Chapter 24 เธอหรือฉันใครกันที่หวั่นไหว

ใช่! พราวชมพูพูดถูกแล้วเขาโกรธเธอ โกรธมาก

แต่นั่นแหละ! พอเธอออดอ้อนเว้าวอนอย่างสำนึกผิดเขาก็ใจอ่อน

เขาพอจะเข้าใจความแปรปรวนทางอารมณ์ แต่ที่เขานิ่งเงียบก็เพราะอยากดัดนิสัยสักหน่อยไม่อยากให้ได้ใจทำอะไรแผลงๆไม่คิดแบบวันนี้อีก

ด้านพราวชมพูตอนนี้เธอเริ่มจะงอนเขาขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะว่าเขานิ่งเงียบหน้าตึงจนเธอทำตัวไม่ถูก

ง้อก็แล้ว

ขอโทษก็แล้ว

อ้อนก็แล้ว

เปลวตะวันยังตีหน้านิ่งไม่พูดอะไรสักคำ เอาเถอะ! เล่นตัวนักเธอก็จะไม่ง้อแล้ว คอยดูก็แล้วกันเธอจะเชิดใส่เสียให้เข็ด

คิดแล้วก็เอาแต่นั่งคอแข็งมองออกไปนอกกระจกด้านข้างไม่ชวนเขาพูดคุยอีก

พอถึงบ้านรถจอดสนิท เจ้าหล่อนก็เปิดประตูรถแล้วเข้าบ้านไปทันทีไม่สนใจเขาจริงๆ

เปลวตะวันส่ายหน้า ดูทำเข้า! สรุปกลายเป็นว่าเขาต้องเป็นฝ่ายง้อเธอใช่ไหม?

“เอ๊ะ! หลีกไปนะคะ หมอจะมาขวางพราวทำไม” พราวชมพูแหวใส่เมื่อเปลวตะวันก้าวตามมาติดๆแล้วตรงเข้าขวางเธอไว้ก่อนที่เธอจะทันได้เข้าห้องนอน

แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด ความไม่ทันตั้งตัวทำเอาถูกเขาคว้าตัวไปกอดแล้วบดจูบหนักหน่วงดุดัน

พราวชมพูถึงกับครางฮือ ใจสั่น ร่างกายเธอก็สั่น

การรุกไล่แบบไม่ทันให้ตั้งตัวนี้ทำเอาเธอสติเริ่มเลอะเลือน

ความตั้งใจจะต่อต้านขัดขืนแปรเปลี่ยนเป็นเคลื่อนมือขึ้นโอบกอดต้นคอแกร่งแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบตอบเขาด้วยความเร่าร้อนไม่ต่างกัน

เพียงเท่านั้นคนรุกรานก่อนก็รีบร้อนอุ้มร่างอ้อนแอ้นขึ้นไว้ในวงแขนแล้วเปิดประตูพาเดินเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว

“หมอคะ หยุดก่อน คุยกันก่อนค่ะ” พราวชมพูท้วงเมื่อเริ่มได้สติหลังจากเขาวางร่างเธอลงบนเตียงแล้วก้าวตามขึ้นมาติดๆ

เปลวตะวันถึงกับผ่อนลมหายใจหนักๆ พอถึงจุดนี้ทีไรพราวชมพูก็ดึงดันฝืนตัวเองแล้วรั้งเขาให้หยุดทุกครั้ง แล้วเขาเองก็ไม่ใจแข็งพอที่จะหักหาญใจเธอ

อาจเป็นเพราะเขากลัวจะกระทบความสัมพันธ์และลุกลามไปถึงลูกในท้องจึงยอมอ่อนข้อให้เธอเรื่อยมา

“ถ้าหมอจะระบายความโกรธใส่พราวด้วยวิธีนี้พราวไม่โอเคนะคะ”

“แล้วจะให้ทำยังไง จะให้จับตีก้นเป็นเด็กๆหรือไง”

