Chapter 25 ยอมให้เธอแล้วทุกอย่าง

เปลวตะวันนิ่งงันไปอึดใจเมื่อพบว่าคนที่มาคือเกวลินไม่ใช่พี่สาวของเขาตามที่เข้าใจ

พอเห็นแขกสาวแล้วเจ้าของบ้านก็รู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก เขาลอบมองขึ้นไปชั้นบนของบ้านอย่างนึกกังวลถึงความรู้สึกของพราวชมพู รายนั้นหากรู้ว่าใครมาเยือนกลางดึกเช่นนี้คงฟาดงวงฟาดงาอีกแน่

“เกลมารบกวนเวลาพักผ่อนของเปลวหรือเปล่าดูเปลวทำหน้าเหมือนไม่ค่อยอยากต้อนรับเกลสักเท่าไร”

“มาเสียค่ำเชียวมีเรื่องด่วนเหรอ ความจริงโทรมาก็ได้นะ”

เกวลินนิ่วหน้าเล็กน้อยรู้สึกตะหงิดๆในคำพูดของคนได้ชื่อว่าเพื่อน ปกติเขาไม่เคยพูดเหมือนไม่อยากต้อนรับเธอแบบนี้

“ความจริงก็ไม่ได้มีเรื่องด่วนอะไรหรอก ผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะเอาของบำรุงมาฝากคนท้องน่ะ”

เกวลินว่าแล้วก็หันไปหยิบกระเช้าในรถมาส่งให้ แล้วก็แปลกอีกเช่นกันที่เปลวตะวันเพียงแค่รับไปแล้วขอบคุณเธอไม่มีคำเอื้อนเอ่ยเชื้อเชิญเข้าไปในบ้าน

“เกลขอเข้าไปนั่งพักสักครู่ได้ไหมวันนี้ขับรถไปมาหลายที่เมื่อยขาพอตัวเลย”

เปลวตะวันแค่ยิ้มมุมปากแล้วมองหน้าเกวลินอย่างใช้ความคิดและก่อนที่เขาจะทันได้ตอบอะไรเสียงเจื้อยแจ้วของพราวชมพูก็ดังมาจากประตูบ้าน

“มายืนทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ชวนพี่ป่านเข้าบ้านล่ะคะ”

พราวชมพูชะงักเมื่อเห็นคนมาเยือนเต็มสองตา

เธอยอมรับว่าหัวใจเธอเต้นตุบๆรัวเร็วและปวดหนึบๆ

ยิ่งเห็นรอยยิ้มและแววตาของเกวลินแล้วจากที่เธออารมณ์ดีๆตอนนี้เริ่มขุ่นมัวและทำท่าจะเคืองโกรธเปลวตะวันอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

“แหม...มาเสียมืดเชียวค่ะ ปกติเมื่อก่อนนี่มาหากันมืดๆค่ำๆแบบนี้ประจำเลยเหรอคะ”

พราวชมพูเปิดฉากทำเอาเปลวตะวันสะอึกแทนเพื่อนรัก ยิ่งเห็นเกวลินหน้าถอดสีเขาก็รู้สึกเห็นใจ

“หมอเกลเอาของมาฝากพราวน่ะแต่นี่ก็จะกลับแล้วแหละใช่ไหมเกล”

เปลวตะวันหันมายิ้มตาใส เกวลินเห็นแล้วถึงกับอึกอักเพราะรู้สึกว่าเขาไล่เธออยู่ในที

“ที่รักล่ะก็ทำไมรีบไล่เพื่อนจังเลยล่ะคะ หมอเกลอุตส่าห์หอบหิ้วของมาฝาก ไม่เชิญเธอเข้าไปนั่งจิบชากาแฟในบ้านก่อนล่ะคะ”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่ผ่านก็เลยแวะมา ขอโทษนะที่มารบกวน เปลวเข้าบ้านเถอะเกลจะกลับแล้ว”

“เพิ่งมาถึงจะกลับแล้วเหรอคะหรือว่าไม่สะดวกใจที่พราวอยู่ด้วย”

“พราว”

เปลวตะวันติงเบาๆ แต่พราวชมพูค้อนขวับดวงตาวาววับไม่พอใจชัดเจน

“พูดกันตามตรงนะคะหมอเกล พราวเข้าใจในความเป็นเพื่อนสนิท แต่ก็นั่นแหละค่ะถึงจะเป็นเพื่อนแต่ก็เป็นผู้หญิง มาหาเพื่อนผู้ชายดึกๆดื่นๆแบบนี้มันไม่งามนะคะ ใครรู้เข้าจะว่าเอาได้ ยิ่งเพื่อนมีเมียแล้วก็ยิ่งไม่เหมาะอย่างแรง พูดแบบนี้หวังว่าหมอเกลจะเข้าใจนะคะ”

เกวลินกัดฟันแน่นเก็บข่มความไม่พอใจเอาไว้สุดหัวใจ ผู้หญิงคนนี้ท้าทายเธอมากไปแล้ว

“ขอบคุณนะเกล เราขอตัวพาพราวขึ้นไปพักก่อนขอโทษด้วยเราไม่ส่งนะ”

เปลวตะวันบอกแล้วก็รีบคว้าเอวคอดของพราวชมพูรั้งตัวพาเดินเข้าบ้านปล่อยให้เกวลินได้แต่ยืนมองตามด้วยความเคียดแค้น

พราวชมพูได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ พอเข้าบ้านมาแล้วก็สลัดตัวผลักเขาออกห่างอย่างเดียดฉันท์

“ไม่เอาน่าพราวพยายามควบคุมอารมณ์หน่อย”

