Chapter 43 ตัวไกลแต่ใจชิดใกล้

“พราวปวดมากไหม”

“พอไหวค่ะพี่ป่าน มันไม่ได้ปวดตลอด ปวดเป็นพักๆตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เราต้องไปโรงพยาบาลกัน”

“พราวกำลังจะคลอดใช่ไหมคะพี่ป่าน”

“เดี๋ยวต้องตรวจดูให้ละเอียดอีกทีว่าจะยืดการคลอดออกไปได้ไหม ปวดท้องแล้วก็มีน้ำเดินแบบนี้บางทีอาจต้องคลอดเลย”

“ถ้าพราวคลอดก่อนกำหนดแบบนี้ยัยหนูจะเป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่ป่าน” พราวชมพูถามอย่างกังวล ความไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้วยังต้องมาคลอดก่อนกำหนดแบบนี้ทำเอาเธอรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี แถมยังมาปวดท้องคลอดตอนที่เปลวตะวันไม่อยู่เธอยิ่งรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก

“ทำใจให้สบายนะพราว ถ้าหากต้องคลอดจริงๆยัยหนูก็ไม่เป็นไรหรอก อายุครรภ์ของพราวกับน้ำหนักยัยหนูถ้าคลอดก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ปลอดภัยแล้วล่ะ”

“ถึงจะอย่างนั้นแต่พราวก็อดใจเสียไม่ได้ค่ะ พี่หมอก็ไม่อยู่ด้วยพราวเลยกังวลไปหมด”

“เรื่องปกติจ้ะพราวไม่ว่าใครก็กังวลทั้งนั้นแหละ แต่พราวมีพี่ทำใจให้สบายนะ มาเถอะพี่จะพาไปโรงพยาบาล” หมอปาลิดาปลอบประโลมแล้วประคองให้พราวชมพูลุกนั่งและลงยืนข้างเตียงก่อนพาเดินลงไปสมทบกับนิศาชลที่ลงไปบอกคนขับรถให้นำรถออกมารอรับลานจอดรถด้านหน้าบ้าน แต่เพียงแค่เปิดประตูห้องออกมาก็เจอนิศาชลขึ้นมาสมทบพอดี

“นิโทรบอกหมอเปลวแล้วค่ะ พรุ่งนี้หมอเปลวจะขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรก นิบอกให้คุณพงศ์เตรียมตัวไปรอรับที่สนามบินค่ะ”

“คุณนิไม่น่ารีบบอกพี่หมอเลยค่ะพราวไม่อยากให้พี่หมอเป็นกังวล” พราวชมพูติงเบาๆนิศาชลจึงได้แต่ยิ้มขอโทษส่วน  หมอปาลิดาเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วยกับพยาบาลสาวคนสนิท

“นิโทรบอกนั่นแหละดีแล้ว ขืนบอกช้ากว่านี้เปลวได้โวยวายหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่ๆ”

พราวชมพูฟังแล้วก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เพราะว่า  เปลวตะวันดูท่าจะเป็นอย่างที่พี่สาวของเขาพูดจริงๆ และเพียง คนทั้งสามขึ้นนั่งในรถเรียบร้อยเสียงสายเรียกเข้าก็ดังมาจากสมาร์ทโฟนของพราวชมพู

“พราวเจ็บท้องมากไหมครับ” เปลวตะวันยิงคำถามทันทีที่พราวชมพูรับสาย เขาแทบนั่งไม่คิดเมื่อได้ข่าวจากนิศาชล แม้จะรู้ว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่การที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้เมียรักและลูกน้อยในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกแย่ไม่น้อย

“พี่หมออย่ากังวลไปเลยนะคะ พราวมีพี่ป่านกับนิอยู่ด้วยไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วง”

“พี่รู้สึกไม่ดีเลยที่ไม่ได้อยู่กับพราวในเวลาแบบนี้”

“อย่าคิดมากสิคะ ถึงพี่หมอจะอยู่ไกลแต่พราวรู้ว่าใจพี่หมออยู่กับพราวตลอดเวลา ยัยหนูเองก็รู้ว่าพ่อรักและห่วงแกมากแค่ไหน”

“พี่อยากจะหายตัวได้จังอยากไปอยู่ข้างๆพราวกับลูก”

“ตอนนี้พี่หมอก็อยู่กับพราวกับลูกนะคะอยู่ในนี้ ในหัวใจนี่”

เปลวตะวันยิ้มอ่อนหัวใจแกร่งฟูฟ่องกับคำหวานของเมียรัก เขาว่าเขาปากหวานกับเธอมากแล้วพราวชมพูยังหวานกับเขามากกว่านัก

“พรุ่งนี้พี่ขึ้นเครื่องเที่ยวแรก อีกเดี๋ยวพี่จะเตรียมตัวไปสนามบินแล้วถ้าขับรถไปถึงพราวเร็วกว่ารอขึ้นเครื่องพี่คงขับไปแล้ว”

