Chapter 41 ไม่อยากอยู่ไกลเธอ

เขาพูดอีกก็ถูกอีก

เขาไม่ได้เอาตามแต่ใจเขา

แต่เขาเอาตามแต่ใจเธอด้วยเช่นกัน

และเธอเองก็สุขหฤหรรษ์ไปพร้อมกันกับเขาเสียทุกครา

“หายเหนื่อยแล้วมาต่อกันเถอะ”

“พอก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพราวจะคลอดก่อนกำหนดหรือไม่ก็แท้งเสียก่อน”

“ไม่หรอกน่า พี่เป็นหมอนะรู้ดีว่าท่าไหนถึงจะปลอดภัย”

พราวชมพูค้อนรอบที่เท่าไรเธอนับไม่ถ้วน เปลวตะวันเห็นแล้วก็กระเซ้าอารมณ์ดี

“สายตาแบบนี้ไม่เชื่อสินะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จะทำให้ดู ทำมันทุกท่าที่ว่าเด็ดแต่ปลอดภัยนั่นแหละ พราวจะได้รู้ว่าพี่รู้จริงไม่ได้ขี้โม้” เขาบอกแล้วก็เริ่มต้นกระบวนท่าแรกทันที

พราวชมพูไม่ทันตั้งหลักถึงกับหวีดเบาๆด้วยความเสียดเสียว

ยิ่งเห็นเธอถูกปลุกอารมณ์ง่ายดายแบบนี้เปลวตะวันยิ่งฮึกเหิม

จากที่คิดว่าจะเริ่มวันละท่าสองท่า

เห็นแล้วค่ำคืนอันยาวนานคืนนี้น่าจะได้หลายกระบวนท่ากว่าจะหมดเรี่ยวแรง

ไม่เป็นไร! ไม่เป็นไร! จะวันละท่าสองท่าหรือหลายท่า ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ หรือวันต่อๆไปเขาก็พร้อมเสมอ

***************************

เวลาผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากที่เธอกับหมอหนุ่มนามว่าเปลวตะวันเข้าพิธีวิวาห์แบบเป็นส่วนตัว จนมาถึงวันนี้พราวชมพูยังงงกับตัวเองไม่น้อยเลยที่วันเวลาเปลี่ยนความคิดของเธอก็เปลี่ยนแปลงไปจากคนเดิมจนแทบเป็นคนละคน

จากผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเองและตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ขอครองคู่กับชายใดในโลกแต่วันนี้กลับกลายเป็นเธอเปิดรับเอาผู้ชายสุดห่ามนามว่าเปลวตะวันมาไว้ในใจนอนก่ายกอดเคียงข้างกายทุกคืนวันแบบไร้ข้อแม้และดูท่าว่าเธอจะติดเขาเอามากๆเสียด้วย ชนิดที่ว่าหากมัดตัวเองผูกติดกับเขาได้ตลอดเวลาเธอคงทำไปแล้ว

“พี่หมอไม่ไปไม่ได้เหรอคะ พราวเหงา พราวไม่อยากอยู่คนเดียว”

“อยู่คนเดียวที่ไหนครับ พี่ป่านจัดกระเป๋าเตรียมมาอยู่เป็นเพื่อนพราวแล้ว นิก็มาอยู่ด้วยตลอดเวลา รับรองว่าพราวไม่เหงาแน่นอน”

“ก็พราวไม่อยากให้พี่หมอไปนี่คะ พี่หมอไม่อยู่ตั้งหลายวัน ไม่ได้เห็นหน้าพี่หมอนานขนาดนั้นพราวต้องตายแน่ๆเลยค่ะ”

หมอเปลวตะวันหัวเราะเอ็นดูกับความออดอ้อนของเมียรัก เขาแทบไม่เชื่อเลยว่าพราวชมพูจะกลายเป็นคนขี้อ้อนและต้องการให้เขาเอาอกเอาใจไม่ต่างจากเด็กเล็กๆแบบนี้ เขาเดาเอาว่าน่าจะเป็นผลมาจากฮอร์โมนที่เปลี่ยนแปลงตามช่วงอายุครรภ์แต่ใครๆก็ว่าเป็นเพราะเขาได้ลูกสาว พราวชมพูเลยเป็นคนขี้อ้อนแสนงอนมากขนาดนี้

“พี่หมอหัวเราะพราวทำไมคะ พราวไม่ขำด้วยนะคะ”

“ไม่เอาน่าพราว ขี้โมโหแบบนี้ไม่ดีต่อลูกนะครับ เดี๋ยวตอนคลอดลูกสาวเราคิ้วผูกโบว์ออกมาล่ะก็ไม่น่ารักนะครับ”

“ก็พี่หมอชอบขัดใจพราวแล้วก็ชอบหัวเราะพราวนี่คะ”

“พี่หัวเราะเพราะเอ็นดู พราวของพี่น่ารักออกขนาดนี้ แล้วพี่ก็รักและหลงมากด้วย หรือว่าที่ผ่านมาพี่แสดงออกไม่มากพอครับ” เขาว่าพร้อมกับจ้องเมียรักแววตาพริบพราวราวดวงดาวล้านดวง แววตาของเขาทำเอาคนถูกจ้องถึงกับยิ้มเขิน

