Chapter 18 อย่ามาขี้ตู่

“เธอเป็นผู้หญิงที่แปลกมากพราวชมพู แปลกประหลาดจนฉันไม่แน่ใจว่าเธอสติไม่ค่อยดีหรือเปล่า” เปลวตะวันพูดกับเธอทั้งที่เธอยังหลับอยู่อย่างนั้นแล้วจู่ๆเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงโต้ตอบกลับมา

“ถ้าฉันเสียสติคุณก็เป็นบ้านั่นแหละที่มาวอแวกับคนสติไม่ดีอย่างฉัน”

“ตกลงแกล้งหลับสินะ” เขาว่าแล้วบีบจมูกเธอเบาๆ

พราวชมพูปัดมือเขาทันทีแล้วท้วงเสียงอู้อี้

“คุณนี่โรคจิตดีๆนี่เอง คนไข้จะพักผ่อนก็มาก่อกวนอยู่นั่นแหละ”

“แล้วทำไมต้องแกล้งหลับ หรือว่าคิดจะแอบฟังว่าฉันกับนิคุยอะไรกัน”

“ทำไมต้องแอบฟังคะ คุยกันเสียงดังขนาดนั้น ใครหลับอยู่ก็ต้องตื่นทั้งนั้นแหละ”

“ตื่นก็ดีแล้ว ไหนบอกมาซิว่าเวียนหัวดีขึ้นไหม อาเจียนน้อยลงหรือเปล่า”

“คุณนิรายงานหมดแล้วจะมาถามทำไมคะ”

“ถามเพราะห่วง ถามไม่ได้เหรอ”

พราวชมพูกระพริบตาปริบๆ สบตาเขาแล้วหัวใจก็เต้นรัวจนถี่ยิบ

ไม่นะ! มันคือกับดัก อย่าได้หวั่นไหวเชียว

อีตาหมอหื่นนี่ไม่มีทางเป็นห่วงเป็นใยเธอจริงจังหรอก มีแต่อยากจะแก้แค้นเธอด้วยเรื่องบ้าบอนั่นล่ะไม่ว่า

“ฉันว่าคุณน่าจะพักผ่อนน้อยหรือไม่ก็อาหารเป็นพิษ สติเลยดูท่าจะเลอะเลือนถึงได้พูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้”

“ถ้าอย่างนั้นเมื่อวานเช้าเธอคงกินอะไรผิดสำแดงเข้าไปสินะ ถึงได้ออเซาะฉันที่รักคะที่รักขาแถมยังทำอย่างกับจะกลืนกินฉันไปทั้งตัวแบบนั้นน่ะ”

“มันคือการแสดงเข้าใจไหมคะ คุณร้ายกับฉันขนาดนั้นคิดเหรอว่าฉันพิศวาสคุณขึ้นมาจริงๆ”

“แล้วที่เร่งฉันเร่าๆคืนนั้นล่ะ มันคือการแสดงด้วยหรือเปล่า”

เปลวตะวันถามแล้วยิ้มยั่ว

พราวชมพูหน้าม้าน คิดถึงค่ำคืนแสนหวามคราใดหน้าเธอก็ร้อนผ่าวไปหมด

“พอๆค่ะเลิกกวนได้แล้วฉันอยากพักผ่อน”

พราวชมพูว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคางแล้วปิดเปลือกตาลงทันที

เปลวตะวันเห็นแล้วก็นึกขัน ผู้หญิงก๋ากั่นประเภทไหนกัน พอเขาแซะนิดแซะหน่อยก็อายม้วนแล้วหลับหนีเสียดื้อๆ

“หลับฝันดีนะ”

เขาก้มลงกระซิบข้างหูแล้วก็ขโมยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ไม่ทันให้ตั้งตัว พราวชมพูลืมตาปึงแล้วหันมาแหวใส่เบาๆ

“คิดว่าตัวเองเป็นใครคะถึงได้มาฉวยโอกาสกันแบบนี้”

“ก็พ่อของลูกไงถึงได้กล้าทำ”

“คุณ”

ไม่รู้ทำไมหัวใจเธอถึงเต้นระรัวจนผิดจังหวะไปหมด ยิ่งได้เห็นดวงตาทอประกายวิบวับ หัวใจเธอก็ยิ่งเต้นแรง

“อย่ามาขี้ตู่นะ”

“ขี้ตู่อะไรกัน ก็เธอเป็นแม่ของลูก ฉันเป็นผัวของเธอจะไม่ให้เรียกว่าพ่อของลูกจะให้เรียกว่าอะไร”

“อี๋...หยาบ”

“ถ้าหยาบก็เรียกสามีก็แล้วกันจะได้ฟังแล้วรื่นหูหน่อย ฮ่าๆๆ”

เปลวตะวันพูดแล้วก็หัวเราะร่วน

พราวชมพูเบ้ปากแล้วส่ายหน้าไม่ยอมรับง่ายๆ

“ไม่! ไม่ๆๆ อย่ามาพูดพร่อยๆ ฉันโสด แล้วก็ยังไม่ได้แต่งงาน ฉันไม่รับใครมาเป็นผอ สระอัวทั้งนั้นแหละ”

“แล้วไอ้ที่ลากฉันขึ้นเตียงจนท้องโย้นี่ไม่เรียกฉันว่าผัวจะเรียกว่าอะไรดี” เขาพูดแล้วก็ยิ้มยั่ว

พราวชมพูเห็นแล้วก็ได้แต่เม้มปากขัดใจ พอเห็นว่าต่อปากต่อคำกับเขาไปก็มีแต่เหนื่อยเปล่า สาวเจ้าจึงย่นจมูกใส่แล้วนอนตะแคงหันหลังให้ทันที

