Chapter 17 แม่ของลูกที่แปลว่าเมีย

“เปลว บ่ายนี้มีออกตรวจหรือเปล่า เกลมีเรื่องอยากคุยด้วย”

เกวลินรีบบอกทันทีที่เจอหน้าเปลวตะวันตรงหน้าลิฟต์เฉพาะผู้บริหารและแพทย์ เปลวตะวันที่กำลังจะขึ้นไปดูอาการพราวชมพูหยุดคิดอึดใจก่อนตอบ

“บ่ายนี้ไม่มีออกตรวจแล้วแต่มีผ่าตัดสองเคสเกลมีอะไรด่วนไหม รอหลังเราผ่าตัดเสร็จได้หรือเปล่า”

“เคสแรกกี่โมงเหรอ”

“ก็อีกประมาณชั่วโมงนะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุยตอนนี้เลยได้ไหม เกลร้อนใจ”

เปลวตะวันนิ่งคิด หมอหนุ่มเผลอตวัดสายตามองลิฟต์แวบหนึ่งก่อนหันมาตอบ

“ได้สิ คุยที่ไหนดี ร้านกาแฟไหม”

“อื้อ!”

เกวลินรีบพยักหน้ารับแล้วส่งสัญญาณให้เปลวตะวันออกเดินนำไปก่อน หมอหนุ่มถอนหายใจเบาๆยามสลัดความคิดเกี่ยวกับพราวชมพูออกไป เขาไม่ไปดูอาการเธอตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร ความร้อนอกร้อนใจของเกวลินสำคัญกว่า หากไม่มีเรื่องร้อนใจจริงคงไม่เร่งเร้าเขาแบบนี้

“เกลมีอะไรว่ามาได้เลย” เปลวตะวันเปิดฉากทันทีที่เข้ามาในร้านกาแฟและนั่งลงตรงมุมสงบเป็นส่วนตัวไม่มีคนพลุกพล่าน

คนถูกถามเม้มปากอย่างใช้ความคิดแล้วเอ่ยออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

“เกลได้ยินเขาเม้าท์กันไปทั้งโรงพยาบาลเรื่องเปลวกับผู้หญิงคนนั้น”

เปลวตะวันเลิกคิ้วสูงแล้วไหวไหล่นิดๆก่อนตอบ

“ก็พูดกันไปอีกหน่อยก็เงียบกันไปเองแหละ อย่าบอกนะว่าเรื่องที่เกลบอกว่าร้อนใจคือเรื่องนี้น่ะ”

“ใช่! เปลวไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยเหรอ”

เกวลินเลิกคิ้วถามอย่างร้อนใจ อาการไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยของเปลวตะวันทำเอาเธอแทบนั่งไม่ติด

“โธ่เกล! เราก็นึกว่าเรื่องอะไร เราเป็นผู้ชายนะ เรื่องแค่นี้ ไม่มีอะไรให้เสื่อมเสียหรอก แล้วเราก็ไม่ใช่ดารานักร้องหรือคนดังอะไรที่จะต้องมานั่งห่วงภาพลักษณ์มากมาย”

“แต่เปลวเป็นหมอ ภาพพจน์เปลวดีมาตลอดไม่เคยด่างพร้อย มีเรื่องแบบนี้แล้วเปลวคิดว่าจะไม่กระทบกับงานเหรอ”

“คิดมากน่าเกล เราเป็นหมอก็จริง แต่เราก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไหม จะมีเมียมีลูกโดยที่ยังไม่แต่งงานมันก็เรื่องปกติใครๆก็เป็นกันทั้งนั้น”

“เมียเหรอ”

เกวลินย้อนถามเสียงสูง และนั่นทำเอาเปลวตะวันชะงัก เริ่มรู้ตัวว่าเผลอไผลพูดอะไรออกไป

“เปลวกำลังจะบอกเกลว่าเปลวรับผู้หญิงคนนั้นเป็นเมีย”

“ก็...แม่ของลูกไม่ได้หมายถึงเมียเหรอ”

เขาย้อนถามยิ้มๆ ไม่ได้จงใจยียวนเพื่อนรัก แต่ไม่รู้จะพูดอะไรได้มากกว่านี้จริงๆ เพราะเขาเองก็ยังงงกับตัวเองไม่น้อยที่ให้คำจำกัดความเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขาและพราวชมพูออกไปอย่างนั้น

ด้านหมอสาวถึงกับนิ่งอึ้ง ดวงตาคมคู่สวยจ้องมองคนที่ตนแอบรักด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก หากทำได้เธอคงกรีดร้องแล้วตัดพ้อเขาตามแต่ใจต้องการ แต่ที่ทำได้คือยิ้มบางๆแล้วเอ่ยในฐานะเพื่อนที่ห่วงใย

“จะรอตรวจดีเอ็นเอให้แน่ใจก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”

“ไม่จำเป็น! เรื่องนี้เรากับพราวชมพูรู้ดีกว่าใคร เกลอย่ากังวลไปเลย”

อีกครั้งที่เกวลินถึงกับนิ่งงัน เปลวตะวันช่างทำร้ายจิตใจเธอแบบไม่ปรานีเลยสักนิด เขาไม่เคยรับรู้เลยจริงๆเหรอว่าเธอคิดและรู้สึกต่อเขาอย่างไร ทุกคำพูดที่หลุดออกจากปากเขาถึงตรงเผงแบบไม่รักษาน้ำใจกันเลยแบบนี้

“เปลวพูดขนาดนี้แล้วเกลเป็นแค่คนนอกจะว่าอะไรได้ล่ะ”

