Chapter 13 หมอไม่ถือแต่พราวถือ

เกวลินเห็นแล้วของแทบขึ้น ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกรับมือยากเหมือนผู้หญิงคนนี้สักคน

“เกลว่าเปลวพา เอ่อ...เธอไปพักเถอะ กำลังท้องไม่ใช่เหรอ แม่เครียดมากเดี๋ยวลูกได้เครียดตามกันพอดี”

ปากบอกด้วยความหวังดีแต่สายตาลอบมองหน้าท้องที่ดูเหมือนจะเริ่มนูนขึ้นมาน้อยๆของพราวชมพูด้วยความริษยา ยิ่งคิดว่ามีเลือดเนื้อของเปลวตะวันอยู่ในนั้นเธอก็แทบจะรับไม่ได้

เปลวตะวันเห็นพราวชมพูอารมณ์ปรวนแปรขึ้นๆลงๆก็พอเข้าใจว่าเป็นอาการอย่างหนึ่งของคนท้อง แต่ก็อดห่วงผลกระทบที่จะตกถึงเด็กไม่ได้

“หยุดร้องไห้เสียทีเถอะพราวชมพู เห็นแล้วฉันเครียดแทนลูกเธอ”

พราวชมพูได้ยินเปลวตะวันพูดแบบนั้นก็หยุดสะอึกสะอื้นทันที ดวงตาคู่สวยวาววับหลุบลงมือหน้าท้อง แล้วใช้มือลูบไล้หน้าท้องแผ่วเบาก่อนผุดลุกขึ้นยืนรวดเร็วจนเปลวตะวันตามอารมณ์แทบไม่ทัน

“เชิญคุยกันไปตามสบายเถอะค่ะ พราวขอตัว”

“นั่นจะไปไหน” เปลวตะวันถามเสียงเครียด

เขารู้ว่าจุดประสงค์แรกของพราวชมพูคือมาก่อกวน แต่ตอนนี้เขาเห็นสีหน้าแววตาเธอแล้วเดาใจไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร

“มันเรื่องของพราวกับลูก ไม่เกี่ยวกับหมอ อยากจะคุยอะไรกันก็เชิญคุยกันเถอะค่ะ แล้วก็ช่วยเคลียร์ให้จบซะวันนี้นะคะ อย่าให้พราวต้องมาฟาดฟันกับผู้หญิงของหมอไม่จบไม่สิ้นอีก”

“หยุดนะพราวชมพู ขอโทษหมอเกลซะ”

คราวนี้เปลวตะวันตวาดดุกำราบที่พราวชมพูเล่นเกินขอบเขตมากไป เกวลินคือเพื่อนรักของเขา เธอแสนดีไม่เคยมีเรื่องด่างพร้อย เขายอมไม่ได้ที่จะให้ใครมาด่าว่าพาดพิงถึงแบบนี้

พราวชมพูหูผึ่ง ความคิดกลั่นแกล้งขำๆตอนแรกตอนนี้กลายเป็นวางเพลิงโทสะแผดเผาตัวเองเสียแล้ว และท่าทางปกป้องหมอสาวออกนอกหน้าทำเอาเธอของขึ้นฉุดไม่ลง

“ทำไมต้องขอโทษคะ ในเมื่อพราวพูดเรื่องจริงไม่ได้พาดพิงถึงใคร”

“ก็ที่เธอพูดเมื่อกี้นี้ไม่พาดพิงถึงเพื่อนฉันจะให้เข้าใจว่ายังไงพราวชมพู”

“เพื่อน!?” พราวชมพูย้อนถามเสียงสูง แววตาฉายแววเยาะหยันเด่นชัด

“ใครเชื่อก็บ้าแล้วค่ะ มาหากันถึงบ้านแบบนี้แถมหมอยังลงมาหาในสภาพเกือบเปลือยแบบนี้จะไม่ให้เข้าใจว่าคนเคยๆกันจะให้เรียกว่าอะไรคะ”

“หยุดนะ! พราวชมพู เธอกำลังเข้าใจหมอเปลวผิดๆ”

พราวชมพูหันขวับมาทางเกวลินที่แทรกขึ้นอย่างปกป้องเปลวตะวัน เธอหรี่ตามองคนพูดอย่างใช้ความคิด ผู้หญิงคนนี้ก็แปลก แทนที่จะปกป้องตัวเองแต่กลับยืดอกปกป้องอีตาหมอหื่นนี่

“หมอเปลวกับฉันเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เธอเข้าใจผิด”

เธอนิ่งฟังอย่างอยากรู้ว่าคุณหมอหน้าสวยคมคนนี้จะมาไม้ไหน

“ได้ยินแล้วใช่ไหมพราวชมพู ได้ยินแล้วก็ขอโทษหมอเกลซะ” เสียงของเปลวตะวันสั่งมาแบบไม่ค่อยพึงพอใจนัก แต่พราวชมพูยังคงทำหน้าไม่รู้เหนือรู้ใต้

“พราวชมพู”

“ไม่ต้องหรอกเปลว เกลไม่ถือ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณหมอไม่ถือแต่พราวถือ”

คราวนี้พราวชมพูรีบแทรกขึ้นและเน้นคำสุดท้ายจงใจก่อนจ้องหมอสาวคนสวยเขม็ง

เกวลินเห็นท่าทางรู้ทันและไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆนั้นก็นึกหวั่นไหวขึ้นมาบ้าง ถึงเปลวตะวันจะดูไม่ได้มีท่าทีห่วงใยลึกซึ้งอะไร แต่พลาดท่ามาถึงขั้นนี้แถมยังพามาอยู่ในบ้านที่เจ้าตัวไม่เคยให้ใครเข้ามาได้ มันก็เป็นเรื่องน่ากังวลไม่น้อย

“พราวขอโทษนะคะที่เข้าใจผิดไป ก็หมอไม่ยอมแนะนำแต่แรกนี่คะว่าเป็นเพื่อน เป็นใครก็ต้องเข้าใจแบบพราวทั้งนั้น นี่พราวคิดไปไกลถึงขั้นว่าเป็น...”

