ขณะที่ยอดนักรบยิ้มกว้างยียวน พราวชมพูยกมือคลึงขมับ เธอพอจะดูออกว่าสองคนนี้มีความกินเกาเหลากันอยู่ แต่นั่นไม่เกี่ยวกับเธอ อย่าลากเธอไปเอี่ยวเธอไม่ปลื้ม

“ขอโทษนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญคุณหมอทั้งสองออกไปคุยกันต่อข้างนอกได้ไหมคะ ฉันเพลียอยากพักผ่อนค่ะ”

เปลวตะวันชะงักเมื่อถูกไล่ตรงๆ เธอไล่ยอดนักรบคนเดียวเขาจะดีใจมากกว่าแต่นี่ไล่เขาด้วยมันน่าน้อยใจนัก

“ถ้าอย่างนั้นพราวก็พักเถอะ อีกเดี๋ยวนิศาชลก็คงมาถึง” เปลวตะวันบอกแล้วหันไปทางยอดนักรบ

“นายก็ออกไปพร้อมกันนี่แหละ คงไม่ต้องให้คนไข้ออกปากไล่เป็นครั้งที่สองหรอกนะ” เขาว่าแล้วลากเอาตัวยอดนักรบออกไปด้วย

พอคล้อยหลังหมอทั้งสองพราวชมพูก็ผ่อนลมหายใจยาว ถ้าหากเธอตกลงปลงใจยอมให้เปลวตะวันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตในฐานะพ่อของลูก เธอมั่นใจว่าชีวิตน่าจะหาความสงบสุขไม่ได้ แต่เรื่องที่เขาพูดมามันก็มีส่วนถูก ลูกเกิดมาจะมีปมด้อยไหมเธอเริ่มไม่ค่อยมั่นใจ

อีกด้านพอออกมานอกห้องแล้วเปลวตะวันก็เปิดฉากวางอำนาจใส่ยอดนักรบทันที

“ฉันขอเตือนนะยอดนักรบ อย่ามาวอแวกับคนของฉัน”

“คนของพี่!”

ยอดนักรบทวนเสียงสูงพร้อมยิ้มยั่ว รอยยิ้มนั้นทำเอาอารมณ์ขุ่นมัวของเปลวตะวันยิ่งพุ่งพล่าน

“พี่กำลังหมายถึงคุณพราวชมพูเหรอครับ ไหนว่าเธอเป็นแค่คนไข้คนหนึ่งทำไมตอนนี้มาใช้คำว่าคนของพี่ล่ะครับ”

“อย่ากวนให้มาก นายน่าจะรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นกับคนของฉันโดยเฉพาะกับพราวชมพู”

“แล้วถ้าเธออยากให้ผมวุ่นล่ะพี่จะห้ามได้เหรอ”

“ผู้หญิงคนนั้นเมียกู อย่ายุ่งเข้าใจนะไอ้น้อง”

เปลวตะวันขู่เสียงดุหยาบกระด้างพร้อมจ้องด้วยแววตาดุกร้าวก่อนเดินเข้าไปตบบ่ายอดนักรบหนักๆแล้วกระซิบเชิงกำราบอีกครั้ง

“แต่ถ้าอยากยุ่งก็ลองดู นายน่าจะรู้ว่าถ้าฉันหมดความอดทนขึ้นมานายจะเจอกับอะไร”

ยอดนักรบสะบัดไหล่แล้วปัดมือใหญ่ของหมอรุ่นพี่ออก ความมีเบื้องหลังเบื้องลึกหนาบางกันอยู่ทำให้เขายิ้มเยาะพร้อมสบตาแล้วตอบกลับอย่างไม่หวั่น

“พี่ขู่ผมไปก็เท่านั้นแหละครับ ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก”

เปลวตะวันขบกรามกรอดเมื่อยอดนักรบย้อนกลับแล้วหัวเราะใส่หน้าอย่างคนมั่นอกมั่นใจ เห็นแล้วคิ้วเข้มของเปลวตะวันก็ขมวดเครียด

ภาพยนตร์เรื่องเก่ากำลังจะฉายซ้ำฉายซ้อนอีกอย่างนั้นเหรอ?

