Chapter 16 ปิดกันให้แซ่ด

พราวชมพูหลับตาลงได้ไม่นานเสียงประตูห้องก็ถูกเปิดและปิดอีกครั้ง หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองผู้เข้ามาคนใหม่เห็นเป็นเปลวตะวันมาพร้อมกับพยาบาลสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม คนอยากจะนอนก็ขยับลุกนั่งทันที

“อย่าลุกเร็วนักสิ เดี๋ยวก็หัวทิ่มตกเตียงหรอก” เขาว่าหลังจากถลาเข้ามาช่วยประคองให้เธอลุกนั่ง

พราวชมพูรู้สึกหัวใจฟูฟ่องขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาคู่หวานตวัดมองพยาบาลวัยละอ่อนแวบหนึ่งเห็นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มละมัยไร้พิษภัยก็แอบชำเลืองมองหมอที่เป็นพ่อของลูกอย่างจับผิด

“คุณแม่ต้องระมัดระวังให้มากนะคะ ช่วงนี้อาจวิงเวียนศีรษะมากหน่อยอาจทำให้ทำอะไรได้ไม่คล่องตัวเหมือนตอนยังไม่มีเจ้าตัวเล็กในท้องค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

พราวชมพูยิ้มรับกับคำบอกกล่าวของพยาบาลสาวแล้วเงยหน้าขึ้นมองเปลวตะวันที่ยังคงประคองเธอเอาไว้ ความไม่คุ้นเคยและรู้สึกกระดากอายทำให้เธอปัดมือเขาออก

“นิศาชลเป็นพยาบาลพิเศษที่จะดูแลเธอจนกว่าจะออกจากโรงพยาบาล แล้วบางทีอาจไปดูแลเธอต่อตอนกลับไปพักฟื้นที่บ้านด้วย”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ป่วยเสียหน่อยทำไมต้องมีพยาบาลดูแลใกล้ชิด”

“ไม่ได้ป่วยแต่ก็ไม่ได้แข็งแรงมากพอจะอยู่คนเดียว”

“แต่ว่าฉัน...”

“อย่าดื้อ”

พราวชมพูเม้มปากขัดใจเมื่อถูกดุต่อหน้าคนอื่น

ความเป็นคุณแม่ท้องอ่อนๆฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงไปมากจนอารมณ์เธอสวิงแกว่งไปมาแทบปรับตัวไม่ทัน ไหนจะร่างกายที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงง่ายกว่าปกติอีกยิ่งทำให้หงุดหงิดใจง่ายขึ้นหลายเท่าตัว

“นิศาชลนอกจากจะเป็นพยาบาลแล้วยังเป็นคุณแม่ลูกสองด้วย แล้วก็เป็นพยาบาลมือดีที่พี่ป่านไว้ใจมาก เชื่อเถอะว่าย่อมดูแลและให้คำแนะนำเธอได้ดีแน่ๆ”

คราวนี้พราวชมพูหูผึ่ง หญิงสาวถึงกับจ้องมองคนหน้าตาจิ้มลิ้มราวพยาบาลจบใหม่อย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“ตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานแล้ว เธอต้องการอะไรก็บอกนิศาชลก็แล้วกัน”

เปลวตะวันสรุปจบ พราวชมพูจึงปิดปากสนิท เขาเสนอให้ขนาดนี้แล้วเธอก็รับๆไปเถอะ อย่างน้อยก็เพื่อลูกในท้อง

“ฝากด้วยนะนิศาชล มีอะไรเร่งด่วนก็โทรมาได้เลย”

“ได้ค่ะ”

“พักให้มากๆนะ”

เปลวตะวันหันมาบอกคนไข้คนพิเศษ เห็นเจ้าหล่อนช้อนสายตามองมาก่อนแล้วก็ยื่นมือไปลูบศีรษะสวยเบาๆก่อนเดินจากมา ทิ้งให้คนถูกลูบนิ่งตะลึงยกมือขึ้นแตะศีรษะตัวเองอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

“คุณแม่นอนพักนะคะ ถ้าต้องการให้ช่วยอะไรก็บอก หรือถ้ารู้สึก  ไม่ค่อยดียังไงก็เรียกนะคะ นินั่งอยู่เป็นเพื่อนที่โซฟาใกล้ๆนี่แหละค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ...คุณพยาบาลคะ เอ่อพราวเรียกคุณนิก็แล้วกันนะคะ”

“ยินดีค่ะ ว่าแต่เรียกนิมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ๋อ...พราวจะถามว่าปกติหมอเปลวนี่เขาเป็นคนยังไงเหรอคะ”

