Chapter 22 ความรักอยู่ที่ไหน

“ฉันยอมลงให้ทุกอย่าง เธออยากได้อะไร ไม่ชอบสิ่งไหน ต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันก็ทำให้หมดแล้ว วันนี้เธอจะตามใจฉันบ้างไม่ได้เหรอ”

“ทำไมต้องวันนี้ ตอนนี้ล่ะคะ ปกติหมอก็ไม่ได้หิวจัดขนาดจะขาดใจถ้าไม่ได้กินนี่คะ ถ้าวันนี้พราวไม่พร้อม หมอจะรอต่ออีกไม่ได้เลยเหรอ”

“เอาเปรียบกันเกินไปแล้วนะพราวชมพู”

“หมอต่างหากที่กำลังเอาเปรียบพราว หมอเก็บกดเรื่องอะไรมาถึงได้จะมาลงที่พราว เห็นพราวเป็นที่ระบายอารมณ์หรือไงคะ”

“พราวชมพู” เปลวตะวันครางชื่อนั้นแผ่วเบา

คำพูดง่ายๆแต่กระแทกใจเต็มๆทำเอาเขาหมดอารมณ์ สองมือแกร่งร่วงหล่นลงข้างกายปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“พักผ่อนเถอะ ฉันก็จะไปนอนเหมือนกัน”

“เดี๋ยวค่ะ” พราวชมพูเป็นฝ่ายเรียกรั้งเอาไว้

แล้วจู่ๆเธอก็ทำในสิ่งที่เปลวตะวันไม่คาดคิด เธอดึงเขาเข้าไปกอดแล้วก็เขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากหยักดั่งคันศรของเขาหนักๆ

“พราวรู้ว่าพราวเอาเปรียบหมอหลายเรื่อง ทั้งเรื่องกีดกันไม่ให้หมอออกไปหากินนอกบ้าน ทั้งเรื่องให้หมอนอนห้องรับแขกไม่ยอมให้นอนห้องเดียวกับพราว แต่พราวก็อยากหมอเข้าใจ ระหว่างเรามันไม่ใช่ความรัก มันยากนะคะที่จะอยู่ด้วยกันทุกคืนเพียงแค่เรื่องเซ็กส์แล้วก็เรื่องหน้าที่พ่อแม่ของลูก”

เปลวตะวันนิ่งฟัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา พราวชมพูพอจะเดาออกแต่ก็เลือกจะปิดปากไม่พูดเช่นกัน

“ฉันเคยได้ยินคำโบราณว่าคนเราอยู่ๆไปเดี๋ยวก็รักกันเอง เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าระหว่างเราอาจจะมีวันนั้น”

“ความรักไม่มีอยู่จริงหรอกค่ะ ถึงมีมันก็ไม่จีรัง”

“เธอพูดอย่างกับว่าเคยมีความรักอย่างนั้นแหละ”

“เปล่าค่ะ พราวแค่พูดจากที่เห็นๆคนรอบข้าง แรกๆรักกันอยู่ๆไปก็เลิกรักกันซะอย่างนั้น พราวเลยไม่ค่อยเชื่อว่าความรักชายหญิงมันมีอยู่จริง”

“แล้วยังไงล่ะทีนี้ ฉันตามความคิดเธอไม่ทันแล้วจริงๆ”

“พราวก็ไม่รู้”

“ไม่รู้ก็ช่างมันเถอะนะ อย่าไปคิดให้มันปวดหัวเลย ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติน่าจะดีกว่า เหมือนคืนนั้นไง เธอกับฉันต่างก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ใช่เหรอพราว”

เขาว่าแล้วก็บดจูบริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่มคลึงเคล้าหยอกเย้าเบาๆแล้วเริ่มหนักหน่วงขึ้นเมื่อคนถูกจูบไม่มีทีท่าจะต่อต้าน

ถึงตอนนี้เปลวตะวันถึงกับครางฮืออย่างสุขสม นานเหลือเกินแล้ว เขารอคอยรสจูบแสนเสน่หานี้มาเนิ่นนาน เขาคลั่งไคล้มันหน่วงหนักจวนจะเป็นบ้า

“หมอขาอย่า...”