“บอกเลยว่าหนีฉันไม่พ้นหรอก ทำอะไรกับฉันไว้ก็ต้องรับผิดชอบ”

เปลวตะวันกระซิบข่มขวัญไม่เลิก แต่คราวนี้พราวชมพูไม่หลงกลหันมาถกเถียงอีก

เธอพอแล้ว เหนื่อยเกินไปแล้ว ขอนอนเก็บแรงให้หายดีก่อนเถอะ แม่จะแผลงฤทธิ์ให้รู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร

พราวชมพูหลับไปแล้ว แต่เปลวตะวันยังหลับไม่ลง เขานั่งมองแม่ของลูกที่เข้ามาในชีวิตเขาโดยบังเอิญด้วยความรู้สึกหลากหลาย

พราวชมพูเป็นคนสวยมีเสน่ห์เฉพาะตัว รอยยิ้มและดวงตาคู่หวานของเธอมีแรงดึงดูดบางอย่างให้เขาต้องหันกลับไปมอง มองแล้วมองอีกจนในที่สุดก็เป็นฝ่ายเดินเข้าไปทักทายทำความรู้จัก

แล้วก็แปลกที่พอเขานั่งลง เธอก็ยิ้มแล้วเอ่ยชวนเขาออกจากที่นั่นทันทีราวกับว่านัดหมายกันเอาไว้

เขาก็ช่างใจง่ายติดตามเธอออกมาโดยไม่ลังเลเช่นกัน มารู้ตัวอีกที ก็ขึ้นไปนัวเนียกันบนเตียงแล้ว

ในตอนนั้นเขายอมรับว่าเธอถูกตาต้องใจเขามาก

มากเสียจนเขาลืมไปเสียสนิทว่าไปที่คลับนั่นเพราะนัดหมายกับผู้หญิงอีกคนที่สั่งคนสนิทให้จัดหาให้

เธอตอบรับเขาด้วยความเต็มใจราวกับเรื่องบนเตียงคือสิ่งชื่นชอบและคุ้นเคยเป็นอย่างดี

แล้วเธอก็ทำให้เขาประหลาดใจมากกับสิ่งที่ได้รับรู้

‘คุณไม่เคยมีเซ็กส์หรอกเหรอ’

‘คุณรู้ได้ยังไง ฉันอาจไปทำรีแพร์มาก็ได้’

‘หึๆ รีแพร์กับเวอร์จิ้นเพิ่งถูกเปิดซิงมันต่างกันคุณคงไม่รู้ แต่ผมรู้’

‘รู้แบบนี้แล้วคุณช่วยถอดปลอกออกได้ไหมคะ’ เธอบอกและเขาก็เลิกคิ้วมองเธออย่างประหลาดใจ

‘มั่นใจนะว่าจะให้ผมทำแบบนั้นจริงๆ’

เธอพยักหน้าตอบและเขาก็ตามทำอย่างว่าง่าย

ง่ายในทุกอย่างที่เธอต้องการ แม้แต่การปลดปล่อยความสุขสมสาดใส่ในกายเธอแบบไม่ยั้งคิด

เขาจำได้ทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ย จดจำได้ในทุกความรู้สึกขณะนั้น

ร่างกายของเขาสั่นเทายามเก็บข่มความซ่านสยิวผสมผสานความปวดปร่าเอาไว้สุดใจ

แก่นกายแข็งกร้าวของเขาร้าวรวดยามถูกรึงรัดแนบแน่นราวกำลังหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายเธอ

มันสุขสมและถูกเติมเต็มดั่งเพิ่งพานพบรสเสน่หาเร่าร้อนเป็นครั้งแรกในชีวิต

ความรู้สึกนั้นตราตรึงมาจนถึงวินาทีนี้ ไม่มีค่ำคืนไหนที่เขาไม่โหยหา

ไม่เคยสักครั้งที่จะมีใครทำให้เขาคลั่งและหลงอยู่ในวังวนรสเสน่หาอันซาบซ่านมากเท่านี้

ยิ่งคิดถึงถ้อยความสบประมาทและเงินก้อนหนึ่งประหนึ่งหยามหมิ่นกันที่เธอทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า เขาบอกกับตัวเองเลยว่าต้องติดตามควานหาเธอให้พบแล้วจบสิ้นความทุกข์ทรมานนี้ให้ได้

แล้วเขาก็ได้พบ!

ใช่เขาพบเธอแล้วแต่พ่วงอีกหนึ่งชีวิตมาด้วย

เธอเป็นหนึ่งเดียวที่ทำให้เขาคลั่งไคล้ในรสเสน่หา

ส่วนอีกหนึ่งชีวิตที่ก่อเกิดมากระตุกหัวใจแข็งกระด้างของเขาให้พลิ้วไหว

ใช่! ยามคิดถึงอีกหนึ่งชีวิตที่ยังไม่รู้ประสีประสาในท้องนั่นแล้วหัวใจเขามันเต้นตึกตักด้วยจังหวะแปลกๆ

แต่ก็เพียงเท่านั้น เขาไม่ค่อยได้ใส่ใจจนกระทั่งเกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ เพียงแค่คิดว่าเขาอาจสูญเสียอีกหนึ่งชีวิตนั้นไป เขาก็ปวดหน่วงๆในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

ดึ๊ง ดึ่ง ดึง ดึ๊ง

หมอเปลวตะวันหลุดจากภวังค์ความคิด

มือใหญ่หยิบสมาร์ตโฟนในกระเป๋ากางเกงมาดูเห็นหน้าจอโชว์วิดีโอคอลเรียกเข้าทางแอพลิเคชั่นไลน์ก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