Chapter 15 ฉันขอโทษ

“อ้าว! พี่เปลวสวัสดีครับพี่ คนนั้นใครเหรอพี่เห็นว่าเป็นคนไข้พิเศษ”

เจ้าของไร่เผือกเปิดฉากถามพร้อมยิ้มระรื่นอารมณ์ดี แต่เหมือนคนถูกถามจะไม่ได้อารมณ์ดียามตอบ

“นายจะมาวุ่นอะไรกับคนไข้ฉัน” น้ำเสียงที่ใช้นั้นราบเรียบ สีหน้านิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์

คนอยากรู้อยากเห็นหรี่ตามองอย่างจ้องจับผิดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ไม่ได้วุ่นอะไรหรอกครับพี่ ก็แค่ถามไปตามประสาแหละครับ”

เปลวตะวันไม่ได้สนใจคำตอบนั้น เขาจดบันทึกคำสั่งการรักษาลงไป เสร็จแล้วก็ยื่นแฟ้มส่งคืนให้พยาบาล

“ได้ห้องเรียบร้อยแล้วโทรบอกด้วย แล้วพยาบาลพิเศษก็ให้มาพรุ่งนี้เช้านะ คืนนี้ไม่ต้อง ผมจะเฝ้าไข้เอง”

คนบอกไม่ได้วุ่นถึงกับหูผึ่งที่ได้ยินคำสั่งนั้น และความปากไวก็พูดออกไปโดยไม่ต้องคิด

“พิเศษใส่ไข่เสียด้วย ใส่ใจเฝ้าไข้ด้วยตัวเองแบบนี้ คนพิเศษของพี่เปลวเหรอครับ”

เปลวตะวันเริ่มฉุน เขาตวัดสายตามองคนถามแวบหนึ่งเก็บข่มความไม่พึงพอใจเอาไว้แล้วตอบแบบนิ่งขรึมแสนสุภาพ

“จะพิเศษใส่ไข่ใส่ใจแค่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องมาบอกกล่าวใคร นายเองก็เอาเวลาไปใส่ใจคนไข้นายเถอะ น่าจะต้องใส่ใจเยอะหน่อย ได้ข่าวมาว่ารถไฟชนกันระเนระนาดไปหมด ยังไงก็ช่วยดูๆให้ดีหน่อยนะ” เขาบอกแล้วก็ยื่นมือไปตบไหล่หมอหนุ่มรุ่นน้องเบาๆแล้วเดินจากไป

ยอดนักรบถึงกับขนลุกเกรียวกับรอยยิ้มนิ่งๆแต่แววตาวาววับของคนได้ชื่อว่าเป็นรุ่นพี่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน คนขี้เล่นอารมณ์ดีผิวปากหวือเมื่อคิดถึงสิ่งที่ได้รู้ ถึงจะอ่านเพียงแค่ไม่กี่วินาทีแต่มองปราดเดียวเขาก็รู้แล้วว่าเปลวตะวันพาคนไข้พิเศษมารักษาด้วยเรื่องอะไร

พราวชมพูตื่นขึ้นมากลางดึกต้องแปลกใจที่แขนของตัวเองมีสายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด หญิงสาวขยับพลิกตัวด้วยความปวดเมื่อย พอสายตาปรับรับกับสภาพแวดล้อมในห้องเต็มที่เธอก็ต้องอุทานเบาๆเมื่อสายตาสบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของเปลวตะวันที่ลุกจากโซฟาตัวยาวเดินตรงมาหาเธอ

“ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะพาฉันมาส่งโรงพยาบาลนึกว่าจะปล่อยให้ฉันตายๆไปเสียอีก”

“ฟื้นตื่นมาก็แขวะทันทีเลยนะ”

“ฉันพูดความจริงค่ะ ไม่ได้แขวะกระแนะกระแหนคุณ”

“จะอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เวียนหัวมากไหม มีเจ็บ หรือปวด หรือมีอะไรผิดปกติแปลกๆตรงไหนหรือเปล่า”

“ห่วงฉันด้วยเหรอคะ”

พราวชมพูถามแล้วช้อนสายตามองอย่างแสนงอน

เปลวตะวันเห็นแล้วก็นิ่งงันไปอึดใจ พอได้สติก็ยืดตัวตรงแล้วถอยห่างออกมายืนเอามือกอดอกจ้องมองคนบนเตียง

“ที่ถามก็แค่ทำตามหน้าที่อย่าตีความอะไรผิดๆ”

