Chapter 27 อย่าหวั่นไหวโอนเอน

“พี่บอกให้รอข้างนอกไง เข้ามาทำไมครับ หรือว่าพราวหิวจนรอไม่ไหว”

เปลวตะวันถามเมื่อเห็นพราวชมพูเดินเข้ามาในครัวพร้อมส่งยิ้มหวานมาแต่ไกล รอยยิ้มนั้นชวนให้รู้สึกแปลกไม่น้อยแต่เขาก็ไม่อยากเก็บมาคิด

“หิวค่ะก็เลยเดินมาตาม”

พราวชมพูบอกพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดเขาจากด้านหลังแล้วลอดศีรษะเข้าใต้รักแร้ของเขายื่นหน้าไปดูว่าเขากำลังทำอะไร

“ทำอะไรแบบนี้ครับ เดี๋ยวพี่พลั้งมือทำนมหกกระเด็นถูกพราวหรอก”

เขาว่าแล้วหมุนกายหันกลับมาสวมกอดเธอพร้อมโน้มใบหน้าลงจูบอย่างรวดเร็ว โอกาสดีๆแบบนี้ใช่จะหาได้ง่ายๆ

จูบแล้วก็อยากอุ้มขึ้นห้องเสียเดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ติดว่าตั้งใจพาเธอไปไหว้พระเขาจะไม่ปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ให้หลุดลอยไปแน่นอน

“เกลกลับไปแล้วเหรอ”

เขาถามหลังจากถอนจูบแต่ยังคงวนเวียนคลอเคลียหอมแก้มซ้ายขวาไม่หยุด

ถามไปแล้วก็อยากตบปากตัวเอง บรรยากาศกำลังดีดันปากเปราะพูดถึงคนที่ไม่ควรพูดถึง

พราวชมพูไม่ตอบและไม่ได้ผลักไสเขาอย่างเคย วันนี้เธอเอียงแก้มให้เขาจูบตามใจแล้วก็เป็นฝ่ายโน้มต้นคอเขาและเขย่งเท้าขึ้นจูบเขาบ้าง

คนถูกจูบดูดดื่มถึงกับครางฮือ ถึงจะแปลกใจกับความเปลี่ยนแปลงราวเป็นคนละคนของพราวชมพูในวันนี้แต่เขาก็พอใจและอยากให้เธอเป็นแบบนี้ตลอดไป

“ที่บอกว่าหิวคือหิวอะไร หิวพี่เหรอ”

เขากระเซ้าและพราวชมพูก็ตีแขนเขาเบาๆด้วยความขัดเขิน

อาการหน้าแดงเป็นสตรอว์เบอร์รี่สุกงอมนั้นถูกอกถูกใจเปลวตะวันนัก เขาบีบจมูกเล็กเบาๆแล้วถามต่อ

“พราวจะไม่โวยวายไม่เหวี่ยงใส่พี่หน่อยเหรอ”

ว่าจะไม่เอ่ยถึงแต่เขาไม่อยากให้เธอเก็บกดความรู้สึก อะไรขุ่นมัว ไม่พอใจก็อยากให้ระบายออกมา และที่เขาถามเพราะเขาเห็นแววตาเธอ  ไม่ค่อยพึงพอใจนักที่เกวลินมาแต่เช้า แม้จะพยายามยิ้มแย้มพูดคุยด้วยดีแต่เขาพอจะจับความรู้สึกได้

“ทำไมพราวต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะคะ”

พราวชมพูเลิกคิ้วถาม

ปลายนิ้วเล็กๆเกลี่ยไล้แก้มสากเขาเล่นขณะที่เปลวตะวันเองก็ใช้ปลายนิ้วตัวเองขมวดพวงผมนุ่มลื่นของเธอเล่นด้วยความหลงใหล

“พี่หมอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ คนที่พราวควรเหวี่ยงใส่คือเพื่อนรักเพื่อนสนิทพี่มากกว่า เทียวมาเทียวไปเช้าถึงค่ำถึงแบบนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่”

“ถ้าพี่จะขอว่าอย่าสนใจเรื่องเขาจะมาทำไมพราวจะเลิกใส่ใจได้ไหม”

“แล้วพี่หมอหยุดไม่พอใจเวลาหมอยอดมาวอแวใกล้ๆพราวได้ไหมล่ะคะ”

พราวชมพูถามยิ้มๆ แต่เปลวตะวันฉุนนิดๆ

“พราว มันคนละเรื่องกัน”

เห็นเขาออกอาการหึงคนยั่วก็แกล้งต่อ

“มันก็เรื่องเดียวกันนั่นแหละค่ะ จะต่างกันก็แค่หมอเกลเป็นเพื่อนสนิทพี่หมอ ส่วนหมอยอดเป็นแค่คนผ่านเข้ามารู้จักพราว”

เปลวตะวันเม้มปาก เรื่องนี้เขาไม่เถียงแต่ที่เขาร้องขอไม่ให้เธอใส่ใจเพราะเขาไม่ต้องการให้เครียดเกินไป อารมณ์สวิงไปสวิงมาแบบนี้มีผลเสียต่อลูกเต็มๆ

“เอาเป็นว่าพี่จะหาโอกาสบอกเกลก็แล้วกันว่าไม่ให้มาที่นี่อีกถ้าไม่จำเป็น”

พราวชมพูกลอกตาแล้วหัวเราะเบาๆก่อนบอกเขาน้ำเสียงเยาะหยัน

“คุณหมอเกลผู้แสนดีของพี่หมอเธอก็มีเรื่องจำเป็นตลอดแหละค่ะ แล้วถึงพี่หมอจะไม่ให้เธอมาที่บ้าน เธอก็หาเรื่องไปวอแวพี่หมอที่อื่นอยู่ดี”

