Chapter 14 เกือบจะสายไป

พราวชมพูบอกไม่ถูกว่าทำไมตัวเองถึงต้องไม่พอใจมากขนาดนี้ที่เปลวตะวันทิ้งให้เธออยู่บ้านลำพังส่วนตัวเขาออกไปเริงร่ากับแม่หมอคู่ขา

เอ่อ...ไม่สิ

เขาบอกเองว่าเป็นเพื่อน แม่หมอคนนั้นก็พูดแบบเดียวกัน

“เฮอะ! เพื่อนสนิทท้องติดกันล่ะสิ ป่านนี้ถึงยังไม่กลับ”

พราวชมพูเบะปากแล้วหันกลับไปสนใจภาพเคลื่อนไหวในหน้าจอทีวี เขาจะเป็นอะไรกับใครไม่เกี่ยวกับเธอ

จะเป็นแค่เพื่อนสนิท ใกล้ชิดแนบแน่นแค่ไหนก็เรื่องของเขาเธอจะเก็บมาใส่ใจให้รกสมองทำไม

แต่ว่าจนป่านนี้ก็เลยเวลาค่ำมานานแล้ว ตั้งแต่เช้ามาเธอมีเพียงแค่น้ำกับนมเพียงเล็กน้อยที่ตกถึงท้อง อาหารอื่นๆที่เขาเอามากองให้บนโต๊ะเธอแทบไม่ได้แตะ

ใช่! เขาหอบเอามากองให้แล้วก็ปิดล็อกห้องขังเธอเอาไว้ในนี้แล้วออกไประรี้ระริกกับแม่เพื่อนสนิทคนดีนั่น

การกระทำของเขามันน่ารังเกียจนัก คอยดูเถอะเธอจะปั่นป่วนก่อกวนเอาให้หาความสงบไม่ได้เลยเชียว

คิดไปคิดมาพราวชมพูก็เริ่มพะอืดพะอม จะว่าเพราะอาการแพ้ท้องอย่างเดียวก็คงไม่ใช่ คงเพราะท้องเธอว่างเปล่าจึงเกิดอาการคลื่นเหียนอยากจะอาเจียนหนักขึ้น

อาหารบนโต๊ะพวกนั้นเหรอ? เธอไม่แตะสักนิด ไม่ใช่หยิ่งไม่ยอมกิน แต่เพราะวันนี้อาการแพ้ท้องเหมือนจะมีมากขึ้นกว่าปกติ

จากที่แค่วิงเวียนและพะอืดพะอมบ้างในบางครั้งแต่วันนี้เธอเริ่มอาเจียนหนักขึ้น และกินอะไรไม่ลงจริงๆ

ไม่รู้เพราะความเครียดที่เกิดโดยไม่ตั้งใจหรือเพราะกลไกตามธรรมชาติของคนท้องพราวชมพูเองก็ไม่แน่ใจ แต่ที่เธอรู้คือตอนนี้เธอเริ่มวิงเวียนและเกิดอาการเริ่มคลื่นไส้อาเจียนหนักขึ้นกว่าเมื่อเช้า

“โธ่...ลูกจ๋า อย่างอแงกับแม่นักสิคะ หนูทำเอาแม่อาเจียนทั้งวันกินอะไรไม่ได้แบบนี้มันไม่ดีนะลูก”

พราวชมพูบ่นกับลูกน้อยด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย บ่นยังไม่ทันไรก็ต้องรีบพาตัวเองเข้าห้องน้ำอาเจียนจนตัวโก่งตัวงอ

อาเจียนเสร็จก็นั่งพับอยู่กับพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงพอจะลุกกลับไปนอนบนเตียงเธอก็รู้สึกวูบโหวงจนทรงตัวไม่อยู่ต้องทรุดลงนั่งอีกครั้ง แต่อาการนั้นเหมือนจะหนักขึ้น ทุกอย่างรอบด้านดูหมุนคว้างไปหมด