พราวชมพูเบะปากใส่ก่อนพลิกกายหันหน้าหนี เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา ตอนนี้เธออ่อนเพลียอ่อนแรงเกินกว่าจะทะเลาะฟาดฟันกับใคร

พอเธอหันหลังใส่ เปลวตะวันก็ขัดใจ จากที่ถอยห่างออกมาก็วกกลับไปวอแว

“หันหน้ามาซิ ขอฉันตรวจดูอาการหน่อย”

ไม่ว่าเปล่ายังจับไหล่แบบบางรั้งร่างเธอพลิกกลับมาเผชิญหน้า พราวชมพูอยากจะต่อต้านแต่ก็ไม่อาจทานแรงเขาได้

“เอ๊ะ! คุณนี่นะ เป็นหมอประสาอะไร แทนที่จะให้คนไข้พักผ่อนมาก่อกวนอยู่ได้”

“ฉันขอโทษ”

“อะไรนะคะ”

 พราวชมพูเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินประโยคนี้ ยิ่งเห็นแววตาทอดมองมาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน หัวใจอ่อนๆก็เต้นตุบตับหวั่นไหวลึกๆ

“ไปกินอะไรผิดสำแดงมาล่ะคะถึงได้มาทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับฉันแบบนี้”

“อยากจะด่าจะว่าอะไรฉันอีกไหม”

คราวนี้พราวชมพูถึงกับย่นหัวคิ้วเข้าหากันจนแทบเป็นเส้นเดียวกัน ดวงตาคู่หวานจ้องมองเขาอย่างหวาดระแวง

“โดนเทมาหรือไงคะถึงได้เซมาทำท่าอยากจะซบอกฉันแบบนี้น่ะ”

เปลวตะวันถึงกับหัวเราะร่วน นั่นทำเอาพราวชมพูยิ่งงุนงงไปใหญ่  อีตาหมอหื่นนี่ท่าจะเสียสติ หรือว่าถูกหมอคู่ขานั่นเทมาจริงๆถึงได้มายิ้มหวานทอดสายตาอ่อนเชื่อมมองเธอแบบนี้

“คุณไปนั่งหัวเราะที่โซฟานั่นต่อเถอะค่ะ ฉันเพลีย แล้วก็อยากจะนอนมากๆ ฉันหัวเราะกับคุณไม่ไหวหรอก”

“จะไม่รับคำขอโทษจากฉันจริงๆเหรอ”

พราวชมพูเลิกคิ้วสูงอีกครั้งแล้วถามเคืองๆ

“เรื่องอะไรล่ะคะ ความผิดคุณมันมากจนฉันไม่รู้ว่าคุณจะขอโทษฉันเรื่องไหน”

“ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่ฉันมีส่วนทำให้เธอเป็นลมหมดสติจนต้องเข้าโรงพยาบาลวันนี้”

พราวชมพูค้อนวงใหญ่

เฮอะ! ทีนี้มาทำเสียงออดอ้อน ทีตอนจองเวรเธอไม่เห็นจะยอม  อ่อนข้อรับคำขอโทษจากเธอบ้าง คิดแต่จะแก้แค้นเอาคืน

“ยกโทษให้ฉันได้ไหม ฉันรู้สึกผิดจริงๆที่ทิ้งเธอไว้แบบนั้น”

“ฉันขอเก็บไว้พิจารณาก่อนก็แล้วกันค่ะ ตอนนี้ง่วงยังคิดอะไรไม่ออก” พราวชมพูว่าแล้วก็พลิกกายหันหน้าหนีอีกครั้ง

คราวนี้เปลวตะวันไม่ตอแยอีกต่อไป เขาช่วยดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมให้ร่างกายเธออบอุ่นแล้วถอยออกไปนั่งมองห่างๆที่โซฟาตัวยาวปล่อยให้พราวชมพูพักผ่อนตามต้องการ

อย่าว่าแต่พราวชมพูจะประหลาดใจเลย เขาเองก็แปลกใจในความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน เพียงแค่คิดว่าหากวันนี้เธอและลูกเป็นอะไรไป หัวใจของเขาก็ปวดปร่าความรู้สึกผิดพุ่งพล่านจนเครียดขึงไปหมด

พราวชมพูไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไร ตื่นมาอีกทีก็เช้าวันใหม่แล้ว หญิงสาวกวาดสายตามองไปโดยรอบก็ไม่เห็นแม้เงาของเปลวตะวัน