“อย่าฝืนอีกเลยพราว เราต่างก็รู้ว่าเราต้องการมัน”

พราวชมพูพยายามเบี่ยงหน้าหลบ สองมือพยายามผลักไส แต่ก็พ่ายแพ้แก่ความรู้สึกพุ่งพล่านอัดแน่นในกาย

ใช่! ร่างกายเธอต้องการเขา เรียกร้องร่ำหา และพร้อมสนองตอบความเร่าร้อนชวนลุ่มหลงนั้นอย่างเต็มใจ

แต่นั่นต้องไม่ใช่วันนี้! ไม่ใช่ในวันที่ระหว่างเขาและเธอพันผูกกันเพียงแค่บทบาทหน้าที่แต่ไร้ซึ่งความรัก

“ไม่!” พราวชมพูฝืนรั้งตัวเองเอาไว้สุดใจ เธอปฏิเสธเสียงแข็งแล้วดันเขาออกห่าง

เปลวตะวันยอมปล่อยแต่โดยดี ถึงแม้จะไม่ได้อยากทำอย่างนั้นก็ตาม

“พราวขอโทษ พราวรู้ว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัวมากไปสักหน่อย แต่พราวต้องการให้ตัวเองรู้สึกว่าพร้อมจริงๆ ไม่ใช่จำใจให้หมอลากขึ้นเตียง” 

เปลวตะวันได้แต่ยืนเยาะหยันตัวเองอยู่ตรงนั้น เพราะพอพูดจบพราวชมพูก็เดินหนีเข้าห้องไป

เขาไม่รู้ว่ายืนอยู่นานแค่ไหน รู้แต่ว่าวันนี้เขายอมให้เธอหมดแล้ว  ทุกสิ่งอย่าง ยอมทั้งที่ไม่รู้เหตุผลเลยสักนิดว่าทำไมถึงยอมให้ได้มากขนาดนี้

ในเช้าวันใหม่เปลวตะวันและพราวชมพูเหมือนจะรวมพลังสามัคคีเป็นทีมเดียวกันครั้งแรกในชีวิต เพราะพอตื่นขึ้นมาทั้งสองก็ต้องต้อนรับแขกคนสำคัญที่ยามนี้นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมองคนทั้งสองด้วยความประหลาดใจ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน หมอไม่อยากจะเชื่อว่าคุณพราวคือผู้หญิงที่เขาลือกันว่าท้องกับเปลว”

“คุณหมอป่านตกใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกค่ะ พราวเองก็ยังงงเป็นไก่ตาแตก ไม่เคยคิดว่าโลกจะกลมแบบนี้”

“สรุปแล้วเปลวก็คือพ่อของลูกคุณพราวคือผู้ชายคนนั้น”

พราวชมพูยิ้มแหย ส่วนเปลวตะวันทำคิ้วย่นถามพี่สาวด้วยความสงสัย

“นี่พี่รู้ทุกอย่างเลยเหรอครับ”

“ก็เท่าที่คุณพราววางใจเล่าให้ฟังนั่นแหละ”

เปลวตะวันหันไปเลิกคิ้วแทนคำถามจ้องมองพราวชมพู เห็นเธอไหวไหล่ทำไม่รู้ไม่ชี้ก็กลอกตาบน

“แล้วที่เขาลือกันว่าเปลวกับคุณพราวตกลงจะใช้ชีวิตด้วยกันก็จริงสินะ”

“คุณหมอป่านเรียกพราวเฉยๆเถอะค่ะ อย่าเรียกคุณเลยพราว      ไม่ค่อยชิน”

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพราวก็เรียกหมอว่าพี่เถอะ ไหนๆเราก็ดองเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

“คุณหมอไม่รังเกียจพราวเหรอคะ รับได้จริงๆใช่ไหมที่พราวมีนิสัยความคิดห่ามๆแบบนั้น”

