Chapter 26 ร้ายลึกยิ่งต้องร้ายกลับ

เช้าวันนี้พราวชมพูตื่นมาด้วยความสดชื่น เมื่อคืนหลังจากเปลวตะวันอุ้มพาเธอขึ้นห้องไปแล้วเขาก็ไม่ได้เรียกร้องอยากจะสานต่ออะไรที่มันค้างคา แม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่เขาปล่อยให้เธอนอนหลับพักผ่อนโดยง่ายขณะที่เขาเพียงแค่สวมกอดเธอไว้แนบอกแต่นั่นก็ทำให้เธออิ่มอุ่น หัวใจฟูฟ่องกับความอ่อนโยนและใส่ใจของเขา

ยิ่งลงมาเห็นกระเช้าของฝากที่แม่เพื่อนสนิทของเขาหอบหิ้วมาถูกหย่อนทิ้งไว้ในถังขยะพราวชมพูก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอีกหลายเท่าตัว แต่พอเดินมาถึงโถงนั่งเล่น รอยยิ้มก็เลือนหายเมื่อเห็นใครบางคนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวยาว

“สวัสดียามเช้าค่ะ วันนี้ดูอารมณ์ดีขึ้นนะ ดูท่าของบำรุงที่ซื้อมาฝากจะได้ผลดี”

“เมื่อก่อนนี่เช้าถึงมืดถึงแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่าคะ” พราวชมพู ไม่อารมณ์ดีด้วย เธอถามเสียงฉุนแล้วมองคนมาเยือนด้วยสายตาขุ่น

“เอาตามจริงดีไหมนะ พูดไปแล้วเธอจะคิดมากหรือเปล่า แย่จัง!   ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวเธอได้ไปเหวี่ยงใส่เปลวให้เขาอึดอัดใจอีก”

พราวชมพูยิ้มเยาะ ทีคราวนี้ทำท้าทายต่อปากต่อคำกับเธอฉอดๆ เวลาอยู่ต่อหน้าอีตาหมอหื่นนั่นแสร้งทำเป็นนุ่มนิ่มสนิมสร้อยแสนดีจิตใจอ่อนโยน

“เหนื่อยไหมคะ”

“เรื่องไหนล่ะ เรื่องต้องคอยฟังเปลวบ่นที่ต้องปวดหัวเพราะเธอ หรือเรื่องต้องคอยพาเขาไปหาอะไรที่เจริญหูเจริญตาแก้เครียดก่อนกลับบ้านดี” เกวลินถามยิ้มๆแล้วสบตาพราวชมพูอย่างท้าทาย

พราวชมพูกัดฟันเก็บข่มอารมณ์พุ่งพล่านเอาไว้ สองหูเงี่ยฟังเสียงเท้าของคนที่กำลังลงบันไดมา แล้วเกวลินก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อจู่ๆพราวชมพู  ยิ้มหวานให้เธอ

“ใครมาเหรอพราว นิหรือเปล่าทำไมวันนี้มาแต่เช้าเชียว”

เกวลินถึงบางอ้อทันทีที่เห็นเปลวตะวันเดินเข้ามาในโถงนั่งเล่น พอเขาเห็นเธอ รอยยิ้มก็เลือนหายจากใบหน้า เธอทันได้เห็นดวงตาคู่คมเต็มไปด้วยความกังวลยามชำเลืองแลไปยังพราวชมพูก่อนวกกลับมาที่เธอ

“เกลน่ะเองมีอะไรหรือเปล่าถึงได้มาแต่เช้า”

“หมอเกลเป็นห่วงว่าพราวจะเข้าใจเธอผิดๆเรื่องที่แวะมาเมื่อคืนน่ะค่ะก็เลยรีบมาอธิบายอยากให้พราวเข้าใจ” พราวชมพูเป็นคนตอบ

เปลวตะวันเลิกคิ้วสูงฟังจากที่พราวชมพูพูดแล้วก็พอจับทางได้ว่าแอบจิกกัดเกวลินเบาๆ และเขาก็ทันได้เห็นสีหน้าเกวลินจืดเจื่อนลงก่อนปรับเป็นปกติ

“ก็อย่างที่คุณพราวบอกนั่นแหละ แล้วก็ถือโอกาสมาบอกเปลวด้วยว่าวันนี้อาจารย์แม่มากรุงเทพฯเลยว่าจะชวนเปลวไปรับท่านด้วยกันแต่ไม่รู้ว่าเปลวจะสะดวกหรือเปล่า”

“อาจารย์แม่มาเหรอดีสิไม่ได้เจอท่านนานแล้ว ท่านมากี่โมงล่ะ”

เกวลินเห็นพราวชมพูนิ่งเงียบก็สะใจ แทนที่จะตอบคำถามของเปลวตะวันกลับหันมาพูดกับพราวชมพูยั่วเย้าอารมณ์เธอ

“คุณพราวคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะถ้าหมอจะขอยืมตัวเปลวสักวัน”

ได้ยินเกวลินพูดแบบนั้นเปลวตะวันรู้สึกไม่ค่อยพอใจ เหมือนกับเพื่อนของเขาพยายามยั่วพราวชมพูให้โกรธ และเมื่อเขาเห็นพราวชมพูยิ้มเนือยๆก็พอรู้ว่าเธอกำลังพยายามข่มอารมณ์ไว้อย่างถึงที่สุด

“ไปด้วยกันนะพราว พี่จะได้ถือโอกาสแนะนำแม่ของลูกให้ท่านรู้จัก”

จากที่กำลังยิ้มเยาะเพราะคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าและสั่นคลอนความรู้สึกพราวชมพูได้ตอนนี้เกวลินกลายเป็นหน้าซีดและนิ่งงันเสียเอง

