Chapter 19 คิดให้ดีก่อนตอบ

“สวัสดีครับพี่ป่าน”

เขาเปิดกล้องรับสายจากปลายทาง เห็นหน้าพี่สาวลอยเด่นมาสีหน้าดูเครียดขึงก็รู้ทันทีว่าโทรมากลางดึกด้วยเรื่องอะไร

“เรื่องที่เขาลือกันเป็นความจริงสินะ”

ปาลิดาเอ่ยเสียงเครียดเมื่อเห็นว่าน้องชายสุดที่รักอยู่ที่ไหน

เปลวตะวันชำเลืองมองคนบนเตียงแวบหนึ่งก่อนลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกไปคุยกับคนเป็นพี่ด้านนอก

“ผมนึกว่าพี่จะโทรมาเร็วกว่านี้เสียอีกข่าวไปถึงช้าจังนะครับ”

“ไม่ต้องมาทำทะเล้นเลยนะเปลว พี่รู้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วแต่เพราะมีสัมมนาทั้งวันหรอกนะถึงได้เพิ่งโทรหา”

ใช่! เธอรู้ข่าวตั้งแต่ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เพราะต้องเข้าสัมมนาเช้ากว่าปกติเธอถึงต้องรอให้จบวันก่อนถึงโทรหาน้องชายตัวดี และเพราะเวลาที่นี่ต่างจากประเทศไทยถึงหกชั่วโมงจึงต้องรีบโทรมาก่อนที่เปลวตะวันจะเข้านอน

“ตกลงเปลวไปพลาดท่าทำผู้หญิงที่ไหนท้องมาฮึ ไหนว่าเก่งนักหนาแล้วทำไมพลาดขึ้นมาได้”

“ผมว่าพี่ป่านกลับมาแล้วค่อยคุยกันดีกว่าไหมครับ”

“แต่พี่ร้อนใจ มันเรื่องใหญ่มากนะเปลว”

“ผมไม่เห็นว่ามันจะเรื่องใหญ่โตอะไร พี่ป่านทำใจให้สบายเถอะครับ”

“จะให้สบายใจได้ยังไงในเมื่อเกลบอกว่าเปลวจะรับเด็กคนนั้นเป็นลูกและรับผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียโดยไม่ตรวจเช็คอะไรเลย”

“นี่เกลเป็นคนฟ้องพี่ป่านเองหรอกเหรอครับ ผมนึกว่าเป็นพยาบาลคนสนิทของพี่คนไหนเสียอีก”

เปลวตะวันเสียงฉุนนิดๆ วันนี้รู้สึกไม่พอใจเกวลินขึ้นมาเสียอย่างนั้นทั้งที่ปกติเขาไม่เคยถือสาเรื่องที่เกวลินทำ เพราะรู้ดีว่าเป็นความห่วงใยตามประสาเพื่อนที่ห่วงใยกัน

“ไม่สำคัญหรอกว่าใครบอก แต่มันสำคัญตรงที่เปลวทำอะไรไม่ปรึกษาพี่”

“พี่ป่านครับ ผมโตแล้วนะ อีกอย่างผมเป็นลูกผู้ชายพอ ทำอะไรลงไปก็ต้องรับผิดชอบ”

“แต่เราก็ควรรอบคอบกว่านี้ เด็กนั่นลูกเปลวหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหนเปลวเองรู้จักเขาดีแล้วเหรอถึงยืดอกรับเต็มใจแบบนั้น”

เปลวตะวันเป่าปากระบายความอึดอัด เขารู้ว่าพี่สาวรักและห่วงเขามาก แต่บางครั้งก็มากจนเกินพอดี

“เกลไม่น่าฟ้องพี่เลยให้ตายเถอะ”

“ไม่ต้องไปโทษเกลเลยนะ เปลวก็รู้ว่าเกลหวังดีกับเปลวมาตลอด แล้วที่มาเล่าให้พี่ฟังก็เพราะห่วงเรานั่นแหละ”

“พี่ก็เลยมาไล่บี้เอากับผมทำอย่างกับผมเป็นเด็กๆอย่างนั้นแหละ”

“ทุกคนเป็นห่วงเปลวนะ”

“โอเคคร้าบบบ...ผมรู้แล้ว เอาเป็นว่ากลับมาค่อยคุยกันดีกว่านะครับ ดึกแล้วผมว่าจะงีบสักหน่อย บ๊ายบายนะครับพี่”

เปลวตะวันพูดจบก็กดปิดกล้องแล้วปิดเครื่องหนีทันที

เขารับรู้ถึงความห่วงใยนั้นแต่ก็ไม่อยากฟังเทศนาก่อนนอนมากไปกว่านี้

เปลวตะวันตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น

เขาบิดกายขับไล่ความเมื่อยขบ เขานอนเฝ้าดูอาการพราวชมพูบนโซฟาตัวยาวแต่สั้นกว่าความสูงของเขาอยู่มาก ความนอนหลับบนพื้นที่คับแคบตลอดคืนทำเอาปวดเมื่อยไปทั้งร่าง

พอลืมตาตื่นบิดกายไล่ความปวดเมื่อยจนคลายตัวแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง ดวงตาคู่คมจับจ้องมองคนบนเตียงเห็นเธอยังคงหลับสนิทก็ยิ้มอ่อนๆ

หลับไม่ได้สติแบบนี้มองไปก็เหมือนเจ้าหญิงนิทรา น่ารักน่ามองและน่าประทับริมฝีปากลงไปบดจูบปลุกให้ฟื้นตื่นขึ้นมาโวยวายและต่อปากต่อคำกับเขาฉอดๆ