พราวชมพูช้อนสายตาขึ้นออดอ้อนมองเขาอย่างเว้าวอน ทำเอาเปลวตะวันถึงกับใจสั่น

มือใหญ่โลมลูบสะโพกผายแล้วรั้งชายกระโปรงของเดรสสีหวานขึ้นมาพร้อมกับสอดมือเข้าไปสัมผัสนวลเนื้อด้านในอย่างถือสิทธิ์

“อย่าค่ะ” พราวชมพูร้องห้ามพร้อมยึดแขนเขาไว้ แต่คราวนี้เขาดื้อไม่ยอมหยุดง่ายๆ

มือถูกฉุดรั้ง แต่ปากและจมูกยังว่างจึงจู่โจมพรมจูบซุกไซ้ลงตรงซอกคอแล้วละเรื่อยลงมายังทรวงอิ่มที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจถี่กระชั้น

พราวชมพูถึงกับบิดพล่านครางผะแผ่วอย่างลืมตัว

ใช่! สัมผัสหนักหน่วงของเขาทำเอาเลือดฝาดในกายเธอพุ่งพล่าน

ร่างกายของเธอตอบรับเขาและร่ำๆอยากให้เขาครอบครองสอดประสาน

แต่ใจเธอยังดึงดัน ไม่ยอมคล้อยตาม

“หมอขา พราวท้องอยู่นะคะ พราวมีเซ็กส์กับหมอไม่ได้หรอก”

เปลวตะวันถึงกับชะงักกึกกับคำพูดตรงๆนั้น

พราวชมพูมักจะพูดอะไรห่ามๆไม่อ้อมค้อมแบบนี้เสมอบางทีเขาก็ระคายหูเพราะไม่คุ้นเคยกับผู้หญิงที่ใช้คำพูดคำจาแบบนี้

“ใครเขาห้ามคนท้องมีเซ็กส์ ไม่รู้เหรอว่ามีเซ็กส์แล้วทำให้สุขภาพจิตดี ลูกออกมาจะอารมณ์ดี แต่ถ้าแม่เลี่ยงไม่กล้ามีเซ็กส์ลูกจะกลายเป็นเด็กเก็บกดเพราะแม่ไม่รู้จักปลดปล่อยนะ”

“อย่ามาอำค่ะ คิดว่าเป็นหมอแล้วจะมาอำกันได้ง่ายๆเหรอ”

“ฉันพูดเรื่องจริง อย่าลืมสิฉันเป็นหมอสูติฯนะ ไม่รู้จริงจะแนะนำคนไข้คนมาฝากท้องได้ยังไงจริงไหม”

พราวชมพูหรี่ตามอง เปลวตะวันจ้องตอบแล้วยิ้มอารมณ์ดี ส่วนมือก็ค่อยๆไต่เรื่อยขึ้นมา ผ่านเอวคอดสอดเข้าไปใต้แผ่นหลังแล้วปลดตะขอ บราเซียร์

พอตะขอหลุดผึงพราวชมพูก็ตีแขนเขาเสียงดังเผียะอย่างรู้ทัน

“พราวบอกว่ายังไม่พร้อมไงคะ อย่าพยายามได้ไหม พราวโกรธจริงๆนะ”

“จะโกรธก็ยอม ตอนนี้ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” เขาบอกเสียงสั่นพร่าแล้วตรงเข้าบดจูบคลุกเคล้าปลุกเร้าพราวชมพูอย่างไม่สนใจเสียงทัดทานใดๆอีก

วันนี้เขาขอเดินหน้าต่อไม่รั้งรออะไรแล้ว เพราะยิ่งเขายอมโอนอ่อนผ่อนให้ เธอก็ยิ่งได้ใจหาข้ออ้างนั่นนี่มาบ่ายเบี่ยงเรื่อยไป

“หมอขา อย่า อื้อ...” เสียงท้วงถูกกลืนหายไปในลำคอเพราะริมฝีปากอิ่มระเรื่อถูกครอบครองดูดดื่ม

ถึงตอนนี้พราวชมพูไม่อาจฝืนทานความรู้สึกของตัวเองและความปรารถนาอันเร่าร้อนของเขาได้อีกแล้ว