“พี่ไปหลายวันแบบนี้พี่เองก็คิดถึงพราว ไม่มีพราวให้กอดพี่คงนอนไม่หลับเหมือนกัน”

“ถ้าอย่างนั้นพี่หมอก็ขอสละสิทธิ์สิคะ ให้คนอื่นไปแทนนะ” พราวชมพูรีบบอกอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับจ้องสามีที่รักดวงตาพราวระยับ

เปลวตะวันเห็นแววตาเมียคนสวยเต็มไปด้วยความหวังก็ยิ้มอ่อน เขาวางฝ่ามือใหญ่ลงบนศีรษะสวยแล้วลูบเรือนผมนุ่มลื่นของเธอทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความรักมองเธอ

“พี่รู้ว่าพราวไม่ได้อยากให้ทำแบบนั้น แต่เพราะพราวกลัวที่เราต้องอยู่ห่างไกลกันพราวเลยไม่อยากให้พี่ไปไหน”

แววตาวิบวับของพราวชมพูค่อยๆหม่นแสงลง เธอยอมรับในสิ่งที่เขาพูด ใช่ว่าเธอจะเอาแต่ใจไร้เหตุผลแต่ยิ่งท้องแก่ใกล้คลอดมากเท่าไรเธอก็แทบไม่อยากอยู่ไกลเขาเลยแม้สักวินาที

“พี่อยากพาพราวไปด้วยใจแทบขาด แต่พี่ห่วงความปลอดภัยของพราวกับลูกมากกว่า ใกล้คลอดเข้าไปทุกทีแล้วอยู่กับพี่ป่านกับนินะครับ”

“โอเคค่ะ พราวจะพยายามไม่คิดถึงพี่หมอมากเกินไป เสร็จงานแล้วก็รีบกลับมานะคะ พราวกลัวจะทนความคิดถึงไม่ไหว”

เปลวตะวันยิ้มหวานกับคำพูดออดอ้อนอ่อนหวานของเมียรัก หัวใจแกร่งของเขาอิ่มสุขจนไม่อาจบรรยายความรู้สึกสุขล้นอกนั้นได้ ตั้งแต่มีพราวชมพูเคียงข้าง การเดินทางของชีวิตของเขาก็มีความหมายขึ้นมากนัก

“พราวขออะไรสักอย่างจะได้ไหมคะ”

 “ขออะไรครับ ไหนลองว่ามาซิ” เปลวตะวันเลิกคิ้วแล้วจ้องมองอย่างรอคำตอบ พราวชมพูเบนสายตาไปทางอื่นก่อนตวัดกลับมาจ้องตาเขาก่อนบอกเสียงอ้อนนิดๆ

“สัญญาได้ไหมคะว่าจะไม่เปิดโอกาสให้นักศึกษาแพทย์ขาวสวยหมวยเอ็กซ์คนไหนเข้าใกล้เกินสองเมตร”

เปลวตะวันถึงกับอึ้งนิดๆกับคำขอนั้น ขณะที่เขากำลังทำตาปริบๆ คนร้องขอก็เริ่มขบเม้มริมฝีปากจ้องเขาตาเขม็ง

“อย่ามองพี่แบบนั้นสิครับพราว”

“ก็พี่หมอทำท่าคิดหนัก แบบนี้จะให้พราวคิดดีได้เหรอคะ”

“พราวครับ ไม่เชื่อใจพี่เลยเหรอ”

“พราวเชื่อใจพี่หมอค่ะ แต่พราวไม่เชื่อใจพวกผู้หญิงหัวหมอ”

“หืม...” เปลวตะวันได้แต่ครางในลำคอแล้วหัวเราะเบาๆ พราวชมพูหน้าง้ำ เธอพูดผิดตรงไหน ไม่ใช่เพราะผู้หญิงหัวหมออย่างเกวลินหรอกเหรอที่ทำเอาชีวิตของเปลวตะวันยุ่งเหยิงไปหมด

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยค่ะ ที่พราวขอก็เพราะพราวไม่อยากให้มีปัญหาแล้วต้องมาตามเคลียร์ทีหลัง”

“ขี้หึงแล้วก็หวงหนักแบบนี้เจ้าตัวน้อยของเราต้องรักและหวงพ่อมากแน่ๆ”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยค่ะ”

“โธ่...พราวครับ พราวจะให้พี่กันนักศึกษาสาวๆไม่ให้เข้าใกล้เกินสองเมตรพี่จะทำได้ยังไงล่ะครับ”

“ทำไมล่ะคะ แค่คำขอแค่นี้พี่หมอก็ทำไม่ได้แล้วพราวจะวางใจได้ยังไงล่ะคะ”

“พี่ต้องสอนพวกเขามีต้องเข้าเคสด้วยกันนะครับพราว” เปลวตะวันถามยิ้มๆ ดวงตาของเขาพริบพราวยามจ้องมองเมียรักแสนงอนอย่างเอ็นดู พราวชมพูทำจมูกย่นอย่างขัดใจ