Chapter 38 เคลียร์ปมเคลียร์ใจ

“พี่ไม่เข้าใจ พี่ไม่รู้ พูดได้หน้าตายไปไหมพี่”

“กูไปแย่งแฟนมึงตอนไหน เกิดมากูก็คบของกูอยู่คนเดียวแล้วกูก็ไม่ได้ไปแย่งใครมา มึงต่างหากมาแย่งเขาไปจากกู”

“เรื่องพี่แย่งผมไปตอนไหนเอาไว้มีเวลาพี่ลองไปคิดเอาเองจะดีกว่า ผมขี้เกียจเล่า คนฉลาดๆทันคนแบบพี่น่าจะคิดออกได้ไม่ยาก ส่วนเรื่องแฟนพี่นั่นผมไม่ได้แย่งหรอกว่ะพี่ แต่ที่เขาตีตัวออกห่างหันมาซบอกผมวันนั้นก็เพราะพี่ดูแลรักษาเขาไว้ไม่ได้ต่างหาก เหมือนวันนี้ไงพี่เองก็รักษาคุณ   พราวชมพูไว้ไม่ได้ ถ้าไม่มีผมอยู่ตรงนั้นพี่ลองคิดสิว่าจะเป็นยังไง เธอกับลูกจะรอดชีวิตมาได้ไหมวะพี่”

“มึงไม่ต้องมาแดกดันมายกยอตัวเองข่มกู”

“เปล่าพี่ ผมไม่ได้ข่มพี่ แต่ผมพูดจริง ปล่อยพราวชมพูให้ผมดูแลต่อเถอะพี่ เพราะอะไรๆมันพิสูจน์มาหลายครั้งแล้วว่าพี่ดูแลใครไม่ได้จริงๆ”

“อย่าคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงมายุ่งกับเมียกูเหมือนปล่อยให้มึงมาแย่งคนรักกูไป”

“ว้าว! คำก็แฟน สองคำก็คนรัก ถ้าคุณพราวลุกขึ้นมาได้ยินแบบนี้เธอจะภูมิใจไหมนะที่พ่อของลูกเอาแต่พูดถึงผู้หญิงอื่นแบบนี้”

“มึงกลับไปซะไอ้หมอยอด เรื่องที่มึงกวนตีนกูวันนี้กูจะถือเสียว่าไม่ได้ยิน เห็นแก่ที่มึงช่วยเหลือเมียกูหรอกนะ ไม่อย่างนั้นกูไม่ยอมลงให้มึงง่ายๆแบบนี้หรอก”

“ผมก็ไม่ได้อยากอยู่คุยกับพี่ให้เสียอารมณ์หรอกว่ะ บังเอิญอยากอยู่รอเมียพี่ตื่นขึ้นมาก่อน เพราะถ้าผมกลับไปแล้วเดี๋ยวจะมีคนเอาแต่  ความดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่น สุดท้ายคุณพราวชมพูเธออาจจะไม่รู้ว่าใครคือคนที่อยู่กับเธอและช่วยเธอกับลูกให้ปลอดภัย”

ยอดนักรบพูดแล้วก็เดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟายกขาขึ้นไขว่ห้างมองหมอรุ่นพี่อย่างเปลวตะวันด้วยสายตาท่าทางยียวน

ความกวนประสาทของหมอรุ่นน้องทำเอาเปลวตะวันได้แต่ขัดใจ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับพยาบาลสาวก้าวเข้ามา

“ขอโทษนะคะ เจ้าหน้าที่ตำรวจแจ้งมาว่าจับตัวคู่กรณีที่ทำให้คุณพราวชมพูเกิดอุบัติได้แล้วค่ะ”

“ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ”

“สถานีตำรวจค่ะเจ้าหน้าที่ให้มาแจ้งว่าเรียนเชิญคุณหมอทั้งสองไปฟังคำสารภาพที่นั่นค่ะ”