“พูดแบบนี้คือหึงพี่อย่างนั้นสินะ”

“พราวเป็นเมียหึงไม่ได้เหรอคะ”

คราวนี้เปลวตะวันเลิกคิ้วสูงแล้วหรี่มองคนพูดอย่างรู้สึกประหลาดใจ พยายามจับสังเกตว่าพราวชมพูกำลังมาลูกไม้ไหน

“พี่หมอยังหึงพราวกับหมอยอดได้เลย ทำไมพราวจะหึงหมอเกลกับพี่หมอไม่ได้ล่ะ จริงไหมคะ”

“ก็พี่เป็นผัวพราว หมอยอดมันรู้แล้วแต่ก็ยังหาเรื่องมาวอแว”

“พราวก็เป็นเมียพี่ เป็นแม่ของลูก แล้วทำไมหมอเกลผู้เลิศเลอถึงยังตามมาวุ่นวายกับพี่หมอไม่เลิกล่ะคะ”

ฟังแล้วเปลวตะวันก็กลอกตาบน พูดไปก็เถียงกันเปล่าๆ วันนี้บรรยากาศดีแล้วเชียว เขาไม่น่าเริ่มเรื่องชวนเธอถกเถียงกันด้วยเรื่องบ้าๆนี่เลย มันไม่สนุกสักนิด

“เอาแบบนี้ดีกว่า เราหยุดเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระนี่เถอะ พูดไปก็มีแต่จะปวดหัวกันเปล่าๆ ไม่ดีต่อสุขภาพจิตลูกด้วย”

“พราวก็เลือกเงียบแล้วนะพี่หมอต่างหากที่เป็นฝ่ายเริ่ม” พราวชมพูว่าค้อนๆ

เปลวตะวันเห็นแล้วก็ยิ้มออดอ้อนพร้อมกระชับวงแขนกอดเธอแน่นเข้าและหอมหนักๆที่แก้มนุ่มนิ่ม

“พอเถียงสู้ไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องถนัดนักแหละ”

“ก็รู้ว่าเถียงสู้ไม่ได้ก็เลยยอมถอย แต่เรื่องบนเตียงพี่ไม่ถอยนะเพราะพี่มั่นใจว่าพี่ชนะพราวเห็นๆ ลองดูสักตั้งตอนนี้เลยก็ได้”

“อี๋... เกลียดนักความเจ้าเล่ห์ชอบฉวยโอกาสเนี่ย”

“สาบานได้ว่าพี่ทำแบบนี้กับพราวคนเดียว ไม่เคยทำกับใครจริงๆ” พูดออกไปแล้วก็ชะงักกึก!

ช่างเถอะ นั่นมันอดีตไปแล้ว ทุกคนก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้น แต่เขาสาบานได้ว่าหลังจากนั้นเขาไม่เคยฉอเลาะหรือออดอ้อนอ่อนหวานแบบนี้กับใครจริงๆ หัวใจของเขาเพิ่งจะรู้สึกมีชีวิตชีวาและตื่นตัวกับเรื่องความรักความหึงหวงก็ตั้งแต่พราวชมพูเข้ามาในชีวิต

“พราวไม่ค่อยเชื่อคำสาบานค่ะ คนอย่างพราวเชื่อการกระทำมากกว่า”

พราวชมพูพูดแล้วก็เขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มสากฟอดใหญ่พร้อมกระซิบยั่วเย้า

“แล้วพราวเองก็อยากให้คนของพราวเชื่อในการกระทำมากกว่าคำพูดหวานหูที่หาความจริงได้ยากค่ะ”

“พี่เป็นคนของพราวแล้วใช่ไหม” เปลวตะวันยิ้มใส่ตา

พราวชมพูหลบตาแสร้งมองไปทางอื่น

คนถามหัวใจพองฟู่เห็นแบบนั้นก็กระชับวงแขนกอดคนขี้อ้อนแสนงอนแนบแน่นเข้าแล้วโน้มใบหน้าลงบดจูบคลอเคล้าริมฝีปากอิ่มระเรื่อด้วยความหิวกระหาย

“จะพาพราวไปไหว้พระไม่ใช่เหรอคะ มัวชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกันพอดี”

“ไปวันอื่นแทนได้ไหมวันนี้อยากอยู่กับพราวแบบนี้มากกว่า”

“ไม่ค่ะ เย็นนี้เราต้องไปรับอาจารย์แม่ของพี่หมออีก พราวอยากไปอัปเกรดพลังบุญ รู้สึกเหมือนต้องเจอศึกหนักอย่างไรบอกไม่ถูก จะได้มีแรงไปฟาดฟันกับแฟนคลับพี่”

“ขี้หึงแบบนี้ เมื่อไรจะใจอ่อนยอมให้พี่เสียที”

“ก็ยอมตั้งนานแล้วนี่คะ ไม่อย่างนั้นจะให้กอดแล้วเรียกพี่คะพี่ขาแบบนี้เหรอ”

“ถ้าอย่างนั้นกลับมาคืนนี้ขอชื่นใจหน่อยนะ”

“ไม่รับปากค่ะ ขึ้นอยู่กับความประพฤติของพี่และความพึงพอใจของพราว”

เปลวตะวันถึงกับหัวเราะร่วน ลงว่าสรุปแบบนี้เขาคงได้รอจนเหี่ยวแห้งอีกแน่นอน แต่เอาเถอะ! เขาจะพยายามปลุกปั่นให้เธอใจอ่อนยินยอมพร้อมใจให้ได้