“หยุดได้แล้วพราวชมพูแล้วก็ขึ้นห้องไปได้แล้ว โอเคนะ” เปลวตะวันรีบแทรกตัดบท เขาพอมองออกว่าพราวชมพูจงใจยั่ว แต่นั่นต้องไม่ใช่กับเพื่อนรักที่แสนดีของเขา

 “ฉันขอคุยธุระกับหมอเกลหน่อย เสร็จแล้วจะรีบขึ้นไป” เขาย้ำเมื่อเห็นพราวชมพูยังนิ่งเฉย ส่วนพราวชมพูเมื่อเห็นเขาทำสีหน้าจริงจังก็เม้มปากขัดใจ แม้จะอยากก่อกวนต่อแต่ก็ยอมถอยร่นไปแต่โดยดี

เธอแค่อยากเอาคืนเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้จะมาหึงหวงจริงจังอะไรกับเขา เธออยากได้แค่ลูกแต่ไม่ได้อยากครอบครองเจ้าของน้ำเชื้อ ขอแค่ได้เอาคืนบ้างที่บังอาจไปรังควาญก่อกวนความสงบในชีวิตเธอก็เท่านั้น

***********************************

“ผู้หญิงนั่นท้องอย่างนั้นเหรอ?” เกวลินถามทันทีที่คล้อยหลังพราวชมพู เปลวตะวันเพียงแค่พยักหน้าตอบ

“แล้วมั่นใจได้ยังไงว่าลูกเปลว”

“เราเป็นหมอย่อมรู้แก่ใจ” เปลวตะวันตอบแบบไม่ทุกข์ร้อน ท่าทางนั้นทำเอาเกวลินหัวใจแกว่งวูบไหว หมอสาวขมวดคิ้วเก็บข่มความรู้สึกไว้จ้องมองคนได้ชื่อว่าเพื่อนแล้วบ่นอุบ

“เปลวนี่นะ ไปพลาดอีท่าไหนผู้หญิงคนนั้นถึงได้ท้องโย้มาให้เปลวรับแบบนี้”

“พราวชมพูไม่ได้บอกให้เรารับผิดชอบ”

“เปลวกำลังจะบอกว่าเปลวเสนอตัวเข้าไปรับผิดชอบเองอย่างนั้นเหรอ” อีกครั้งที่เกวลินถึงกับต้องถามกลับด้วยความประหลาดใจ

เปลวตะวันไหวไหล่ก่อนตอบแบบไม่ยี่หระ

“ก็เปล่าอีกนั่นแหละ”

คำตอบนี้ก็ทำเอาเธอยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ แม้ใจลึกๆจะรู้สึกมีความหวังอยู่บ้างที่คนของเธอไม่ได้ใส่ใจผูกสมัครรักใคร่อะไรผู้หญิงคนนั้นแต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องนี้อาจเป็นชนวนลุกลามทำให้เขาหวั่นไหวได้

ใช่! เปลวตะวันคือคนของเธอ และเธอก็ไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมางาบไป

“ตกลงเรื่องมันยังไงกันแน่เกลเริ่มงงไปหมดแล้ว นั่นก็ไม่ใช่ นี่ก็ไม่ใช่ แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมาเดินเพ่นพ่านในบ้านเปลวล่ะ”

เปลวตะวันกลอกตาไปมาแล้วพ่นลมหายใจพรูก่อนตัดบทเปลี่ยนเรื่อง

“เรื่องมันยาวน่าเกล ช่างมันเถอะอย่าไปสนใจเลย เราว่าไปหาอะไรกินกันดีกว่าเพิ่งลงเวรมาไม่ใช่เหรอเกลน่าจะยังไม่ได้กินอะไรเดี๋ยวหิวแย่”

“แต่ว่า...” เกวลินพยายามท้วง แต่อีกคนรู้ทันรีบชิ่งแบบไม่ปล่อยให้ตั้งตัว

“รอเราเดี๋ยวนะ ไม่เกินสิบนาทีเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวเรามา” เปลวตะวันบอกแล้วก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เกวลินมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

ใจหนึ่งก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่ความสัมพันธ์ฉาบฉวยนั้นดูจะไม่จีรังยั่งยืน แต่อย่างว่าเธอจะนิ่งนอนใจได้อย่างไรในเมื่อเปลวตะวันบอกอย่างมั่นใจเกินร้อยว่าเด็กในท้องผู้หญิงคนนั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง

เธอจะทำอย่างไร เฝ้ารักเฝ้ารอเขามาเนิ่นนานกว่าสิบปี

จากความรักฉันเพื่อนแปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันแบบหนุ่มสาว แม้จะเป็นเพียงรักข้างเดียวแต่เธอก็ยังรักเขาอย่างมีความหวังว่าจะมีสักวันที่เขาจะหันมารักตอบเธอ แต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะมีวันนั้น!