“ท่าจะบ้าไปแล้วเรา”

เปลวตะวันส่ายหน้าขบขันกับความคิดของตัวเอง

หากเขาทำแบบนั้นรับรองได้เลยว่าเจ้าหล่อนจะต้องด่ากราดแล้วก็เหวี่ยงใส่ไม่ยั้งแน่ แล้วเขาก็อดยั่วไม่ได้เสียด้วย

“คนนอนหลับมันน่าขำนักเหรอคะถึงได้นั่งยิ้มหัวเราะอยู่นั่น”

“ตื่นมาก็ปากคอเราะรายเลยนะ ระวังเถอะลูกออกมาจะกลายเป็นเด็กปากคอจัดจ้าน”

“ก็ดีสิ ยุคสมัยนี้มันหมดยุคนางเอกนุ่มนิ่มสนิมสร้อยแล้ว อยากอยู่รอดก็ต้องร้าย ดีมาดีตอบ ร้ายมาร้ายตอบ”

“บางครั้งการนิ่งเงียบเสียบ้างก็ไม่ได้หมายความว่าโง่หรือยอมให้ใครรังแกง่ายๆนะ แต่มันเป็นวิถีของคนฉลาด”

“ถ้าจะด่าว่าโง่ก็พูดมาตรงๆเถอะ ฉันไม่ชอบอะไรอ้อมค้อม มันน่ารำคาญ”

“ถ้าอย่างนั้นก็มาพูดกันตรงๆ เคลียร์กันให้จบๆจะได้ไม่ต้องมาถกเถียงจิกกัดกันให้เสียอารมณ์อีกโอเค๊”

“คุณมีอะไรก็พูดมาเลยค่ะ ฉันรอฟังอยู่” พราวชมพูบอกด้วยน้ำเสียงเนือยๆ

เธอเหนื่อยและเพลียมาก เห็นหน้าเขาแล้วยิ่งเพลียหนัก เขามันเหมือนตัวดูดพลังงานดีๆนี่เอง

“เรื่องลูก เธอต้องการให้ฉันรับผิดชอบยังไงบ้าง”

พราวชมพูชำเลืองมองคนถามแวบหนึ่งแล้วก็ถอนหายใจ สมองเบลอๆของเธอกำลังประมวลผล

“บอกตามตรงนะคะ คุณไม่ต้องทำอะไรเลย คุณแค่ใช้ชีวิตของคุณแล้วปล่อยให้ฉันใช้ชีวิตของฉัน ต่างคนต่างอยู่แค่นั้นจบ”

“แต่ฉันต้องการรับผิดชอบ”

“เพราะอะไรคะ รู้สึกผิด หรือเพราะกลัวเสียหน้ากลัวใครว่าไม่เป็นลูกผู้ชายพอ” พราวชมพูถามแล้วเลิกคิ้วสูงดวงตาคู่หวานจ้องมองอย่างรอคำตอบ

เธอเห็นเขาถอนหายใจแล้วกลอกตาไปมาครู่หนึ่งก็วกกลับมาจ้องหน้าเธอแล้วตอบกลับมาด้วยถ้อยคำที่ทำเอาเธอต้องนิ่งฟัง

“อย่าให้ลูกเกิดมามีปมด้อยในใจเลยพราวชมพู เด็กทุกคนย่อมต้องการทั้งพ่อและแม่พร้อมหน้าด้วยกันทั้งนั้น”

เขาหยุดพูดแค่นั้นแล้วจ้องมองดูท่าทีของเธอ พอเห็นดวงตาคู่หวานเริ่มมีแวววูบไหวลังเลเขาก็เอ่ยต่อ

“ฉันอาจไม่ใช่คนดีอะไรนัก แต่ครึ่งหนึ่งของลูกเธอก็คือเลือดเนื้อของฉันเหมือนกัน ฉันยอมไม่ได้ถ้าจะให้เขาเกิดมามี  รอยด่างในชีวิต มันไม่สนุกหรอกนะพราวชมพู”

“คำพูดมักจะสวยหรูเสมอยามใครคนนั้นต้องการอะไรสักอย่าง แต่เอาเถอะค่ะ ถ้าคุณจะเสนอขนาดนี้ฉันก็จะสนองให้ตามต้องการ แต่คุณมั่นใจนะคะว่าจะรับกับความเปลี่ยนแปลงในชีวิตได้ ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่ามันไม่ได้ง่าย ถ้าคิดจะเป็นพ่อของลูกฉันก็ต้องหยุดวิ่งพล่านไปจ๊ะจ๋ากับคนนั้นคนนี้ คิดให้ดีล่ะว่าทำได้ไหม”

“หึๆ ไม่ทันไรก็หึงแล้วเหรอ”

“เปล๊า! ฉันไม่ได้หึงค่ะ แต่ที่บอกไปก็เพราะฉันเองก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันถ้าจะให้ลูกมีพ่อบ้าตัณหาไม่เลิก”

เปลวตะวันถึงกับสะอึก เจอไม้นี้เข้าเขาก็ต้องคิดหนักเหมือนกัน

คำว่าครอบครัวที่ไม่ได้เริ่มด้วยความรักจะไปรอดสักกี่น้ำ เขาเองก็ยังมีเลือดเนื้อมีความรู้สึกจะให้ละทิ้งเรื่องอย่างว่าเขาคงอกแตกตายล่ะไม่ว่า

“คุณไปคิดให้ดีๆ ก่อนเถอะค่ะ ฉันเองก็ต้องคิดให้มากเหมือนกัน เพราะว่าการมีผัวอย่างคุณวนเวียนกวนตัวกวนใจก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันปรารถนาเลยสักนิด”