Chapter 39 รักเสมอเคียงคู่ใจ

พราวชมพูรับรู้เรื่องราวด้วยอาการสงบนิ่งผิดจากเปลวตะวันที่แสดงอาการเคืองแค้นชัดเจน พราวชมพูเห็นแล้วก็ปลอบประโลมผ่อนปรนความเครียดขึงของเขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆพร้อมลูบท่อนแขนแกร่งอย่างเอาอกเอาใจ

“เรื่องมันผ่านไปแล้วพี่หมออย่าใส่ใจเลยนะคะ ตอนนี้พราวกับลูกก็ปลอดภัยแล้ว อะไรที่ให้อภัยได้ ก็ให้อภัยเถอะค่ะ โกรธแค้นไปก็เท่ากับเราร้อนอยู่ในใจเรา หาความสุขสงบไม่ได้หรอกนะคะ”

“พี่รู้ว่าโกรธเขาเท่ากับจุดไฟเผาตัวเอง แต่พี่ก็ยังตัดใจอภัยให้ง่ายๆไม่ได้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกลทำผิด แต่มันครั้งแล้วครั้งเล่าและเกลก็ไม่เคยสำนึก”

“พราวเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมค่ะ ใครทำอย่างไรย่อมได้อย่างนั้น พราวคนหนึ่งแหละที่จะไม่เอาขาตัวเองไปเกี่ยวไว้กับวิบากกรรมของใคร”

“เพิ่งรู้ว่าเมียพี่จิตใจเป็นแม่พระเหลือเกิน พราวคนที่ฟาดใครไม่ยั้งหายไปไหนกันนะ”

“ก็ยังอยู่ตรงนี้ยังเป็นคนเดิมนี่แหละค่ะแค่พราวรู้จักปล่อยวางและให้อภัยเป็น”

เปลวตะวันฟังแล้วก็นิ่งไปสักพัก พราวชมพูพูดถูกหากปล่อยวางและให้อภัยได้ใจเราก็สงบสุข

“จบเรื่องร้ายๆเสียทีออกจากโรงพยาบาลครั้งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะนะแล้วก็ถือโอกาสทำบุญเลี้ยงพระเสร็จแล้วตอนเย็นก็กินเลี้ยงง่ายๆในหมู่เพื่อนสนิทญาติพี่น้อง ถ้าพี่จะจัดงานแต่งงานของเราเรียบง่ายแค่นี้พราวคิดว่ายังไงครับ”

“แบบไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละค่ะ คำว่าครอบครัวจะสมบูรณ์ไหมก็เป็นเรื่องของเราที่ต้องประคับประคองกันไป จะงานเล็กๆหรืองานใหญ่ๆไม่ได้ การันตีว่าจะมั่นคงถาวร แค่ให้ทุกอย่างเป็นไปตามประเพณีก็น่าจะเพียงพอแล้วถือว่าให้เกียรติบรรพบุรุษต้นตระกูลของเราสองคนค่ะ”

“ขอบคุณนะพราว ขอบคุณที่ยอมรับพี่ไว้ในชีวิต”

จู่ๆเปลวตะวันก็รวบมือเธอไปกอบกุมแล้วจูบหนักๆอย่างแสนรัก  จูบแล้วก็ดึงมือน้อยไปวางทาบบนศีรษะได้รูปของตัวเอง

“อารมณ์ไหนคะเนี่ย”

“อารมณ์รักและหวงแหนน่ะสิ ตั้งแต่เจอพราวชีวิตพี่ก็เหมือนจะมีความหมายขึ้นมามาก ไม่ได้แห้งแล้งเดียวดายเหมือนที่ผ่านมา”

“ผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังแบบนั้นไม่เดียวดายแล้วมั้งคะ เขาเรียกคนไม่รู้จักพอ”

“พอแล้วครับ พอแล้ว ชีวิตของพี่ไม่ต้องการใครอีกแล้ว ต้องการแค่พราวกับลูกเท่านั้นจริงๆ”

“ค่อยๆดูกันไปเถอะค่ะ พราวชอบดูการกระทำและอยู่กับปัจจุบันมากกว่าฟังคำพูดหวานๆกับคำสัญญาสาบานที่ไม่แน่นอน พี่หมออย่าลืมนะคะชีวิตคนเราเปลี่ยนแปลงได้เสมอเราไม่รู้อนาคตดังนั้นอย่าไปพูดถึงมันเลยค่ะ”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นพราวก็พักผ่อนเถอะ พักเยอะๆจะได้แข็งแรงไวๆ เราจะได้กลับบ้านของเราเสียที” เปลวตะวันบอกพร้อมกับบรรจงจูบกลางหน้าผากกว้างด้วยความรักความเสน่หา

พราวชมพูหลับตาพริ้มน้อมรับความอิ่มอุ่นหัวใจนั้นเข้าไว้จนลึกสุด เธอยอมรับอย่างเต็มหัวใจว่าสัมผัสได้ถึงรักและหวงแหนจากเขาที่มีต่อเธอ มันช่างมากมายนัก มากมายจนเธอไม่คิดว่าจะได้พบเจอในชีวิตนี้

หลายวันแล้วที่พราวชมพูออกจากโรงพยาบาล พอเธอแข็งแรงดีเปลวตะวันก็ร้องขอพี่สาวให้ช่วยหาฤกษ์ดีในการจดทะเบียนสมรสและเลี้ยงฉลองเล็กๆแบบเป็นกันเอง คราแรกพี่สาวของเขาทักท้วงอยากจัดงานให้สมเกียรติ แต่พอเธอช่วยยืนยันอีกเสียงว่าเป็นความต้องการของเขาและเธอ หมอปาลิดาก็ยอมอ่อนลงให้แต่โดยดี