ปาลิดาจ้องมองคนถามแล้วผ่อนลมหายใจยาวก่อนตอบ

“พี่ไม่เคยตัดสินใครจากมาตรฐานของตัวเองหรอกนะ คนเราไม่ได้มีใครขาวสะอาดร้อยเปอร์เซ็นต์ ทุกคนก็มีส่วนดีส่วนเสียทั้งนั้น แล้วพี่เองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถาม พราวยอมรับในตัวตนของเปลวได้ใช่ไหม”

คราวนี้พราวชมพูเป็นฝ่ายถอนหายใจ เธอปรายตามองเปลวตะวันที่นิ่งฟังแวบหนึ่งก่อนหันมาตอบแบบไม่ต้องคิด

“พราวรับไม่ได้กับหลายเรื่องอยู่ค่ะ แต่อย่างที่พี่ป่านบอกแหละค่ะไม่มีใครดีเลวร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วพราวกับหมอเปลวก็เดินมาถึงขั้นนี้แล้ว การเดินต่อไปด้วยกันคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับลูก”

“พราวมั่นใจนะว่าตัดสินใจดีแล้ว” ปาลิดาถามอีกครั้ง พราวชมพูพยักหน้าพร้อมกับตอบ

“เมื่อก่อนพราวอาจปฏิเสธแข็งขันแล้วยึดในความคิดตัวเองเป็นหลัก แต่ระยะหลังมานี้พราวยอมรับว่าคิดทำอะไรพราวคำนึงถึงลูกก่อนเสมอค่ะ หมอเปลวไม่อยากให้ลูกเกิดมามีปม พราวก็เช่นกัน”

“ใช่ครับพี่ป่าน เราสองคนตกลงสร้างครอบครัวด้วยกันก็เพื่อลูก” คนนิ่งฟังมาสักพักเอ่ยขึ้นในที่สุด

ปาลิดาฟังเหตุผลของคนทั้งคู่แล้วก็เห็นด้วย แต่เธอก็อดหนักใจไม่ได้

“แล้วความรักล่ะ ความรักของพวกเธออยู่ที่ไหน”

ฟังคนเป็นพี่ถามแล้วเปลวตะวันก็ไหวไหล่ เข้าใจในความรู้สึกเป็นห่วงนั้น

“อยู่ไปก็รักกันเองเหมือนคนโบราณไงล่ะพี่ แต่งงานคลุมถุงชนมีลูกหัวปีท้ายปี”

เขาว่าแล้วหัวเราะร่วนพร้อมเอื้อมมือไปโอบเอวคอดของพราวชมพูแล้วหันไปทำท่าจะหอมแก้มนิ่มๆอย่างไม่คิดอายคนเป็นพี่

“อย่ามาทำห่ามๆนะ ต่อหน้าพี่ป่านให้รู้จักอายบ้างค่ะ”

พราวชมพูติงและผลักหน้าเขาออกห่าง เปลวตะวันหัวเราะเบาๆแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี

“พราวจะอายทำไมครับ คนกันเองทั้งนั้น อีกหน่อยพี่ป่านก็ชินไปเองเชื่อสิ”

“หมอชินแต่พราวกับพี่ป่านคงไม่ชินหรอกค่ะ แล้วเรื่องลูกพราวไม่เอาหัวปีท้ายปีอย่างหมอว่าหรอกนะคะ พราวจะมีแค่ลูกพราวคนนี้คนเดียวแล้วพราวก็ทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องมีกิจกรรมอะไรกับหมอนอกจากการเป็นพ่อแม่ของลูก”

“อย่าลืมข้อตกลงของเราสิพราว มันไม่แฟร์นะเข้าใจไหม”

ปาลิดานั่งฟังคนทั้งสองต่อปากต่อคำกันถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยังไม่ทันไรพ่อแม่ของหลานก็เดินขัดขากันแล้ว แบบนี้ครอบครัวจะสมบูรณ์ได้อย่างไรกัน ต่อให้พูดเป็นเสียงเดียวกันยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่าจะทำเพื่อลูก และค่อยๆปรับตัวเข้าหากัน แต่เธอก็เห็นเค้าความวุ่นวายลอยมาแต่ไกล