Chapter 34 ความลับไม่มีในโลก

“ตัวสั่น เหงื่อแตกพลั่กเพราะร้อนลุ่มจนนั่งไม่ติดแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะเรียกว่าอะไร”

“รู้ดีแบบนี้เกลคงแอบเอายาปลุกเซ็กส์ใส่น้ำนั่นให้เรากินสินะ ทำไมนะเกล ทำไมต้องทำแบบนี้”

“ก็เพราะเกลอยากได้เปลวไง เกลอยากได้แล้วก็อยากให้เปลวหันมามองเกลบ้าง เกลอยู่ตรงนี้อยู่ข้างๆเปลวมาตลอดแต่เปลวไม่เคยเห็นเกลในสายตาเลย”

“เราเป็นเพื่อนกันเปลวไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่น”

“แต่เกลคิด เกลรักเปลว รักมาก รักแล้วก็อยากครอบครอง”

“เกลรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา”

“รู้สิ เกลรู้ทุกอย่าง เกลทำทุกอย่างแบบมีสติ แล้วนี่ก็เป็นโอกาสเดียวของเกลที่เกลจะได้ครอบครองเปลว”

เกวลินว่าแล้วก็โถมกายเข้าหาเปลวตะวันอีกครั้ง แม้เขาจะพยายามปัดป้องฝืนผลักดันเธอออกไปแต่เกวลินก็ไม่ลดละ

“เกลบอกแล้วไงในห้องนี้มีแค่เรา เกลไม่พูด เปลวไม่พูด ใครจะรู้” เธอบอกพร้อมกับลูบไล้ปลายนิ้วเล็กๆไต่ไปตามแผงอกกว้างที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจถี่กระชั้นของเขา

ยิ่งเห็นเปลวตะวันพยายามดึงดันฝืนต้านอารมณ์พุ่งพล่านที่กำลังเล่นงานเขาภายในกาย เธอก็ยิ่งนึกชังผู้หญิงเหล่านั้นที่เคยได้แนบเนื้อชิดใกล้โดยเฉพาะพราวชมพู

“อย่าปฏิเสธเกลเลยนะเปลว ร่างกายเปลวมันกำลังต้องการปลดปล่อยแล้วเกลเองก็เต็มใจ”

แปะ แปะ แปะ

“ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีเสียจริงนะคะคุณหมอเกลผู้แสนดี”

เกวลินถึงกับผงะเมื่อเห็นพราวชมพูเดินปรบมือเปาะแปะเข้ามาในห้องพร้อมกับส่งสายตาเหยียดหยามมาให้เธอราวจงใจเหยียบย่ำเกียรติและศักดิ์ศรีของเธอให้จมใต้ฝ่าเท้า

“ผู้ชายเขาไม่เล่นด้วยก็ยังจะเสนอ ถ้าคันมากก็ไปซื้อกินสิมายุ่งกับผัวชาวบ้านแบบนี้มันใช่เหรอฮะ” จบคำตวาดพราวชมพูก็ตรงเข้ากระชากผมของเกวลินจนผงะหงาย

ร่างโปร่งระหงของหมอสาวปลิวหวือติดมือของพราวชมพูตามแรงกระชากและก่อนที่จะทันตั้งตัว ฝ่ามือพิฆาตของคุณแม่มือใหม่ก็ฟาดหนักๆเข้าที่แก้มซ้ายขวาของเกวลินไม่ยั้งก่อนผลักจนล้มลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้นไม่เป็นท่า

ตบเสร็จก็หันมาจ้องเปลวตะวันตาขวาง คนกำลังตะลึงกับลมเพชรหึงของเมียถึงกับสะดุ้งเฮือกและก่อนที่ใครจะทันได้พูดอะไรเกวลินที่ตั้งสติได้ก็ลุกขึ้นแล้วถลาจะเข้าทำร้ายพราวชมพู

แต่ยังไม่ทันได้แตะเปลวตะวันก็เอาตัวเองเข้าขวางแล้วผลักเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อล้มพังพาบลงไปอีกครั้ง

“ทำไมเปลวทำกับเกลแบบนี้”

เปลวตะวันมองคนตัดพ้อตนอย่างนึกสมเพช เข่าสายหน้าขณะที่สองแขนโอบกอดพราวชมพูไว้แนบอก

“พราวคือเมียเรา เป็นแม่ของลูกเรา ใครจะมาทำร้ายพราวไม่ได้เราไม่ยอม”