พราวชมพูพยายามดึงสติแต่ก็สุดกำลังเกินกว่าจะทัดทานได้ สติสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับวูบไปเธอรู้เพียงแค่ว่าร้องเรียกชื่อเขาออกมา  แผ่วเบาราวต้องการเหนี่ยวรั้งสติเอาไว้

อีกด้าน...เปลวตะวันเพิ่งออกจากคลินิกหลังจากตรวจคนไข้รายสุดท้ายเสร็จ ถึงแม้วันนี้เขาจะพาเกวลินไปกินข้าวและดูหนังตามที่รับคำเอาไว้แต่เขาก็ปิดท้ายวันด้วยการมาทำงานให้พี่สาวสุดที่รัก และแน่นอนเมื่อเสร็จภารกิจเขาก็ตรงกลับบ้านทันทีเพราะรู้ว่าทิ้งพราวชมพูให้อยู่คนเดียวมาตลอดทั้งวัน และเขายังขังเอาไว้ในห้องไม่ให้ออกไปไหนได้

ป่านนี้เจ้าหล่อนอาจจะหลับแล้ว หรือทำอะไรอยู่เขาก็ไม่แน่ใจ ในห้องนอนเล็กๆนั่นจะมีอะไรให้ทำนอกจากดูทีวี

ถึงเขาจะจงใจกักขังเจ้าหล่อนเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายจนไม่สนใจไยดี อาหารการกินเขาก็เตรียมเอาไว้ให้พร้อม อาจจะมากเกินจำเป็นด้วยซ้ำ

“ปิดไฟมืดเชียว แค่สองทุ่มกว่าก็นอนแล้วเหรอ จะนอนไวไปไหม  แม่คุณ” เขาค่อนขอดเธอเมื่อกลับมาถึงบ้านมองขึ้นไปบนห้องนอนชั้นบนเห็นปิดไฟมืดสนิท บ่นแล้วก็พาตัวเองเข้าบ้านตรงขึ้นไปชั้นสองหมายมั่นอยากจะเอาคืนเรื่องที่เจ้าหล่อนไปก่อกวนเมื่อเช้า

พอถึงประตูห้องก็ไขกุญแจเปิดเข้าไปพร้อมกดสวิตซ์เปิดไฟทันที พอแสงไฟสว่างวาบคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเมื่อบนเตียงว่างเปล่า กวาดสายตามองไปทั่วทั้งห้องก็ไม่มีแม้เงา

หัวใจแกร่งเต้นแรงแบบแปลกประหลาด สองเท้าก้าวตรงไปยังห้องน้ำเงี่ยหูฟังอึดใจก็เงียบสนิทไร้เสียงใดๆเล็ดลอดออกมา

ไวเท่าความคิด หมอเปลวตะวันรีบเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปด้านในทันทีสิ่งที่เห็นทำเอาหัวใจแข็งกระด้างหล่นวูบ

“พราวชมพู!”

เขาร้องเรียกนำไปก่อนแล้วรีบถลาเข้าไปหาร่างอ้อนแอ้นที่นอนสลบไสลไร้สติอยู่กับพื้น นิ้วเรียวแข็งแรงตรงเข้าตรวจเช็คชีพจรตรงต้นคอทันที

“พราว! พราว! ตื่นสิ เป็นอะไรทำไมมานอนอยู่แบบนี้”

เขาถามระรัวพร้อมกับตบแก้มเธอเรียกคืนสติแต่พราวชมพูก็ยังคงนิ่งสนิท ลมหายใจดูแผ่วเบาเต็มที ชีพจรก็เต้นอ่อนจนน่าใจหาย

เปลวตะวันไม่รั้งรออีกต่อไป เขาช้อนอุ้มร่างอ้อนแอ้นขึ้นรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที

