Chapter 42 อยากมีเธออยู่ใกล้กัน

“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าพราวไม่เชื่อใจพี่” เปลวตะวันแสร้งทำเสียงงอนๆ ทอดสายตาออดอ้อนยามมองเมียรัก พราวชมพูทำหน้ายู่แล้วตอบอย่างเสียไม่ได้

“ก็บอกแล้วว่าพราวเชื่อใจพี่แต่ไม่ไว้ใจคนอื่น”

เปลวตะวันถอนหายใจเบาๆก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน

“ถ้าเชื่อใจก็ต้องวางใจว่าพี่จะไม่มีวันทำให้พราวเสียใจ”

“พราวรักพี่หมอนี่คะ รักแล้วก็หวงมาก พราวไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้พี่หมอ”

ได้ฟังแบบนี้เปลวตะวันก็หัวใจฟูฟ่อง เขาบีบปลายจมูกพราวชมพูเบาๆก่อนทำท่าขบคิดแล้วพูดต่อ

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะดึงเอานักศึกษาชายมาคั่นกลางไม่ให้สาวๆเข้าใกล้ดีไหมครับ”

“ชายแท้นะคะ ชายเทียมก็ห้ามพราวหวง”

คราวนี้เปลวตะวันถึงกับหัวเราะลั่นห้อง ก็พอรู้หรอกว่าเมียขี้หึงและหวงหนักมากแต่นี่เล่นหวงไปถึงเพศที่สามทำเอาเขาถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้

“อย่าหัวเราะสิคะ”

“ไม่หัวเราะก็ได้แต่ขอจูบพราวแทนก็แล้วกัน” เปลวตะวันว่าแล้วก็โน้มใบหน้าเข้าหาบรรจงจูบเมียรักตามปากว่าทันที

พราวชมพูที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับครางท้วงเบาๆ แต่ถึงจะท้วงก็ไม่ได้ผลักไสพอเขาบดจูบเว้าวอนเธอก็ตอบรับจูบหวามหวานของเขาอย่างดูดดื่มลุ่มหลงไม่แพ้กัน

“อย่าซนสิคะ” เธอร้องห้ามเมื่อมือไม้ร้อนผ่าวของเปลวตะวันเริ่มโลมเล้ายุ่มย่ามแถวๆทรวงอกนุ่มหยุ่น แต่เสียงห้ามของเธอไม่ได้จริงจังนัก

“พราวของพี่น่ารักขนาดนี้พี่ไม่มีวันชายตาแลใครอยู่แล้ว”

“พราวเชื่อพี่หมอค่ะ”

“เชื่อพี่แต่ก็ยังหึงหวงพี่มากเหลือเกิน”

“พี่หมอเองยังหึงหวงพราวกับหมอยอดได้เลยแล้วพราวจะหึงจะหวงพี่หมอบ้างไม่ได้เหรอคะ”

“ก็ไอ้หมอยอดมันเจ้าเล่ห์ พี่ไม่ชอบให้มันมาเกาะแกะเมียพี่นี่ครับ”

“แหม...แค่พูดถึงก็หน้าตึงขึ้นมาทันทีเลยนะคะ” พราวชมพูพูดล้อๆ เธอเอียงคอมองเขาทำหน้าทำตาน่ารักจนเปลวตะวันหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความมันเขี้ยว

“หอมเอาๆไม่หยุดแบบนี้ พราวช้ำไปหมดแล้วนะคะ”

“ก็ทำมากกว่ากอด จูบ แล้วก็หอมไม่ได้นี่ครับ” เขาอ้อนทอดสายตาละห้อย สองแขนกระชับกอดพราวชมพูแน่นเข้าก่อนยื่นหน้าเข้าหาฝากฝังปลายจมูกโด่งลงตรงซอกคอตามติดๆด้วยริมฝีปากร้อนระอุที่เริ่มพรมจูบคลอเคล้าด้วยความรักและเสน่หาล้นหัวใจ

“ไม่ได้แค่อยากกอด พี่อยากจะสอดใจจะขาดแต่กลัวลูกคลอดก่อนกำหนด”

พราวชมพูหน้าม้านเมื่อเขาพูดตรงๆพร้อมกับเลื่อนฝ่ามือต่ำลงไปสัมผัสทักทายตรงส่วนนั้นซึ่งเธอก็ปล่อยให้เขาสัมผัสโลมเล้าด้วยความเต็มใจเพราะเธอเองก็โหยหาสัมผัสแสนเร่าร้อนของเขาไม่ต่างกัน

“หรือจะลองดูสักครั้งดีนะ”

“เดี๋ยวก็ได้หามส่งห้องคลอดกันพอดี”

“ไม่หรอกน่า พี่รู้วิธีทำดี” เขาตอบพร้อมทำตาหวานซึ้งจ้องเธอ พราวชมพูเบือนหน้าเบนสายตาไปทางอื่น ใจหนึ่งก็อยากลองเพราะเชื่อมั่นในตัวเขา แต่อีกใจก็อดพะวงไม่ได้

“นะครับพราว ไม่ใช่แค่เราที่มีความสุข เจ้าตัวน้อยก็จะอิ่มสุขไม่น้อยไปกว่าเราเพราะเขารับรู้ได้ว่าพ่อกับแม่รักกันมากแค่ไหน”