“แต่เมียเปลวตบเกล เหยียบย่ำศักดิ์ศรีเกลจะให้เราอยู่นิ่งเฉยเหรอเปลว”

“เกลต่างหากที่เป็นฝ่ายเหยียบย่ำศักดิ์ศรีพราวแล้วก็ทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเอง เกลทำตัวเองไม่มีใครทำร้ายเกลเลยนะลองใช้สมองฉลาดๆกับสติที่ยังพอมีคิดไตร่ตรองให้ดีสิเกล”

“ทำไมเปลวพูดรุนแรงกับเกลแบบนี้ เปลวไม่เห็นเกลเป็นเพื่อน ไม่เห็นเกลอยู่ในสายตาแล้วใช่ไหม”

“ผิดแล้วเกล เราเห็นเกลเป็นเพื่อนเสมอ แต่เกลต่างหากที่ล้ำเส้น”

“เปลวใจร้ายกับเกลมากเกินไปแล้วนะ เกลรักเปลวมันผิดตรงไหน รักก็อยากครอบครอง ใครบ้างที่รักแล้วจะเลือกแค่มองอยู่อย่างนั้นโดยไม่ทำอะไรเลย”

“เกลก็เลยใจร้ายกับเรา ทำร้ายทำลายความรักเราครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่สนใจว่าเราจะเจ็บปวดแค่ไหนอย่างนั้นสินะ”

“เปลวพูดอะไร” เกวลินชะงักกึก เธอเริ่มเห็นความผิดปกติของ  เปลวตะวัน เขากินยาปลุกเซ็กส์ที่เธอผสมในน้ำนั่นไม่ใช่เหรอแล้วทำไมถึงยังมายืนต่อปากต่อคำกับเธอได้เหมือนไม่เป็นอะไรเลย

“เปลวหายร้อนแล้วเหรอ หรือว่าจริงๆแล้วเปลวไม่ได้...”

“น้ำนั่นเหรอ เสียใจด้วยนะเกลที่เราไม่ได้กินมันเข้าไปตามที่เกลต้องการ”

“แล้วทำไมเมื่อกี้นี้เปลวถึงได้...”

“ก็แค่ละครฉากใหญ่ เกลอยากได้แบบไหนเราก็เล่นไปตามบทก็เท่านั้น”

“เปลว! มากเกินไปแล้วนะ ทำไมทำกับเกลแบบนี้”

“เราต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถาม เกลทำแบบนี้กับเราได้ยังไง ทำลายความรักเรา ทำร้ายหัวใจเราครั้งแล้วครั้งเล่า”

“เกลรักเปลว เกลไม่เคยทำร้ายเปลว ไม่เห็นเหรอที่ผ่านมามีแต่เกลที่อยู่กับเปลวไม่มีใครรักเปลวจริงจังสักคนไม่มี”

“ก็เพราะเกลไง เพราะเกล เราถึงไม่เหลือใคร เพราะความรักงี่เง่าของเกล รักที่มีแต่รักตัวเอง ไม่เคยเห็นใจใคร”

“เปลวจะบอกว่าเปลวรักผู้หญิงคนนี้อย่างนั้นสินะ” เกวลินถามเสียงขื่น สายตาเธอจ้องมองคนในอ้อมกอดเปลวตะวันด้วยความชิงชัง

พราวชมพูเห็นแววตาของเกวลินเธอก็รู้สึกใจหายวาบ สองมือขยับขึ้นลูบไล้หน้าท้องแผ่วเบาตามสัญชาติญาณของแม่ที่หวาดระแวงภัยที่อาจจะตกถึงลูกน้อย

“พราวคือผู้หญิงที่เราเลือกแล้วว่าเธอคือคู่ชีวิตและเราจะถนอมรักษาเธอไว้สุดหัวใจจะไม่ยอมให้เกลหรือใครมาพรากเธอไปจากเราได้อีก”

“เปลวพูดอย่างกับว่าเกลเคยทำร้ายเปลวอย่างนั้นแหละ”

เกวลินยิ้มเยาะทำเอาเปลวตะวันขบกรามกรอดก่อนเค้นเสียงลอดไรฟัน

“อย่าเสแสร้งทำเป็นไม่รู้เลย เปลวตะวันคนซื่อมันตายไปแล้วในวันนั้นในห้องแลปที่คณะฯเมื่อสิบปีก่อน”

เกวลินถึงกับเบิกตากว้างมองเขาอย่างตื่นตะลึง

พราวชมพูที่นิ่งฟังเงียบๆพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวแต่เหมือนว่าจิ๊กซอว์บางส่วนจะยังขาดหายไป

“ตกใจเหรอ ไม่คิดสินะว่าเราจะไปได้ยินความคิดชั่วๆของเกลกับไอ้หมอเลวนั่น”

“ถ้ารู้แล้วทำไมเปลวถึงได้...”

