Chapter 7 ส่งขึ้นเตียง

“ฉันถามจริงๆเถอะ คุณโกรธแค้นอะไรนักหนา ฉันไม่เห็นว่าฉันไปทำร้ายคุณตอนไหน”

“เงินห้าหมื่นกับความคิดมั่วๆหาว่าฉันมันผู้ชายขายกล้วย เธอคิดว่าฉันควรยิ้มระรื่นดีใจสินะ” เขาถามและจ้องเขม็ง

พราวชมพูกลืนน้ำลายอึกใหญ่

เธอพอจะเข้าใจเขาอยู่หรอก แต่ว่านั่นก็ผ่านมาตั้งสองเดือนกว่าแล้วเขาจะมาแค้นจริงแค้นจังอะไรมากมายขนาดนั้น

“ฉันบอกไว้ก่อนเลยว่าไม่รับคำขอโทษด้วยวาจา แต่ฉันจะพิจารณายกโทษก็ต่อเมื่อฉันชำระความตามความพึงพอใจของฉันแล้วเท่านั้น”   

เปลวตะวันดักคอก่อนที่พราวชมพูจะทันได้เอ่ยคำนั้นออกไป

หญิงสาวได้ฟังแล้วก็ปิดปากสนิท เธอจินตนาการไม่ออกสักนิดว่าเขาจะชำระความกับเธอแบบไหนกันแน่

“ลุกขึ้น แล้วตามมา”

เขาสั่งหลังจากยืดกายตรงและขยับถอยห่างออกไปยืนจังก้าเท้าสะเอวมองเธอนิ่ง

พราวชมพูช้อนสายตาขึ้นมองเห็นดวงตาดำวาววับแฝงด้วยความขุ่นเคืองเต็มพิกัดก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนตามคำสั่ง

เปลวตะวันเห็นท่าอีกฝ่ายจำยอมทำตามอย่างเสียมิได้ก็ยิ่งขู่ฟ่อๆต่อไป

“เดินไปสิยืนทำเบื้ออะไรอยู่ หรือจะให้ฉันชำระความเสียตรงนี้”

พราวชมพูเบิกตากว้างจ้องเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เห็นเปลวตะวันทำท่าจะคุกคาม สองเท้าเล็กๆจึงรีบก้าวฉับๆเดินนำไปอย่างรู้งาน

เปลวตะวันยกยิ้มมุมปากอย่างสมใจ ตอนนี้พราวชมพูก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ เขาจะบีบ จะขยำ จะลูบคลำอย่างไรก็สุดแท้แต่ใจเขาต้องการ ถึงแม้อีกใจจะนึกสงสารคนตั้งครรภ์อ่อนๆต้องมาเผชิญอะไรเครียดๆ แต่เขาก็ปัดความรู้สึกนึกคิดนั้นออกไป

ใช่! ในท้องเจ้าหล่อนมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา คิดถึงตรงนี้หัวใจแกร่งก็วูบไหวแปลกประหลาด คนไม่เคยเป็นพ่อและไม่เคยคิดจะเป็นกลับรู้สึกหัวใจมันฟูๆเบาๆอย่างไรชอบกล

ไม่ได้! เขาจะใจอ่อนกับเจ้าหล่อนเพราะก้อนเลือดก้อนนั้นที่อยู่ในท้องเธอไม่ได้ พราวชมพูต้องได้รับบทเรียนกับความก๋ากั่นและความคิดหยามหมิ่นเขาวันนั้น

“เข้าไป” เขาสั่งเมื่อเดินนำเธอมาถึงประตูห้องห้องหนึ่งที่ชั้นบนของตัวบ้าน

พราวชมพูจิกปลายเท้าลงพื้นเกร็งจนขาแข็ง ถึงจะเคยสวีวี่วีกับเขาไปถึงไหนต่อไหน แต่ไม่ได้หมายว่าเธอจะขึ้นเตียงกับเขาได้อีกง่ายๆ

“เข้าไปสิ หรือว่าสะดวกตรงหน้าประตูนี่” เขาว่าแล้วสอดมือเข้าคว้าเอวคอดของเธอรั้งร่างอ้อนแอ้นไปสวมกอด

พราวชมพูรู้สติรีบท้วงลั่นบ้านทันที

“อย่ามาหื่นใส่ฉันแบบนี้นะ”

“ทำไมจะไม่ได้ มากกว่านี้ฉันก็ทำได้”

“ว้าย!”

พราวชมพูหวีดลั่นเมื่อจู่ๆเขาก็หมุนร่างเธอแล้วจับตรึงเข้ากับประตูห้อง และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัวเขาก็ถลกชายกระโปรงของเธอขึ้นสอดฝ่ามือร้อนๆเข้าในขอบบิกินีตัวจ้อย

“ไม่นะ! อย่า!!” พราวชมพูหวีดลั่นอีกครั้ง เธอต่อต้านสุดฤทธิ์ สองมือปัดป้องทั้งจิกข่วนคนคุกคามพัลวัน

“โอ๊ย! หยุด! บอกให้หยุดไง!” เขาตวาดพร้อมคว้าสองมือสองแขนของเจ้าหล่อนรวบไว้ด้วยกันปกป้องตัวเอง

“ฉันเจ็บนะ” พราวชมพูแหวใส่เมื่อถูกบีบข้อมือจนแน่นจนแทบแหลกลาญคามือเขา

เปลวตะวันแค่นหัวเราะพร้อมเยาะหยัน

“เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน่ะ ดีเท่าไรแล้วที่ฉันไม่พลั้งมือตบคืน”

พราวชมพูตาโตกับถ้อยคำเถื่อนดิบของเขา หญิงสาวเบะปากแล้วด่าสาด

“ถ้าตบผู้หญิงได้ก็เลวเกินกลืนแล้วคุณน่ะ”

“อย่าท้า คนอย่างฉันไม่พูดแต่ปาก เพราะถ้าหมดความอดทนเมื่อไร ฉันอาจพลั้งมือตบเข้าจริงๆ บางทีผู้หญิงแรดร่านอย่างเธออาจต้องโดนตบเสียบ้างจะได้สติขึ้นมาบ้าง”

“ถ้าฉันจะแรดร่าน ฉันก็จะไปแรดร่านกับคนอื่นไม่ใช่คุณ”

“เหรอ...แล้วทำไมคืนนั้นถึงมาดิ้นเร่าๆอ่อยแล้วอ่อยอีกจนฉันต้องสนองให้หายคันล่ะฮึ”

“คุณ”

“ทำไม! อยากด่าเหรอ เอาสิจะได้ทบต้นทบดอกเสียทีเดียว”

พราวชมพูกัดฟันแน่น สองมือก็กำหมัดแน่น ดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนที่ยามปกติหวานหยดยามนี้เรืองรองราวมีเปลวไฟร้อนแรงอยู่ในนั้น

ใช่! เธอกำลังโกรธ โกรธเขาจนสั่นไปทั้งตัว หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วและรุนแรง

ยิ่งยามเธอพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่กำลังพุ่งพล่าน        ลมหายใจของเธอก็เริ่มถี่สั้นกระชั้นจนในที่สุดก็เหมือนจะหายใจไม่ออก    ทุกอย่างเบื้องหน้าค่อยๆเลอะเลือนและดับวูบในที่สุด

“เฮ้ย! เธอ! เธอ! เธอ! นี่เธอเป็นอะไร บ้าน่ะ! อย่าใจเสาะนักสิ”            เปลวตะวันรีบคว้าร่างอ้อนแอ้นเอามากอดรัดไว้ก่อนที่ร่างนั้นจะทรุดลงกองกับพื้น

ความตื่นตกใจกับอาการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของเจ้าหล่อนทำเอาคนเป็นหมอตะลึงไปชั่วขณะ

พอได้สติก็รีบถีบประตูให้เปิดออกแล้วยกร่างนั้นขึ้นพาดบ่าพาเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องพาไปวางลงบนเตียงนอนทันทีและรีบปฐมพยาบาลอย่างรวดเร็ว