คนถูกถามถึงกับเลิกคิ้วสูงไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้ เพราะหากตนเดาไม่ผิดพราวชมพูไม่น่าจะเป็นแค่คนไข้

ความพิเศษบางอย่างที่แม้หมอเปลวตะวันจะไม่ได้เอ่ยกับใครแต่ก็สามารถรับรู้ได้ แล้วเหตุใดพราวชมพูถึงเปิดคำถามเหมือนคนไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอกัน

“คือ...พราวเพิ่งรู้จักหมอเปลวน่ะค่ะ พราวฝากท้องกับหมอป่าน ทีนี้หมอป่านไม่อยู่ก็เลยให้หมอเปลวช่วยดูแลต่อ พราวเห็นว่าคุณนิสนิทสนมกันดีก็เลยถามดู”

“อ๋อ...ค่ะ ยินดีค่ะ”

นิศาชลยิ้มรับเพียงแค่นั้นไม่ได้ซักไซ้ต่อ เพียงแต่เล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเปลวตะวันซึ่งส่วนมากจะเป็นเรื่องดีให้พราวชมพูฟัง

“คุณพราวโชคดีมากที่ได้หมอเปลวดูแล ปกติหมอเปลวใส่ใจคนไข้อยู่แล้วนะคะ แต่คุณพราวนี่ใส่ใจมากเป็นพิเศษ นิเดินเข้ามาในโรงพยาบาลมีแต่คนพูดกันว่าคุณพราวน่าจะเป็นคนสำคัญ”

“ก็พูดกันไปค่ะ พราวไม่ใช่คนสำคัญอะไรขนาดนั้น หมอเปลวก็แค่ทำไปตามหน้าที่แทนหมอป่านที่ฝากฝังไว้ก็เท่านั้นแหละค่ะ”

“ถ้าไม่สำคัญก็คงไม่ดูแลเองทุกอย่างแบบนี้หรอกค่ะเชื่อนิเถอะ”

พราวชมพูกระพริบตาปริบๆ หัวใจอ่อนๆของเธอวูบไหวแปลกๆ

ไม่นะ! เธอจะหวั่นไหวกับคำพูดยกยอเข้าข้างกันเพียงแค่ไม่กี่ประโยคไม่ได้    

คำพูดกับการกระทำแสนอ่อนโยนของอีตาหมอหื่นนั่นก็ด้วย มันเรื่องหลอกลวงทั้งเพ

มีเหรอที่เพิ่งตามจองเวรกันอยู่หยกๆแต่จู่ๆก็กลับมาดีต่อกันจนน่าใจหาย เธอไม่หลงกลง่ายๆหลอก

พยาบาลนิศาชลนี่ก็ทำท่าเชียร์อัปออกนอกหน้า มันต้องเป็นแผนลวงสังหารของอีตาหมอหื่นแน่ๆ เชื่อขนมกินได้เลย

***********************

ข่าวหมอเปลวตะวันพาคนไข้พิเศษมารักษาที่โรงพยาบาลกลางดึกแถมเขายังสั่งเปิดห้องพิเศษที่แพงที่สุดของโรงพยาบาลและลงทุนเฝ้าไข้ด้วยตัวเองกำลังเป็นข่าว ทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ ในโรงพยาบาล และนั่นทำเอาเกวลินถึงกับร้อนอกร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติด

เพียงแค่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเปลวตะวันอยู่ในท้องและเข้าไปอยู่ในบ้านพักส่วนตัวของเขา เธอก็คลั่งเจียนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เปลวตะวันยังพาเจ้าหล่อนคนนั้นมาเหยียบหัวใจเธอถึงในโรงพยาบาลนี่อีก จะไม่ปล่อยให้เธอมีพื้นที่ยืนบ้างเลยหรือไงกัน

“วันนี้คุณหมอเกลคนงามเป็นอะไรไปนะถึงมายืนหน้าตามู่ทู่บอกบุญไม่รับอยู่ตรงนี้” เสียงอ้อล้อดังลอยมาจากด้านหลัง

เกวลินเม้มปากแน่น เธออุตส่าห์เลี่ยงหลบมาผ่อนคลายอารมณ์ที่บนดาดฟ้าแล้ว ยังมีคนตามมาก่อกวนอีกจนได้

“ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ฉันก็มายืนรับลมตามปกติอยู่แล้ว”

“โธ่...ไอ้ผมก็อุตส่าห์เป็นห่วงรีบตามมาดู กลัวว่ารุ่นพี่จะคิดสั้นเพราะหมดอาลัยกับเรื่องพี่หมอเปลวเสียอีก”

คนแซวไม่พูดเปล่ายังฉีกยิ้มกว้างอีกด้วย เกวลินเห็นแล้วขัดตานัก

“เรื่องของหมอเปลวเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยไม่ทราบ”