“ทำไมถึงได้ยังดีแสนดีกับเกลทั้งที่เกลพรากผู้หญิงที่เรารักไปจากเราน่ะเหรอ” เปลวตะวันเลิกคิ้วถามสายตาเขามีแต่แววเยาะหยัน

พราวชมพูเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตเธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเขามันตรงกันข้ามกับท่าทางแข็งกระด้างที่แสดงออกคนละขั้ว

เธอรับรู้แบบนี้แต่ดูเหมือนเกวลินจะไม่รับรู้ สายตาของเจ้าหล่อนมีแต่ความตัดพ้อชิงชังและคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองชัดเจน

“โกรธเกลมากสินะ โกรธมากแล้วทำไมไม่ฆ่าเกลเสียให้ตายไปเลยล่ะ หรือจริงๆแล้วเปลวก็แค่เดามั่วแล้วโยนความผิดมาให้เกล”

“ในเมื่อเกลยังแสดงละครได้เนียนเสียจนเราเชื่อสนิทใจ แล้วทำไมเราจะแสดงละครตบตาด้วยการทำดีต่อเกลกลับบ้างไม่ได้ล่ะจริงไหม”

เกวลินถึงกับเบิกตากว้าง ที่ผ่านมาเขารู้ทันเธอทุกอย่าง รู้แต่แกล้งทำไม่รู้

“เปลวใจร้ายมาก ใจร้ายกับหัวใจเกลมากไปแล้ว”

“ร้ายมาร้ายตอบ เราไม่เคยโกงใคร เกลน่าจะรู้ เกลร้ายกับเราก่อนทำลายความรักเรา ทำลายความเชื่อใจในมิตรภาพที่เรามีให้ แต่เอ๊ะ! เอาจริงๆเราก็ไม่ได้ร้ายกับเกลนะ เราใจดีมากๆต่างหาก เรารู้ว่าเกลรักเรามาก เราก็เลยสนองตอบยอมให้เกลได้รักและอยู่ใกล้ๆเราไง ไม่ดีเหรอ เราก็เห็นเกลมีความสุขดีนี่นะที่ได้แอบมองแอบรักเราแบบนั้นน่ะ”

“เปลวรู้มาตลอด รู้ว่าเกลคิดยังไงรู้สึกยังไง รู้แต่ก็ทำไม่รู้ ใจร้ายจริงๆร้ายที่สุด ทำแบบนี้เกลเจ็บปวดแค่ไหนเปลวไม่เห็นใจไม่สงสารเกลบ้างเลยเหรอ”

“สมกันแล้วไงล่ะ เกลเองก็ไม่เคยเห็นใจไม่เคยสงสารเรานี่ เราทุกข์ทรมานเจียนจะบ้าในวันที่เสียคนรักไป เจ็บปวดแสนสาหัสเจียนจะตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด เกลรู้แต่เกลก็ยังทำ ย่ำยีหัวใจเรา”

“เปลว เกลขอโทษ”

“เก็บคำขอโทษไว้เถอะเกล มันไม่มีประโยชน์หรอก มิตรภาพของเรามันจบแล้ว ความเจ็บปวดของเราก็ถูกชำระชดใช้แล้ว จากนี้ไปทางใคร ทางมัน ไม่มีอะไรที่เราต้องเกี่ยวข้องกันอีก”

“แม้แต่ความเป็นเพื่อนเปลวก็ให้เกลไม่ได้เลยเหรอ”

“เกลยังจะอยากเป็นเพื่อนกับคนที่เลือดเย็นกับเกลได้อีกเหรอ เกลอาจจะทำใจยอมรับได้แต่เรารับไม่ได้เข้าใจนะ”

เกวลินไม่รู้ว่าตัวเองกรีดร้องโหยหวนเนิ่นนานแค่ไหน เธอรู้แค่เพียงว่าพอเปลวตะวันพูดจบก็โอบประคองพาพราวชมพูจากไปทิ้งเธอไว้กับความเจ็บปวดรวดร้าวเพียงลำพัง

เขาใจร้ายเหลือเกิน ใจร้ายกับเธอมากเกินกว่าเธอจะรับได้ เธอเจ็บปวดแค่ไหนแต่เขากลับหัวเราะสะใจกับสิ่งที่เธอได้รับ