“บ้าชะมัด! เปราะบางจริงนะแม่คุ๊ณ!” เขาไม่วายประชดประชัน

คนท้องเขาว่าความรู้สึกจะอ่อนไหวง่าย แต่เขาไม่อยากเชื่อว่าคนต่อปากต่อคำกับเขาฉอดๆแถมยังเหวี่ยงใส่เขาไม่ยั้งจะอ่อนแอขนาดนี้

คิดแล้วคนเป็นหมอก็ลากสายตาไปหยุดลงตรงหน้าท้องแบนราบอัตโนมัติพอคิดว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในนั้นหัวใจเขามันก็พาลหวิวๆแปลกประหลาด

หยุด! อย่าได้คิดใจอ่อนกับแม่นี่เชียว เด็กนั่นก็แค่อสุจิแกเข้าไปเจาะไข่ตัวเดียวเท่านั้น หรือบางทีอาจจะเป็นอสุจิของไอ้หื่นหน้าไหนใครจะรู้ได้

ใช่! เขาแน่ใจได้ยังไงว่านอกจากเขาแล้วแม่นี่ไม่ได้ไปก๋ากั่นกับใครต่อใครอีก

ถึงในประวัติที่เจ้าหล่อนฝากครรภ์กับพี่สาวเขาจะระบุวันปฏิบัติการไว้ชัดเจนก็เถอะ เขาจะเชื่อสนิทใจก็ต่อเมื่อมีหลักฐานพิสูจน์ชี้ชัดว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริงๆ

แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ?

จะใช่หรือไม่ใช่ก็เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับเขา

เรื่องเดียวที่เขาและเธอเกี่ยวกันก็คือเขาต้องชำระความให้สาสมกับความคับแค้นใจให้ได้ แต่ตอนนี้เจ้าหล่อนดันอ่อนปวกเปียกเป็นลมหมดสติไปเสียได้ เขาจึงได้แต่ยืนมองทำอะไรไม่ได้

“หึๆ รีบตื่นเร็วๆนะแม่ตัวดี ฉันมีเรื่องต้องชำระความกับเธออีกมาก”

ขนาดว่าเจ้าหล่อนนอนไม่ได้สติเขายังขู่เอาๆ ขู่เสร็จก็เดินจากไปปิดประตูล็อกห้องเสียแน่นหนา

ภายในห้องบนเตียงกว้างเจ้าของร่างอ้อนแอ้นที่นอนหลับสนิทค่อยๆกระพริบเปลือกตาปริบๆหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของเปลวตะวันเดินห่างออกไปตบท้ายด้วยปิดประตูปึงใหญ่

เมื่อทุกอย่างเงียบสนิท พราวชมพูก็ค่อยๆปรือตาลอบชำเลืองมองรอบด้านก่อนดีดตัวลุกขึ้นนั่งเขม้นมองไปยังประตูห้องแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“ดีนะที่เรียนการแสดงมา ไม่งั้นล่ะแกเอ๊ย!!” พราวชมพูพึมพำกับตัวเองแล้วกุมขมับ

ใช่! เธอไม่อยากคิดว่าหากเธอไม่เล่นละครตบตาเขา เธอจะรอดพ้นเงื้อมมือหมอหื่นนั่นไปได้ยังไง

นอกจากเขาจะแสดงความหื่นออกนอกหน้าชัดเจนแล้ว เขายังเผยความร้ายกาจเข้าขั้นเลวในความรู้สึกเธอให้เห็นชัดแจ้งอีกด้วย กับแค่เงิน ห้าหมื่นที่เธอหยิบยื่นให้ในคืนนั้น มันทำให้เขาแค้นถึงขนาดไม่คิดจะฟังความกันเลยหรือไงกัน

ชิ! อย่างน้อยน่าจะนึกถึงความสัมพันธ์อันดีที่มีต่อกันอย่างเร่าร้อนในคืนนั้นบ้าง

อุ๊บ! ไม่นะ! อย่าไปพูดกับเขาแบบนั้นเชียว เดี๋ยวพ่อได้ด่าสาดยับเยินอีกหรอก!!