เปลวตะวันพยักหน้ารับขยับจะเดินตามพยาบาลออกไปแต่ว่ายอดนักรบท้วงไว้ด้วยน้ำเสียงท่าทางยียวน

“รถพังยับเยินขนาดนั้นจะไปสถานีตำรวจยังไงเหรอพี่ ไปรถโดยสารหรือวินมอเตอร์ไซค์แต่ถ้าจะร้องขอสักนิดผมก็จะยอมให้ติดรถไปด้วยกันได้นะเห็นแก่คุณพราวชมพูหรอกถึงได้ยอมลงให้น่ะ”

เปลวตะวันเม้มปาก ขัดหูขัดตานักแต่เขาก็ไม่มีทางเลือก ถึงยอดนักรบจะกวนประสาทไม่เลิกแต่ตอนนี้เขาก็ยังต้องพึ่งพามันจึงไม่มีทางเลือก

“ถ้ามึงจะให้กูติดรถไปด้วยกูก็จะขอบใจมาก”

“พูดดีๆหน่อยสิวะพี่ คนมันทำใจช่วยเหลือลำบากว่ะถ้าพูดกันแบบมะนาวไร้น้ำแบบนี้”

“เออ! กูขอติดรถมึงไปด้วยจะได้ไหม กูขอบใจที่มึงมีน้ำใจช่วยเหลือกู พอใจรึยัง”

คราวนี้ยอดนักรบหัวเราะร่าแล้วดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินฉับๆนำไปยังประตูห้องพอถึงประตูก็หันมามองเปลวตะวันที่ยืนนิ่งขึงไม่ยอมขยับเขยื้อน

“จะไปก็มาสิครับ ผมไม่ใจดีขนาดไปอุ้มมาหรอกนะ ไม้ป่าพันธุ์เดียวกันแบบนี้ผมขนลุกเดี๋ยวฟ้าผ่าตายห่า” หยอกจบคนอารมณ์ดีก็หัวเราะร่วนแล้วออกจากห้องไป

เปลวตะวันสูดลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาหันไปมองร่างแบบบางที่นอนไม่ได้สติบนเตียงด้วยความห่วงใยก่อนตัดใจออกจากห้องพักคนไข้ไปสถานีตำรวจเพื่อเคลียร์เรื่องคดีให้เสร็จสิ้นโดยไว

เปลวตะวันและยอดนักรบถึงกับอึ้งไปชั่วขณะเมื่อคู่กรณีของพราวชมพูสารภาพว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมีเกวลินอยู่เบื้องหลัง เธอว่าจ้างให้มาก่อกวนพราวชมพูจนเกิดอุบัติเหตุแต่พวกมันไม่รู้มาก่อนว่าคนขับในรถเป็นผู้หญิงที่กำลังท้องอ่อนๆพอรู้ก็สำนึกผิดยอมรับสารภาพแต่โดยดี

เปลวตะวันโกรธจัด สาบานได้ว่าเขาในตอนนี้แทบจะฆ่าเกวลินได้แบบไม่คิด ยอดนักรบเห็นอาการหมอรุ่นพี่ก็เตือนสติ

“ผมรู้ว่าพี่โกรธ แต่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจให้มันเป็นไปตามกฎหมายเถอะพี่ ไม่คุ้มหรอกที่จะเอาตัวเองไปแลก”

“ไม่ใช่เมียมึง มึงก็พูดได้สิไอ้หมอยอด กี่ครั้งแล้วที่เกลทำร้ายคนที่กูรัก มึงจะให้กูนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลยเหรอวะ”

“พี่จะทำอะไรล่ะ ฆ่าพี่หมอเกลเหรอวะ หรือว่าตบสั่งสอน เอาดีๆนะพี่ ทำอะไรคิดถึงเมียที่นอนเจ็บอยู่ในโรงพยาบาลนั่นด้วย”