ความอยากรู้ว่าเขานอนอยู่ในห้องโซนที่พักของญาติหรือเปล่าเธอจึงจัดแจงถอดปลั๊กเครื่องควบคุมการให้น้ำเกลือออกแล้วลงจากเตียงลากเสาน้ำเกลือที่มีตัวเครื่องและขวดน้ำเกลือห้อยโตงเตงเดินไปยังจุดหมายทันที

“ตรงนี้ก็ไม่อยู่ สงสัยไปทำงานแล้วมั้ง” พราวชมพูพึมพำกับตัวเองเมื่อไม่พบเขาตามคาดหมาย เช่นนั้นเธอจึงย้อนกลับมายังเตียงคนไข้ยังไม่ทันได้ขึ้นเตียงเสียงเปิดปิดประตูห้องก็ดังมา

“สวัสดีครับ เช้านี้อาการเป็นยังไงบ้างครับเมื่อคืนหลับสบายดีไหม”

พราวชมพูนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจที่เห็นคนเข้ามาเป็นหมออื่นไม่ใช่เขา

หญิงสาวยิ้มอ่อนๆก่อนพาตัวเองขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล

“ระวังนะครับ เดี๋ยวพลัดตกลงมาล่ะแย่เลย มาครับหมอช่วย”

เขาบอกแล้วรีบเข้าพยุงคนไข้สาวให้ขึ้นนั่งบนเตียง พราวชมพูรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาจึงค่อยๆเอนกายลงนอน

“เวียนหัวมากเหรอครับ อยากจะอาเจียนไหม หมอเอากระโถนให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ”

“พี่เปลวนี่นะ ไหนว่าจัดพยาบาลพิเศษมาไว้คอยดูแลคุณ แล้วนี่ยังไงถึงปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้ ดีนะที่หมอเข้ามาทันไม่อย่างนั้นคุณวิงเวียนพลัดตกจากเตียงไปล่ะก็แย่แน่ๆ”

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ หมอมาเยี่ยมไข้แทนหมอเปลวเหรอคะ แล้วทำไมเข้ามาคนเดียวล่ะคะ ปกติต้องมีพยาบาลติดตามมาด้วยนี่คะ”

“เอาะ อ๋อ...ไม่ได้มาตรวจแทนพี่เปลวหรอกครับ พอดีหมอมาเยี่ยมอาการคนไข้ชั้นนี้ เห็นว่าเมื่อคืนพี่เปลวเฝ้าไข้คุณทั้งคืนหมอเลยแวะมาทักทาย แต่ไม่คิดว่าจะเจอคุณอยู่คนเดียวแบบนี้”

“อ๋อค่ะ น่าจะเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้งคะ ฉันแค่คนไข้ทั่วไปไม่ใช่คนพิเศษคนสำคัญอะไร ที่ถึงขั้นหมอเปลวต้องจ้างพยาบาลพิเศษมาให้หรือมาเฝ้าไข้ด้วยตัวเองหรอกค่ะ”

พราวชมพูพูดแล้วหัวเราะแห้งๆ ไม่รู้ทำไมตอนบอกออกไปแบบนั้นหัวใจเธอถึงปวดหนุบหนับ

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ถ้าหมอไม่ว่าอะไร ฉันจะขอพักผ่อนสักหน่อย อย่าหาว่าเสียมารยาทออกปากไล่เลยนะคะ ฉันเวียนหัวมากจริงๆ”

“ไม่เสียมารยาทเลยครับ หมอเสียอีกที่เป็นฝ่ายเสียมารยาทเข้ามารบกวนคุณแล้วยังมาพูดอะไรแบบเข้าใจผิดๆอีก หวังว่าคุณจะไม่ถือสานะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” พราวชมพูบอกยิ้มๆแล้วทำท่าจะปิดเปลือกตาลงแต่หมอไม่ได้รับเชิญก็เอ่ยขึ้นมาก่อน

“เดี๋ยวหมอตามพยาบาลมาอยู่เป็นเพื่อนนะครับ” เขาบอกแล้วก็กดอินเตอร์คอมเรียกพยาบาลมาดูแลคนไข้

พราวชมพูยิ้มแทนคำขอบคุณแล้วปิดเปลือกตาลง

ฝ่ายหมอเจ้าของไร่เผือกก็มองคนบนเตียงแวบหนึ่งแล้วถอยกลับออกมา ดวงตาคู่รีทอประกายวิบวับบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ดีที่มีเรื่องสนุกๆมาให้ลุ้นและตอนนี้สมองอันปราดเปรื่องกำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อประมวลผลอย่างรวดเร็ว