ไม่! เขายอมไม่ได้ ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยแน่นอน

พราวชมพูถอนหายใจหนักๆเมื่อเห็นเปลวตะวันย้อนกลับมาในช่วงสาย เธอเพิ่งรู้สึกผ่อนคลายก็ตอนที่นิศาชลมาถึงและชวนเธอกินนั่นกินนี่พร้อมกับเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง ยังยิ้มหัวเราะได้ไม่ทันไร คนสูบพลังเธอก็เข้ามาก่อกวนให้ได้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงอีกรอบ

“นิออกไปข้างนอกก่อนนะหมอมีเรื่องต้องคุยกับพราว”

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นนิขอไปซื้อกาแฟนะคะ หมอเสร็จธุระแล้วก็ไลน์บอกนิก็แล้วกันค่ะนิจะได้รีบขึ้นมา”

เปลวตะวันพยักหน้ารับรู้ ส่วนพราวชมพูยิ้มแห้งๆส่งให้นิศาชล พอพยาบาลสาวปลีกตัวออกไปแล้ว คนอ่อนแรงก็เปิดฉากถามก่อนทันที

“มีตรวจคนไข้ไม่ใช่เหรอคะ ขึ้นมาแบบนี้คนไข้ไม่รอแย่เหรอคะ”

“หมอมีตั้งมาก ขาดไปคนหนึ่งคงไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างที่นี่ก็โรงพยาบาลของตระกูลฉันเอง ฉันจะไม่ออกตรวจเลยก็ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว”

“ความรับผิดชอบติดลบ แบบนี้เหรอคนที่ยืดอกจะมาเป็นพ่อของลูกฉัน”

“มันคนละเรื่องกันไหมพราวชมพู”

“มันก็เรื่องเดียวกันนั่นแหละค่ะ ขาดความรับผิดชอบเรื่องหนึ่งก็ลามไปถึงเรื่องอื่นๆได้ง่ายเพราะคนมันมักง่ายขาดความรับผิดชอบ”

เจอแบบนี้บอกได้คำเดียวว่าจุก ไม่เคยมีใครด่าว่าเขาแบบนี้ นั่นเพราะเขาแยกแยะเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานได้ดีตลอดมา เพิ่งจะมาเสียศูนย์ก็วันนี้แหละ ความร้อนใจกลัวจะเสียใครบางคนให้อริร้ายไปทำให้เขายอมกลายเป็นคนไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่

“ไม่ต้องด่ามากหรอก ด่าแต่ละทีฉันสำนึกไม่ทัน”

“คุณไม่เคยสำนึกมากกว่าไหมคะ”

“พอได้แล้วพราวชมพู ฉันไม่ได้มาให้เธอด่า ฉันมาเพื่อจะบอกว่าฉันตัดสินใจดีแล้วเรื่องลูกของเธอกับฉันและเรื่องของเรา”

พราวชมพูถอนหายใจแรงเลยทีเดียวเมื่อได้ฟังคำนี้ เธอรู้ว่าบอกปัดไปอย่างไร คนดื้ออย่างเขาก็คงไม่ยอมถอยร่นง่ายๆ

“คุณหมอเปลวตะวันคะ ชีวิตคู่มันไม่ใช่การเล่นขายข้าวขายแกง เล่นบทบาทสมมุติพ่อแม่ลูกเหมือนเด็กๆที่วันนี้คุณนึกอยากจะเล่นก็เล่น   นึกอยากจะเลิกก็เลิกนะคะ มันคือความจริงจังคือทั้งหมดของชีวิตนะ คุณจะพูดอะไรจะตัดสินใจอะไรก็คิดให้มากๆไหมคะ”

“คนอย่างฉันไม่เคยล้มเลิกในเรื่องที่ตัดสินใจแล้ว เหมือนเธอที่เคยบอกฉันว่าไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจ”

พราวชมพูนิ่งงันที่เขาจดจำทุกคำพูดของเธอในค่ำคืนนั้นได้ คิดถึงแล้วหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อไรนะเธอถึงจะปัดความรู้สึกฝังลึกในหัวใจนี้ออกไปได้ เพราะมันร้อนลุ่มทรมานสิ้นดีเวลาความรู้สึกเหล่านี้ผุดวาบขึ้นมา