“รู้ๆกันอยู่น่า รุ่นพี่คิดอะไรรู้สึกยังไงไม่ต้องมากั๊กหรอกครับเรามันคนกันเอง”

เกวลินเม้มปากจ้องคนกวนประสาทเขม็ง ดูเหมือนว่านอกจากพี่สาวของเปลวตะวันแล้วก็หมอยอดนักรบรุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอนี่แหละที่รู้เท่าทันว่าเธอรู้สึกนึกคิดยังไงกับเปลวตะวัน

พี่สาวรู้ คนอื่นรู้ แต่ทำไมเปลวตะวันไม่รู้

“ตัดใจจากพี่หมอเปลวเถอะพี่ ผมยืดอกแมนๆให้พี่ซับน้ำตาฟรีๆเลยเอ้า”

“ไปอ่อยคนอื่นเถอะ ฉันไม่เคลิ้มกับนายหรอกหมอยอด”

“ถึงขั้นมีลูกมีเต้าด้วยกันขนาดนั้น กู่ไม่กลับแล้วครับรุ่นพี่”

หมอเกวลินกัดฟันแน่นแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนสะบัดหน้าหันไปมองทางอื่น

“ผมเห็นตัวจริงแล้ว สวยด้วยนะพี่ สวยมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงตกพี่หมอเปลวได้”

“นายนี่สมกับเป็นเจ้าของไร่เผือกจริงๆนะหมอยอด จะมีสักเรื่องไหมที่นายไม่รู้น่ะ”

“ฮ่าๆๆ รุ่นพี่ก็ชมไปครับ ถ้าผมรู้ทุกอย่างจริงป่านนี้ผมก็รู้วิธีตกรุ่นพี่แล้วสิครับ”

เกวลินถลึงตาใส่ เธอรู้ว่ายอดนักรบก็แค่หยอกเธอไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดจริงจัง แต่อย่าได้เผลอใจไป พ่อปลาไหลไร่เผือกนี่จะรีบงาบทันทีเชียวแหละ

“เอาจริงๆนะพี่ ตัดใจเถอะ คนอย่างพี่หมอเปลวเนี่ยจะพลาดท่าให้ผู้หญิงจับผมว่ายาก นอกจากจะเต็มใจแล้วสวยๆหวานๆน่าเอ็นดูแบบนั้นเป็นผมก็ยอมครับ ฮ่าๆๆ”

“เวอร์วังเกินไปแล้วนายน่ะ”

เกวลินหมั่นไส้ ไม่ใช่หมั่นไส้แค่ยอดนักรบ แต่หมั่นไส้พราวชมพูด้วยที่ดูเหมือนใครๆจะพากันหลงเสน่ห์เจ้าหล่อนไปหมด

“ผมพูดจริงนะครับ สวยโดนใจเลยแหละพี่”

“โดนใจแล้วไม่ตามสอยเสียเลยล่ะจะมัวมาเพ้อละเมออยู่ทำไม”

เกวลินแขวะใส่อย่างไม่จริงจังนักแต่คนฟังดันนึกคิดจริงจังเสียเอง

“นั่นสิพี่! ขอบคุณนะครับที่ชี้โพรง”

“อะไรนะ อย่าบอกนะว่า...”

เกวลินอึ้งจนอ้าปากค้างพูดได้แค่นั้น

ความที่รู้จักกันจนรู้ไส้รู้พุงทำเอาคนเป็นรุ่นพี่ถึงกับส่ายหน้า เธอว่าที่ผ่านมายอดนักรบก็ทำตัวมากรักจนสุดจะกลืนแล้วในความคิดเธอ นี่ถึงขั้นหื่นไม่เลือกลูกเขาเมียใครแบบนี้ เธอว่ายากเกินจะเยียวยา

เดี๋ยวนะ! เธอจะไปสนใจทำไม

แบบนี้มันดีต่อเธอแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะเท่ากับว่ามีคนมาขจัดเสี้ยนหนามแทนโดยที่เธอไม่ต้องทำอะไร

“จะทำอะไรก็คิดให้ดีๆล่ะ แล้วจะมาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ”

“ผมว่ารุ่นพี่น่าจะดีใจมากกว่ามาห่วงใยผมนะครับ”

เกวลินขบฟันเม้มปากแน่นเมื่อถูกดักคอ หมอสาวย่นจมูกใส่แล้วสะบัดบ๊อบเดินหนีจากมา

เกลียดนักคนรู้ทัน แต่เอาเถอะ! อย่างน้อยเธอจะยกความดีความชอบให้ถ้าหากพ่อปลาไหลไร่เผือกทำสำเร็จ