Chapter 23 หมอขาเข็มใหญ่จัง

วันนี้เป็นวันแรกที่เปลวตะวันยอมปล่อยให้พราวชมพูออกนอกบ้านได้แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องมีนิศาชลไปด้วย

แม้ว่าพราวชมพูจะรู้สึกอึดอัดที่เขาทำเหมือนกับว่าส่งคนคอยควบคุมดูแลเธอตลอดเวลาแต่ก็พอทำความเข้าใจกับเหตุผลของเขาได้ว่าที่ทำไปก็เพราะห่วงความปลอดภัยของเธอและลูก

ดังนั้นเธอจึงกลับไปบ้านของตัวเอง ไปดูความเรียบร้อยและเอา ของใช้ที่ต้องการเสร็จแล้วก็ชวนนิศาชลไปหาอะไรกินและช้อปปิ้งก่อนจบลงที่ไปหาเปลวตะวันที่คลินิกเพราะวันนี้เขาไปออกตรวจที่นั่นแทนพี่สาว

“คุณนิกลับเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวพราวรอกลับพร้อมหมอเปลวได้”

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นนิกลับเลยเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะคะ”

“ขอบคุณมากนะคะที่ยอมตามใจพราว ไปโน่นนี่กับพราวทั้งวันเลย”

“ยินดีค่ะ อีกอย่างหมอเปลวก็จ้างนิมาดูแลคุณพราว ถ้านิทำหน้าที่บกพร่องล่ะก็หมอเปลวต้องดุนิแน่ๆ”

“พราวอยู่ทั้งคน คุณนิไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ”

“คุณพราวพูดแบบนี้พรุ่งนี้อยากทำอะไรอยากไปไหนบอกเลยค่ะเดี๋ยวนิจัดให้เต็มที่”

นิศาชลบอกแล้วทั้งสองก็พากันหัวเราะประสานเสียงร่าเริงอย่าง คนรู้ใจกัน

พราวชมพูเห็นว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลาปิดคลินิกแล้วซึ่งตอนนี้ก็ค่ำมากแล้วด้วยเธอจึงรีบออกปากไล่นิศาชลเพราะเกรงใจที่อยู่กับเธอจนมืดค่ำ พยาบาลพิเศษคนดีจึงอำลาด้วยดี พอคล้อยหลังนิศาชล  พราวชมพูก็เดินเข้าคลินิกอย่างอารมณ์ดี

“สวัสดีค่ะคุณพราวมารับหมอเปลวเหรอคะ”

“จะเรียกว่ามารับก็คงไม่ใช่หรอกค่ะ พราวไปซื้อของมาแล้วก็ให้คุณนิมาส่งรอกลับพร้อมหมอเปลวต่างหาก”

พราวชมพูบอกยิ้มๆยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงประหลาดเล็ดลอดออกมาจากห้องตรวจ

“โอว...หมอขาทำไมเข็มใหญ่จังล่ะคะ แบบนี้จะเจ็บมากไหมคะ เห็นแล้วเซี้ยวเสียว”

“อาจจะเจ็บนิดๆนะครับทนหน่อยเดี๋ยวก็หาย”

“เบาๆนะคะหมอ พี่เพิ่งเจอเข็มใหญ่แบบนี้ครั้งแรก อุ๊ย! ซี้ดสสสส...”

เสียงนั้นทำเอาพราวชมพูหูผึ่ง เจ้าหล่อนหันขวับมามองพยาบาลสาวพร้อมกับส่งสายตาวาววับจ้องมองแทนคำถาม

เธอเห็นคนถูกมองยิ้มแหยให้ก็ควันออกหู สองเท้าก้าวฉับๆ ตรงไปยังห้องตรวจทันที

“เดี๋ยวค่ะคุณพราวจะทำอะไรคะ”

พยาบาลร้องลั่นพร้อมรีบเข้ามาขวาง พราวชมพูผลักไหล่แล้วแหวใส่หวังให้คนขวางพ้นทางเธอ