“ถ้าพราวมันไม่ดีไม่น่ารัก หมอก็อย่ามาวุ่นวายกับพราวสิคะ อยากจะทำอะไรอยากจะไปไหนก็เชิญเลย ไปสิ! เพื่อนสนิทมารับถึงบ้านแล้วนี่คะทำไมไม่ไปกับเขาล่ะเผื่อว่าจะเจริญหูเจริญตามากกว่าอยู่กับพราว”

เปลวตะวันเป่าลมออกจากปากแรงๆแล้ววางกระเช้าของฝากบนโต๊ะ ยังไม่ทันได้ทำอะไรเสียงพราวชมพูก็แหวใส่ทันที

“ของพวกนั้นพราวไม่กินหรอกนะ หมออยากจะกินก็เชิญตามสบายค่ะ”

เปลวตะวันเลิกคิ้วมอง

มองสักพักก็หันไปคว้ากระเช้านั้นเดินเอาไปโยนใส่ถังขยะ

พราวชมพูมองตามเห็นแล้วก็ชะงักอึ้ง

“พอใจหรือยัง มีอะไรรกหูรกตาอีกไหม หรืออยากให้ฉันทำอะไรอีกจะได้สบายใจ”

คราวนี้พราวชมพูนิ่งงัน เธอบอกไม่ถูกว่าทำไมตัวเองถึงกลายเป็นคนไร้เหตุผลมากขนาดนี้

หึงหวงเหรอ คงจะใช่แน่แล้ว!

เดี๋ยวนี้เวลาเห็นใครเข้าใกล้เปลวตะวัน เรดาร์บนหัวเธอมักจะกระดิกยิกๆยิ่งกว่าสัญญาณเตือนภัย โดยเฉพาะเกวลินแม่หมอเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนั่น

“ไม่พอใจเรื่องเกลใช่ไหม ได้ฉันจะโทรหาเกลเดี๋ยวนี้แหละว่าอย่ามาที่นี่อีกฉันไม่สะดวกใจโอเคนะ”

“คิดว่าประชดประชันกันแบบนี้แล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นเหรอคะ”  พราวชมพูสวนกลับ

เปลวตะวันถึงกับส่ายหน้าเดินเข้าไปหาแล้วดึงเอาร่างเธอมาสวมกอด

พอถูกกอดพราวชมพูถึงกับน้ำตาไหลพราก แปลกอีกแล้วที่เธออ่อนไหวอ่อนแอร้องไห้ง่ายดายราวกับเป็นใครที่ไม่ใช่เธอ

“ร้องไห้ทำไม ไม่พอใจอะไรก็ด่ามาสิ ร้องไห้แบบนี้ฉันใจ ไม่ดีเลยรู้ไหม”

“พราวไม่รู้ พราวไม่ได้อยากร้อง พราวไม่ได้อยากเป็นคนอารมณ์ปรวนแปรขึ้นๆลงๆแบบนี้” พราวชมพูว่าแล้วก็สะอื้นไห้จนตัวโยน

เปลวตะวันโอบกอดเธอเข้าแนบอกแล้วปลอบประโลมจนกระทั่งเธอคลายสะอื้นลง

“พราวขอโทษ”

“ชู่ว...ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่เป็นไรนะ อะไรที่ทำให้รู้สึกไม่ดีก็ทิ้งๆมันไปเสียบ้างอย่าไปเก็บมันมาใส่ใจเลย”

“หมอไม่โกรธพราวเหรอคะวันนี้พราวทำตัวไม่น่ารักตั้งหลายอย่าง ทั้งเรื่องคนไข้หมอ ไหนจะเรื่องเพื่อนรักหมออีก”

เปลวตะวันยิ้มอ่อนเห็นลูกอ้อนของเธอแล้วจะโกรธแม่ของลูกได้   ลงคอก็ให้มันรู้ไป

“ถ้าบอกว่าโกรธ พราวจะให้พี่ทำโทษไหมล่ะ”

“เดี๋ยวนะคะ หมอเปลี่ยนจากผัวมาเป็นพี่พราวแล้วเหรอคะ”

คำถามของพราวชมพูทำเอาเปลวตะวันสะอึก เขากำลังร่ายมนตร์หวังให้เธอเคลิบเคลิ้มแล้วเชียว เธอดันสวนกลับเสียเขาไปต่อเกือบไม่เป็น

“เป็นผัวแล้วก็ขอเรียกตัวเองว่าพี่แล้วกันนะ เรียกแบบนี้แล้วมันฟินดี”

“เชิญฟินไปคนเดียวเถอะค่ะ พราวจะไปนอนแล้ว”

พราวชมพูว่าแล้วก็ผลักอกเขาดันตัวเองออกห่าง

เปลวตะวันเลิกคิ้วตามอารมณ์เธอไม่ทัน

“ขอตามไปฟินในห้องด้วยก็แล้วกันนะ” เขาว่าแล้วช้อนร่างของพราวชมพูขึ้นอุ้มพาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของบ้านอย่างรวดเร็ว

พราวชมพูที่ถูกอุ้มไม่ทันตั้งตัวรีบวาดแขนกอดคอเขาแน่นเพราะกลัวตก

พอช้อนสายตาขึ้นมองสบประสานสายตาเขา เธอก็ร้อนผ่าวในทั้งดวงหน้าและตลอดทั้งเรือนร่าง หัวใจอ่อนนุ่มก็ยิ่งเต้นตุบตับขานรับความรู้สึกอิ่มอุ่นที่สัมผัสได้จากสายตาและการกระทำของเขา