“ไม่เอาน่าเกล เราขอโทษเราไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

เปลวตะวันบอกอย่างรู้สึกผิด

เขารู้ว่าเกวลินห่วงใย เพื่อนของเขามักเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเสมอเวลามีเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับตัวเขา ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่สำหรับเขาแล้วเขาเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ความจริงเป็นสิ่งที่ใครก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

“เราขอบคุณนะเกลที่ร้อนอกร้อนใจแทนเรา เชื่อเราเถอะไม่มีอะไรน่ากังวลหรอก ข่าวลือที่เป็นจริงไม่มีอะไรต้องห่วง”

“หมายความว่าจะรับเป็นเมียจริงๆ”

“ก็เราเป็นพ่อของลูกในท้องเขาจะไม่ให้เรียกเขาว่าเมียก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี”

เปลวตะวันบอกยิ้มๆขณะที่เกวลินหัวใจเหี่ยวแห้งที่สุดในชีวิต

ท้ายสุดเธอก็พ่ายให้กับผู้หญิงที่ไม่มีที่มาที่ไป

เธอดีแสนดีมากขนาดนี้แต่ทำไมเปลวตะวันถึงหันไปคว้าเอาผู้หญิงก๋ากั่นวาจาจัดจ้านคนนั้นมาเคียงข้าง

เพราะอะไร? ทำไมไม่เคยเห็นเธอในสายตาเลยสักครั้ง

หมอสาวคนสวยไม่รู้ว่าตัวเองนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกนานแค่ไหน เพราะหลังจากจบการพูดคุยกันเปลวตะวันก็เดินจากมาปล่อยให้เธอหัวใจแตกสลายอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เปลวตะวันขึ้นมาดูอาการของพราวชมพูหลังจากผ่าตัดคนไข้รายสุดท้ายเสร็จสิ้น ตลอดวันเขาได้รับรายงานอาการจากนิศาชลเป็นระยะจึงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง

ห่วงเหรอ? ใช่ เขายอมรับว่าห่วง กลัวว่าความอ่อนแอของร่างกายจะกระทบต่อลูกในท้องของพราวชมพู

ถึงตอนนี้เขาเองก็บอกไม่ถูกว่าที่ห่วงนั้นเป็นความห่วงตามหน้าที่และจิตวิญญาณของคนเป็นหมอหรือห่วงเพราะเป็นสายใยผูกพันทางสายเลือดตามสัญชาติญาณ

“คืนนี้ผมอยู่ดูแลเอง พรุ่งนี้เช้านิค่อยมาก็แล้วกัน”

“หมอเปลวแน่ใจนะคะว่าจะไม่เหนื่อยเกินไป วันนี้มีผ่าตัดทั้งวัน ยังไงให้นิอยู่ต่อได้นะคะ หมอจะได้พักผ่อน”

“กลับไปอยู่กับครอบครัวเถอะ เตรียมเคลียร์เรื่องที่ต้องไปดูแล  พราวชมพูหลังออกจากโรงพยาบาลด้วยก็แล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

“แล้วนี่เธอหลับไปนานหรือยัง” เขาถามพลางบุ้ยปากไปทางคนไข้ที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง

“สักพักแล้วค่ะ ดูแล้วน่าจะยังอ่อนเพลียมากอยู่เพราะว่ากินได้น้อยมากค่ะ กินไปก็อาเจียนออกหมด”

เปลวตะวันพยักหน้ารับรู้ยามชำเลืองไปมองดวงหน้าหวานแต่ดูซีดเซียวด้วยความรู้สึกบางอย่าง นิศาชลลอบสังเกตเงียบๆแล้วเอ่ยยิ้มๆ

“จะมีข่าวดีก่อนคลอดหรือรอให้คลอดก่อนแล้วค่อยมีข่าวดีคะ”

เปลวตะวันดึงสายตากลับมาทางพยาบาลสาว เขาไม่ถือสาที่นิศาชลถามไถ่ ความสนิทสนมมีมากพอที่จะไม่ทำให้รู้สึกว่าละลาบละล้วง

“เอาไว้ก็รู้เอง ตอนนี้หมอว่านิกลับก่อนเถอะ เดี๋ยวคุณสามีจะหาว่าหมอใช้งานภรรยาเขาหนักเกินจำเป็น”

“อยากอยู่ตามลำพังไวๆก็บอกนิตรงๆเถอะค่ะ ไม่ต้องอายหรอก ฮิๆๆ”

“ถ้ายังไม่ไปจะเรียกรปภ.ให้มาเอาตัวไปจริงๆแล้วนะ”

นิศาชลหัวเราะร่วนกับคำพูดแบบไล่จริงไล่จังของหมอเปลวตะวัน พยาบาลสาวรีบปลีกตัวออกมา เธอพอจะรู้ว่าระหว่างคนทั้งสองยังมีอะไรๆที่ยังคลุมเครือไม่ชัดเจน หมอเปลวตะวันอาจต้องการเวลาเพื่อเคลียร์ในสิ่งนั้น

คล้อยหลังพยาบาลสาวเปลวตะวันก็หันไปลากเก้าอี้เข้าไปนั่งข้างๆเตียงคนไข้ สายตาคมจับจ้องมองดวงหน้าซีดเซียวของพราวชมพูที่หลับสนิทไม่มีทีท่าจะตื่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เขาบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่มีต่อตัวเธอมันเป็นอย่างไรแต่ที่แน่ๆความเคืองแค้นเรื่องที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ชายขายกล้วยนั้นหายไปไหนหมดเขาก็บอกไม่ได้