“ผมกับพราวคุยกันแล้วว่ารอให้ลูกโตรู้ความก่อนถึงจะจัดงานแต่ง เราอยากให้งานแต่งของเรามีลูกรวมอยู่ด้วยครับ อยากให้มันเป็นภาพความสุขของครอบครัวแสนอบอุ่นของเราครับพี่”

“เปลวกับพราวยืนกรานขนาดนี้พี่จะพูดอะไรได้ล่ะ เอาเถอะเสาร์นี้พี่หยุดจะไปหาพระอาจารย์ให้ท่านดูฤกษ์ให้ เปลวกับพราวก็ไปเสียด้วยกันแหละมีอะไรไม่เข้าใจตรงไหนจะได้ถามไถ่ท่าน”

“พราวขอบคุณพี่ป่านมากนะคะ ส่วนเรื่องงานเลี้ยง...”

“เรื่องนั้นก็ไม่ต้องกังวลไปเลย เราน่ะดูแลสุขภาพกับลูกในท้องให้ดีเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”

“เห็นไหมพราวพี่บอกแล้วว่ามีพี่ป่านทั้งคนสบายไปแปดอย่าง”

“พี่หมอก็ชอบรบกวนพี่ป่านตลอด โตแล้วนะคะอะไรจัดการเองได้ก็ควรทำ ไม่ใช่มาแอบใช้พี่ให้ทำแทนแบบนี้”

“อีกหน่อยเปลวมันจะใช้พราวแทนพี่นั่นแหละ กำราบดีๆล่ะ ขนาดว่าพี่ดุแล้วดุอีกยังลื่นเป็นปลาไหลหลอกใช้พี่ไปวันๆ”

“กล้าหลอกใช้พราวก็ลองดูสิคะ พราวไม่เอาคืนให้มันรู้ไป”

พราวชมพูขู่เบาๆและเปลวตะวันก็ทำท่ากลัวเมียเสียด้วย

ภาพนั้นเรียกเสียงหัวเราะถูกอกถูกใจจากพี่สาวอย่างหมอปาลิดาได้ดีนัก

เธอรอคอยวันนี้มานานแล้ว วันที่น้องชายคนเดียวของเธอจะมีใครสักคนเข้ามาในชีวิตและดูแลเขาแทนเธอได้

ตอนแรกคิดว่าฝากฝังไว้กับเกวลินเพื่อนรักเพื่อนสนิทได้ ท้ายสุดก็กลายเป็นว่าฝ่ายนั้นร้ายกาจจนยากเยียวยา แต่โชคดีที่ทุกอย่างเปิดเผยรวดเร็วและรายนั้นก็รับผลของการกระทำของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อนนะ เสาร์นี้เจอกัน”

“พราวเดินไปส่งที่รถนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก พี่ไปเองได้ เปลวพาพราวขึ้นไปพักเถอะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่กี่วัน รอให้แข็งแรงดีก่อนจะเดินเหินไปไหนพี่ไม่ว่า เราเจอแต่เรื่องหนักๆร่างกายเครียดจิตใจเครียดมันกระทบต่อลูกทั้งนั้น”

“ขอบคุณพี่ป่านที่เป็นห่วงค่ะ”

“ดูแลพราวให้ดีนะเปลว ให้สมกับที่พราวยอมรับเราเป็นพ่อของลูกในท้อง ไม่อย่างนั้นพี่คิดไม่ออกเลยว่าหลานพี่จะออกมามีชีวิตยังไง”

ปาลิดาบอกแล้วคนทั้งสองก็หัวเราะแห้งๆ พอคล้อยหลังพี่สาว เปลวตะวันก็ช้อนร่างอ้อนแอ้นขึ้นอุ้มพาเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนบนชั้นสองของบ้านทันที

“ปวดเมื่อยตรงไหนไหมครับให้พี่นวดให้ไหม” เขาถามหลังจากวางร่างเธอลงบนเตียง พราวชมพูเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“คนท้องนวดได้ด้วยเหรอคะ”

“ได้สิ มันมีท่านวดเฉพาะสำหรับคนท้อง แต่ไม่ใช่การนวดแผนไทยอะไรแบบนั้นนะครับ พี่นวดเบาๆแค่ช่วยให้พราวผ่อนคลายจะได้ไม่ทรมานเพราะปวดเมื่อยร่างกาย”

“ก็ดีค่ะ พราวเมื่อยตัวอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาเหมือนร่างกายพราวจะไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร”

“โอเคครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้พราวจะได้หลับสบายอาการปวดเมื่อยจะได้เบาลง”

เขาว่าแล้วก็เริ่มปฏิบัติการ แต่พราวชมพูรีบท้วงพร้อมกับคว้าข้อมือเขาหมับเมื่อเปลวตะวันเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดของเธอ

“ปลดกระดุมเสื้อพราวทำไมคะ”

“เปลี่ยนเสื้อผ้าพราวจะได้นอนสบายไงครับ”

“แต่ว่า...”

“อย่าดื้อสิ พี่เป็นหมอนะ” เขาดุยิ้มๆ

พราวชมพูหรี่ตามองอย่างจับผิด แต่พอเห็นเขาไม่มีทีท่าจะทำอะไรนอกเหนือไปจากเปลี่ยนให้เธอสวมเสื้อคลุมตัวโคร่งแทนเสื้อเชิ้ตตัวโปรดแล้วปลดเปลื้องบราเซียร์ตัวสวยออกให้ทรวงนุ่มหยุ่นของเธอเป็นอิสระจากการถูกรัดรึงก็เบาใจ