“อย่ามายุ่ง รู้เห็นเป็นใจกันดีนักนะ ทุเรศในคลินิกแท้ๆ ไม่อับอาย ฟ้าดินกันเลยหรือไง”

พยาบาลสาวอ้าปากพะงาบๆพยายามจะอธิบายแต่ว่าพราวชมพู ไม่ฟังแล้ว เจ้าหล่อนมาถึงหน้าห้องตรวจก็เปิดประตูผลักเข้าไปทันที

“ทำอะไรกันน่ะ” เสียงเธอแหวนำไปพร้อมกับร่างอ้อนแอ้นในชุดเดรสสีหวานก้าวเข้าไปด้วยความโมโหจัดจนควันออกหู

เพียงแค่นั้นก็ทำเอาเกิดความโกลาหลย่อมๆตามมาติดๆ

เคล้ง!!

จึ้ก!

“ว้าย! เจ็บบบบ!! โอยยยย...ซี้ดดดด!! เจ็บบบบบ!”

พราวชมพูสะดุ้งวาบยกเอามือปิดหูหลับตาปี๋กับเสียงร้องโหยหวนของคนไข้สาวใหญ่หุ่นอวบอิ่มเพราะเจ้าตัวถูกเข็มแหลมๆจิ้มลงไปในสะโพกนุ่มๆแบบหนักมือ

ใช่! หมอเปลวตะวันจิ้มเข็มลงอย่างหนักมือจริง เพราะสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆพราวชมพูก็เปิดประตูผ่างเข้ามาพร้อมเสียงแว้ดๆเกรี้ยวกราดขนาดว่าพยาบาลสาวผู้อยู่ช่วยเขายังตกใจจนทำถาดใส่อุปกรณ์ในมือหล่นพื้นเสียงดังสนั่นไปหมด

พราวชมพูรู้ตัวว่าพลาด! ก็หน้าถอดสี

ยิ่งเห็นเปลวตะวันหน้าเครียดตวัดสายตามองเธออย่างไม่พอใจก็รู้ตัวว่าผิดเต็มๆ

“เอ่อ...พราว พราวขอโทษนะคะ พราวไม่คิดว่าหมอกำลังฉีดยาอยู่”

เปลวตะวันไม่ได้สนใจ เขาหันมาสั่งพยาบาลที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ข้างๆพราวชมพู

“พาเธอออกไปสิ ไม่เห็นเหรอว่าหมอกำลังตรวจคนไข้”

“หมอคะพราวขอโทษ”

“คุณพราวคะออกไปรอข้างนอกเถอะค่ะ”

พราวชมพูชะงักฟังคำของพยาบาล เธอเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของเปลวตะวันแล้วก็ยิ่งสำนึกผิด

เมื่อพยาบาลสาวสะกิด เธอก็ยอมตามออกมาแต่โดยดี

พอคล้อยหลังพราวชมพู เปลวตะวันก็หันไปเอ่ยกับคนไข้

“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่วันนี้หมอฉีดยามือหนักไปหน่อย แต่ว่าอีกสักครู่ก็หายเจ็บแล้วครับ”

“โอยยยย...หายแล้วค่ะ ไม่เจ็บแล้ว เมื่อกี้นี้พี่แค่ตกใจ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ”

คนร้องโหยหวนเมื่อกี้นี้ยกมือปาดเหงื่อที่ซึมชื้นเต็มหน้าผาก ข้างๆมีพยาบาลช่วยประคองให้ลุกขึ้นนั่งและช่วยซับเหงื่อจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

เปลวตะวันถอยมานั่งที่โต๊ะและพอคนไข้มานั่งตรงเก้าอี้เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“ถึงอย่างไรผมก็ต้องขอโทษคุณพี่ด้วยจริงๆที่มีเรื่องวุ่นวาย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรามันคนกันเอง พี่ไม่ถือสาหรอกค่ะ ว่าแต่นั่นใช่เมียหมอเปลวที่เขาลือกันหรือเปล่าคะ”