ถ้อยคำที่เรียกแทนตัวเองว่าพี่อย่างสนิทชิดเชื้อและการแสดงออกอย่างชัดเจนของเปลวตะวันทำให้เธอรู้ว่าเขายกให้ผู้หญิงไม่มีที่มาที่ไปคนนี้เป็นคนสำคัญเหนือเธอ

“ท่านมาถึงกี่โมงเดี๋ยวเกลไลน์บอกเราอีกทีก็แล้วกันนะ วันนี้เราไม่ได้เข้าโรงพยาบาล”

“วันนี้เปลวยกเลิกออกตรวจเหรอ”

“ใช่! ช่วงนี้พราวแพ้ท้องหนักไปหน่อย อารมณ์พราวไม่ค่อยสงบเท่าไร เราเลยจะพาพราวไปไหว้พระ เผื่อว่าจะช่วยผ่อนคลายได้บ้าง”

“ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ชวนหมอเกลให้ไปด้วยกัน พอดีพราวอารมณ์ขึ้นๆลงๆเกรงว่าคนอื่นไปด้วยพราวอาจจะเผลอทำอะไรไม่ดีให้ลำบากใจหนักใจอีกน่ะค่ะ”

พราวชมพูบอกยิ้มๆ ปากยิ้มแต่แววตาแฝงด้วยแววเยาะหยันเต็มพิกัด ทำเอาเกวลินเห็นแล้วแทบคลั่ง เพราะรู้ว่าพราวชมพูกำลังแสดงให้เธอเห็นชัดเจนว่าถือไพ่เหนือกว่า

“อารมณ์แปรปรวนง่ายแบบนี้แล้วจะไปรับอาจารย์แม่กับพวกเราได้เหรอคะ” เกวลินกระแซะยิ้มๆอย่างไม่ยอมแพ้

พราวชมพูคลี่ยิ้มหวานช้อนสายตาอ้อนมองเปลวตะวันก่อนหันกลับมาตอบคนถามด้วยน้ำเสียงนุ่มหู

“อาจารย์แม่เป็นคนสำคัญของพี่เปลวขนาดนั้น ไม่ไหวพราวก็ต้องไหวแหละค่ะ” พูดแล้วก็ขยับเข้าไปกอดเอวเปลวตะวันและใช้ไหล่เขาเป็นที่พักพิง ส่งสายยิ้มเยาะพร้อมยักคิ้วเล็กๆยั่วเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของสามี

เกวลินเห็นแล้วแทบกรี๊ดใส่หน้า คอยดูเถอะเธอจะทำทุกวิถีทางที่จะเอาชนะผู้หญิงคนนี้ให้ได้

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับก่อนนะ เดี๋ยวเราไลน์บอกเรื่องเวลาอีกที”

“ได้สิเกล ขอบคุณมากนะ” เปลวตะวันตอบรับแล้วก้มลงกระซิบถามพราวชมพูน้ำเสียงอ่อนโยน

“พราวจะกินอะไรก่อนหรือจะไปหาอะไรขึ้นข้างนอกดีครับ”

“พราวอยากดื่มนมอุ่นๆพี่หมอช่วยเตรียมให้พราวหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิครับ พราวนั่งอ่านหนังสือเล่นไปพลางๆก่อนนะเดี๋ยวพี่จัดการให้”

“ขอบคุณมากค่ะ” ไม่พูดเปล่าพราวชมพูยังเขย่งปลายเท้าจูบ  ปลายคางสากของเขาโชว์เกวลินที่ยืนข่มอารมณ์ริษยาจวนเจียนจะระเบิดอยู่รอมล่อ

“ถ้าเกลไม่รีบก็นั่งคุยกับพราวก่อนได้นะ แต่ถ้ารีบก็ไปได้เลยเราขอไม่ออกไปส่งนะขอไปเตรียมนมอุ่นๆให้พราวก่อน”

เปลวตะวันบอกแล้วก็เดินเลี่ยงเข้าครัวไป พอคล้อยหลังพราวชมพูก็เปิดฉากทันที

“หมดธุระแล้วไม่ใช่เหรอคะ ถ้าหมดแล้วก็เชิญสิคะจะยืนรออะไร   พี่หมอเขาก็บอกแล้วว่าออกไปส่งหน้าบ้านไม่ได้ เขาไม่ว่างน่ะค่ะ”

“คิดว่าแน่มากสินะพราวชมพู ฉันเห็นมานักแล้วคนมั่นใจอะไรผิดๆแบบเธอจบไม่สวยสักราย”

“เหมือนหมอเกลใช่ไหมคะ มั่นใจว่าจะได้งาบพี่หมอแน่ๆ สุดท้ายเป็นไงคะ อดงาบ”

“เธอ!”

“จุ๊ๆ อย่ากรี๊ดไปนะคะ เสียมาดคุณหมอผู้แสนดีหมด” พราวชมพูหัวเราะคิกคักแล้วเบะปากใส่เดินหนีเข้าครัวไป

เธอรู้ว่าทำแบบนี้เท่ากับการราดน้ำมันลงกองเพลิง

ไม่เป็นไร! เธอรับมือได้ ยิ่งร้ายลึก เธอยิ่งต้องร้ายกลับและระวังตัวให้มาก

เกวลินกำหมัดแน่นมองตามหลังพราวชมพูด้วยความชิงชัง  

ไม่ยอม! เธอไม่ยอมเด็ดขาด เปลวตะวันต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น ต่อให้เขาเลยเถิดไปกับใครต่อใครมานับร้อยพันเธอไม่สน เธอสนแค่ว่าท้ายสุดเธอจะชิงเขากลับคืนมาให้ได้