Chapter 4 หมอเปลวตะวัน

เปลวตะวันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆหลังจากตรวจคนไข้รายสุดท้ายของวันเสร็จสิ้น

ใครว่างานคลินิกคืองานสบาย เขาบอกเลยว่าคิดผิดเพราะนอกจากจะต้องเต็มที่กับงานรักษาแล้วยังต้องวุ่นวายกับงานบริหารจัดการอีกซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด

เขาจึงปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดให้หนักสมองเมื่อพี่สาวยื่นข้อเสนอให้เขามาบริหารงานในโรงพยาบาลและคลินิกที่บิดามารดาเป็นผู้ก่อตั้งมา แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธหมดเสียทุกอย่าง เมื่อพี่สาว ร้องขอในบางเวลาเขาก็ยื่นมือเข้าช่วยด้วยความยินดี

“หมอเปลวคะ ขออีกสักคนนะคะ พอดีคนไข้ฝากครรภ์กับหมอป่านแต่มีอาการผิดปกติเลยมาก่อนวันนัดค่ะ”

เปลวตะวันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆก่อนพยักหน้าแล้วขยับตัวเตรียมพร้อมรอตรวจเรื่องความเจ็บป่วยของคนไข้เขาไม่เคยรั้งรอให้เสียเวลา เขาเข้าใจความทุกข์ร้อนของคนเจ็บดี ไม่เกินจำเป็นจริงๆก็ไม่มีใครอยากมาหาหมอรักษา

“เชิญที่ห้องตรวจได้เลยค่ะคุณพราวชมพู” พยาบาลสาวรีบบอกเมื่อกลับออกมาจากห้องตรวจ

ว่าที่คุณแม่มือใหม่รีบลุกขึ้นแล้วเดินเร็วๆตรงไปยังห้องดังกล่าว พยาบาลสาวเห็นเข้ารีบท้วงเสียงลั่น

“ใจเย็นๆค่ะคุณแม่ อย่าเดินเร็วนัก เดี๋ยววิงเวียนเป็นลมล้มลงจะไม่ดีต่อลูกในครรภ์นะคะ”

พราวชมพูหันมายิ้มแหยเป็นการขอลุแก่โทษและรับทราบในคราวเดียวกันก่อนที่จะหันกลับไปเปิดประตูก้าวเข้าไปด้านในแล้วส่งเสียงทักทายนำไปก่อน

“สวัสดีค่ะคุณหมอป่าน พราวขอ...” เสียงหวานหยุดชะงักเพียงแค่นั้นเพราะเจ้าตัวกำลังตะลึงงันเมื่อเห็นคนที่นั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะตรวจของหมอปาลิดาที่เธอเคยมาพบ

ริมฝีปากอิ่มระเรื่ออ้ากว้างค้างเติ่ง เธอไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าจะวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง

“เธอ! / คุณ!”

สองเสียงอุทานขึ้นพร้อมๆกัน ต่างฝ่ายต่างตะลึง

พราวชมพูขาแข้งอ่อนจนซวนเซต้องหาที่จับยึด

ส่วนเขาทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืนจ้องมองคนไข้ของพี่สาวด้วยความประหลาดใจ

“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันอีกหึๆ” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด

ริมฝีปากหยักดั่งคันศรหยัดยิ้ม แววตาดำสนิทคมกริบจับจ้องมองคนร่างระหงที่ใช้ขอบประตูห้องเป็นที่พักพิง

“คุณพราวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมยืนอยู่ตรงนี้ไม่เข้าไปล่ะคะ” เสียงพยาบาลสาวดังแทรกมาก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร

พราวชมพูหันขวับไปมองคนที่ตรงเข้ามาช่วยประคองเธอด้วยความรู้สึกขอบคุณ

“หมอป่านไม่อยู่เหรอคะ”

“เอ่อ...ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ดิฉันลืมบอกไปว่าหมอป่านไปดูงานต่างประเทศช่วงนี้หมอเปลวจึงเป็นคนดูแลคนไข้ที่คลินิกแทนค่ะ”

“หมอเปลว” พราวชมพูย้ำแววตาบ่งบอกความประหลาดใจก่อนหันมาทางคนร่างสูงใหญ่มองเขาแววตาเลิ่กลั่กก่อนหันไปเลิกคิ้วถาม

“หมายถึงผู้ชายคนนี้” ไม่ถามเปล่ายังชี้นิ้วไปที่เขาอย่างต้องการย้ำให้แน่ชัด

พยาบาลสาวพยักหน้ารับแล้วยิ้มอ่อน

“ใช่ค่ะ นี่คือคุณหมอเปลวตะวัน น้องชายคุณหมอป่านค่ะ”

พราวชมพูหน้าเหวอ หญิงสาวเข่าแทบทรุด สวรรค์เล่นตลกกับเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน

“ดูท่าทางคนไข้อาการไม่ค่อยดี รีบพาเธอมานอนพักบนเตียงดีกว่าเดี๋ยวหมอจะได้ตรวจ”

หมอเปลวตะวันบอกยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าแห้งระโหยของเจ้าหล่อน

เขาคิดไม่ถึงว่าควานหาตัวมาร่วมสองเดือนหาเท่าไรก็ไม่เจอ พอสบจะเจอก็ง่ายดายแบบไม่ต้องทำอะไร

“เอ่อ...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฉันว่าฉันน่าจะแค่อ่อนเพลียแล้วก็คิดมากไปเอง นี่ก็เลยเวลาคลินิกปิดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันกลับก่อนดีกว่า”