“อย่าใจร้อนสิคะ ต่อให้ขับรถมาเร็วกว่ารอขึ้นเครื่องพราวก็อยากให้พี่หมอรอค่ะ ถึงแม้ว่าพราวอยากจะเจอหน้าพี่หมอเร็วมากเท่าไรก็ตามแต่พราวห่วงความปลอดภัยของพี่หมอมากกว่า พราวอยากให้พี่หมอคิดถึงความปลอดภัยมากกว่าอื่นใด”

“โอเคครับพราว พี่สัญญาว่าจะไปหาพราวกับลูกอย่างปลอดภัย พี่ขอคุยกับพี่ป่านหน่อยสิครับ”

พราวชมพูจึงยื่นโทรศัพท์ให้พี่สาวสามี หมอปาลิดายิ้มอ่อนพร้อมกับยื่นมือไปรับโทรศัพท์มาถือไว้แล้วกรอกเสียงกระเซ้าน้องชายไปตามสาย

“ใจเย็นๆไว้ก่อนว่าที่คุณพ่อบางทีอาจยังไม่คลอดตอนนี้ก็ได้ ยัยหนูแกน่าจะอยากรอคุณพ่อมาให้กำลังใจข้างๆ”

“ผมก็หวังแบบนั้นครับพี่ป่าน ขอบคุณนะครับพี่ที่คอยดูแลเมียกับลูกให้ผม”

“ไม่ต้องมาทำซึ้งหรอกย่ะ เก็บคำซึ้งๆเอาไว้อ้อนเมียอ้อนลูกเถอะ” หมอปาลิดากระเซ้าแล้วทุกคนในรถก็พากันหัวเราะ พราวชมพูที่เริ่มมีอาการปวดท้องขึ้นมาอีกระลอกยังอดหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้ หากเป็นไปได้เธอก็อยากคลอดในตอนที่      เปลวตะวันมาถึงแล้ว

“ถึงโรงพยาบาลแล้วแค่นี้ก่อนนะเปลว เดี๋ยวพี่โทรหา”

“ครับพี่”

พอเปลวตะวันตอบรับหมอปาลิดาก็กดวางสายแล้วหันมาทางพราวชมพูที่สีหน้าเริ่มเหยเกด้วยความเจ็บปวด พอรถจอดเทียบหน้าห้องฉุกเฉินหมอปาลิดารีบลงจากรถและสั่งการเจ้าหน้าที่ให้มารับตัวพราวชมพูเข้าไปตรวจรักษาทันที นิศาชลเองก็ประกบอยู่ข้างๆพราวชมพูคอยให้กำลังใจว่าที่คุณแม่คนใหม่ตลอดเวลา

************************************

สายมากแล้วพราวชมพูยังคงนอนรอเวลาคลอด ตอนนี้อาการเจ็บครรภ์เริ่มถี่ขึ้นและเจ็บปวดหนักหน่วงขึ้น เธอตัดสินใจคลอดเองตามวิถีการคลอดแบบธรรมชาติเพราะเธอรู้มาว่าการคลอดเองแบบนี้มีผลดีต่อลูกดีกว่าการผ่าตัดคลอด

ยิ่งคลอดก่อนกำหนดด้วยแล้วการคลอดธรรมชาติจะช่วยรีดน้ำในปอดของลูกน้อยออกได้ดีกว่าและเสริมให้สุขภาพแข็งแรงกว่าลดภาวะแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นได้อีกด้วย ต่อให้ต้องเจ็บปวดอย่างไรเธอก็พร้อมยอมเผชิญ และแม้ว่าอยากจะเปลี่ยนใจยอมพ่ายแพ้เพราะแทบทนความเจ็บปวดไม่ไหวแต่พราวชมพูก็ฮึดสู้อย่างถึงที่สุด

“ปากมดลูกบางมากแล้วเปิดใกล้ครบสิบเซ็นต์แล้วด้วย อีกเดี๋ยวพราวต้องย้ายไปนอนบนเตียงรอคลอดแล้วนะ ไหวไหมพราว” หมอปาลิดาถามน้องสะใภ้พร้อมกับทอดสายตามองด้วยความห่วงใย มือเรียวสวยลูบศีรษะของพราวชมพูเบาๆถ่ายทอดความรักความอบอุ่นให้กำลังใจ

“ไหวค่ะพี่ป่าน พราวไหว”

“ไม่ต้องกลัวนะคะคุณพราวนิกับหมอป่านจะคอยอยู่ข้างๆคุณพราว ตอนนี้คุณพงศ์ไปรับหมอเปลวที่สนามบินแล้วเห็นว่าใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้วด้วยค่ะ”

“ดีจัง ถ้าพี่หมอมาถึงทันเวลาก็คงดี” พราวชมพูยิ้มทั้งน้ำตาได้ยินนิศาชลบอกแบบนั้นก็ทำให้มีกำลังใจเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว มือน้อยลูบไล้หน้าท้องแผ่วเบาพร้อมกับเอื้อนเอ่ยกับลูกน้อยในครรภ์ด้วยหัวใจเปี่ยมรัก

“ลูกจ๋า อดทนรออีกนิดนะพ่อของหนูกำลังมา”