คนไข้ประจำของคลินิกถามด้วยความอยากรู้

เปลวตะวันแค่ยิ้มมุมปาก เขาไม่ได้ตอบคำถามในทันทีแต่หันไปสั่งพยาบาลแทน

“จัดยาให้คนไข้ด้วยแล้ววันนี้ไม่ต้องคิดค่ารักษานะ”

“ต๊าย! หมอเปลวพี่บอกแล้วว่าไม่เป็นไรค่ะ เราคนกันเองพี่ไม่ถือหรอกค่ะ ยิ่งคนกำลังท้องกำลังไส้ด้วยแล้วพี่เข้าใจค่ะว่าฮอร์โมนมันแปรปรวน”

“ไม่ได้หรอกครับ ผมถือว่าเป็นความรับผิดชอบของผมที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้"

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะเพื่อความสบายใจของหมอเปลว”

“ขอบคุณครับที่ยอมรับคำขอโทษ”

คนถูกขอโทษถอนหายใจแม้จะเคืองๆอยู่บ้างแต่เพราะเห็นแก่หมอเปลวตะวันหรอกนะถึงได้ยอมลงให้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ หึ! หล่อนเอาเรื่องถึงที่สุดแน่

“พี่ไม่ถือสาหรอกค่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ว่าหมอเปลวเตือนๆเมียหน่อยก็ดีนะคะ ถ้าเกิดวันนี้เป็นคนอื่นพี่กลัวว่าจะไม่จบเรื่องง่ายๆ”

“ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ” เปลวตะวันน้อมรับด้วยสีหน้ายิ้มอย่างรู้สึกผิดแล้วหันไปสั่งพยาบาลให้ไปส่งคนไข้ขึ้นรถ พออยู่ลำพังเขาถึงกับเป่าลมออกจากปากแรงๆ ไม่คิดว่าพราวชมพูจะเซอร์ไพรส์เขารุนแรงขนาดนี้ แบบนี้จะเรียกว่าหึงได้ไหม หรือจงใจก่อกวนเขากันแน่!!

พราวชมพูลอบมองเปลวตะวันด้วยความรู้สึกผิด เห็นเขาเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกจากคลินิกจนตอนนี้ขับรถมาจนจะถึงบ้านอยู่แล้วก็ยังไม่พูดอะไรสักคำเธอก็เริ่มใจไม่ดี

เธอรู้ว่าผิด แต่เขาก็ไม่ควรทำสงครามเย็นกับเธอแบบนี้ จะเอาอย่างไรจะด่าว่าเธอ หรือจะยังไงก็ควรพูดมาสักอย่าง เอาแต่ตีหน้านิ่งทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุแบบนี้มันชวนให้เครียดเขาไม่รู้บ้างหรือไงกันนะ

“หมอคะ พราวรู้ว่าหมอโกรธ แต่หมอจะนิ่งเงียบแบบนี้ไปอีกนาน แค่ไหนคะ”

พราวชมพูถามอย่างเหลืออด เธอพยายามทำเสียงอ่อนแฝงความอ้อนนิดๆหวังให้เขาคลายความเคืองโกรธลง แต่ก็ไร้ผล เปลวตะวันยังคงเงียบตามเคย ทำเอาคนพยายามง้อลอบย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้

“ก็ดีค่ะ ไม่พูดก็อย่าพูด แบบนี้ก็ดีเหมือนกันพราวจะได้สบายหู ไม่ต้องทนฟังคำพูดกวนประสาทของหมอ”

คราวนี้คนง้อกลายเป็นคนงอนขึ้นมาเสียเอง เปลวตะวันลอบชำเลืองมองเธอแวบหนึ่งเห็นนั่งกอดอกหน้าตึงเบือนหน้ามองไปด้านนอกก็อมยิ้ม