Chapter 29 คนขี้งอน

“พวกเธอนี่นะ ต้องให้พราวชมพูสอน ทำตัวเป็นเด็กๆไม่รู้จักโตกันไปได้”

อาจารย์อรวีพูดขึ้นในที่สุด นางนึกชื่นชมพราวชมพูไม่น้อยขณะที่เอือมระอากับบรรดาลูกศิษย์

พอถูกอาจารย์แม่ดุหมอทั้งสามก็รีบเอ่ยอย่างสำนึกผิด

“ผมขอโทษครับ / เกลขอโทษค่ะ” สามเสียงประสานกันพร้อมเพรียง อาจารย์แม่กวาดสายตาดุกำราบไปยังทุกคนแล้วมาหยุดที่พราวชมพูซึ่งนั่งยิ้มจืดเจื่อน

“หมอยอดนักรบขอโทษพราวชมพูกับหมอเปลวซะ คำพูดทะลึ่งตึงตังของเรามันทำให้พราวชมพูเสื่อมเสียเกียรติลูกผู้หญิงมากเข้าใจไหม”

“ครับอาจารย์แม่ ผมผิดไปแล้ว คุณพราวครับ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณพราวเสื่อมเสียแล้วก็รู้สึกไม่ดี”

“ฉันไม่รับคำขอโทษเป็นคำพูดถ้านายสำนึกจริงก็ก้มกราบเท้าฉันนี่” เปลวตะวันยังไม่ยอมลงง่ายๆ

คำพูดนั้นทำเอายอดนักรบกัดกรามกรอด เปลวตะวันเลิกคิ้วจ้องมองอย่างท้าทายและชิงชัง

“เปลว...เกลว่ามันออกจะแรงไปหน่อยไหม” เกวลินท้วงเพราะรู้สึกว่าเปลวตะวันจะเล่นแรงไปจริงๆ ขณะที่พราวชมพูปิดปากลอบสังเกตเงียบๆ

อาจารย์อรวีเห็นท่าว่าจะขัดเคืองใจกันไปใหญ่ก็ห้ามทัพ

“หมอเปลวตะวันครูว่าแค่คำขอโทษก็น่าจะพอแล้วนะ อย่าให้ถึงขั้นต้องกราบกรานกันเลยครูขอล่ะ”

“แต่มันหยามเกียรติผมกับพราวนะครับอาจารย์”

“เปลว เกลว่า...”

“พี่หมอคะ ยังไงก็รุ่นพี่รุ่นน้องกัน หมอยอดก็ไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงก็แค่คะนองปากตามประสาคนปากเปราะ จะไปถือโทษโกรธมากไปทำไมคะ”

ยอดนักรบสะอึกที่ถูกพราวชมพูหลอกด่าตรงๆแต่สีหน้าดวงตายิ้มหวาน เขาพอเข้าใจว่าเธอต้องการปรามหมอรุ่นพี่ของเขาให้เย็นลง แต่ก็เรียกได้ว่าไม่ไว้หน้าเขาเหมือนกัน

ผู้หญิงฉลาดและเป็นตัวของตัวเองไม่เกรงกลัวใครแบบนี้เขาเสียดายเหลือเกินที่เจอกันช้าไป

ด้านเปลวตะวันที่ทำท่าฮึดฮัดได้ฟังคำพูดของพราวชมพูก็อ่อนยวบลงอย่างเห็นได้ชัด เขาสะใจไม่น้อยที่ยอดนักรบถูกเธอด่าไม่เลี้ยง ยิ่งเห็นหมอนั่นได้แต่ยิ้มเจื่อนก็ยิ่งสะใจ

“พราวว่าปกติหมอยอดคงไม่ค่อยรู้จักคิด เอ่อ...ขอโทษนะคะ หมอยอด พราวพูดผิดไปค่ะ พราวหมายถึงหมอยอดเป็นคนอารมณ์ดีแล้วก็เป็นกันเองกับทุกคนพูดอะไรทำอะไรก็เลยไม่ทันได้คิดน่ะค่ะ”

เธอพูดอีกเขาก็จุกอีก เอาเถอะ! โดนจุกๆแบบนี้ถือเสียว่าไถ่โทษที่ดันไปคะนองปากพูดแซวทำให้เธอเสียหายออกไป ดีนะที่เป็นพราวชมพูพูด ถ้าเป็นเปลวตะวันเขาไม่ยอมแน่

“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ เรื่องอาหารสำหรับพราวปล่อยให้เป็นหน้าที่สามีอย่างพี่หมอเปลวจะดีกว่านะคะ เขาจะได้ทำหน้าที่สามีที่ดีบ้าง”

กำลังจะดูดีแล้วเชียว เธอไม่วายแขวะเขาจนได้ จากที่กำลังยิ้มพอฟังประโยคสุดท้ายเปลวตะวันก็หุบฉับทันที

“เคลียร์กันจบได้ง่ายๆแบบนี้ก็ดี ครูขอชื่นชมหนูพราวหน่อยก็แล้วกันนะ ได้เจอหนูวันนี้ครูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนดื้อเงียบอย่างหมอ    เปลวตะวันลูกศิษย์ครูถึงได้ยอมหมอบราบคาบแก้วแบบนี้”

“อาจารย์แม่ชมพราวเกินไปแล้วค่ะ บางทีสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นก็ได้นะคะ”

“ครูเชื่อสายตาและประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่า  หกสิบปีของครูว่าดูอะไรไม่เคยผิดพลาด”