พราวชมพูโบกมือว่อนประกอบคำปฏิเสธ แต่พยาบาลสาวเห็นแล้วรีบท้วง

“จะดีเหรอคะคุณพราว คุณดูหน้าซีดเหมือนไม่สบายมากเลยนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหายแล้ว ดีขึ้นแล้ว ลาล่ะค่ะ” พราวชมพูรีบบอกแล้วชิ่งหนีออกจากห้องมาทันที

แต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าว เสียงเข้มกังวานของคนที่พยาบาลเรียกว่าหมอเปลวก็ตะโกนลั่นดังมา

“เดี๋ยวสิคุณ ไหนๆก็มาแล้ว ให้หมอตรวจหน่อยดีกว่านะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหายแล้ว สบายดีแล้ว”

พราวชมพูตะโกนตอบกลับไปแบบไม่หันหลังไปมองพร้อมกับจ้ำพรวดๆเดินออกจากคลินิกไปทันทีทิ้งให้พยาบาลสาวมองตามหน้าเหวอ

ด้านหมอเปลวตะวันยกยิ้มมุมปากพร้อมกับหลุบสายตามองแฟ้มประวัติคนไข้ในมือพยาบาลสาวอย่างหมายมาด

“นั่นประวัติคนไข้คนนั้นใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“ผมขอดูหน่อย”

“เอ่อ...ค่ะ นี่ค่ะ” พยาบาลสาวรีบยื่นส่งให้แล้วยืนรอคำสั่ง

เปลวตะวันรับมาถือไว้แล้วเอ่ยบอก

“ปิดคลินิกได้เลย ส่วนประวัตินี่เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเอามาคืน”  เขาบอกแล้วเดินจากไปทันที ทำเอาพยาบาลสาวคนสนิทของหมอปาลิดาเจ้าของคลินิกได้แต่ยืนมองตามตาปริบๆด้วยความงวยงง

“ตายๆ ทำยังไงดี จะทำยังไงดี”

พราวชมพูเดินพล่านทั่วห้องเดินวนไปมาอยู่ร่วมชั่วโมงแล้วคิดเท่าไรก็คิดไม่ตก เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าหนุ่มโฮสต์ตามความเข้าใจของเธอในคืนนั้นจะกลายมาเป็นหมอในวันนี้

เป็นหมอไม่ว่าดันมาเป็นหมอน้องชายหมอที่เธอฝากครรภ์ด้วยสิ อะไรมันจะบังเอิญแบบนี้

ฟ้าสาปส่งเธอด้วยเรื่องอะไรกัน

เพราะความคิดวิปลาสที่เธออยากมีลูกแต่ไม่อยากมี ผอ สระอัว เหรอถึงได้จับเขาโยนเข้ามาในชีวิตแล้วลิขิตขีดเขียนให้เวียนมาพบกันอีกทั้งที่ความน่าจะเป็นมีเพียงแค่หนึ่งในล้าน

“กรรมของเวร เวรของแกแล้วยัยพราว เขาจะทันรู้ไหมว่าแกไปฝากท้องที่นั่น”

พราวชมพูพร่ำรำพันราวคนเสียสติ

เพราะความดูละคร นอนอ่านนิยายมากเกินไป สมองอันวกวนสับสนของเธอก็ดันคิดไปไกลถึงว่าเขาจะมาพรากลูกไปจากอก

“โธ่ๆๆๆ รู้แน่ๆ เขาต้องรู้แน่ๆ ประวัติฝากท้องโชว์หราอยู่ที่นั่น ไอ้วันนั้นก็ดันปากเปราะเล่าให้หมอป่านฟังซ้า...ละเอียดยิบ แกนะแกยัยพราว จะทำยังไงล่ะทีนี้”

พราวชมพูโอดครวญแล้วพยายามหายใจเข้าออกยาวๆลึกๆดึงสติให้กลับคืนรวบรวมความคิดตรึกตรองตามสติปัญญาและเวลาที่มีจำกัด

“หนี! เราต้องหนี อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ไปไหนก็ได้ ไปที่ที่อีตาหมอนั่นตามหาไม่เจอ ใช่ๆ ต้องไปแล้ว ต้องรีบไปแล้ว”

พราวชมพูสรุปจบแล้วรีบเปิดตู้คว้ากระเป๋าเดินทางมาจับเสื้อผ้ายัดใส่แบบลวกๆ

ความคิดตอนนี้มีคำเดียวคือรีบหนีไปให้ไกลที่สุดก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไปแล้วเธออาจต้องสูญเสียแก้วตาดวงใจไปให้คนอื่นแบบทำอะไรไม่ได้

ใช่! เขาเป็นถึงหมอ ย่อมฉลาดและรู้ดีว่าลูกในท้องเธอเกิดจากใคร

ใช่! วันนั้นเขาอาจไม่ประสงค์ วันนี้เขาอาจไม่ใส่ใจ แต่ใครจะรู้ว่าอนาคตอันใกล้เขาจะไม่กลับลำมาเรียกร้องพรากลูกไปจากอกเธอ

ทางเดียวที่จะปกป้องดวงใจตัวเองไว้ได้คือ หนีหายไปจากที่นี่เสีย ไปให้ไกลแสนไกล ไปอยู่ที่ไหนสักที่ที่ไม่มีใครรู้จัก เงินเก็บเธอมากพอที่จะหล่อเลี้ยงลูกน้อยจนเติบใหญ่ได้แบบไร้กังวล