Chapter 40 จากนี้ไปจนนิรันดร์

พราวชมพูค่อยๆปิดเปลือกตาลงด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย เธอนอนตะแคงน้อยๆหันหลังให้เขาขณะที่ฝ่ามือร้อนผ่าวของเขาคลึงเบาๆไปตามเรือนร่าง สัมผัสนั้นช่างนุ่มนวลชวนให้ผ่อนคลายจนแทบจะดำดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา

แต่ยังไม่ทันหลับ พราวชมพูก็ต้องสะดุ้งเมื่อเขานาบริมฝีปากร้อนชื้นลงบนต้นคอนวลเนียนของเธอ ดูดกลืนนวลเนื้อตรงนั้น หากเดาไม่ผิดตอนนี้คงเป็นรอยคิสมาร์กที่เขาจงใจฝากฝังเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของ

เท่านั้นไม่พอฝ่ามือร้อนที่โลมลูบไปตามเอวคอดเลื่อนลากไปยังส่วนโค้งของสะโพกกลมกลึงก็ค่อยๆสอดผ่านรอยแยกของสาบเสื้อคลุมเข้าไปทักทายส่วนนั้นตรงกลางกาย

“อย่าซนสิคะ พราวให้นวดไม่ได้ให้มาซุกซนแบบนี้”

“เซ็กส์คือการนวดที่ดีที่สุด เชื่อพี่สิพี่เรียนมา” เขากระซิบเสียงสั่นแล้วปลุกปั่นเธออย่างเอาแต่ใจ

พราวชมพูเผลอไผลหลุดครางออกมาเบาๆเมื่อปลายนิ้วร้ายของเขาลากไล้ถูไถจุดกลางกายของเธอหน่วงหนักแต่แฝงด้วยความนุ่มนวลยั่วยวนให้เธอคลั่งไคล้คล้อยตาม

“ปล่อยตัวตามสบายนะครับ พราวจะรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็สุขจนเคลิ้มเลยเชียวแหละ”

“อย่ามาอ้อล้อ พราวเจ็บหนักเพิ่งหายออกมาแบบนี้พี่หมอยังมีอารมณ์มาปลุกเร้าให้พราวมีเซ็กส์ด้วยอีกเหรอคะ”

“พราวจะได้หายปวดเมื่อยไงครับ ไม่ต้องรุกก็ได้แค่นอนพร้อมรับก็พอ รับรองพี่เติมสุขให้จุกอกแน่ๆไม่เอาเปรียบพราวหรอก” เขาว่าแล้วถอยห่างออกไปจัดการปลดเปลื้องพันธนาการท่อนล่างของตัวเองออกก่อนกลับมาล้มตัวนอนลงเคียงข้างรั้งร่างเธอไปสวมกอดแนบอก

พราวชมพูบอกไม่ถูกว่ายามเขาปลุกปั่นโลมลูบกระตุ้นจนความรู้สึกคลั่งไคล้ในรสเสน่หาของเธอลุกฮือขึ้นมานั้น เธอผ่อนคลายหรือยิ่งเครียดขึง รู้แต่ว่าพอเขาสอดปลายนิ้วแกร่งแทรกเข้าสู่รอยแยกหยาดเยิ้มเธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวและหัวใจ

ยิ่งเขาจุ่มจ้วงล่วงล้ำเข้าๆออกๆเธอก็แทบอยากร้องบอกให้เขาสอดประสานแก่นกายอันดุกร้าวเข้ามาแทนที่เสียเดี๋ยวนั้นเพราะตอนนี้เธอเร่าร้อนทุรนทุรายจนแทบจะทานทนไม่ไหวแล้ว

“พี่หมอขา...พ...พราวไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว” เสียงเธอพร่ำร่ำร้องเรียกเขาพร้อมกับเร่งเร้าจนฟังแทบไม่เป็นศัพท์

ยิ่งเธอร้องบอกเปลวตะวันก็ยิ่งอ้อยอิ่งไม่ยอมสนองตามความต้องการนั้น

ปากและมืออีกข้างของเขาสมัครสมานร่วมด้วยช่วยกันปลุกเร้าหยอกเย้าวนเวียนอยู่กับทรวงนุ่มหยุ่นทั้งกัดกลืนดูดดื่มขยุ้มขยำจนพราวชมพูครางลั่นด้วยความกระสันซาบซ่าน

“พี่หมอขาเลิกใช้นิ้วเถอะค่ะพราวขอ”

“แล้วจะให้ใช้อะไรดีครับ ใช้ลิ้นแทนได้ไหม” เขาถามแล้วพลิกร่างเธอให้หงายราบก่อนค่อยๆพรมจูบลากเลื่อนต่ำลงไปผ่านรอยบุ๋มกลางกายส่งปลายลิ้นตวัดไล้ทักทายเบาๆแล้วเคลื่อนลงสู่รอยแยกหยาดเยิ้มด้วยหยาดน้ำอุ่นซ่านนั้นทันที

“โอย...แบบนี้ไม่ได้ไม่ไหวค่ะ พราวไม่ไหวจริงๆ” เธอร้องบอกยามเข้าใช้ลิ้นปาดไล้ดื่มชิมแล้วกัดกลืนดื่มด่ำจุดนั้นราวหิวกระหาย และดูเหมือนจะไม่หนำใจ ปลายลิ้นร้อนๆของเขายังจุ่มจ้วงล่วงล้ำเข้าไปภายในอย่างช่ำชอง

