Chapter 36 สิ่งไม่คาดคิด

“เบาได้เบาครับพราว” เขากระเซ้า

พราวชมพูได้แต่ทุบเบาๆลงบนแผงอกกว้าง สบประสานสายตาเขาแล้วเธอก็ร้อนผ่าวไปทั้งดวงหน้าและเรือนร่าง

ยิ่งเห็นเขาส่งสายตาวิบวับจับจ้องทรวงอกอุ่นนุ่มของเธอ พราวชมพูก็ยิ่งใจสั่น

ใช่! ใจเธอสั่น

ตัวเธอก็สั่น

แต่ทุกอย่างคือสั่นสู้ไม่มีถอย

“เอาแต่มองไม่อยากจับอยากจูบมันบ้างเหรอคะ” เธอยั่วแล้วจับมือเขามาทาบอก

พอฝ่ามือเขาทาบนาบลงไปปลายนิ้วแกร่งก็เริ่มลูบไล้กอบกุมขยำขยุ้มความอุ่นนุ่มนั้นด้วยความหลงใหล

พอคลั่งไคล้หนักเข้าเจ้าตัวก็โน้มใบหน้าเข้าหาส่งยอดปทุมมาลย์เข้าสู่อุ้งปากร้อนชื้นกัดกลืนดื่มด่ำอย่างหิวกระหาย

“ชอบไหมคะ”

“ชอบสิ ยิ่งพราวขย่มไม่ยั้งพี่ยิ่งชอบ”

“แต่พราวเหนื่อยแล้วนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไร พราวอยู่นิ่งๆนอนเฉยๆที่เหลือพี่จัดการเอง” เปลวตะวันว่าแล้วก็พลิกร่างอ้อนแอ้นให้นอนราบไปกับผืนเตียงกว้าง

ผืนผ้าปูสีขาวสะอาดตายังไม่ตรึงใจเท่าเรือนร่างยั่วเย้าของพราวชมพู

พอเขาขยับขึ้นมาเป็นฝ่ายควบขับ พราวชมพูก็ขานรับอย่างรู้งาน ทุกการสอดประสานช่างตราตรึงลึกล้ำในหัวใจจนเขาอดกระเซ้าด้วยความเอ็นดูในความน่ารักนั้นไม่ได้

“ปากบอกว่าเหนื่อย เอาเข้าจริงแรงดีไม่มีตกเลยนะเราน่ะ”

“ไม่ดีเหรอคะ หรือว่าพี่หมอชอบมีเซ็กส์กับท่อนไม้”

“ดูพูดเข้า คำพูดคำจาแบบนี้มันน่าลงโทษให้เข็ดนัก” เขาว่าแล้วก็เร่งเครื่องเพิ่มความเร็วและดุดันขึ้นตามลำดับ

ถึงจะดันดุไปหน่อยแต่เขาก็เบามือพอที่จะไม่กระทบถึงลูกน้อยในครรภ์ เธอเองก็พร้อมรับความซาบซ่านหวามไหว

ยิ่งเขาสาดส่งความอิ่มเอมเข้าใส่มากเท่าไรเธอก็สนองกลับคืนเท่ากันแบบไม่คดโกง

พราวชมพูตื่นแล้วแต่เปลวตะวันยังไม่ตื่น อาจเพราะเขาพร่ำวนเวียนอยู่แต่กับการส่งมอบความสุขหฤหรรษ์ให้แก่เธอจวบจนรุ่งสางจึงหลับใหลไปอย่างคนสิ้นไร้เรี่ยวแรง

แปลกนัก เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ แข็งแกร่งและดุดันกว่าเธอเป็นไหนๆแต่กลับนอนหลับสนิทราวถูกสูบเอาพลังออกไปจนหมดสิ้น

ส่วนเธอนอกจากจะแบบบางกว่าเขาแล้วยังมีอีกหนึ่งชีวิตในท้อง พอถึงเวลาตื่น เธอก็ตื่นด้วยความสุขสดชื่น เรี่ยวแรงที่หดหายเพราะถูกเขาสูบเอาไปเมื่อคืนกลับมาเต็มเปี่ยมราวไม่เคยผ่านศึกโชกโชนมาก่อน