“หามเข้าห้องคลอดกะทันหันขึ้นมาล่ะก็ได้อายกันถ้วนหน้าแหละคราวนี้”

“ฮื่อ...เชื่อมือพี่สิครับ พี่ชำนาญเรื่องนี้กว่าใครพราวก็รู้” เขาหว่านล้อมพร้อมกับค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างอรชรของพราวชมพูที่ยามนี้มีน้ำมีนวลอวบอิ่มขึ้นมากกว่าเดิมไม่มากนัก ไม่ใช่เพราะพราวชมพูห่วงสวยคุมอาหารจนลืมว่าตัวเองต้องบำรุงลูกน้อยในครรภ์ แต่เพราะเธอรู้จักเลือกกินอาหารที่มีประโยชน์ต่อลูกน้อยในครรภ์ต่างหากทุกอย่างที่กินเข้าไปจึงตกถึงลูกมากกว่าตกค้างเป็นส่วนเกินในร่างกายคนเป็นแม่

“พี่หมอขา แน่ใจนะคะว่าจะมีเซ็กกันจริงๆ”

“เชื่อพี่นะครับ พี่สัญญาว่าจะเบามือให้มากที่สุด”

“ก็ถอดเสื้อผ้าพราวจนหมดขนาดนี้แล้วจะห้ามก็คงไม่ทันแล้วมั้งคะ” พราวชมพูอมยิ้มเขินเปลวตะวันจูบหนักๆเข้าที่พวงแก้มนุ่มอย่างรักสุดหัวใจก่อนกระซิบเสียงสั่นพร่า

“ถ้าอย่างนั้นพี่เดินหน้าต่อไม่รอแล้วนะครับ” เขาว่าแล้วก็เริ่มบรรจงจูบคลอเคล้าโลมเล้าอ้อยอิ่งแสนหวาน

พราวชมพูตอบรับสัมผัสแสนเสน่หาของสามีที่รักด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อนที่เริ่มตื่นตัวพุ่งพล่านภายในกาย ไม่ใช่เพียงแต่เขาที่หิวกระหายในรสสวาทแสนซาบซ่านกายและใจเธอเองก็เช่นกันเฝ้ารอและโหยหาการเติมเต็มจากเขาทุกคืนวันมิเสื่อมคลาย

******************************

“โอ๊ย...ปวดจัง ทำไมปวดแบบนี้นะ”

“คุณพราวปวดท้องเหรอคะ” นิศาชลซึ่งนอนอยู่ข้างๆต้องตื่นขึ้นกลางดึกเพราะได้ยินเสียงพราวชมพูครวญเบาๆบ่งบอกความเจ็บปวด พยาบาลสาวรีบลุกขึ้นแล้วเปิดไฟจนสว่างไปทั้งห้อง พราวชมพูซึ่งนอนกระสับกระส่ายบนเตียงค่อยๆดันกายลุกขึ้นนั่ง นิศาชลรีบเข้าช่วยประคองพร้อมกับดึงหมอนมารองแผ่นหลังให้เธอเอนอิง

“คุณนิคะ พราวปวดท้องจัง ไม่รู้ว่าปวดท้องคลอดหรือเปล่า” พราวชมพูบอกสีหน้าเธอไม่ค่อยดีนัก คิ้วสวยขมวดมุ่น    บ่งบอกความไม่สุขสบาย

ตอนนี้เธอรู้สึกปวดหน่วงท้องและหลังร้าวลงต้นขา อาการปวดนี้มีมาเป็นพักๆระยะหนึ่งแล้วตั้งแต่ช่วงบ่าย แต่เธอไม่ได้ตระหนกอะไรเพราะคิดว่าน่าจะเกิดจากที่วันนี้เธอเดินมากเกินไปจึงเกิดอาการปวดและเมื่อยล้า แต่พอตกดึกอาการปวดก็กลับถี่ขึ้นและดูท่าจะไม่คลายลงพราวชมพูจึงไม่อาจนิ่งนอนใจต่อไปได้

“พราวจะคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่าคะคุณนิทำไมพราวปวดท้องปวดหลังมากแบบนี้”

“คุณพราวรอสักครู่นะคะเดี๋ยวนิตามคุณหมอป่านให้ค่ะ” นิศาชลบอกแล้วหยิบสมาร์ตโฟนมาโทรออกหาหมอปาลิดา ไม่นานนักประตูห้องนอนก็เปิดออกพร้อมกับร่างโปร่งบางของว่าที่คุณป้าคนสวย

“พราวปวดท้องเหรอ ไหนพี่ป่านดูหน่อยซิ”

“เหมือนจะมีน้ำแฉะๆออกมาด้วยนะคะ” พราวชมพูบอกพร้อมกับเลิกผ้าห่มผืนหนาออก เพียงแค่เห็นหมอปาลิดากับนิศาชลก็สบตากันอย่างรู้กัน

“นิให้คนขับรถเอารถออกนะคะ” นิศาชลบอกหมอปาลิดาพยักหน้ารับรู้แล้วหันมาทางน้องสะใภ้