เจอทั้งปลายนิ้วแกร่งกร้าว ปลายลิ้นร้อนระอุเข้าไปพราวชมพูถึงกับบิดพล่านพ่ายแพ้แก่เพลิงปรารถนาอันล้ำลึก

“พี่หมอขาพราวไม่ไหวแล้ว ได้โปรดเถอะพราวจะขาดใจ”

“นิ้วก็ไม่ไหว ลิ้นก็จะขาดใจ พราวบอกหน่อยอยากได้อะไรถึงจะบอกว่าไหว”

“แกล้งพราวแบบนี้ระวังพราวเอาคืนนะคะ” พราวชมพูค้อนเล็กๆ เปลวตะวันอมยิ้มแล้วเคลื่อนขึ้นมาจูบเธอหนักๆอย่างแสนรัก

ปากประกบปาก

ฝ่ามือลากไล้โลมเร้า

ปลายนิ้วสอดแทรกจุ่มจ้วงเข้าๆออกๆปลุกปั่นจนเธอกระสันเสียวก่อเกิดเกลียวคลื่นแห่งความเสียดเสียวขมวดม้วนเป็นเกลียวถาโถมสาดซัดจนเธออยากผลักเขาลงนอนแล้วขึ้นคร่อมทับขยับโยกขย่มเขาเสียเดี๋ยวนั้น

เหมือนเปลวตะวันจะล่วงรู้ เขาจึงตอกผนึกตรึกตรึงร่างของเธอไว้ด้วยตัวตนอันดุกร้าวทันที

คราวนี้พราวชมพูถึงกับหวีดด้วยความสุขสม เจอความดุกร้าวแสนร้ายกาจของเขามานับครั้งไม่ถ้วนแต่เธอก็ยังไม่คุ้นชินเสียที

ครั้งนี้ก็เช่นกัน เปลวตะวันงัดเอาสารพัดกลเม็ดมาสาดซัดเข้าใส่เธอจนอาการเคล็ดขัดยอกที่ว่ามีมากแล้วยิ่งเพิ่มขึ้นอีก

แล้วเขาก็หาเรื่องวนเวียนนวดเฟ้นคลึงเคล้นอยู่แบบนั้น

ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า!

“พี่เริ่มรู้ตัวว่ารักพราวตั้งแต่เมื่อไรคะ” พราวชมพูถามหลังจากยกแรกผ่านไป เธอและเขานอนกอดก่ายกันด้วยความสุขล้นอก

เปลวตะวันจูบหนักๆตรงขมับเขากอดกระชับเธอแนบแน่นแล้วเอ่ยตอบ

“ถ้าให้ชัดเจนมากๆก็วันที่พราวตามไปตบหน้าเกลถึงคอนโดฯวันนั้นแหละ”

“แสดงว่าชอบนางร้ายไม่ได้ชอบนางเอก”

“ชอบนางเอกสิ แต่ขอเป็นนางเอกสู้คนแบบพราวนะ ถ้าจะให้ดีช่วยลดดีกรีความบ้าบิ่นลงหน่อยจะน่ารักมาก”

“ทำไมคะ พราวเป็นแบบนี้ไม่น่ารักตรงไหน”

“ไม่เลย ไม่มีตรงไหนไม่น่ารักเลย อืม...ถ้าจะมี ก็ไม่น่ารักตรงที่ชอบขัดใจพี่ไม่ยอมมีเซ็กส์กับพี่ดีๆเสียที กว่าจะสุขสมแต่ละทีก็ต้องปลุกเร้ากันหนักหน่วง ปลุกแล้วปลุกอีก ถึงจะคล้อยตามกันได้”

“ถ้าได้ง่ายๆก็ไร้ความหมายสิคะ”

พราวชมพูหัวเราะคิกคัก เปลวตะวันมันเขี้ยวพลิกตัวหันมางับปลายจมูกเล็กๆหยอกเย้า

“สำหรับพราว จะง่ายหรือยากก็มีความหมายกับพี่ทั้งนั้นแหละเพราะพี่ดันไปรักพราวเข้าให้แล้ว จะอะไรจะยังไงก็ต้องยอม หือไม่ได้เดี๋ยวอด”

พราวชมพูย่นจมูกใส่แล้วพลิกกายหันหน้าหนี เปลวตะวันคว้าเอาร่างอ้อนแอ้นรั้งกลับไปสวมกอดแล้วกระซิบแผ่วเบาที่หู

“พี่รักพราวแบบนี้ พราวจะยอมพี่ทุกคืนได้ไหม”

“หื่นจัดเกินไปแล้วไหมคะ ไม่คิดว่าพราวจะไม่ไหวบ้างเหรอ”

“ก็เห็นพราวร้องบอกไม่ไหวไม่ไหว สุดท้ายก็ไหวทุกทีนี่นา”

“ไม่ไหวก็ต้องไหวต่างหาก ขัดได้เสียที่ไหนคนเอาแต่ใจอย่างพี่หมอน่ะ”

“ไม่ได้เอาแต่ใจพี่นะครับ เอาตามใจพราวด้วย”

เขาหัวเราะร่วนขณะที่พราวชมพูหน้าม้าน

แก้มเธอคงแดงปลั่งยิ่งว่าสตรอว์เบอร์รี่เพราะตอนนี้มันร้อนผ่าวด้วยความขัดเขิน