สาบานได้ว่าตอนนี้เขารู้สึกห่วงเธอขึ้นมาจับใจยิ่งคิดถึงอีกหนึ่งชีวิตที่อาจเป็นอันตรายเขาก็ยิ่งเครียดขึง หากเธอและลูกเป็นอะไรไปเขาคือคนที่มีส่วนผิดในครั้งนี้เต็มๆ

“เปิดเส้นให้ไอ.วี.ด่วน” เสียงเขาสั่งนำไปทันทีที่เจ้าหน้าที่เวรเปลของโรงพยาบาลพาร่างของพราวชมพูเข้ามาถึงห้องฉุกเฉิน

เจ้าหน้าที่พยาบาลแต่ละคนเข้าทำหน้าที่รีบด่วนอย่างรู้งาน ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว

พราวชมพูมีสติรับรู้ฟื้นตื่นขึ้นมาเพียงชั่วครู่ก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียอีกครั้ง

เห็นแบบนั้นเปลวตะวันก็ใจชื้นที่พราวชมพูและลูกปลอดภัย

“เอาเป็นห้องพรีเมียร์นะ แล้วก็จัดพยาบาลพิเศษให้ด้วย”

สั่งความเสร็จเปลวตะวันก็หันไปสนใจคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง มือใหญ่ยื่นไปลูบไล้ศีรษะสวยทอดสายตามองดูด้วยแววอ่อนโยน

ความห่วงใยที่แสดงออกชัดเจนนั้นชวนให้พยาบาลและเจ้าหน้าที่ในห้องฉุกเฉินต่างส่งสายตาให้กันด้วยความสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าถาม ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองและจัดการจองห้องพักที่แพงที่สุดและพยาบาลพิเศษให้ตามคำสั่งของหมอหนุ่มทายาทคนเล็กของเจ้าของโรงพยาบาลนี้

อีกด้าน...ใครบางคนเขม้นมองมายังห้องฉุกเฉินอย่างใช้ความคิด เขาเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดหลังจากมีคนไข้เร่งด่วนเมื่อตอนเย็น และก่อนที่เขาจะทันได้เดินผ่านไปสายตาก็เหลือบไปเห็นหมอรุ่นพี่อย่างเปลวตะวันพาคนไข้เข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งรีบ และนั่นกระตุ้นต่อมสงสัยในตัวจนต้องเปลี่ยนทิศทางจากตรงไปลานจอดรถเป็นไปประตูห้องฉุกเฉินแทน

“น้อง! ถามหน่อย นั่นพี่หมอเปลวใช่ไหม”

พยาบาลที่กำลังสาละวนอยู่กับเอกสารบนเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมองคนถาม พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มหวานให้แล้วรีบตอบ

“ใช่ค่ะ”

“เหรอ? แล้วพาใครมา ใครเป็นอะไรทำไมต้องมาตรวจเองกลางดึกแบบนี้”

“เอ่อ...คือ ไม่ทราบค่ะ”

พยาบาลคนเดิมตอบแบบไม่ต้องคิด ทำเอาคนขี้สงสัยขมวดคิ้วมุ่น

“อย่ามองแบบนั้นสิคะหมอยอด พวกเราไม่มีใครทราบจริงๆค่ะ”

‘ยอดนักรบ’ ศัลยแพทย์หนุ่มผู้ชอบสนใจเรื่องคนอื่นจนใครๆต่างยกให้เขาเป็น ‘เจ้าของไร่เผือก’ ได้ฟังก็ยิ่งสงสัย

“นั่นแฟ้มประวัติคนไข้คนนั้นใช่ไหม”

ปากถามและมือก็ยื่นไปหยิบมาเปิดอ่านทันที ทำเอาพยาบาลสาวได้แต่อ้าปากค้างเพราะทักท้วงไม่ทัน และเพียงแค่เขาเปิดอ่านได้ไม่กี่วินาที แฟ้มก็ถูกดึงออกจากมือทันที