พราวชมพูอยากจะค้านว่าครั้งนี้อาจผิดพลาดหนักเอาการ เธอและเปลวตะวันไม่ใช่คู่รักหวานซึ้งตรึงใจอะไรกันอย่างที่คิด สิ่งที่แสดงออกก็เพียงการเล่นละครไปตามบทบาทที่ได้รับก็เท่านั้น

“เอาล่ะในเมื่อหายขุ่นเคืองใจกันแล้วก็สั่งอาหารได้แล้วแหละจะได้รีบกินรีบกลับไม่ดึกนักคนท้องจะได้พักผ่อน”

สิ้นเสียงของอาจารย์อรวีทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ แม้ว่าเปลวตะวันกับยอดนักรบจะยังเขม่นกันอยู่แต่ก็พราวชมพูก็คอยขัดตาทัพ ความเป็นคนหัวไวทันเกมทันคนของพราวชมพูทำเอายอดนักรบรู้สึกยิ่งชื่นชมเธอมาก จากที่แค่ว่าจะคิดจีบเล่นๆป่วนเปลวตะวันแต่ตอนนี้เขาเริ่มสนใจเธอขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว

พราวชมพูรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถระหว่างเธอและเปลวตะวันดูอึมครึมผิดปกติ

เธอพอจะรู้สาเหตุของความเงียบขนาดได้ยินเสียงลมหายใจนั้นแต่ก็ทำเมินเฉยไม่ใส่ใจเพราะเธอเห็นเป็นเรื่องไร้สาระของผู้ใหญ่ไม่รู้จักโต

“พราวจะไม่ถามพี่สักหน่อยเหรอว่าพี่เป็นอะไรทำไมถึงเอาแต่เงียบมาตลอดทางแบบนั้น”

ในที่สุดเปลวตะวันก็เป็นฝ่ายเปิดปากเมื่อขับรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถของบ้านและตอนนี้เธอกับเขาก็กำลังเดินเข้าบ้านขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอน

“พราวรู้ว่าพี่หมอคงเหนื่อยแล้วก็น่าจะอยากใช้สมาธิกับการขับรถก็เลยไม่อยากถามหรือพูดอะไรที่เป็นการรบกวน”

“แต่ตอนนี้ถึงบ้านแล้วพราวจะถามสักหน่อยก็ไม่เป็นการรบกวนสมาธิพี่หรอกนะครับ”

“ไม่ค่ะ เพราะว่าพราวเหนื่อยมากพอถึงบ้านก็อยากจะอาบน้ำนอนพักผ่อนค่ะ ถ้าพี่หมอมีอะไรไม่สบายใจก็โทรไปคุยกับคุณหมอเกลผู้แสนดี  สิคะเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอน่าจะเข้าอกเข้าใจพี่หมอดีกว่าพราว”

“พราวหึงพี่กับเกลอีกแล้วนะ”

“ปล๊าว!! พราวไม่ได้หึงแค่บอกไปตามที่เห็น” พราวชมพูปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด

ใช่! เธอไม่ได้หึง แต่แค่ระคายตาหงุดหงิดใจหน่อยๆเวลาเห็นอาการร้อนรนเป็นกุ้งถูกน้ำร้อนลวกของแม่หมอเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนั่น

อีตาหมอหื่นพ่อของลูกเธอก็ทำประหนึ่งคนซื่อบื้อไม่รู้จริตมารยาผู้หญิง เธอเริ่มรู้สึกทะแม่งๆ ไม่รู้ว่าเขาแสร้งเล่นละครตบตาเธอหรือเปล่า

แต่นั่นแหละ! ถ้าหากมีนอกมีในถลำลึกไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วจริงๆ ผู้หญิงน้ำนิ่งไหลลึกอย่างเกวลินไม่น่าจะยินยอมให้ผู้ชายของตัวเองมายืดอกบอกใครต่อใครว่าเธอเป็นแม่ของลูก เป็นเมียของเขาอย่างภูมิอกภูมิใจแบบนี้แน่

“ไม่ได้หึงแต่ก็แขวะไม่เลิก พี่บอกแล้วว่าพี่กับเกลเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ถ้าพี่จะคิดอะไรเกินเลยกับเกลพี่ไม่รอมาจนถูกพราวลากขึ้นเตียงในคืนนั้นหรอก”

พราวชมพูหุบปากฉับแล้วสะบัดบ๊อบใส่พร้อมกับเดินเร็วๆตรงไปยังห้องนอนทันที เปลวตะวันเห็นแล้วก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดู

“พูดถึงเรื่องนี้ทีไรพราวก็ชิ่งหนีตลอด ทำไมครับยอมรับความจริงไม่ได้เหรอ”

“ใช่ค่ะ! เพราะพราวยอมรับความจริงไม่ได้ที่ตัวเองตาถั่วจนมองผิดมองถูกไปคว้าเอาพี่หมอขึ้นเตียง อุตส่าห์เลือกพ่อพันธุ์ไว้อย่างดีแล้วเชียวดันผิดฝาผิดตัวเสียได้มันน่าด่าตัวเองนัก”

“ทำไมฮึ! พ่อพันธุ์อย่างพี่มันน่าชังตรงไหน รูปก็หล่อ มันสมองก็เลิศ ชาติตระกูลก็ดี ฐานะก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ได้พ่อของลูกแสนเพอร์เฟกต์ขนาดนี้มันต้องภูมิใจถึงจะถูกนะ”

เหอะ! ขนาดว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับตัวเองยังไม่รู้ ช่างซื่อบื้อแล้วก็ง่าวสิ้นดียังมีหน้ามาชมตัวเองว่าฉลาดเป็นเลิศ

สาธุ! ขออย่าให้ลูกของแม่ได้ยีนด้อยข้อนี้มาเลย

แม่รับไม่ได้!!