Chapter 37 หัวใจเกือบสลาย

อีกด้านของท้องถนนรถกระบะโฟร์วีลรุ่นล่าสุดของค่ายยักษ์ใหญ่จอดแบบกะทันหันเพราะเจ้าของรถทันได้เห็นเหตุการณ์เข้าแบบพอดิบพอดี

อุบัติเหตุเป็นสิ่งไม่คาดคิดเสมอ และเขาเองก็ไม่อาจปล่อยผ่านเลยไปได้ จึงรีบจอดรถและเปิดประตูก้าวลงจากรถวิ่งข้ามถนนมาช่วยเหลือผู้ประสบอุบัติเหตุ

เพียงแค่มาถึงคิ้วดกสวยของเขาก็ต้องขมวดมุ่นเพราะรถที่อัดติดอยู่กับต้นไม้นั้นช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน

สองตามอง

สองเท้าก้าวเข้าไป

ส่วนมือก็รีบโทรออกเรียกรถกู้ภัยทันที

พอบอกพิกัดเสร็จก็มาถึงตัวรถพอดี แล้วเขาก็ต้องตกใจจนทำสมาร์ตโฟนในมือร่วงหล่นเพราะเห็นคนเจ็บที่ติดอยู่ในรถเต็มสองตา

“คุณพราว” ยอดนักรบรีบหาทางเปิดประตูรถหวังช่วยคนเจ็บ เห็นเธออยู่ในรถของเปลวตะวันเพียงลำพังก็ยิ่งเครียดขึง

คนกำลังท้องแบบนี้ปล่อยให้มาขับรถเพียงลำพังในที่ไกลห่างผู้คนแบบนี้ได้อย่างไร

โชคดีหรือเปล่าที่เขาผ่านมาเห็นเข้า

ถ้าหากโชคดีของเธอ เขาก็ขอให้โชคดีตลอดไป ให้เขาช่วยเธอได้ทันเวลาก่อนที่จะสายไป

“คุณพราว! คุณได้ยินผมไหม” เขาทุบกระจกตะโกนเรียกเธอสุดเสียง ภาวนาให้รถกู้ภัยมาถึงโดยเร็ว

เห็นเธอนิ่งสนิทมีเลือดไหลอาบซีกหน้าด้านขวาใกล้ประตูรถยนต์ก็ใจไม่ค่อยดี พยายามเปิดประตูเท่าไรก็เปิดไม่ออก

หันรีหันขวางอึดใจก็รีบวิ่งไปหยิบก้อนหินก้อนใหญ่มาทุบกระจกรถอย่างไม่ลังเล

กว่ากระจกจะแตก กว่าจะยื่นแขนเข้าไปปลดล็อคประตูได้ก็ทำเอาเหงื่อโทรม

พอประตูรถเปิดออกเขาก็รีบตรวจเช็คชีพจรเธอก่อนอันดับแรก เห็นยังเต้นตุบๆอยู่ก็ใจชื้นแม้จะแผ่วเบามากก็ตาม ยิ่งเห็นทรวงอกเธอยังคงขยับขึ้นเบาแผ่วเบานานๆครั้งเขาก็ยิ่งยินดีเพราะนั่นคือเครื่องหมายแสดงว่าโอกาสรอดของแม่และเด็กมีมาก แต่ถึงจะน้อยเต็มทีเขาก็จะช่วยยื้อเอาไว้อย่างถึงที่สุด

แล้วฟ้าก็อวยพรให้กับคำภาวนาของยอดนักรบ รถกู้ภัยมาถึงในเวลาอันรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ต่างรีบเข้าช่วยเหลือและนำส่งพราวชมพูไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ส่วนเขาพอตั้งสติได้ก็รีบโทรหาเปลวตะวันด้วย  ความร้อนใจแบบทันทีทันใด

“รับสิวะ มัวทำบื้ออะไรอยู่เนี่ย”

เขาโวยวายขณะรอสายไปพร้อมกับก้าวเดินไปยังรถของตัวเองอย่างเร่งรีบ แต่จนแล้วจนรอดจนสายถูกตัดไปเปลวตะวันก็ไม่รับสักที

ความพยายามของเขายังไม่หยุดแค่นั้น ยังคงโทรออกหารุ่นพี่ที่ไม่ค่อยกินเส้นกันอย่างร้อนรน

อีกด้านเปลวตะวันขมวดคิ้วด้วยความรำคาญที่เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนดังระรัวไม่หยุด

เขาเบื่อนักคนชอบโทรมาก่อกวน

หมดจากเกวลินแล้วไม่น่าจะมีใคร จะว่าเป็นพี่สาวเขา รายนั้นไม่เคยโทรถี่กระชั้นแบบนี้ คิดแล้วก็สบถลั่นดีดตัวลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด เขายังรำคาญขนาดนี้แล้วพราวชมพูจะไม่รำคาญบ้างเหรอ ว่าแต่ทำไมเธอถึงได้เงียบนัก หรือรำคาญจนทนไม่ไหวหนีออกไปเดินเล่นนอกห้องแล้ว

เสียงเรียกเข้าดังต่อเนื่องติดๆกันหนักเข้าเปลวตะวันก็เอื้อมมือไปหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องโปรดมาดูเห็นสายเรียกเข้าเป็นหมอคู่อริก็แทบจะ  เขวี้ยงทิ้ง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เขารับสายแล้วกรอกเสียงไปอย่างหงุดหงิด

“มึงโทรมากวนกูจนโทรศัพท์กูแทบไหม้มีอะไรก็ว่ามา”