เปลวตะวันชะงัก เขาหัวร้อนมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่คิดว่าเกวลินจะร้ายถึงขั้นคิดเอาชีวิตพราวชมพู เพราะอะไรเธอถึงได้เป็นคนใจร้ายไปได้ เกวลินที่แสนอ่อนโยนเมื่อตอนเด็กๆหายไปไหนกันหรือเพราะเธอไม่เคยอ่อนโยนกับใครกันแน่

“เอาจริงๆนะพี่ ผมเองก็รับไม่ได้ว่ะ ยอมรับว่าเคยชื่นชมมาก แต่เป็นแบบนี้ผมว่ายากจะเยียวยาแล้วแหละ รุ่นพี่หมอเกลมาไกลเกินไป กู่ไม่กลับแล้วว่ะพี่”

“มึงเองก็เคยร่วมมือกับเกลแย่งแฟนกูไปนะไอ้หมอยอด มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ อย่ามาทำพูดดี มึงก็ร้ายไม่ต่างกับเกลหรอก”

“ผมก็ไม่เคยถึงกับเอาชีวิตใครว่ะพี่”

เปลวตะวันนิ่งมองยอดนักรบ เขายอมรับว่าความคิดและการกระทำของหมอรุ่นน้องคนนี้ถือว่าเป็นคนดีเปิดเผยน่าคบหาคนหนึ่ง หากไม่มีเรื่องผิดใจกันในวันนั้น เขาอาจจะมีมันเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งก็ได้ใครจะรู้ แต่คิดถึงเรื่องที่มันว่าเขาไปแย่งแฟนมันมาเขายังนึกไม่ออกว่าใครและตอนไหนกัน

“อย่ามองผมแบบไม่เชื่อแบบนั้นสิวะพี่ ผมพูดจริง คนนะไม่ใช่ผักปลาจะฆ่าแกงกันง่ายๆ มันไม่ใช่ ยิ่งคนท้องด้วยแล้ว ผมทำไม่ลงหรอก พูดแล้วก็ไม่น่าเชื่อว่าพี่หมอเกลจะอำมหิตได้ขนาดนั้น”

“กูก็ไม่คิด กูประมาทเอง ภัยถึงมาถึงตัวเมียกับลูกแบบนี้”

“อย่างที่ผมบอกแหละพี่ จะพูดอะไรก็พูดได้แต่พี่ต้องดูแลรักษาให้ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นพี่อาจเสียเมียกับลูกเข้าจริงๆสักวัน”

“กูไม่พลาดเป็นครั้งที่สามแน่ แค่สองครั้งก็เกินพอแล้ว”

เปลวตะวันบอกด้วยสีหน้านิ่งน้ำเสียงจริงจัง ยอดนักรบลอบมองก็ถอนหายใจ วันนี้เขาพอจะเข้าใจอะไรๆในตัวเปลวตะวันมากขึ้นแต่เขาจะยังไม่ให้อภัยจนกว่าหมอรุ่นพี่คนนี้จะสำนึกระลึกได้ว่าเคยทำให้เขาเจ็บปวดตอนไหน ถึงจะเป็นแค่เรื่องรักแบบเด็กๆก็เถอะ คนมันเจ็บฝังใจ ไม่ถึงกับตายแต่ก็อยากเอาคืน

“จะกลับเลยไหมพี่ผมจะไปส่ง จะรีบไปธุระต่อ ผิดนัดมาหลายชั่วโมงแล้วเสียหายหมด”

เปลวตะวันหันมามองคนถามเห็นเจ้าตัวยิ้มเผล่ส่งมาให้ก็หายขุ่นเคืองใจ เขาพยักหน้าตอบรับก่อนเดินตามมันออกไปขณะเดียวกันก็ต่อสายถึงคนสนิทให้จัดหารถคันใหม่มาให้ใช้แทนรถสปอร์ตคู่ใจที่พังยับเยิน