ต่อให้ยังเดินไปไม่ถึงซึ่งคำว่ารักแต่เธอจะลองยอมเชื่อเขาดูสักครั้งตามคำโบราณว่าอยู่ๆไปเดี๋ยวก็รักกันเอง และตอนนี้เธอก็มั่นใจว่าหัวใจที่ประกอบด้วยเลือดและก้อนเนื้ออ่อนๆดวงนี้เริ่มหวั่นไหวโอนเอนซึมซับเขาเข้ามาเงียบๆแบบไม่รู้ตัว

“หมอขาอย่าดุนักนะคะ พราวกลัวแท้ง”

เธอร้องบอกเมื่อเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งของเขาและเธอออกจนเปลือยเปล่า

คำพูดเว้าวอนของเธอนั้นทำเอาเปลวตะวันหลุดหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู

“เชื่อมือเถอะน่า เรื่องนี้ฉันรู้ดีและชำนาญกว่าใคร”

พราวชมพูหน้าแดงระเรื่อ

ความรู้สึกนั้นเจือปนไปด้วยความปรารถนาอันล้ำลึกและรู้สึกกระดากอายอยู่บ้าง แต่ปล่อยให้อะไรๆมันมาถึงขั้นถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อนกันหมดแล้ว จะเงื้อง่าราคาแพงทำเหนียมบอกอย่าๆก็กระไรอยู่

เอาเถอะ! เขาอยากจะโอบประคองพาเธอไปเยี่ยมชมสวรรค์วิมานชั้นไหนตอนนี้เธอยินยอมพร้อมใจไปกับเขาด้วยความยินดี

ดิ๊ง ด่อง...

เสียงออดหน้าบ้านดังขัดจังหวะ

เสียงนั้นทำเอาทั้งเขาและเธอชะงักค้าง

เปลวตะวันถึงกับขบกรามกรอดที่ดันมีคนมาสอดตอนหมูกำลังจะหาม ปลายกระบอกฉีดยาบ้องใหญ่ของเขาจ่ออยู่ตรงทางเข้าสู่สรวงสวรรค์แล้วแท้ๆแต่ดันมีคนมาขัดเสียได้

ส่วนพราวชมพูถึงกับผ่อนลมหายใจพรู รู้สึกดีใจหน่อยๆที่รอดมาได้อีกครั้งอย่างหวุดหวิด

คิดแล้วก็แปลกเหมือนกันที่ระหว่างเขาและเธอช่างมีมารคอยผจญ มีคนคอยขัดขวางเสียจริง หรือว่าเราทั้งสองอาจไม่ใช่คู่แท้ถึงได้มีแต่อุปสรรคแบบนี้

“วันนี้นัดใครมาอีกล่ะคะ”

เธอไม่วายค่อนขอดเพราะนึกถึงวันก่อนที่เขานัดแม่หมอคู่ขาเพื่อนที่แสนดีของเขามาแล้วพากันออกไปทิ้งเธอเอาไว้จนเธอเกือบไม่รอดชีวิต

เปลวตะวันได้ฟังก็ถอนหายใจ เขารับรู้และสัมผัสได้ว่าเจ้าหล่อนเริ่มตั้งแง่แสนงอนใส่อีกแล้ว

“ไม่ได้นัด มากลางดึกแบบนี้อาจเป็นพี่ป่านก็ได้”

“นั่นสิคะ ถ้าอย่างนั้นก็รีบลงไปดูเถอะค่ะ”

พราวชมพูเห็นด้วยแล้วรีบบอกให้เขาแต่งตัว

เปลวตะวันลงจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าลวกๆแล้วออกไปรับหน้าแขกที่มาเยือนก่อน ส่วนพราวชมพูค่อยๆจัดการตัวเองอย่างไม่เร่งรีบนัก ปล่อยให้เขาต้อนรับพี่สาวตัวเองสักพักแล้วค่อยลงไปก็ไม่เสียหายอะไร