ที่เขาบอกว่าคนท้องมักจะเซ็กส์จัดน่าจะเรื่องจริง

พราวชมพูยอมรับ พอท้องแล้วเธอกลับรู้สึกคึกคักอยากกระโจนลงสนามรักกับเขาไม่รู้จบ เมื่อคืนนี้หากเปลวตะวันไม่ล่าถอยเธอก็คงไม่ได้หลับได้นอนเช่นกัน

เห็นเขายังหลับสบายอารมณ์เธอก็ไม่อยากกวน มองลอดผืนผ้าม่านบางๆออกไปนอกหน้าต่างห้องเห็นท้องทะเลและหาดทรายขาวสะอาดตาก็อยากออกไปเดินรับลมเย็นๆ

แปลกอยู่ไม่น้อยที่สองวันมานี้อาการแพ้ท้องของเธอเหมือนจะทุเลาลงเรียกว่าแทบหายเป็นปลิดทิ้ง อาจเพราะความตึงเครียดและอะไรหลายๆอย่างผ่อนเบาลงก็ได้และตอนนี้หัวใจเธอก็เปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

คิดถึงตรงนี้ก็อดเลื่อนมือไปลูบไล้ใบหน้าหล่อคมไม่ได้ เธอไม่เคยปรารถนาการมีคู่ชีวิต เธอรู้ดี ใดๆในโลกนี้ล้วนไม่จีรัง ยามรักมากตอนผิดหวังก็ย่อมเจ็บปวดทุกข์ทรมานมาก หมอเปลวตะวันเองก็พบเจอมาแล้ว คนรอบกายเธอก็พานพบมานับไม่ถ้วน เธอถึงไม่อยากมีรักไม่อยากคาดหวังกับใคร

แต่ก็ลึกๆก็อยากมีใครสักคนเป็นเพื่อนเดินทางไปด้วยกัน ใครสักคนที่จะเติมเต็มหัวใจให้ด้วยความรักที่บริสุทธิ์ ความรักแบบนั้นหาไม่ได้จากที่ไหนนอกเสียจากความรักที่ถ่ายทอดผ่านสายใยของพ่อแม่ลูก และนั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงอยากมีลูกแต่ไม่อยากมีพ่อของลูกเป็นตัวตน

จนแล้วจนรอดเธอก็หนีไม่พ้น ยิ่งปฏิเสธ สวรรค์ก็ยิ่งกลั่นแกล้งส่งเปลวตะวันเข้ามาในชีวิตเธอแบบผิดแผน

ใช่! ผู้ชายที่อยู่บนเตียงกับเธอคืนนั้นและเป็นเจ้าของน้ำเชื้อก่อเกิดเลือดเนื้อในกายเธอควรเป็นหนุ่มโฮสต์ทรงเสน่ห์มากดีกรีที่เธอเลือก แต่อะไรพรางตาดลใจให้เธอมองผิดไปคว้าเอาเขามาขึ้นเตียงได้

แค่พาขึ้นเตียงปฏิบัติการผลิตลูกไม่พอ สวรรค์ยังส่งเขาตามติดมาก่อกวนชีวิตเธอจนวุ่นวายแล้วก็จบท้ายด้วยการยอมรับเขาเข้ามาเป็นคู่ชีวิตอย่างเลี่ยงไม่ได้

คนเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นอย่างเขาจะทนกินน้ำพริกถ้วยเก่าอย่างเธอไปได้นานแค่ไหน

คนโกรธแค้นใครชนิดไม่คิดหวนกลับมาสานต่อมิตรภาพกันอีกแบบนี้จะมีใจให้อภัยได้มากน้อยแค่ไหนหากสักวันเธอทำอะไรผิดพลาดไป

ไม่รู้เลย เธอไม่รู้จริงๆ

ช่างเถอะ! ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป

คิดมากไปก็ปวดหัวเปล่าๆ พระท่านสอนเอาไว้ให้อยู่กับปัจจุบันและทำมันให้ดีที่สุดเท่านั้นพอ

เธอเองก็ควรทำแบบนั้น ปล่อยวางอดีตหยุดพะวงถึงอนาคต ใช้ชีวิตทุกวินาทีให้มีความสุขและมีสติก็น่าจะเพียงพอ

อะไรที่จะเกิดย่อมต้องเกิด ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะรับมือกับมันได้มากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง

เมื่อตัดความคิดวกวนออกไปแล้วพราวชมพูก็เปลี่ยนความตั้งใจที่จะออกไปเดินรับลมเย็นๆเป็นออกไปหาซื้อของทะเลสดๆมาไว้ทำอะไรกินง่ายๆกันตามประสาผัวเมียน่าจะดีกว่า

นอกจากจะสร้างกิจกรรมสานความสัมพันธ์ให้แนบแน่นขึ้นแล้ว ยังช่วยให้เธออารมณ์ดีและมีความสุขอีกด้วย

คิดดังนั้นก็ลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายเตรียมตัวออกไปตลาดสดที่เธอเห็นเมื่อวานตอนขับรถผ่านมา

ตอนแรกว่าจะชวนเขาไปด้วยกัน แต่หลับเป็นตายแบบนี้ปล่อยให้นอนต่อจะดีกว่า ขืนปลุกเอาไปด้วยแทนที่จะได้ไปอาจเป็นต้องลงไปนอนเป็นเพื่อนเขาแทน

พราวชมพูขับรถออกมาเรื่อยๆวิวสองข้างทางชวนให้เธอรู้สึกปลอดโปร่ง กลับไปบ้านเธอจะขอบคุณเขาให้จุใจสักหน่อยที่ใจดีพาเธอมาผ่อนคลายในสถานที่เต็มไปด้วยอากาศบริสุทธิ์แบบนี้ ขนาดว่าหลุดโค้งด้านหน้าไปก็จะเป็นถนนใหญ่ที่ทอดสู่ตัวเมืองแล้วรอบด้านยังสงบร่มรื่นสบายตาสบายใจ

ปริ๊นๆๆๆ

“ว้าย!”

เอี๊ยดดดด!

เสียงพราวชมพูหวีดลั่นนำมาตามติดด้วยเสียงล้อรถบดถนนดังสนั่นหวั่นไหวเพราะเจ้าตัวเหยียบเบรกกะทันหันด้วยความตกใจที่จู่ๆก็มีรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ขับแซงไปชนิดที่แทบเบียดรถเธอตกถนน เท่านั้นไม่พอยังเสียมารยาทบีบแตรใส่เธอลั่นจนตกอกตกใจไปหมด

“คุณพระ! ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูก” ความตกใจกลัวว่าลูกน้อยในครรภ์จะหวาดผวา พราวชมพูจึงลูบไล้ฝ่ามือบนหน้าท้องปลอบประโลมตามสัญชาติญาณ

หากมีเธอเพียงหนึ่งชีวิตจะไม่รู้สึกเครียดและกดดันมากแบบนี้ แต่ยังมีอีกหนึ่งชีวิตในกายทำเอาเธออดหวาดผวาใจสั่นไม่ได้ ยิ่งขับรถของ เปลวตะวันที่เธอไม่คุ้นชินด้วยยิ่งทำให้เกิดความประหม่า จะวกกลับไม่ไปต่อก็เสียดาย อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงตลาดสดตามตั้งใจแล้ว

คิดแบบนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกสุดแล้วเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งพารถทะยานต่อไปด้วยความเร็วไม่มากนัก เธอได้แต่บอกตัวเองว่ามันแค่เหตุไม่คาดฝันเล็กๆ ไม่มีใครเจอเรื่องหวาดวิตกซ้ำซ้อนเป็นละครน้ำเน่าหรอก

คิดได้แค่นั้นก็ต้องหวีดลั่นอีกครั้งเพราะพอรถหลุดโค้งเลี้ยวไปตามทางทอดสู่ตลาดจุดหมาย พราวชมพูก็ต้องตกใจที่จู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซค์มาปาดหน้าเธอไปอย่างฉิวเฉียด

ความตกใจทำให้เธอหักหลบอัตโนมัติผลก็คือรถทรงสปอร์ตคันโก้ของเปลวตะวันพุ่งทะยานลงข้างทางและชนเข้ากับต้นไม้อย่างจัง

เอี๊ยดดดด!! โครม!

“ช่วยด้วย! พี่หมอ...ช่วยพราวกับลูกด้วย” สติสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับไปพราวชมพูระลึกได้เพียงเท่านั้น