“ก็ไม่ได้อยากจะโทรหรอก ที่โทรมาแค่จะถามว่าพี่เป็นผัวประสาอะไรวะถึงปล่อยให้เมียที่กำลังท้องขับรถมาต่างจังหวัดคนเดียวแบบนี้”

“อะไรนะ มึงพูดอะไรของมึงไอ้หมอยอด ใครขับรถไปไหน”

“พราวชมพูเมียพี่ไง แล้วจะบอกให้นะว่าเมียพี่น่ะถูกหามไปโรงพยาบาลแล้วจะเป็นตายยังไงผมก็ไม่รู้ด้วยนะ ช่วยอย่างถึงที่สุดแล้วถ้าไม่รักก็น่าจะเมตตาดูแลให้ดีๆหน่อย ถ้าทำไม่ได้ก็ปล่อยให้คนอื่นดูแลอย่าเอาเขาไปตกระกำลำบากเลยว่ะพี่”

“มึงไม่ต้องเสือกเมียกู กูดูแลเองได้”

“ถ้าดูแลได้ทำไมปล่อยให้ขับรถมาคนเดียวจนชนต้นไม้อาการปางตายแบบนี้วะพี่ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆคนแบบพี่มันดูแลใครได้มั่งวะ”

“มึงหุบปากไปเลยไอ้หมอยอด บอกกูมาพราวอยู่ไหนมึงส่งไปโรงพยาบาลไหน”

ยอดนักรบบอกโรงพยาบาลปลายทางแล้วทำท่าจะวางสาย แต่เปลวตะวันรั้งไว้ก่อน

“เดี๋ยว! มึงจะคิดว่ากูง้อขอร้องขอความช่วยเหลือจากมึงก็ได้แต่วันนี้กูจำเป็น ถ้ามึงอยู่ที่หัวหินมึงมารับกูที่บ้านพักหน่อยกูไม่มีรถ”

เอากับหมอรุ่นพี่อวดดีอย่างมันสิ ปากก็ด่าว่าเขาปาวๆ ขนาดขอความช่วยเหลือยังใช้คำสั่งอย่างกับเขาเป็นลูกน้องมัน

“เห็นแก่คุณพราวเมียพี่หรอกนะไม่อย่างนั้นอย่าคิดว่าคนอย่างยอดนักรบจะลดตัวไปช่วย”

เขาว่าแล้วก็ถามหาโลเคชั่น เสร็จแล้วก็กดวางสายแล้วเหยียบคันเร่งพารถทะยานไปสู่จุดหมายทันที

ตอนนี้พราวชมพูน่าจะถึงมือหมอแล้ว เขาวางใจในความสามารถของเพื่อนร่วมอาชีพว่าจะช่วยชีวิตเธอและลูกได้ คิดแล้วก็ยังพอทำใจขับรถไปรับคนที่โกรธเกลียดกันอย่างเปลวตะวันได้

เพราะเห็นแก่พราวชมพูหรอกนะถึงได้ยอม ในช่วงนาทีวิกฤตของชีวิตการมีเปลวตะวันอยู่ใกล้ๆน่าจะดีที่สุด

อาการเครียดขึงของเปลวตะวันคลายลงทันทีที่มาถึงโรงพยาบาลแล้วรับรู้ว่าพราวชมพูและลูกปลอดภัย

เขารู้สึกขอบคุณยอดนักรบเป็นครั้งแรกในชีวิต ถึงแม้จะยังมีเรื่องเขม่นที่ยังเคลียร์กันไม่ลงค้างคาอยู่ จะว่าเคลียร์ไม่จบเคลียร์ไม่ได้ก็ไม่ใช่เพราะคนทั้งคู่ไม่เคยเปิดอกเคลียร์กันต่างหาก

“หมดเรื่องแล้วพระรองอย่างผมก็หมดหน้าที่สินะ พระเอกตัวจริงอย่างพี่มาแล้วนี่”

“ถ้ามึงจะหยุดปากหมาบ้างกูจะรู้สึกขอบคุณมึงได้สนิทใจมากกว่านี้ไอ้หมอยอด”

“ทำอย่างกับพี่พูดดีกับผมอย่างนั้นแหละวะ มันก็ไม่ต่างกันหรอก พี่ร้ายกับผมก่อน ผมกวนประสาทตอบกลับบ้างก็ไม่เห็นจะแปลก”

“ถ้ามึงเป็นฝ่ายถูกแย่งแฟนไปมึงจะยิ้มหน้าระรื่นผูกมิตรกับกูได้ไหมล่ะ ถ้ามึงทำไม่ได้กูก็ทำไม่ได้เหมือนกัน”

เปลวตะวันถามจริงจัง ยอดนักรบขบกรามแน่นจ้องมองคนถามนิ่งจากที่เป็นคนอารมณ์ดียิ้มระรื่นตลอดเวลาตอนนี้เขากลับดูเป็นคนจริงจังอย่างที่คนเป็นรุ่นพี่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน

“พี่พูดแบบนั้นก็ถูกของพี่ว่ะ เพราะว่าผมถูกรุ่นพี่แย่งแฟนไปไง ผมก็เลยอยากแย่งกลับบ้าง พี่จะได้รู้ว่าการถูกแฟนทิ้งมันเป็นยังไง”

“มึงพูดอะไรกูไม่เข้าใจ” เปลวตะวันไม่พูดเปล่ายังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพร้อมจ้องหมอรุ่นน้องอย่างต้องการคำตอบ ยอดนักรบเบะปากไหวไหล่กับอาการหน้าตายของรุ่นพี่ ยิ่งเห็นเปลวตะวันทำหน้าตาแบบนี้เขายิ่งหมั่นไส้ร้อยเท่าทวีคูณ